EP:09 จงอางหวงไข่

#เช้าวันรุ่งขึ้น

ชะเอมตื่นแต่เช้าเช่นเคย เธอรีบเอาเสื้อที่แขวนไว้ตรงหน้าต่างออกไปซักแล้วตากแดดแต่เช้า เพราะวันนี้อากาศปลอดโปร่งมากไม่มีเค้าฝนเลยสักนิด เหมือนที่เขาพูดกันว่า ต่อให้ฝนจะตกหนักแค่ไหนแต่สุดท้าย 'ฟ้าหลังฝนมักสวยงามเสมอ'

เสื้อของรุ่นพี่ไทเธย์ที่เธอซักแล้วตากไว้ให้ คงได้คืนให้พรุ่งนี้เพราะเพิ่งจะได้ซัก ถึงยังไงก็ได้เจอกันที่มหาลัยทุกวันอยู่แล้ว

"กินข้าวอิ่มแล้วเหรอลูก" แม่ถามขึ้นเมื่อเห็นลูกสาววางช้อนลง เธอดูกินน้อยกว่าปกติ จนอดถามไม่ได้

"ค่ะแม่"

"จะรีบไปไหนแต่เช้า" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม

"ไม่ได้ไปไหนค่ะ ก็ไปเรียนตามเวลาปกติแหละ แค่ไม่ค่อยหิวเฉยๆ" เธอตอบ

"ไม่สบายหรือเปล่าลูก"

"ก็ปกตินะคะ แค่ไม่ค่อยหิวแค่นั้นเอง"

ไม่สบายเหรอ? ไม่นะเพราะเธอไม่ได้รู้สึกแย่อะไรเลย ก็รู้สึกปกติเหมือนเดิม เหมือนทุกเช้าที่เธอตื่นขึ้นมา

"ถ้ารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ก็อยู่บ้านสักวัน ไลน์ไปลาอาจารย์เอาไว้ คนไม่สบายไปเรียนไม่ได้อาจารย์คงไม่ว่าหรอกมั้ง"

"อาจารย์ไม่ว่าหรอกค่ะ จะเข้าเรียนหรือไม่เข้าเรียนก็แล้วแต่ ขอแค่มีงานส่งก็พอ"

"เราก็อย่าทำแบบนั้นเชียวนะ" ผู้เป็นพ่อพูดเสียงเข้มเหมือนดุ

"เอมไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อยค่ะ"

"ดีแล้วลูก เรียนเพื่ออนาคตของเรา"

"ค่ะแม่"

"จำคำแม่ไว้ให้ดี เรียนเพื่ออนาคตของเรา ไม่ได้เรียนเพื่อไปให้ใครชื่นชม เราจะได้ไม่ต้องกดดัน ว่ามันจะต้องดีที่สุด เอาเท่าที่เราไหวและทำได้ก็พอ"

"ค่ะแม่"

หลังจากนั้นชะเอมก็ออกจากบ้านตามเวลาปกติ เธอเดินไปเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ เพราะมหาลัยก็อยู่ใกล้บ้านแค่นี้เอง จะว่าไปเธอก็มีโชคดีอยู่อย่างนึงเนี่ยแหละ

ไม่นานเธอก็เดินมาถึงที่หน้าตึกคณะวิศวกรรมของตนเอง เธอสอดส่องสายตามองหากลุ่มของเพื่อนสนิท หรือแม้กระทั่งมองใครบางคนไปด้วยในตัว แต่เธอก็มองไม่เห็นใครเลย เจอคนที่คณะมากมาย แต่เธอไม่ได้เจอคนที่กำลังตามหา

จนกระทั่ง...

ชะเอมเงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นสองของตึก ถึงแม้จะมีกำแพงปูนปิดกั้นอยู่ครึ่งตัว แต่เธอก็มองเห็นอีกครึ่งนึงที่เป็นส่วนบนอย่างชัดเจน และก็ได้เห็น...

