ไม่มีสิทธิ์

บอม...

ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องทำงานของพี่ภูผาโดยมีอัยวานั่งอยู่ด้วย ส่วนตัวต้นเหตุไม่อยู่สงสัยจะหลบหน้า

"มึงต้องหมั้นกับลูกกูเข้าใจไหม" ผมมองหน้าพี่ภูผาที่ตอนนี้นั่งจ้องหน้าผมอยู่

"ครับ"

"ดีเอาเป็นว่ามึงไปหาฤกษ์หมั้นมาโอเค๊"

"ครับ"

"มึงจะตอบแค่ครับอย่างเดียวเลยหรือไงวะไอ้บอมนี่กูยกลูกสาวสุดที่รักให้มึงดูแลนะเว้ย"

"แล้วพี่จะให้ผมตอบอะไรอีกล่ะพี่ให้ผมหมั้นเพื่อรับผิดชอบผมก็หมั้นให้แล้วไง" ผมตอบแบบพยายามข่มอารมณ์ ผมไม่น่าไปพูดแต่แรกเลยว่าจะรับผิดชอบทั้งที่ตัวผมเองไม่ได้เป็นคนเริ่ม

"ขอบใจนะบอมที่ยอมหมั้นกับลูกสาวของฉันน่ะ" อัยวาหันมายิ้มขอบคุณผมซึ่งผมก็ยิ้มกลับ

"อื้มมม" 

"มึงไม่ต้องมาส่งตาหวานให้เมียกู ตอนนี้มึงอย่าลืมว่ามึงกำลังจะเป็นว่าที่คู่หมั้นลูกสาวกู"

"เห้ออออ" ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับความหวงเมียของพี่ภูผานี่ขนาดลูกสี่แล้วนะยังหึงหวงเมียตัวเองไม่เลิก 

"มึงถอนหายใจทำไมหรือมึงไม่พอใจ"

"เปล่าครับ ตกลงเอาเป็นว่าผมจะให้ป๊ากับม๊าผมหาฤกษ์หมั้นให้เร็วที่สุดก็แล้วกัน" ผมไม่รู้ว่าจะบอกป๊าม๊ายังไงกับเรื่องนี้ผมว่าทุกคนคงตกใจที่จู่ๆผมจะหมั้นแล้วหมั้นกับใครไม่หมั้นมาหมั้นกับลูกสาวเพื่อนสนิทตัวเองที่อายุห่างกันตั้งยี่สิบกว่าปี ผมต้องหาคำพูดเพื่อไม่ให้เอิงเอยเสียหาย

"ดี แล้วก็นะต่อไปนี้มึงต้องเป็นคนดูแลน้องเอิงในฐานะว่าที่คู่หมั้นไม่ว่าลูกสาวฉันจะไปไหนทำอะไรมึงต้องดูแล"

"ครับ"

"ครับอีกแล้วไอ้ห่านี่ กูชักจะโมโหกับมึงแล้วนะไอ้บอม" ผมไม่โต้ตอบแต่ใช้หางตามองไปแทน

"พี่ภูคะพูดดีก็ได้นี่คะจะโมโหทำไม" อัยวาปรามสามีตัวเองด้วยสายตาจนอีกฝ่ายเงียบกริบ

"เอาเป็นว่าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวพายัยเอมิกลับบ้านก่อนนะครับ ฉันกลับก่อนนะ" ผมบอกพี่ภูกับอัยวา

"อื้มมม"

ผมใช้เวลาคุยกับพี่ภูผาอยู่นานเป็นชั่วโมงซึ่งแต่ละเรื่องที่พี่ภูผาขอร้องแกมบังคับล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ผมทำได้ยากมากจริงๆแต่ก็นั่นแล่ะผมรับปากไปแล้วก็ต้องทำให้ได้

ผมเดินออกมาจากห้องทำงานของพี่ภูก็เจอเอิงเอยยืนหลบอยู่ตรงมุมเสาผมก็เลยเดินเข้าไปหาพอเธอเห็นว่าผมกำลังเดินไปเอิงเอยก็จะวิ่งหนีแต่ผมไวกว่าเลยดึงตัวเอิงเข้าไปในห้องน้ำ

"ทำเรื่องไว้ขนาดนี้คิดจะหลบหน้าอาอีกงั้นเหรอหื้ม" ผมถามคนตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้าเงียบ

