ทนความคิดถึงไม่ไหว

บอม....

ผมนั่งทำงานไปก็มองดูเวลาไปตอนนี้เอิงเอยกับหลานสาวผมคงถึงเชียงใหม่กันแล้ว คือตั้งแต่วันนั้นที่เอิงเอยโทรหาผมขอให้ผมตามแกไปเชียงใหม่แต่ผมปฏิเสธแกไปแกก็ไม่โทรมาหาผมอีกเลยไม่ส่งข้อความอะไรมาด้วย ไอ้จะให้ผมโทรไปหาแกก่อนผมก็ไม่อยากจะทำเพราะกลัวแกจะได้ใจที่อยากได้อะไรต้องได้ตามใจตัวเองทุกอย่าง

ติ้ง ติ้ง มือถือผมดังผมหยิบมาดูปรากฏว่าเป็นหลานสาวผมที่ส่งข้อความพร้อมรูปมาให้ผมดู

ตอนนี้เอมิกับยัยเอิงถึงเชียงใหม่แล้วนะ ภาพที่เอมิส่งมาน่าจะเป็นภาพของเอมิกับเอิงเอยที่แกน่าจะไม่รู้ว่าโดนแอบถ่ายจากภาพน่าจะถ่ายที่สนามบินเชียงใหม่แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องซูมรูปเข้าไปดูชัดๆก็คือใบหน้าของเอิงเอยที่แดงก่ำตาบวมปูดเหมือนผ่านการร้องไห้มา

เอิงเป็นอะไรทำไมหน้าแดงตาแดงไม่สบายหรือเปล่า ผมส่งข้อความถามหลานสาวด้วยความเป็นห่วงเอิงเอยไม่รู้ว่าแกไม่สบายเป็นอะไรหรือเปล่า

ร้องไห้เพราะเอาแต่คิดถึงอาบอมไงร้องตั้งแต่อยู่บนเครื่องกว่าเอมิจะบอกให้หยุดร้องเครื่องก็ถึงเชียงใหม่พอดี พอผมได้อ่านผมก็รู้สึกสงสารจับใจแกคงคิดถึงผมมากแล้วก็น้อยใจผมมาก ผมก็เลยโทรหาเอิงเอยดูปรากฏว่าแกไม่รับสายผมจะว่าไม่มีสัญญาณมือถือก็ไม่น่าใช่เพร