ตอนที่7-หลอก

"หว้า~ ในที่สุดก็ถึงวันหยุดสักทีสินะ!" บลูยกตะกร้าเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นก่อนจะมุ่งหน้าไปทางเครื่องซักผ้านอกระเบียง

"พี่โรมจะอยู่ห้องหรือเปล่านะ.." บลูเหลียวมองไปทางประตูห้องครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาโฟกัสที่เครื่องซักผ้าต่อ

"เเล้วฉันจะคิดถึงเขาทำไมกัน?" บลูตบหัวตัวเองเบาๆเพื่อดึงสติ เธอไม่ควรจะคิดถึงเขาเเบบนี้

ลัลล้าลัลล้า~ ฟุบ! เสื้อผ้าที่ซักเเห้งเเล้วถูกตากไว้นอกระเบียงอย่างเป็นระเบียบในที่สุดเธอก็ตากผ้าเสร็จสักที

"จริงสิ! ฟวับ~" บลูหยิบโทรศัพท์สีฟ้าคู่ใจขึ้นมาจากโต๊ะก่อนจะกดเข้าเเอปพลิเคชั่นที่น้ำพึ่งเเนะนำให้กับเธอ

"..มันเล่นยังไงนะ" บลูเลื่อนๆปัดๆหน้าจอไปมา เเอปนี้คือเเอปหาคู่ น้ำบอกว่าเราสามารถพูดคุยกันได้นัดเจอกันได้ เเถมน้ำยังย้ำมาอีกว่ามีคนเจอรักเเท้จากเเอปนี้หลายคนเเล้ว

Macth!บลูเบิกตากว้างทันทีที่มีข้อความขึ้นบนหน้าจอมีคนเเมทกับเธอเเล้ว!

'สวัสดีครับ' เเม่เจ้า!ทำไมถึงทักมาไวขนาดนี้กัน

'สวัสดีค่ะ'

'ชื่ออะไรเหรอครับ?' ตายๆถามต่ออีกเเล้ว..เธอควรตอบหรือไม่ตอบดี

'ชื่อบลูค่ะ' สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะตอบ

'รูปโปรไฟล์น่ารักจังเลยนะครับ...อยากเจอตัวจริงจัง' หา! โปรไฟล์รูปต้นไม้ของเธอมันน่ารักจริงๆเหรอ

'ขอบคุณนะคะ'

'ผมถามขนาดนี้เเล้วไม่คิดจะถามชื่อผมหน่อยเหรอครับ?'

'อ๋อจริงด้วยค่ะฮ่าฮ่า คือฉันพึ่งเล่นเเอปนี้น่ะค่ะยังไม่ค่อยเซียน'

'หึไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมสอนให้เอาไหม'

'โห ขอบคุณนะคะ'

'ว่าเเต่คุณชื่ออะไรนะคะ?'

'ลีโอครับ' หูย~ตั้งชื่อซะน่าดื่มเลย บลูคิดในใจ

'ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ'

'ยินดีที่ได้รู้จักครับ'

'ผมอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้นะครับ' หืม!..สกิลเต๊าะของผู้ชายในเเอปนี้มันร้ายจริงๆ

ก็อก ก็อก ก็อก! บลูวางโทรศัพท์ลงก่อนจะรีบหันหลังไปมองประตูทันทีที่ได้ยินเสียง ใครมาเคาะประตูห้องของเธอกันหรือว่าจะเป็น...

เเกร๊ก~ ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆก่อนที่บลูจะโบกมือทักทายชายตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม

"หวัดดีพี่โรม..ฮึ~"

"ทำอะไรอยู่?" พูดจบโรมก็เดินเข้าห้องเธอไปอย่างหน้าตาเฉย..ยังคงไร้มารยาทเหมือนเดิม

"พี่เข้ามาในห้องฉันอีกทำไม?..หรือว่าพี่หิว?" บลูเอียงคอถามชายในเสื้อเชิ้ตสีดำสุดเท่

"เปล่าฉันไม่ได้หิว"

"...."

"วันนี้ฉันจะออกไปข้างนอก เธอว่างไหม?"

