EP:06 ตอบแทน

วันถัดมา ที่มหาวิทยาลัยอีกเช่นเคย เพราะที่นี่คือที่เดียวที่ทำให้ชะเอมได้เจอกับรุ่นพี่ไทเธย์ทุกวัน ไม่มีโอกาสได้เจอกันข้างนอกเลย มันไม่มีความบังเอิญ

"รุ่นพี่ไทคะ"

"อะไร?"

"นี่ค่ะ..." ถุงกระดาษถูกยื่นไปตรงหน้าของเขา ด้วยความที่เป็นถุงทึบเลยมองไม่เห็นว่าข้างในมันคืออะไร

"มันคืออะไร?"

"ขนมค่ะ เอมเห็นร้านนี้แล้วนึกถึงพี่ขึ้นมา ก็เลยซื้อมาให้ ขอบคุณที่ช่วยวันนั้นนะคะ"

"เก็บไว้กินเถอะ ฉันไม่กินขนม"

"แต่เอมตั้งใจซื้อให้นะคะ ตอบแทนที่วันนั้นรุ่นพี่ช่วยเอาไว้ ถ้าไม่ได้รุ่นพี่เอมคงแย่แน่ๆ เลยค่ะ"

"วันนั้นเห็นยังบอกว่าตัวเองเก่งอยู่เลย"

"แหะๆ ก็...พูดไปเรื่อยค่ะ อย่าถือสาเลย เอมปากไม่ดีเอง"

"......"

"รับไว้เถอะนะคะ เอมอยากตอบแทนจริงๆ ขนมนี่มาจากร้านขนมค่ะ เอมไม่ได้ทำเองหรอก ไม่ต้องกลัวว่าจะใส่ยาอะไรลงไปค่ะ เอมไม่ทำแบบนั้นหรอก"

"....." เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่มองถุงขนมที่ยังคงถูกยื่นอยู่ตรงหน้าของเขา ก่อนที่เขาจะคว้ามันมาถือไว้ในมือด้วยท่าทางที่เฉยๆ

"ฉันไม่ชอบมีใครติดบุญคุณ"

"รู้ค่ะ เอมเลยอยากเอามาให้ตอบแทน จะได้ไม่มีหนี้ติดค้างกัน"

"ต่อจากนี้ ก็ไม่ต้องมาเจอหน้าฉันอีก เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว"

"ไม่เกี่ยวสิคะ"

"อะไร?"

"คือว่า ที่ซื้อขนมมาให้ เพราะอยากตอบแทน แต่ไม่เกี่ยวกับที่มาเจอรุ่นพี่นี่นา เอมมาเจอรุ่นพี่ทุกวันเพราะเหตุผลอื่นต่างหาก"

"แต่ฉันรำคาญเธอ เลิกวุ่นวายกับฉันสักที ก่อนที่ฉันจะรำคาญเธอไปมากกว่านี้"

"ทำไมต้องรำคาญขนาดนั้นคะ?" เธอถามเสียงเศร้า พร้อมกับสีหน้าที่หงอยๆ ดูน่าสงสาร

"ฉันไม่ชอบวุ่นวายกับใคร"

"แต่เอมก็ไม่ได้ทำให้รุ่นพี่เดือดร้อนนี่นา"

"แค่มาดักเจอฉันทุกวัน ก็เดือดร้อนแล้ว"

"อะไรของรุ่นพี่ คุยกันนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นอะไรไปคะ กลัวดอกพิกุลจะร่วงออกมาจากปากหรือไงคะ?"

"เพื่อนเล่น?" สีหน้าของเขาดูจริงจังมาก ราวกับว่าเธอพูดอะไรไม่ดี ก็แค่แซวเล่นเฉยๆ เอง

"ปะ เปล่าค่ะ"

"......" ไทเธย์มองคนตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาไม่ได้พูดอะไร นอกจากมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาเฉกเช่นที่ผ่านมา ก่อนจะเดินผ่านเธอไปราวกับว่าเธอเป็นธาตุอากาศ จะมีเพียงถุงขนมในมือของเขาที่เป็นหลักฐานว่าทั้งคู่ได้คุยกันก่อนหน้านี้

"คิดว่าพูดแบบนี้แล้ว เอมจะยอมแพ้ง่ายๆ หรือไงคะ ไม่รู้จักคนอย่างชะเอมซะแล้ว ยิ่งยากยิ่งอยากได้ซะด้วยสิ" ชะเอมพูดพึมพำอยู่กับตัวเอง

ตั้งแต่เธอมาเรียนที่นี่ก็มีใครหลายคนสนใจเธออยู่ไม่น้อยเหมือนกัน แต่เธอก็ไม่เคยมองใครเลย เพราะชอบรุ่นพี่ไทเธย์ตั้งแต่แรก จนถึงตอนนี้เธอก็ยังมั่นคงอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง ไม่ว่าจะถูกปฏิเสธสักกี่รอบ เธอก็ได้แต่คิดว่า สักวันเขาคงใจอ่อนขึ้นมาบ้าง

"เข้าเรียนได้แล้วเอม เดี๋ยวนี้เนี่ยนะ ไม่ค่อยอยากจะมาให้เพื่อนฝูงเห็นหน้าเลยนะ"

"อะไรของพวกเธอ เข้าเรียนก็เห็นหน้ากันอยู่ทุกวันอยู่ละ"

"แหมๆๆ เวลาเรียนก็ส่วนเวลาเรียนสิจ๊ะ เลิกเรียนแล้วเนี่ยตามแต่ผู้ชายนะ เพื่อนยังมีความสำคัญอยู่ไหมเอ่ย?"

