ของฝากจากเด็กน้อย

“สนุกไหมครับรันเวย์” ใบชาเอ่ยถามลูกชาย หลังจากออกมาจากโรงภาพยนตร์

“สนุกมากครับมี๊...เวย์อยากอยู่กับมี๊ทุกวันเลย...ไม่อยากกลับเลย” ว่าแล้วก็งอแงอ้อนแม่เสียหน่อย

“งั้นก็ต้องกลับไปตั้งใจเรียน ปิดเทอมค่อยมาอยู่ด้วยกันโอเคไหมครับ” ย่อตัวลงตรงหน้าลูกชาย แล้วใช้สองมือประคองใบหน้าเขา ตามด้วยเอ่ยบอกด้วยความเอ็นดู

“หม่ามี๊ครับ...เราไม่ย้ายคอนโดได้ไหมครับ”

“ทำไมครับ?”

“เวย์อยากเจอคุณลุง เวย์อยากเจอพี่ชาย”

“เวย์ครับ...มี๊เคยบอกใช่ไหมครับว่าเราไม่ควรไว้ใจคนแปลกหน้า...ต่อให้เขาดีแค่ไหน...ก็ไม่ควรอยู่ใกล้...บางคนอาจจะไม่ได้หวังดีกับเราก็ได้นะครับ” ที่เธอพูดเธอไม่ได้จะบอกว่าสายหมอกไม่ดี แต่เธอแค่กลัวว่าลูกชายจะไว้ใจคนอื่นง่ายเกินไป การที่เขาเป็นแบบนี้ มันเป็นภัยต่อตัวเขาเอง หากคนที่เข้าหาไม่ใช่สายหมอกแต่เป็นคนอื่น ทำท่าทีใจดีแบบนี้กับเขา แล้วจับตัวไปจะทำยังไง ใจของเธอจะไม่ขาดหรอกเหรอ

“แต่คุณลุง...เป็นคนดีนะครับ...คุณลุงใจดีกับเวย์มากๆ เลย”

“แต่คนอื่นที่ไม่ใช่คุณลุงล่ะครับ ถ้าเขามีหมา มีแมว เวย์ก็จะมองว่าเขาใจดีทุกคนแบบนี้เหรอ”รู้แหละว่าลูกชายรักสัตว์ แต่การที่คนอื่นเอาสิ่งที่ชอบมาล่อมันก็เข้าตาโจรพอดีน่ะสิ

“เวย์ขอโทษครับ...ต่อไปเวย์จะระวังตัว...แต่ขอรู้จักคุณลุงคนเดียวได้ไหมครับ อ้อไม่สิ พี่ชายด้วย...ได้ไหมครับมี๊” แม้จะลำบากใจกับสิ่งที่เขาขออยู่ไม่น้อย สุดท้ายก็ต้องจำใจตอบรับไปก่อน เอาไว้...ค่อยหาหนทางเลี่ยงอีกทีก็แล้วกัน เธอคิด

“เฮ้อ...ครับ...”

“เย่...หม่ามี๊ใจดีที่สุดเลย” เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นยิ้มแก้มปริเมื่อแม่อนุญาต

“กลับกันเถอะครับเดี๋ยวจะดึก อาบน้ำตอนค่ำเดี๋ยวจะเป็นหวัดอีก และต้องรีบนอนเข้าใจไหมครับ...พรุ่งนี้เช้าน้าหม่อนจะมารับ”

“รับทราบครับหม่ามี๊”

วันต่อมา...

“น้องเวย์ครับ...ตื่นได้แล้ว...น้าหม่อนมารอแล้วนะครับ” ใบชาเขย่าแขนลูกชายเบาๆ เพื่อปลุกให้เขาตื่น

“งื้อ...มี๊ครับ...เวย์กลับตอนเย็นก็ไม่ได้เหรอครับ...เวย์ยังง่วงอยู่เลย” เด็กน้องต่อรอง

“ไม่ได้ครับ...หม่ามี๊ต้องเตรียมตัวไปบินพรุ่งนี้อีก...อย่าดื้อกับมี๊นะครับ”