"ถ้าอาบอมไม่อยากหมั้นน้องเอิงจะบอกกับพ่อให้ก็ได้"

"เหอะเราพูดเหมือนพ่อเราจะยอมอย่างงั้นแล่ะ"

"ก็ถ้าอาบอมไม่อยากหมั้นน้องเอิงจะพูดกับพ่อให้เองไงคะ"

"ไม่ต้องพูดหรอกอาตกลงกับพ่อแม่เราแล้วอาไม่อยากเป็นคนผิดคำพูดอาบอกจะรับผิดชอบอาก็ต้องรับผิดชอบ"

"ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้อาบอมลำบากใจ"

"รู้ตัวก็ดีต่อไปจะทำอะไรก็หัดคิดให้มันเยอะๆ"

"ค่ะ><"

"เอาล่ะต่อไปนี้จะไปไหนก็โทรบอกอาจะมารับ...ถ้าว่าง"

"ถ้าว่างด้วยเหรอคะถ้าไม่ว่างมาไม่ได้เหรอคะ"

"อาไม่ว่างจะให้มารับได้ไง"

"นั่นสินะคะน้องเอิงก็ลืมไป น้องเอิงไม่ใช่คนสำคัญนี่นา"

"ถ้าอยากให้อารับผิดชอบข้อแรกเลยที่เราต้องทำก็คืออย่างี่เง่า อย่าเอาแต่ใจเพราะอาง้อใครไม่เป็น"

เอิงเอย....

ฉันเงยหน้ามองอาบอมที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขารู้ว่าฉันทั้งงี่เง่าทั้งเอาแต่ใจแต่เขาก็ยังมาพูดแบบนี้อีก นั่นเท่ากับว่าต่อไปนี้ฉันต้องปรับปรุงตัวใช่ไหม มันยากจังฉันจะทำได้ไหมนะ

"เข้าใจที่อาบอกหรือเปล่า"

"เข้าใจก็ได้ค่ะ"

"อืมมม"  เขาตอบมาสั้นๆแค่คำเดียวก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องน้ำแต่ฉันรั้งแขนอาบอมเอาไว้จนเขาหันมา

"มีอะไร"

"เดี๋ยวอาบอมจะไปไหนต่อคะ"

"ไปคอนโดนัดเพื่อนเอาไว้"

"คอนโดผู้หญิงที่อานัดไว้ใช่ไหม"

"ใช่"

"ไม่เอาน้องเอิงไม่ให้ไป"

"อย่างี่เง่าไงแล้วอีกอย่างตอนนี้เราก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเพราะฉะนั้นเราไม่มีสิทธิ์มาห้ามเข้าใจไหม"

"ไม่เข้าใจ"

"อย่าเอาแต่ใจเพราะอาไม่ชอบ"

"น้องเอิงก็ไม่ชอบเหมือนกัน น้องเอิงหวงอาบอมนี่นา อาบอมอย่าไปหาใครเลยนะคะน้องเอิงขอร้องนะค๊าาา" ฉันส่งสายตาเว้าวอนไปให้

"อาเป็นผู้ชายนะอย่าลืม"

"น้องเอิงก็เป็นผู้หญิงนะคะอย่าลืมเหมือนกัน"

"หมายความว่าไง"

"ก็...." ฉันไม่กล้าพูดตามที่ใจคิดเพราะแค่นี้ก็ถูกมองว่าเป็นเด็กแก่แดดแล้ว

"ก็อะไร"

"เปล่าค่ะไม่มีอะไร เอาเป็นว่าน้องเอิงขอร้องอาบอมได้มั้ยคะ อย่ามีใครอีกเลยนะคะน้องเอิงทำใจไม่ได้จริงๆ" ฉันเดินเข้าไปกอดด้านหลังของอาบอมที่ยืนนิ่งให้ฉันกอดก่อนที่เขาจะดันมือของฉันออกแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกไป

เวลาต่อมา...