"บะ บ้า อะไรของพวกแกเนี่ย ก็ชอบแซวกันแบบนี้ไง ฉันถึงไม่อยากอยู่ด้วย ชิ! ไปเรียนดีกว่า"

เช้าๆ มาถึงมหาวิทยาลัยเธอก็ตรงดิ่งมาหารุ่นพี่ในทันที บางครั้งมาถึงก่อนก็จะแวะซื้อขนมมาฝากตลอด เลิกเรียนก็รีบตามเขาไป ซึ่งมันเป็นแบบนี้มาสักพักใหญ่ๆ แล้ว แน่นอนว่าเพื่อนจะเห็นหน้าเห็นตาก่อนเข้าเรียนหรือหลังเลิกเรียนไม่มีเลย

ทำไงได้ ก็คนมันชอบนี่นา และต้องตามตื๊อเท่านั้นด้วย อีกฝ่ายถึงจะยอมใจอ่อน แต่ก็ยังไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่

เมื่อไหร่ที่หินก้อนนั้นจะกร่อนเพราะถูกน้ำหยดใส่สักที

*************

@ทางด้านของรุ่นพี่ไทเธย์

"นั่นถุงอะไรวะ?"

หมับ!

เพื่อนกำลังจะคว้าถุงขนมที่ไทเธย์วางเอาไว้อยู่ข้างๆ ตัวเอง ทันทีที่เขาเห็น ก็รีบคว้าถุงกระดาษมาไว้บนตักของตัวเองทันที

"อย่ายุ่ง"

"อะไรของมึง ก็แค่จะดูว่ามันถุงอะไร"

"ถุงอะไรก็ช่าง แต่อย่ายุ่ง"

"อ่าว ขี้หวงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?"

"ไม่ได้หวง แต่มันของกู"

"ขอดูหน่อย ใครให้มา?"

"ไม่มีอะไร"

"รุ่นน้องคนนั้นให้มา หรือว่าสาวที่ไหนให้มาอีก"

"ยุ่งจริงๆ"

เขาไม่ยอมให้เพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆ แตะถุงกระดาษที่ตัวเองได้มาเลย ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าใครจะซื้ออะไรให้ เขาจะยกให้คนอื่นตลอด ไม่ใช่ว่าอยากจะทำลายน้ำใจของใคร แต่เพราะตัวเองไม่กินไม่ชอบ ก็เลยไม่รู้จะเอาไว้ทำไม และที่รับมาก็ไม่อยากเสียน้ำใจด้วย

ตกเย็นหลังเลิกเรียน ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง

ไทเธย์กลับมาที่คอนโดของตัวเองเหมือนอย่างเคย ถึงคอนโดของเขาจะอยู่ใจกลางเมือง แต่ก็อยู่ชั้นบนเลยไม่ได้มีเสียงดังอะไรรบกวน

ติ๊ด ~

เขาสแกนคีย์การ์ดและเปิดประตูเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับถุงขนมที่ถือกลับมาจากมหาวิทยาลัยด้วย นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาถือของที่คนอื่นให้กลับมาด้วย

ร่างสูงวางถุงขนมลงกับโต๊ะก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็เดินกลับออกมาหยิบถุงขนมไปนั่งแกะกินอยู่ที่หน้าทีวี

ข้างในมันคือกล่องขนมมาการองหลากสี เขาค่อยๆ แกะมันและเปิดออกมานั่งกินอย่างใจเย็น รสชาติมันก็ไม่ได้แย่ แต่เขาไม่ใช่คนที่ชอบกินขนมหวานสักเท่าไรหรอก

ขณะที่กำลังนั่งกินขนมอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษเล็กๆ ที่พับแล้วเหมือนจะหย่อนใส่เอาไว้ในถุงกระดาษใต้กล่องขนม เขาหยิบมันออกมาเปิดอ่าน

'ขอบคุณที่ช่วยนะคะ รุ่นพี่เท่มากเลย ชอบพี่นะคะ ถึงพี่ไม่ชอบก็ไม่เป็นไร กินขนมให้อร่อยนะคะ^^'

พออ่านจบเขาก็หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะวางกระดาษลง เขาไม่ได้ขยำทิ้ง แต่มีความคิดว่าจะเก็บกระดาษใบนี้เอาไว้

เด็กนี่ดูไม่เกรงกลัวอะไรเลย ดูไม่รู้สึกสะทกสะท้าน ไม่ได้รู้สึกเศร้าอะไรเลย ทั้งที่ถูกเขาปฏิเสธไปทุกครั้งขนาดนั้น ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะไม่สนใจไปแล้ว

"หึหึ..." ไทเธย์หัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงภาพของเด็กสาวที่กำลังตามวุ่นวายกับเขา เธอน่ารักสดใสดี แต่ก็น่าตีด้วยอีกเช่นกัน เพราะความดื้อของเธอนั่นแหละ