“ก็ได้ครับ...เวย์ลุกแล้วก็ได้...แต่...คุกกี้ของเวย์ล่ะครับ...มี๊ได้ทำให้เวย์ครบหรือเปล่า”

“ครบแล้วครับ กระเป๋ามี๊ก็เก็บให้เรียบร้อยแล้ว...ไปครับลุกไปอาบน้ำแต่งตัว น้าหม่อนรอนานแล้ว” พูดพร้อมกับพยุงแขนลูกชาย เพื่อประคองให้เขาลุกออกจากเตียง

กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง ทานมื้อเช้าเสร็จใบหม่อนก็เป็นคนรับช่วงต่อ

พอลงมาที่ชั้นล่างแทนที่จะรีบกลับบ้าน รันเวย์กลับยืนมองไปรอบๆ ราวกับกำลังรอใครบางคนตามที่หวัง

“เวย์ครับ เวย์รอใคร” ใบหม่อนถามหลานชาย เพราะรันเวย์เอาแต่ชะเง้อชะแง้สายตามองไปทั่วคอนโด

และเพียงไม่นานก็เป็นไปตามคาด เพราะสายหมอกกำลังเดินเข้ามาในคอนโดแถมยังอุ้มเจ้าแมวอ้วนมาด้วย วินาทีที่เขาเห็น รันเวย์ก็รีบวิ่งไปดักตรงหน้าสายหมอก ก่อนที่เขาจะเดินไปที่ลิฟต์

“คุณลุงครับ”

เสียงเด็กน้อยคนเดิมที่เขาคุ้นเคยตะโกนเรียก พร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายแห่งความสุข ดีใจราวกับได้ของเล่นที่ถูกใจ

“สวัสดีครับคุณลุง” ว่าแล้วก็ยกมือไหว้ด้วยความอ่อนน้อม “สวัสดีครับพี่ชาย...พี่ชายหายป่วยแล้วเหรอครับ”

“อ้าวยังไม่กลับอีกเหรอ...” สายหมอกถาม ก่อนที่จะย่อตัวลงนั่งตรงหน้ารันเวย์ แล้วปล่อยให้นมสดเดินไปหา แล้วราวกับนมสดกำลังรอคอยเขา เพราะทันทีที่ถูกปล่อยตัวลงจากอก ก็เดินไปคลอเคลียออดอ้อนรันเวย์อย่างกับคนรักกันที่ไม่ได้เจอกันนานๆ

“กำลังจะกลับแล้วครับ...อ้อ...เวย์มีขนมมาฝากคุณลุงด้วยนะครับ” ผละมือออกจากนมสด แล้วหันไปหาใบหม่อนที่ถือถุงกระดาษอยู่ข้างๆ จากนั้นก็ล้วงไปหยิบกล่องคุกกี้ที่ใบชาแยกไว้ออกมา ตามด้วยส่งให้สายหมอกด้วยความภาคภูมิใจ

“หืม...ใจดีจังมีขนมมาฝากด้วยเหรอเนี่ย” เอ่ยตอบพร้อมกับยื่นมือไปรับมาถือเอาไว้

“ใช่ครับ”

“ขอบคุณนะเจ้าเด็กน้อย” ลูบศีรษะรันเวย์ด้วยความเอ็นดู ไม่รู้ว่าเพราะเจอกันบ่อยหรือเปล่า ยิ่งเจอก็ยิ่งรู้สึกถูกชะตาและผูกพัน ทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้คุยเล่นกับคนอื่นไปทั่วแบบนี้ ออกจะติดไปทางเงียบๆ เสียมากกว่า ทว่ากับเด็กคนนี้ดันมีบางสิ่งดึงดูดให้เขารู้สึกแบบนั้น

“รันเวย์ครับ...ไปกันเถอะครับ รบกวนคุณลุงนานแล้ว” ใบหม่อนกล่าวด้วยความเกรงใจ กลัวว่าที่หลานทำมันจะเป็นการรบกวนเขามากเกินไป “ต้องขอโทษคุณด้วยนะครับที่หลานผม...”

