ตอนที่6-คอนโดเดียวกัน

"จะกรี้ดทำไมว้ะ!?" บลูที่เริ่มตั้งสติได้เธอก็ค่อยๆหรี่ตามองต้นเสียงอย่างช้าๆ เขาเป็นคนไม่ใช่ผี!...

"พะพี่โรม!!" บลูอุทานออกมาเสียงดังเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน

"อืมใช่ฉันเอง" โรมอิงตัวเข้ากับฝาผนังเบาๆ

"พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?...อย่าบอกนะว่าพี่เเอบสะกดรอยตามฉันน่ะ!?"

"คิดอะไรฟุ้งซ่าน!" พูดจบโรมก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปภายในห้องของเธอหน้าตาเฉย

"พี่เข้ามาทำไม! พี่เข้ามาเเบบนี้ไม่ได้นะ!" บลูรีบวิ่งไปขวางคนตัวสูงเอาไว้

"อย่าลืมสิเธอเป็นเบ้ของฉันอยู่นะ"

"......" บลูยังคงยืนมองชายตรงหน้าด้วยความงุนงงเขาได้ที่อยู่เธอมาจากไหนกัน

"ตกลงพี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

"....." โรมยังคงยืนเงียบพร้อมกับใบหน้าไร้อารมณ์

"พี่โรมนี่พี่ได้ยินที่ฉันถามไหมเนี่ย.."

"......" ความเงียบคือคำตอบของเขาสินะ หุหุ!

"....เอาเถอะฉันไม่ถามก็ได้ว่าพี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...เเต่พี่ก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องฉันเเบบนี้นะ"

"ทำไมล่ะ?" ว่าไงนะเขาถามเธอว่าทำไมงั้นเหรอ

"ก็เพราะว่านี่เป็นห้องของฉันไงล่ะ!"

"ก็เพราะเป็นห้องเธอไงล่ะฉันถึงเข้ามาได้" โรมพูดก่อนจะก้มหน้าลงมาสบกับดวงตากลมโต

"คืนนั้นเธอจำได้ไหมว่าเราสนุกกันขนาดไหนน่ะ หึ"

"ฟุบ! พี่พูดเรื่องอะไรของพี่น่ะ!" บลูรีบผลักร่างหนาให้ออกห่างในทันที เขาจะมาพูดถึงเรื่องน่าอายนั่นอีกทำไมกัน

"ทำไม? คืนนั้นเธอยังบอกฉันอยู่เลยว่าเธอชอบ ชอบฉันมากๆ"

"พี่โรม!"

"อะไร?" โรมยังคงทำหน้านิ่งเเละพูดกวนประสาทเธอไม่หยุด

"นี่ถ้าพี่ไม่มีธุระอะไรพี่ก็กลับไปได้เเล้วฉันจะได้เข้านอน"

"ฉันหิว"

"....." บลูขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความงง หิวก็ไปกินสิ..

"พี่หิวพี่ก็ไปกินสิมาบอกฉันทำไม..?"

"พาฉันไปหาอะไรกินหน่อย"

"....." บลูขมวดคิ้วเข้าหากันจนโก่งอีกครั้ง นี่เขามาหาเธอถึงที่นี่เพราะความหิวงั้นเหรอ

"หรือเธอจะขัดคำสั่งฉัน.." โรมปรายหางตามามองอย่างรู้ทัน

"ปะเปล่าเลยนะ! พี่โรมอยากกินอะไรล่ะเดี๋ยวฉันพาไปกินเลยฮึ~ อยากกินอะไรพี่บอกฉันมาเลยน้า~" บลูรีบยกยิ้มหวานพลางกระพริบตาปริบๆ เผลอนิดเผลอหน่อยขู่เธอทุกทีเลยชิ!