เห็นผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาหารุ่นพี่ไทเธย์ตรงระเบียงชั้นสอง พอลองเพ่งสายตามองดูดีๆ ถึงได้รู้ว่า เธอคือรุ่นพี่ผู้หญิงที่อยู่ในชมรมหุ่นยนต์ ผมยาวตรงสีดำสลวย รูปร่างดี หน้าคม จัดฟันด้วย ดูเหมือนเป็นคนที่มีสไตล์ อารมณ์แบบหยิ่งหน่อยๆ ถ้าไม่หน้าตาดีจริงไม่ฮอตจริงเธอก็คงไม่สนใจอะไรแบบนี้

คนตัวเล็กรีบเดินเข้าไปในตึกก่อนจะขึ้นไปตรงบันได แต่ยังไม่กล้าที่จะขึ้นไปยังชั้นสอง ที่ทั้งสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน

ชะเอมหยุดมองอยู่เงียบๆ ที่หัวมุมบันได สายตาคู่นั้นของรุ่นพี่ผู้หญิงมองไทเธย์ด้วยท่าทางสนิทเกินกว่าคำว่า "เพื่อน"

รุ่นพี่คนนั้นเอียงตัวเข้าไปใกล้เขา และพูดคุยอะไรด้วยกันก็ไม่รู้ ก่อนที่เธอจะหัวเราะยิ้มร่าออกมา ในขณะที่รุ่นพี่ไทเธย์ของเธอนั้นกลับมีสีหน้าที่นิ่งเรียบ ไม่ได้รู้สึกอารมณ์ดีหัวเราะอะไรไปด้วยเลย แต่ถึงอย่างนั้นพอเห็นผู้หญิงคนอื่นมาสนิทสนมกับเขา เธอก็รู้สึกแย่บอกไม่ถูก มันรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังมีทางเลือก ต่อให้ไม่มีเธอเขาก็ยังมีคนอื่น

"อุตส่าห์ชอบของแปลกแล้ว ยังจะมีคนชอบของแปลกเหมือนเราอีกเหรอเนี่ย" ชะเอมยืนพึมพำอยู่กับตัวเอง ทั้งหงุดหงิดทั้งเสียใจ และก็หวงเอามากๆ ด้วย เพราะรุ่นพี่คนนั้นกำลังเริ่มถูกเนื้อต้องตัวคนที่เธอกำลังชอบอยู่

ในขณะที่ชะเอมกำลังยืนจ้องอยู่นั้น สายตาของรุ่นพี่ผู้หญิงก็ดันหันมาเจอกับเธอเข้าอย่างจัง จากสายตาที่ดูเหมือนกำลังมีความสุขก็เปลี่ยนไปทันที

จากที่ดูมีรอยยิ้ม กลับกลายเป็นเย็นชาในพริบตาเดียว เหมือนงูจงอางที่เจอคนบุกรัง จากนั้นก็แผ่แม่เบี้ยเตรียมปกป้องไข่ของตัวเอง ไม่สิ! นี่ไม่ใช่ไข่ของเธอ และเขาก็ไม่ใช่ไข่ของใครด้วย 'เขามีไข่เป็นของตัวเอง'

ชะเอมเบิกตากว้าง หัวใจตกวูบก่อนจะรีบหลบสายตาด้วยความตกใจ

เธอไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่เย็นชา พูดน้อย พูดทีก็มีแต่คำพูดที่เสียดสีแทงใจ การแต่งตัวก็เฉยมากๆ ใส่แต่ฮู้ดตัวเดิมๆ เหมือนคนย้ำคิดย้ำทำอยู่กับเรื่องเดิม จะเป็นผู้ชายฮอตที่มีใครต่อใครสนใจอยู่เหมือนกัน

ทั้งคู่ยืนมองกันอยู่พักใหญ่จนกระทั่งรุ่นพี่ผู้หญิงเขย่งเท้ายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหูของคนตัวสูงกว่า ก่อนจะกระซิบพูดอะไรกันบางอย่างและเธอก็เดินออกมา

ไม่รู้ว่าอะไรทำให้รุ่นพี่คนนั้นเดินเฉียดผ่านเธอโดยที่ไม่พูดอะไร แค่ปรายตามามองเหมือนกำลังดูถูก โกรธแค้น โมโหหรือหมั่นไส้ แล้วเดินลงบันไดไปเงียบๆ ทิ้งไว้แต่แรงกดดันในอก

