EP:07 ตลึง

#เวลาผ่านไป

วันนี้ฝนเริ่มตั้งเค้าตั้งแต่ตอนเลิกคลาสเรียน แต่ชะเอมยังยืนยันจะกลับบ้าน เพราะคิดว่าคงตกแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หยุด เธอวิ่งออกมาเพื่อจะไปที่หน้ามหาวิทยาลัย มือยกกระเป๋าสะพายแนบกับศีรษะเพื่อกันฝน แต่ลมแรงสาดเม็ดฝนเข้ามาที่ตัวของเธอขณะที่เธอกำลังวิ่ง จะถอยหลังกลับหรือจะวิ่งไปต่อ สุดท้ายมันก็มีจุดจบเหมือนกัน เพราะตัวเธอเปียกไปหมดแล้ว

จนกระทั่งวิ่งมาถึงป้ายรอรถหน้ามหาวิทยาลัย ถึงจะมีหลังคากันแดดกันฝนแต่มันก็ยังสาดเข้ามารอบด้านอยู่ดี

ซ่า ~ ครืน !! ⛈️

ทั้งฟ้าทั้งฝนมันแรงไปหมด จากที่ตอนแรกไม่ได้คิดเอาไว้เลย ว่ามันจะตกหนักขนาดนี้ เค้าฝนก็ดูไม่รุนแรงอะไรขนาดนั้นด้วย

"บ้าเอ๊ย..." เธอบ่นพึมพำ พร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวหลบใต้กันสาดเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเลย เสื้อเปียกแนบลำตัวจนรู้สึกเย็นวาบไปถึงผิวข้างใน บวกกับมีลมหอบมาอีกระลอกอย่างกับยืนอยู่ในตู้เย็นยังไงยังงั้น เธอหนาวจนยืนตัวสั่นไปหมด

ชะเอมก้มลงมองตัวเอง รู้ทันทีว่า ณ เวลานี้มันแย่มากๆ ชุดนักศึกษาสีขาวเปียกจนมองทะลุเห็นบราเซียด้านในอย่างชัดเจน เพราะด้านในเธอใส่แค่บราตัวเดียว พอฝนตกเสื้อเปียกเสื้อนักศึกษาเจ้ากรรมก็ดันแนบเนื้อติดกับตัวของเธอแถมยังใสจนมองเห็นทะลุข้างในอีก

เธอเอากระเป๋าที่เปียกมาปิดตรงหน้าอกของตัวเองให้ได้มากที่สุดเพื่อหลบสายตาใครต่อใครที่ยืนหลบฝนอยู่ตรงนี้ด้วยกัน จังหวะนั้นเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง

"อยู่นิ่งๆ !"

เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้น ก่อนจะมีเสื้อฮู้ดสีเทาดูหนาและใหญ่ถูกโยนคลุมมาที่ไหล่ของเธอ ร่างบางชะงักเหลียวหลังเงยหน้ามองขึ้นอย่างตกใจ รุ่นพี่ไทเธย์ยืนอยู่ข้างหลังของเธอ และเป็นเจ้าของเสื้อฮู้ดที่โยนมาใส่เธอก่อนหน้านี้ สภาพของเขาก็เปียกปอนไม่ต่างจากเธอเลย

"พะ...พี่ไทเธย์?"

"ฝนตกขนาดนี้ทำไมรีบวิ่งออกมา?"

"ก็คิดว่ามันจะตกแป๊บเดียว แล้วก็ไม่หนักค่ะ" เธอบอกตามความจริง กะว่าจะใช้ความสามารถอดีตนักกรีฑาในสมัยเด็กวิ่งกลับบ้าน แต่ตอนนี้ต่อให้จะเป็นนักกรีฑาระดับโลกก็ไม่น่าไหว

"เอาเสื้อใส่คลุมเอาไว้"

"ค่ะ" รีบเอาเสื้อของเขาสวมเข้ากับตัวเอง เวลาอยู่บนตัวของรุ่นพี่ทำไมถึงตัวพอดี แต่พออยู่บนตัวของเธอมันใหญ่จนคลุมก้นของเธอลงไปเลย

"คราวหน้าก็หัดหาอะไรสวมทับมาบ้าง คนอื่นเขาเห็นหมดแล้ว" ไม่ใช่แค่คนอื่นหรอก ตัวเขาเองก็เห็นแล้วเหมือนกัน แต่คนที่อยู่ตรงนี้ก่อนหน้าคงเห็นมากกว่า

ตอนที่วิ่งมาแล้วเห็นหน้าอกของเธอที่ถูกห่อด้วยบราเซียจนกลมเป็นก้อนราวกับซาลาเปา เล่นเอาหัวใจของเขาเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะเลย

"ก็ใครจะไปคิดว่าฝนจะตกล่ะคะ"

"สภาพนี้คงไม่หยุดตกง่ายๆ แน่"

"น่าจะอย่างนั้น"

"จะให้ยืนอยู่เป็นเพื่อนไหม?"

"ก็ถ้ารุ่นพี่ยังนึกสงสารก็...ช่วยอยู่เป็นเพื่อนหน่อยค่ะ"

"เพื่อนเธอหายไปไหนกันหมด"

"เลิกเรียนแล้วก็แยกย้ายสิคะ"

ทั้งสองยืนอยู่ด้วยกันจนกระทั่งค่ำ คนที่ยืนอยู่ด้วยกันก็เริ่มทยอยกลับเพราะมีคนมารับ สุดท้ายก็เหลือแค่สองคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน ท่ามกลางด้านนอกที่ฝนเริ่มซาลงแล้ว

"ฝนซาแล้ว"

"กลับกันเถอะค่ะ ไหนๆ ก็เปียกแล้ว กลับสภาพนี้คงไม่เป็นไร"

"อือ..."