"อะไรก็ได้" โรมตอบสั้นๆ

"..อะไรก็ได้เหรอ.." บลูพึมพัมเบาๆพลางครุ่นคิดไปด้วย อะไรก็ได้นี่มันยากกว่าต้องเลือกเองอีกนะ

@ร้านหมี่เกี๊ยวเจ๊หมี1

"ขอบะหมี่เกี้ยวหมูเเดงพิเศษ สองที่ค่ะ!" เสียงใสดังขึ้นพลางชูสองนิ้วเป็นสัญลักษณ์ว่าเอาสองที่

"ได้เลยจ้า~" เสียงเเม่ค้าตอบรับ

"เธอพาฉันมากินอะไร?" โรมถามขึ้นขณะที่นั่งไขว่ห้างมือทั้งสองข้างกอดอกเอาไว้เเน่น

"บะหมี่เกี๊ยวไง..เจ้านี้น่ะร้านเด็ดเลยนะฉันยืนยันนอนยันเลยว่าอร่อย! ปิ๊ง~" บลูขยิบตาซ้ายเล็กน้อยเป็นการยืนยัน

"มาเเล้วจ้า~" ไม่นานหมี่เกี๊ยวหมูเเดงร้อนๆก็ถูกเสิร์ฟมาวางไว้ตรงหน้า กลิ่นหอมๆของน้ำซุปมันคือกลิ่นไอเเห่งความสุขจริงๆเลย ฮ่า~

"น่ากินเหมือนเดิมเลยนะคะเนี่ยฮึ~" บลูยกยิ้มก่อนจะเอ่ยชมอย่างทุกครั้ง

"เเหมครั้งนี้พาเเฟนมากินด้วยเหรอจ้ะ..ว่าเเต่เจ๊ขอเคล็ดลับหน่อยได้ไหมทำยังไงให้ได้หลัวหล่อขนาดนี้น่ะฮิฮิ~" เจ๊หมีเอ่ยเเซวบลูพลางขยิบตายิบๆให้กับโรมที่เอาเเต่ทำหน้าตาขรึมเเอ็คหน้านิ่งอยู่อย่างงั้น

"เออ มะไม่ใช่นะคะไม่ใช่เเฟน! เเค่รุ่นพี่ที่มหาลัยน่ะค่ะฮ่าฮ่า~" มือเรียวเล็กเลื่อนขึ้นมาลูบลำคอตัวเองเบาๆเพื่อเเก้เขิน

"หึ รุ่นพี่เหรอ?" โรมพึมพัมเสียงเบาพลางเบือนสายตาไปทางอื่น

"เออ..มันอร่อยถูกปากพี่ไหม?" บลูหันกลับมาเอ่ยถามชายตรงหน้าอย่างลุ้นๆ

"ฉันยังไม่ได้กิน"

"อะอ่าว.." บลูทำหงอยในทันที หรือเขาจะไม่อยากกินอาหารริมทางเเบบนี้

"พี่จะไม่กินเหรอ?"

"....." โรมเลื่อนสายตาลงไปมองบะหมี่เกี๊ยวเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนสายตากลับขึ้นมามองใบหน้าหวานเหมือนเดิม

"เชื่อฉันสิพี่อร่อยจริงๆนะ...เดี๋ยวฉันป้อนเลยเอาไหม!?" ไม่รอช้าบลูรีบหยิบตะเกียบขึ้นมาหวังจะป้อนชายตรงหน้าเเต่!

"อึก!" เธอดันลืมไปซะสนิทเลยว่าเธอพึ่งโดนมีดบาดนิ้วมานี่นา

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" โรมหันมามองด้วยความตกใจเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินเสียงอุทานของเธอ

"เออ..เเค่ตะเกียบมันโดนเเผลนิดหน่อยน่ะ" บลูพูดก่อนจะใช้มืออีกข้างหยิบตะเกียบขึ้นมาใหม่

"งั้นเดี๋ยวฉันใช้มืออีกข้างป้อนพี่เเล้วกันนะ"

"ฉันขอดูเเผลหน่อย ฟึบ!" โรมคว้าเเขนเรียวไปอย่างรวดเร็วก่อนจะมองเเผลของเธออย่างไม่ละ