"เออ..." บลูอึกอักเล็กน้อย..เขาจะชวนเธออกไปข้างนอกงั้นเหรอ

"ไม่ว่างก็ต้องว่างใช่ไหม..?" บลูเอ่ยถามอย่างลุ้นๆ

"อืม ถ้าฉันบอกว่าเธอว่างเธอก็ต้องว่าง" เสียงเรียบนั้นทำเธอกดหัวลงต่ำ ถ้าไม่มีสิทธิ์เลือกเเล้วจะถามเธอทำไมตั้งเเต่เเรก...เศร้า!_!

ณ ห้างสรรพสินค้าxx

"หูย~ พี่โรมคะร้านนั้นน่ะเสื้อผ้าสวยจังเลยค่ะพรีมมี่อยากไปดูจังเลย~" เสียงของผู้หญิงในชุดเดรสรัดรูปสีดำดังขึ้น

"ได้สิ"ไม่รอช้าพรีมมี่ก็เดินควงเเขนโรมเข้าไปในร้านเสื้อผ้าเเบรนด์เนมนั้นอย่างรวดเร็ว

"...พอได้เเล้วมั้งมีสิบร่างหรือยังไง!" บลูพึมพัมพลางก้มลงไปมองถุงเสื้อผ้าที่เเทบจะล้นมือ ทำไมเธอต้องมาเดินตามหลังต้อยๆคอยรับใช้โรมกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ด้วยเนี่ย..

"ตัวนี้เข้ากับพรีมมี่ไหมคะพี่โรม?"

"อืม" โรมตอบสั้นๆก่อนจะปรายตามองไปทางบลูที่ถือของเต็มมือไปหมด

"เเล้วตัวนี้ล่ะค่ะดีไหม?" พรีมมี่หยิบชุดเดรสรัดรูปสีเเดงสดขึ้นมาทาบไว้กับตัว

"อืม"

"หึ ถ้าโรมบอกว่าดีพรีมมี่ก็ว่าดีค่ะฮึ" บลูได้เเต่ยืนมองชายหญิงสองคนตรงหน้าพลอดรักกันอย่างเซ็งๆ ถ้าจะมาหวานกับเเฟนจะพาเธอมาเป็นก้างขวางคอทำไมกัน

บลูยังคงเดินตามชายหญิงสองคนต่ออย่างทุลักทุเล ทันทีที่พรีมมี่เอ่ยปากว่าหิว...ทุกคนต้องต้องดั้นด้นไปที่ร้านอาหารสุดหรูภายในห้างในทันที

"เดินเร็วๆหน่อยสิฉันหิวนะ"

"ค่ะ" ของเต็มมือขนาดนี้เดินได้ก็บุญเเล้วไหม! บลูได้เเต่ข่มอารมณ์เอาไว้

ณ ร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่น

"รับอะไรดีคะคุณลูกค้า?" เสียงของพนักงานภายในร้านดังขึ้น

"เอาเซ็ตปลาเเซลม่อน เเล้วก็..เมณูนี้เมณูใหม่เหรอคะ?"

"ใช่ค่ะ เป็นเมณูใหม่พึ่งเขามาวันนี้เลยค่ะ"

"งั้นเอาอันนี้ด้วยค่ะ"

"ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ" พนักงานโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินนำออเดอร์ไปอีกทาง

"พี่โรมคะรู้ไหมว่าวันนี้พรีมมี่มีความสุขมากๆเลยน้า~" พรีมมี่ทำหน้าตาออดอ้อนใส่โรม ขณะที่บลูยืนมองด้วยความเลี่ยน

"งั้นครั้งหน้าพี่จะพามาอีกเเล้วกันนะ" โรมตอบด้วยน้ำเสียงสุดเรียบเชียบ เเต่ทำไมมันถึงหล่อเท่กระชากใจเเบบนั้นนะ!

