ตอนที่ 47 อดใจไม่ไหว

ฉันกลับเข้ามาด้วยความรู้สึกที่ไม่ยินยอมมากนัก เนื่องจากฉันกำลังเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศและความคิดมากมายหลังจากที่เราเพิ่งจะมีโอกาสได้คุยกันอย่างสบาย ๆ แม้ว่าหลังจากในบทสนทนาสุดท้ายจะเป็นคำหลอกด่าของฉันก็ตาม

หลังจากที่เราเข้ามาในห้องโถงแล้ว เราสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อ เพราะต่างฝ่ายต่างดื่มด่ำจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างเราที่มันเกิดขึ้น และไม่รู้ว่ามันจะไปจบ ณ ที่ตรงไหน...

เพราะในเมื่อคนคนหนึ่งก็ยังไม่มั่นใจถึงความรู้สึกที่ทั้งเปลี่ยนแปลงไปและเกิดขึ้นมาอย่างกะทันหันเกินจะเข้าใจได้ นั่นจึงทำให้เขาเองก็ยังไม่อยากให้สถานะกับเธอในตอนนี้ได้เช่นกัน

ส่วนอีกคนที่แม้จะหวั่นไหวต่อการกระทำการแสดงออกของอีกคนที่ตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาดูจะเป็นห่วงเป็นใยในตัวของหญิงสาวมากน่าดู อีกทั้งดูแล้วสิ่งที่เขาแสดงออกมานั้นก็ดูท่าจะออกมาจากใจมิได้เสแสร้งแต่อย่างใด นั่นจึงทำให้ความรู้สึกที่ได้รับก็ยิ่งพร้อมจะพุ่งทะยานอยากให้คนตรงหน้าชัดเจนมากขึ้น

เพียงแต่ว่า...ทุกอย่างมันดันกลับถูกกดเอาไว้ด้วยคำว่าของสนองตัณหา หรือถ้าจะเรียกสั้น ๆ ง่าย ๆ เลยก็คือ นางบำเรอ นั่นเอง และด้วยคำตราหน้า