3...ซูชิคำโตของโปรด (1)

ซูชิคำโตของโปรดที่กำลังจะถูกตะเกียบคู่หนึ่งคีบถูกฉกลอยขึ้นไปต่อหน้าต่อตา ก่อนจะเข้าไปอยู่ในปากของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรวดเร็ว จนหญิงสาวซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามหน้างอง้ำ

“ไม่เป็นสุภาพบุรุษ รู้ทั้งรู้ว่าแซนด์ชอบกิน แถมนั่นมันชิ้นสุดท้ายแล้ว ยังจะมาแย่งอีก”

คนพูดบ่นเสียงดังให้ได้ยิน แต่ก็ไม่ตีโพยตีพายหรือเรียกร้องตามความต้องการ

เอื้อมทรายมักจะอภัยให้ทุกคนได้เสมอ แม้รู้แก่ใจว่าเขาตั้งใจจะแกล้งเธอก็ตาม หญิงสาวไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น นี่แหละ...เอื้อมทรายตัวจริง

ตติยะอมยิ้มก่อนที่ริมฝีปากบางสีสดเป็นธรรมชาติยิ่งกว่าผู้หญิงจะแย้มออกกว้างเห็นฟันขาวเรียงกันสวย เขามักจะทำให้สาวๆ หลงใหลด้วยการโปรยเสน่ห์จากรอยยิ้มนี้ แต่มันไม่ได้ผลกับสาวสวยตรงหน้า เมื่อเธอนิ่งเฉยสบตาเขา ใช้เพียงคำกล่าวหาด้วยสายตา เรียกได้ว่าเธอเป็นพวกทำร้ายใครไม่เป็นนั่นเอง

และนี่เป็นกิริยาที่ทำให้เขาเอ็นดูเธอยิ่งนัก ไม่กรีดกราย ออดอ้อน ฉอเลาะ ไม่เคยร้องขอในสิ่งที่อยากได้ จริงใจ ใสซื่อ และเป็นธรรมชาติ

“อยากกินก็สั่งมาอีกสิ เดี๋ยวติวสั่งให้” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับยกมือแต่เธอจับมือเขายึดไว้

“อย่าเลย ช่างเถอะ บนโต๊ะนี่ก็เหลืออีกตั้งหลายอย่าง แล้วแซนด์ก็ชักจะอิ่มๆ แล้ว” เสียงใสอุบอิบก้มหน้า

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก รู้ว่าเธอพูดไปอย่างนั้นเอง เพราะไม่อยากให้เขาต้องเปลืองเงินเพิ่ม ซึ่งมันไม่ได้มากมายอะไร แต่ในเมื่อเธอเกรงใจเขาก็ไม่อยากขัดใจ จึงยอมรับฟังคำของเธอ

“แล้วทำงานที่สำนักงานนั่นเป็นยังไงบ้าง” การเปลี่ยนเรื่องคุยคือสิ่งที่ดีที่สุด

“ก็ดี...ตอนนี้แซนด์ก็เป็นผู้ช่วยของพี่ชวินกับคุณเอนก เพื่อเรียนรู้งานไปพลางๆ ก่อน”

เธอตอบเสียงเรียบเรื่อย พร้อมกับคีบทาโกะยากิเข้าปากอย่างสบายอารมณ์

“อ้าว! แล้วยังไม่ได้เป็นทนายเหรอ”

“แซนด์เพิ่งจบนะ ก็ต้องสั่งสมประสบการณ์ไปก่อน แต่ก็มีบ้างในคดีเล็กๆ ที่คุณเอนกให้แซนด์จัดการ”

“เพิ่งจบ” ตติยะมีสีหน้าแปลกใจ

“เพิ่งจบเนฯ น่ะเหรอ แต่ติวจำได้ว่าเรียนเนฯ แค่สองปีก็จบไม่ใช่เหรอ”

เพราะนี่มันก็ตั้งห้าปีผ่านไปแล้ว เขายังเรียนปริญญาโทจบมาตั้งสองใบ แต่ทำไมเอื้อมทรายเพิ่งจะเรียนจบเนติบัณฑิต ทั้งที่เธอก็ฉลาด หัวดี ไม่ได้มีปัญหาเรื่องการเรียนนี่นา

หญิงสาวหน้าเสียไปเล็กน้อยก่อนจะปรับให้ดูดีขึ้นมา แล้วบอกด้วยเสียงที่สดใส ไม่มีร่องรอยของความเศร้าหรือหมองหม่นใดๆ

“ก็กว่าแซนด์จะเก็บเงินเรียนได้ก็ตั้งสามปีแน่ะ แถมตอนเรียนก็ต้องทำงานไปด้วย ไม่งั้นคงไม่พอ นี่ถ้าไม่ได้พี่ชวินแนะนำให้มาทำงานที่นี่ แซนด์คงยังเรียนไม่จบง่ายๆ แน่”

พูดไปแล้วก็หยุดถอนหายใจเหนื่อยหน่าย แต่ไม่คิดอะไรมาก

“ทำไงได้ล่ะ แซนด์ไม่ใช่คนรวยมีเงินถุงเงินถังนี่นา”

“ไม่ได้ว่ากระทบกันใช่ไหม” เขาแสร้งถามกลับให้รู้ว่ารับมุกของเธอ

“ก็แล้วแต่จะคิด” เธอบอกพร้อมกับรอยยิ้มสดใส

คำพูดในประโยคก่อนหน้านั้นแม้จะดูราวกับว่าน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ความจริงแล้วเขารู้ดีว่าเธอพูดขำๆ เพื่อกลบเกลื่อนบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่เคยก้าวเข้าไปใกล้มันเลยตั้งแต่คบกันมา