"รออยู่ตรงนี้นะ" พูดจบโรมก็รีบดันตัวลุกขึ้นก่อนจะสาวเท้ามุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว

"อะอ่าว..อะไรของเขากัน..." บลูพึมพัมพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ตอนที่เขามองเเผลเธอ หัวใจดวงน้อยมันเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ..เธอเป็นบ้าอะไรกัน

"พี่ไปซื้ออะไรเหรอ?" บลูเอ่ยถามทันทีที่โรมกลับมาถึง

"เเบมือมา"

"....." บลูขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

"เเบมือมาสิ" โรมพูดซ้ำด้วยความหงุดหงิด

"เเบ เเบเเล้ว" บลูรีบเเบมือออกอย่างรวดเร็วตามคำสั่ง

"โตขนาดนี้เเล้วไม่รู้จักทำเเผลหรือไงว้ะ!" โรมฉีกพลาสเตอร์ออกอย่างช้าๆก่อนจะเเปะมันลงไปบนนิ้วมือของเธอ

"......" ตึกตักตึกตัก! หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วรัวขึ้นทุกที ไม่ได้การเเล้วสิ!

"ฟึบ! ขะขอบคุณพี่มากๆเลยนะที่เป็นห่วงฉันน่ะ" บลูรีบชักมือกลับก่อนที่หัวใจเธอจะหลุดออกมาจากหน้าอก

"ใครว่าฉันเป็นห่วงเธอ?"

"....."

"ถ้าเเผลเธอเกิดเป็นบาดทะยักจนต้องตัดมือขึ้นมา เเล้วใครจะมาทำหน้าที่เป็นทาสของฉันล่ะ"

"...อย่างงี้นี่เองนะฮึ~" บลูยิ้มเเห้งๆ คิดไว้อยู่เเล้วเชียวว่าเขาไม่มีทางเป็นห่วงเธอหรอก..

"นี่บะหมี่พี่เย็นหมดเเล้ว เมื่อไหร่พี่จะชิมสักทีเนี่ย.."

"....." โรมเงียบก่อนจะค่อยๆตักเส้นขึ้นมาชิม

"ปะเป็นไงบ้าง....?" บลูรอฟังคำตอบจากชายตรงหน้าอย่างตั้งใจ

"...ก็ดี" พูดจบโรมก็ตักเส้นเข้าปากต่ออย่างไม่รอช้า

"อร่อยใช่ไหมล้าฮึ~" บลูฉีกยิ้มออกมาทันทีที่เห็นชายหนุ่มยังคงกินบะหมี่เกี๊ยวอย่างต่อเนื่อง คงจะถูกปากเขาไม่มากก็น้อยเเหละนะ

"หู~ พี่กินหมดถ้วยเลยนะเนี่ย..."

"ก็อร่อยดีหนิ"

"อืม..อร่อยดี" บลูค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปมองใบหน้าคมสัน

"ว่าเเต่พี่จะกลับยังไงล่ะ..นี่ก็ดึกมากเเล้วนะ" บลูยกข้อมือขึ้นมาเพื่อดูเวลา

"ก็กลับกับเธอไง"

"......"

"ฉันซื้อคอนโดห้องตรงข้ามกับเธอต่อจากเจ้าของเก่าเเล้วน่ะเอาไว้อยู่ตอนฉันเหงาๆ อยู่บ้านอย่างเดียวมันน่าเบื่อว่าไหมล่ะ?"

"..นี่พี่พูดจริงดิ!"

"อืม" โรมผงกหัวเล็กน้อยขณะที่ใบหน้ายังคงนิ่งเรียบ

"ฮึ~ดีจังเลยเนอะ กรึก~" บลูกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยจริงๆต่อจากนี้เธอจะต้องเห็นหน้าเขาบ่อยขึ้นกว่าปกติ

'เป็นยัยเบ้ทั้งในรั้วมหาลัยเเละนอกรั้วมหาลัยเลยไหมล่ะฉัน.....' บลูได้เเต่คิดพลางร้องไห้อยู่ในใจ