“หลาน?” เลิกคิ้วมองเพราะสะดุดคำว่าหลาน นี่เขาเข้าใจผิดมาตลอดเลยเหรอเนี่ย

“ครับ...หลาน...รันเวย์เป็นลูกของพี่สาวผม” ใบหม่อนกล่าว

“อ๋อ...” พยักหน้าตอบรับ พร้อมกับคิดในใจว่า ถึงว่าล่ะไม่มีส่วนไหนเหมือนใบหม่อนเลยสักนิด แอบคิดเหมือนกันว่าลูกหน้าตาดีขนาดนี้ พ่อแม่จะหน้าตาดีขนาดไหนกันเชียว ไปทำกันท่าไหนนะ ลูกถึงหล่อแบบนี้

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไปครับเวย์...คุณยายรอแล้ว” รบเร้าหลานชายที่ดูไม่ค่อยอยากจะไปจากตรงนี้สักเท่าไหร่ให้ลุกขึ้น แล้วคืนแมวสายหมอกไป

“ว้า...ต่อไปก็ไม่ได้เจอกันแล้ว...งั้น...บ๊ายบายนะครับคุณลุง...บ๊ายบายนะครับพี่ชาย” ยกมือโบกไปมาเพื่อลาด้วยท่าทีหงอยๆ

“อ้าว...ทำไมถึงไม่ได้มาล่ะ...”

“มี๊ติดงานครับ...ถ้าจะมาก็ต้องปิดเทอมก่อน”

“ไว้ปิดเทอมก็ค่อยมาเล่นด้วยกันไง”

“คุณลุงกับพี่ชายจะจำเวย์ได้ไหมครับ”

“ใครจะไปลืมคนที่ให้คุกกี้ลุงได้ล่ะ”

“จริงนะครับ” ดวงตาสุกใสลุกวาวจ้องมองสายหมอกด้วยความรู้สึกที่มันล้นปรี่เต็มไปด้วยความหวัง

“ครับ...ไว้ปิดเทอม...เจอกันนะ...” ร่ำลากันด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันไป

ติ้ง!!

ประตูลิฟต์เปิดออก พร้อมกับร่างสูงที่อุ้มแมวอ้วนตัวสีขาวออกมาด้วย แต่แทนที่เขาจะเดินกลับห้อง ทว่ากลับหยุดและยืนมองไปที่ห้องของใบชาที่อยู่ของอีกฟากตึก ยืนนิ่งอยู่เนิ่นนานหลายนาทีแต่สุดท้ายก็ตัดใจแล้วเดินกลับห้องของตัวเองไป

และด้วยเพราะในมือมีคุกกี้ที่รันเวย์ให้มาหนึ่งกระปุก บวกกับคุกกี้ของเขาก็หมดพอดี จึงลองแกะกล่องออกมาชิม แต่ก็ต้องรีบคายทิ้ง เพราะคุกกี้กล่องนี้มันหวานแสบคอจนกลืนแทบไม่ลง

“แหวะ...หวานอะไรขนาดนั้นวะเนี่ย” อุทานบอกกับตัวเอง ก่อนที่จะรีบเดินไปหยิบน้ำมาดื่มเพื่อล้างความหวานนั้นออกไป “ก็นะ...หวานๆ เด็กชอบ...” เมื่อลองนึกเหตุผลก็พอจะเข้าใจได้ แต่เพื่อรักษาน้ำใจก็เก็บเอาไว้แทนและกัน หากจะให้กินเบาหวานคงได้ขึ้นตากันพอดี

ถึงแม้ว่าเขาจะชอบกินคุกกี้มากแค่ไหน แต่คุกกี้รสโปรดที่เขากินก็ต้องไม่หวานแสบคอ แล้วช็อกโกแลตที่เป็นส่วนผสมต้องไม่ใช่ช็อกโกแลตคอมพาวด์ จะต้องเป็นช็อกแท้และรสชาติเข้มข้นเท่านั้น ซึ่งแน่นอนว่าร้านเดียวที่ถูกปากเขาและรสชาติใกล้เคียงกับใบชามากที่สุดก็คงจะมีแค่ร้านนั้นที่น้องสาวสั่งให้นั่นแหละ