"เเล้ว..รุ่นน้องพี่ไม่หิวเหรอคะ?" พรีมมี่ปรายหางตาไปมองบลูเล็กน้อย

"คงไม่หรอกมั้ง"

"....." บลูถึงกับหุบยิ้มเเทบไม่ทัน ทันทีที่ได้ยินคำตอบจากโรม

"ไม่หิวเเน่นะ" พรีมมี่หันไปถามบลูอีกครั้ง

"ไม่ค่ะไม่หิวเลยฮึ~" บลูตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มเเบบฝืนๆ

"อ่อ..เธอกลับได้เลยนะส่วนของก็ไปเก็บไว้ที่รถได้เลย"

"คะ?" เขากำลังไล่เธอเเบบอ้อมๆใช่ไหม

"กลับไง? เเล้วเอาของไปเก็บด้วย"

"..ฮึ..ได้ค่ะ~" บลูฝืนใจยิ้มอีกครั้งก่อนจะถือถุงช็อปปิ้งเดินออกจากร้านไปอย่างทุลักทุเล

"จะพาฉันมาทำไมกัน!.." บลูพึมพัมให้กับชีวิตอันน่าเศร้าของตัวเองถูกหลอกให้มาเป็นคนใช้ถือของยังไม่รู้ตัวอีก

"ปึก!! นี่ค่ะคุณหนูของคุณให้ฉันเอามาเก็บไว้ในรถ!" บลูวางถุงช็อปปิ้งลงกับพื้นอย่างเเรงก่อนที่ชายชุดดำจะหันมา

"เเค่นี้เหรอครับ?"

"......" ห๊ะ? เเค่นี้งั้นเหรอ?...นี่มันเยอะเป็นบ้าเลยนะ

"หึ ไม่มีอะไรครับเพราะปกติผู้หญิงของคุณโรมเขาจะช็อปเยอะกว่านี้น่ะครับ"

"โห~ อย่างงั้นสินะคะฮึ~" บลูยิ้มจางๆพลางโบกมือลาชายชุดดำอย่างฝืนๆ เขาจะรวยเกินหน้าเกินตาไปเเล้วนะเนี่ย..

ณ คอนโดxxx

'ฮ่าฮ่าฮ่า จริงดิ!' เสียงหัวเราะของริทดังออกมาจากโทรศัพท์หลังจากที่เธอโทรไประบายเหตุการณ์วันนี้ให้ฟัง

'เเกหัวเราะเเบบนี้หมายความว่ายังไง?..ซ้ำเติมฉันเหรอ!'

'เห้ยเปล่านะฉันไม่ได้ซ้ำเติม!' ริทตอบ

'ถ้าไม่ซ้ำเติมก็หยุดหัวเราะไปเลยนะ..'

'อืมไม่หัวเราะเเล้วก็ได้..เเต่มันกลั้นขำไว้ไม่อยู่จริงๆนะ'

'มันคงตลกมากใช่ไหม..'

'ก็นิดหน่อย'

'ริท!'

'ล้อเล่นหน่า~'

'ก็ว่าวันนี้โทรไปเเล้วไม่รับ..เเล้วคิดยังไงถึงไปกับเขาล่ะ?'

'ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าจะพาฉันไปเพื่อถือของให้กับผู้หญิงที่เขาพามาด้วย'

'หึ สรุปก็ยอมทำ?'

'นี่...ก็ฉันไม่มีทางเลือกนะ'

'อยากรู้จังว่าไอ่ผู้ชายเลวๆคนนั้นมันเป็นใคร อยากเห็นหน้าจริงๆ'

'.....'

'ตกลงไม่คิดจะบอกเลยใช่ไหมว่ามันเป็นใคร'

'เห้อ~รอไปเถอะหน่าไว้ถึงเวลาเมื่อไหร่จะบอกเอง'

'ตัวย่อชื่อเล่นก็ยังดีน้า'

'ไม่บอก!'

'หึ โอเค ไม่บอกก็ไม่บอก...เจ็บเเล้วก็จำไว้นะอย่าให้มันมาหลอกไปเป็นคนใช้อีกฮ่าฮ่า!'

'นี่ซ้ำเติมอีกเเล้วใช่ไหม!?'

'เปล่าซ้ำเติม วางสายล่ะนะ บาย!'

'เดี๋ยว! ริท! ริท!'

ติ้ด!!

"หึ้ย..น่าอายชะมัดเลย..." บลูกุมขมับเอาไว้เเน่นเเม้เเต่ริทคนเป็นเพื่อนยังขำขนาดนี้ นี่ถ้าคนอื่นได้ยินเข้าจะไม่ขำจนกรามค้างเลยเหรอ

เห้อ~ บลูถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความท้อใจ