ชายหนุ่มจับความรู้สึกได้ว่า หญิงสาวมีเรื่องที่ทำให้แววตาในบางครั้งของเธอดูเศร้าโศกขณะที่อยู่คนเดียว แต่ไม่นานมันก็จะกลับมาสดใสแวววาวเมื่อพูดคุยกับเขาเหมือนไม่เคยมีปัญหาหนักหนาในชีวิตมาก่อนเลย แต่เขาเชื่อว่ามันต้องมีบางอย่าง และสักวันจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไรกันแน่

===================

รถเก๋งคันหรูสีน้ำเงินเข้มดูไม่เข้ากับบรรยากาศโดยรอบอย่างสิ้นเชิง เพราะสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ให้ผลนานาชนิด ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นผลไม้ขึ้นชื่อของประเทศไทยทั้งสิ้น ตัวรถกำลังเคลื่อนตัวผ่านพันธุ์ไม้ยืนต้นสูงใหญ่ด้วยความเร็วที่เรียกได้ว่า หากขี่จักรยานยังสามารถแซงได้ ช่างไม่เหมาะสมกับสมรรถนะที่แท้จริงของมันเลยสักนิด จนคนที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับรู้สึกอับอายแทนที่จะภูมิใจกับการได้นั่งรถคันที่ใครๆ ได้เห็นรูปลักษณ์อันโฉบเฉี่ยวเรียบหรูก็ต้องหันมองไปตามๆ กัน

“นายจะขับให้มันเร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงเรฟ” ในที่สุดเขาก็เก็บความขายหน้านี้เอาไว้ไม่ได้ “รู้ไหม ถ้าใครมาเห็นนายขับรุ่นล่าสุดของเวลเลโอแบบนี้ คงไม่มีคนซื้อไปใช้กันแน่”

“ก็ผมไม่เคยขับรถบนถนนที่เป็นดินลูกรังแบบนี้นี่ครับคุณทิว แล้วทำไมคุณทิวไม่บอกผมก่อนล่ะครับว่าถนนเข้าบ้านมันไม่ได้ลาดยาง แถมเดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำอีก ผมจะได้เอารถที่เหมาะกว่านี้มา ถ้าขืนขับคันนี้ให้เหมือนขับโฟว์วิลด์ก็คงได้พังกันพอดี” คนไม่ค่อยพูดมากอธิบายเสียยืดยาว เพราะถ้าหากได้พูดเรื่องรถแล้วเขาก็จะไม่มีหยุดง่ายๆ

“แต่นายเล่นขับเป็นเต่าแบบนี้ เมื่อไหร่จะถึงบ้านกันเล่า”

“บ้านไม่หนีไปไหนหรอกครับ แล้วก่อนหน้านี้คุณทิวก็ยังไม่คิดจะกลับเลย วันนี้ถึงช้าหน่อยคงไม่เสียหายอะไร”

โดนย้อนกลับมาตติยะได้แต่ขบกรามแน่น แม้จะอยากยกบาทายันคนที่นั่งข้างๆ มากสักแค่ไหน หากแต่นี่มันในรถและหมอนี่เป็นคนขับ เขาเลยไม่อยากเสี่ยง

บ้านซึ่งทั้งสองเอ่ยถึงนั้นคือ บ้านสุวรรณกร เป็นบ้านของคุณยายเอมอรในเขตชานเมือง ซึ่งประกอบด้วยบ้านหลังใหญ่สองหลัง เป็นเรือนไทยแท้ที่คุณอรพิมอยู่และเรือนแบบผสมผสานยุโรปกับตะวันออกสวยงามทันสมัยของคุณอรกนิตที่สร้างหลังจากแต่งงานกับมิสเตอร์เจอเซ่อีกหนึ่งหลังในอาณาบริเวณเดียวกัน กินพื้นที่หลายไร่ โดยมีสวนผลไม้นานาชนิดล้อมรอบ

บ้านหลังนั้นตกอยู่ในการดูแลของอรพิมตั้งแต่คุณยายเอมอรเสีย เพราะคุณตาอรรถผู้เป็นเจ้าของบ้านและพี่ชายแท้ๆ นั้นเสียไปตั้งแต่รุ่นหนุ่มด้วยอุบัติเหตุพร้อมภรรยา ทิ้งลูกสาวคนเดียวคืออรพิมให้คุณยายเอมอรเลี้ยงดูคู่กับลูกสาวของตัวเอง ซึ่งก็คืออรกนิตแม่ของตติยะนั่นเอง

และแล้วเต่าที่มีประสิทธิภาพสูงมากก็เคลื่อนเข้ามาจอดตรงส่วนหน้าของบ้านเรือนไทยหลังใหญ่งดงาม หลังจากผ่านประตูทางเข้าสวนสุวรรณกรมาแล้วสองชั่งโมงเต็ม นี่ถ้าเขาขับเองคงไม่ใช้เวลานานขนาดนี้ และมาถึงตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว

คนเคยอยู่บ้านนี้มานานหลายปีลงจากรถพร้อมกับสบถยาวเหยียด นึกเคืองที่ตัวเองเลือกจะเป็นคนนั่งบอกทางสบายๆ แต่มันกลับไม่ได้สบายอย่างที่คิด

=====