ตอนนี้ฉันนอนไม่หลับเลยเพราะไม่รู้ว่าอาบอมจะไปหาผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า ฉันว่าฉันโทรไปถามยัยเอมิดีกว่า

"ฮัลโหลว่าไงแก" เสียงงัวเงียของอัยเอมิทำให้ฉันรู้ว่าฉันมารบกวนการนอนของมัน

"แกขอโทษนะที่โทรมากวน คือฉันอยากรู้ว่าตอนนี้อายบอมอยุ่บ้านหรือออกไปข้างนอก"

"น่าจะออกไปข้างนอกนะเพราะตอนฉันขึ้นมานอนฉันเจออาบอมกำลังจะออกจากบ้าน"

"เหรอ"

"อืมมแกมีอะไรหรือเปล่าหรือว่าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับจะได้หมั้นกับอาฉันแล้วนี่ อิอิ"

"ตื่นเต้นอะไรเล่า ฉันเครียดจนนอนไม่หลับแล้วเนี่ย"

"เครียดเรื่องอะไรของแก"

"ก็ก่อนหน้านี้ฉันแอบได้ยินอาบอมคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้น่าจะเป็นผู้หญิงเห็นว่านัดไปเจอที่คอนโดด้วยอ่ะแก"

"อ่อสงสัยยัยดาราคนนั้นแน่เลยที่เคยมานอนที่นี่ฉันเห็นอาบอมคุยกับยัยดารานั่นบ่อยๆ"

"แล้วแกทำไมไม่บอกฉัน"

"ก็ฉันไม่อยากให้แกคิดมากไง แต่คงไม่มีอะไรหรอกอาบอมไม่เคยจริงจังกับใครแล้วอีกอย่างอาบอมก็กำลังจะหมั้นกับแกแล้วเค้าคงไม่ทำอะไรแบบนั้นแล้วล่ะ"

"ใครบอกล่ะ อาบอมบอกว่าตอนนี้เรายังไม่ได้เป็นอะไรฉันไม่มีสิทธิ์ไปห้ามเขา ฉันจะทำยังไงดีอ่ะแกฉันไม่อยากให้อาบอมยุ่งกับผู้หญิงคนไหน"

"ถ้าแกไม่อยากให้อาบอมยุ่งกับคนอื่นแกก็ต้องทำให้อาบอมตกหลุมรักแกไวๆ"

"ฉันจะทำยังไงล่ะ"

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวเอมิคนนี้จะจัดการให้รับรองอาบอมไปไหนไม่รอด คริ คริ"

"แกหัวเราะแปลกๆนะยัยเอมิ"

"แกอย่าเพิ่งรู้เลยเดี๋ยวจะหัวใจวายตายซะก่อน"

หลายวันต่อมา....

บอม....

"อาบอมลื้อว่าไงนะม๊าฟังไม่ถนัด"

"ผมอยากให้ม๊าหาฤกษ์หมั้นให้ผมหน่อยครับ" ผมบอกม๊าที่ท่านเพิ่งกลับมาจากเที่ยวทริปญี่ปุ่น

"ลื้อจะหมั้นกับใครลื้อไปมีคนรักตั้งแต่ตอนไหนทำไมม๊าไม่รู้ ลื้อรู้รึเปล่าอาบาส"

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันม๊า ว่าแต่มึงจะหมั้นกับใครวะไอ้บอม" พี่บาสพี่ชายผมถามด้วยสีหน้าจริงจังไม่ต่างกับม๊าผม

"กับ..เอ่อกับ...น้องเอิงครับ"

"น้องเอิงไหนวะ"

"นั่นน่ะสิ"

"ก็เอิงเอยลูกสาวเพื่อนพี่นั่นแล่ะ"

"ห๊ะ!!!!!!!"

"ห๊ะ!!!!!ลื้อว่าไงนะอาบอมพูดอีกทีซิ"

"เห้ออ ผมจะหมั้นกับเอิงเอยลูกสาวคนเล็กของพี่ภูผากับอัยวา" หลังจากนั้นผมก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้ทั้งสองคนฟังแต่ผมเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์นิดหน่อยตรงที่ผมเป็นคนจูบน้องเอิงก่อนเท่านั้นเอง

"โอ๊ยยย ใครก็ได้เอายาดมมาให้ม๊าทีม๊าจะเป็นลมแล้วววว" ม๊าผมเรียกหายาดมลั่นบ้าน พี่ชายผมรีบวิ่งไปเอายาดมมาให้ม๊าผมดมสลับกับให้ตัวเองดม