************

#เวลาผ่านไป

หลังเลิกเรียนขณะที่กำลังลงมาจากตึกพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ จู่ๆ ก็มีกลุ่มรุ่นพี่หลายคนเหมือนพุ่งออกมาจากมุมของตึกมาขวางทางกลุ่มของชะเอมเอาไว้ สีหน้าของรุ่นพี่ไม่บอกก็รู้ว่ามาเพราะเรื่องอะไร

"เธอนี่กล้าดีนะ หน้าด้านด้วย ผู้ชายไล่ขนาดนั้นแล้วยังจะเข้าใกล้ไทเธย์อยู่ได้" น้ำเสียงเยาะเย้ยแผ่วเบา แววตาและท่าทางกำลังคุกคามเธออยู่ด้วย

ชะเอมเม้มริมฝีปากแน่น พยายามตั้งสติเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอเรื่องแบบนี้

"เอม..."

"ไม่ต้องแก้ตัว" รุ่นพี่ขัดขึ้นทันควัน ดวงตาคมกริบมองต่ำลงมาราวกับมองเศษฝุ่นที่มันสกปรกมากๆ "เป็นแค่รุ่นน้องก็หัดเจียมตัวบ้าง อย่าคิดจะมาแย่งผู้ชายของฉัน?”

คำพูดนั้นฟาดลงมาราวกับตบหน้า แต่มันก็รู้สึกขำอยู่ลึกๆ ในใจเหมือนกัน 'ผู้ชายของฉันอย่างนั้นเหรอ' ทำไมถึงได้กล้าพูดอะไรที่มันน่าอายแบบนี้ออกมา ผู้ชายยังไม่เคยพูดสักคำเลย แต่ดันตีโพยตีพายไปเองก่อนแล้ว ว่าเขาคือผู้ชายของตัวเอง

"พ่อแม่คงสอนมาไม่ดี ถึงได้กล้าอ่อยไปทั่วแบบนี้ ยุ่งแม้กระทั่งผู้ชายมีเจ้าของ!" น้ำเสียงนั้นเริ่มแข็งกร้าว แววตารุ่นพี่แปรเปลี่ยนจากไม่พอใจเป็นโกรธจัด

"เฮ้ยพี่เกินไปป่ะ เล่นพ่อแม่เลยหรอ!?" เพื่อนของชะเอมเริ่มหมดความอดทน

"แล้วมันเรื่องจริงไหมล่ะ"

"เรื่องจริงอะไร พี่ไทเธย์เขายังโสด เพื่อนหนูมันชอบมันก็ตามจีบผิดตรงไหน ก่อนที่พี่จะบอกว่าเขาเป็นผู้ชายของพี่ ถามผู้ชายก่อนไหม ถ้าเขาบอกไม่ใช่ ระวังหน้าแตกนะพี่"

"แก...!!"

"อย่าคิดว่าเป็นรุ่นพี่แล้วจะทำอะไรรุ่นน้องก็ได้นะ"

"อ๋อ...นี่ปกป้องกันอยู่หรอ"

"เพื่อนหนูมันไม่ผิด จะปกป้องมันก็ไม่แปลก แล้วพี่อ่ะเล่นพ่อเล่นแม่มันด้วย ถ้ามีคนอื่นด่าลามปามไปถึงพ่อแม่พี่พี่จะพอใจไหมล่ะ"

"ปากดี!"

"พอแล้วๆ อย่าทะเลาะกัน" ชะเอมรีบห้าม เพราะกลัวว่ามันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ที่สำคัญเธอเองก็เป็นต้นเหตุของเรื่องพวกนี้ด้วย

"มึงระวังตัวไว้ให้ดีนะ" ชี้หน้าอย่างคาดโทษ ก่อนที่กลุ่มรุ่นพี่จะพากันเดินออกไป

ชะเอมก็ไม่ได้กลัวอะไรหรอก แค่ไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากถูกทัณฑ์บน ไม่อยากถูกลงโทษ ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต และที่สำคัญพ่อกับแม่เธอเพิ่งจะเตือนเรื่องนี้มาหมาดๆ เลย ถ้ามีข่าวว่าลูกสาวทะเลาะกับรุ่นพี่เพราะเรื่องผู้ชาย คงได้เสียใจกันแน่ๆ

"ยอมมันทำไมวะเอม!?"

"ไม่ได้ยอมหรอก แต่จะสู้กับคนพวกนี้อ่ะ ต้องใช้สมอง"