"เสื้อของพี่..."

"ใส่เอาไว้ก่อน ฉันไม่อยากเห็นภาพบาดลูกตา"

"ทำเป็นพูด ทำไมคะเห็นหน้าอกผู้หญิงแล้วผื่นมันจะขึ้นหรือไง?"

"เธอนี่ทำไมชอบพูดแบบนี้ เป็นผู้หญิงซะเปล่า ไม่รู้จักระมัดระวังตัวเลย"

"....." เธอถูกบ่น เหมือนกับพ่อที่กำลังบ่นลูกเลย ทั้งที่พ่อของเธอยังไม่เคยบ่นอะไรขนาดนี้

"ใส่เอาไว้หนาวไม่ใช่หรือไง"

เขาพูดเรียบๆ แต่แววตามองตรง รู้ว่าเธอกำลังลำบากจริงๆ

เธอกอดเสื้อฮู้ดไว้แน่น ทั้งที่มันก็เปียกไม่ต่างกัน แต่กลับรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก

"เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไปยังไงคะ?"

"เดินไงบ้านอยู่ใกล้ไม่ใช่หรอ"

"แต่เดี๋ยวรุ่นพี่ก็ต้องเดินกลับมาอีก เอมเดินกลับเองดีกว่าค่ะ"

"อย่าดื้อ"

เขาไม่รอฟังคำปฏิเสธ ร่างสูงใหญ่เดินนำออกไปกลางสายฝน เธอเลยไม่มีทางเลือกนอกจากเดินตาม ทั้งสองคนไม่มีร่ม ไม่มีเสื้อกันฝน มีแค่เสื้อฮู้ดที่เธอสวม กับความเงียบที่แทรกเสียงฝนระหว่างทาง

ตัดภาพไปที่หน้าบ้านชะเอม

ทั้งสองคนเปียกชุ่มจนเสื้อแนบไปกับผิวทุกส่วน เขายืนอยู่หน้าบ้านเธอ ผมเปียกยุ่งเล็กน้อย แต่ยังดูสงบนิ่งเหมือนเดิม

"เข้าบ้านก่อนมั้ยคะ เดี๋ยวเอมเอาผ้าขนหนูให้เช็ดตัวก่อนก็ได้ เสื้อผ้าก็มีให้เปลี่ยนนะคะ ไม่ต้องกลัวที่บ้านพ่อกับแม่เอมอยู่ เราไม่ได้อยู่สองต่อสองหรอก" เธอพูดเสียงอ่อยเพราะรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไร ฉันจะกลับแล้ว"

"ถ้างั้นเสื้อตัวนี้ เดี๋ยวเอมซักให้แล้วเอาไปคืนรุ่นพี่นะคะ”

เธอพูดพร้อมกอดเสื้อไว้แน่น รู้สึกแปลกๆ กับความอบอุ่นที่ยังคงอยู่จากคนให้ เธอเงยหน้ามองเขา แล้วเผลอมองเลยไปที่ต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมา มัดกล้ามเป็นเส้นชัดแน่น ผิวขาวสะอาด

เขาใส่เสื้อกล้ามสีดำตัวบาง เห็นได้ชัดเจนว่าหุ่นเขาดีกว่าที่เธอคิดไว้มาก ไม่เคยเห็นมาก่อนเพราะเขาใส่แต่เสื้อฮู้ดตัวโตบังตลอด

เธอกะพริบตาถี่ๆ พยายามละสายตา แต่ใบหน้ากลับร้อนวูบวาบไปหมด ในใจก็คิดว่าถ้าได้กอดแขนล่ำๆ นั่นมันจะรู้สึกฟินขนาดไหน เพราะแค่คิดในใจมันก็ยังตื่นเต้นขนาดนี้แล้วเลย

"มองอะไรของเธอ" เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนจับได้ ว่าเธอกำลังจ้องมองอยู่

"เอ่อ...ปะ เปล่าค่ะ"

"ทำไมไม่เข้าบ้าน"

"อ๋อ รุ่นพี่ก็เดินกลับก่อนสิคะ"

"....."

"เสื้อตัวนี้ใส่ถังปั่นได้ใช่ไหมคะ หรือว่าต้องขยี้มือ"

"ซักได้ แต่อย่าเอาไปซักแล้วหดก็พอ"

เขาพูดแค่นั้นก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ส่วนชะเอมก็ได้แต่ยืนมอง หัวใจของเธอมันรู้สึกจั๊กจี้บอกไม่ถูก เพราะทุกครั้งที่เธอลำบากหรือมีปัญหา มักจะมีเขาที่บังเอิญเข้ามาตลอดเลย หรือเขาตั้งใจก็ไม่รู้สิ

ปากบอกรำคาญไม่ชอบ เธอวุ่นวายจุ้นจ้าน ไล่ให้ไปไกลๆ แต่กลับยกเสื้อฮู้ดแสนหวงที่เขาใส่ตลอดเวลาทุกครั้งที่มามหาวิทยาลัย ให้เธอใส่ง่ายดายซะงั้น