LOGINShare
3...ซูชิคำโตของโปรด (1)
Last Updated:
2025-07-14 19:14:43ซูชิคำโตของโปรดที่กำลังจะถูกตะเกียบคู่หนึ่งคีบถูกฉกลอยขึ้นไปต่อหน้าต่อตา ก่อนจะเข้าไปอยู่ในปากของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรวดเร็ว จนหญิงสาวซึ่งนั่งฝั่งตรงข้ามหน้างอง้ำ
“ไม่เป็นสุภาพบุรุษ รู้ทั้งรู้ว่าแซนด์ชอบกิน แถมนั่นมันชิ้นสุดท้ายแล้ว ยังจะมาแย่งอีก”
คนพูดบ่นเสียงดังให้ได้ยิน แต่ก็ไม่ตีโพยตีพายหรือเรียกร้องตามความต้องการ
เอื้อมทรายมักจะอภัยให้ทุกคนได้เสมอ แม้รู้แก่ใจว่าเขาตั้งใจจะแกล้งเธอก็ตาม หญิงสาวไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น นี่แหละ...เอื้อมทรายตัวจริง
ตติยะอมยิ้มก่อนที่ริมฝีปากบางสีสดเป็นธรรมชาติยิ่งกว่าผู้หญิงจะแย้มออกกว้างเห็นฟันขาวเรียงกันสวย เขามักจะทำให้สาวๆ หลงใหลด้วยการโปรยเสน่ห์จากรอยยิ้มนี้ แต่มันไม่ได้ผลกับสาวสวยตรงหน้า เมื่อเธอนิ่งเฉยสบตาเขา ใช้เพียงคำกล่าวหาด้วยสายตา เรียกได้ว่าเธอเป็นพวกทำร้ายใครไม่เป็นนั่นเอง
และนี่เป็นกิริยาที่ทำให้เขาเอ็นดูเธอยิ่งนัก ไม่กรีดกราย ออดอ้อน ฉอเลาะ ไม่เคยร้องขอในสิ่งที่อยากได้ จริงใจ ใสซื่อ และเป็นธรรมชาติ
“อยากกินก็สั่งมาอีกสิ เดี๋ยวติวสั่งให้” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับยกมือแต่เธอจับมือเขายึดไว้
“อย่าเลย ช่างเถอะ บนโต๊ะนี่ก็เหลืออีกตั้งหลายอย่าง แล้วแซนด์ก็ชักจะอิ่มๆ แล้ว” เสียงใสอุบอิบก้มหน้า
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก รู้ว่าเธอพูดไปอย่างนั้นเอง เพราะไม่อยากให้เขาต้องเปลืองเงินเพิ่ม ซึ่งมันไม่ได้มากมายอะไร แต่ในเมื่อเธอเกรงใจเขาก็ไม่อยากขัดใจ จึงยอมรับฟังคำของเธอ
“แล้วทำงานที่สำนักงานนั่นเป็นยังไงบ้าง” การเปลี่ยนเรื่องคุยคือสิ่งที่ดีที่สุด
“ก็ดี...ตอนนี้แซนด์ก็เป็นผู้ช่วยของพี่ชวินกับคุณเอนก เพื่อเรียนรู้งานไปพลางๆ ก่อน”
เธอตอบเสียงเรียบเรื่อย พร้อมกับคีบทาโกะยากิเข้าปากอย่างสบายอารมณ์
“อ้าว! แล้วยังไม่ได้เป็นทนายเหรอ”
“แซนด์เพิ่งจบนะ ก็ต้องสั่งสมประสบการณ์ไปก่อน แต่ก็มีบ้างในคดีเล็กๆ ที่คุณเอนกให้แซนด์จัดการ”
“เพิ่งจบ” ตติยะมีสีหน้าแปลกใจ
“เพิ่งจบเนฯ น่ะเหรอ แต่ติวจำได้ว่าเรียนเนฯ แค่สองปีก็จบไม่ใช่เหรอ”
เพราะนี่มันก็ตั้งห้าปีผ่านไปแล้ว เขายังเรียนปริญญาโทจบมาตั้งสองใบ แต่ทำไมเอื้อมทรายเพิ่งจะเรียนจบเนติบัณฑิต ทั้งที่เธอก็ฉลาด หัวดี ไม่ได้มีปัญหาเรื่องการเรียนนี่นา
หญิงสาวหน้าเสียไปเล็กน้อยก่อนจะปรับให้ดูดีขึ้นมา แล้วบอกด้วยเสียงที่สดใส ไม่มีร่องรอยของความเศร้าหรือหมองหม่นใดๆ
“ก็กว่าแซนด์จะเก็บเงินเรียนได้ก็ตั้งสามปีแน่ะ แถมตอนเรียนก็ต้องทำงานไปด้วย ไม่งั้นคงไม่พอ นี่ถ้าไม่ได้พี่ชวินแนะนำให้มาทำงานที่นี่ แซนด์คงยังเรียนไม่จบง่ายๆ แน่”
พูดไปแล้วก็หยุดถอนหายใจเหนื่อยหน่าย แต่ไม่คิดอะไรมาก
“ทำไงได้ล่ะ แซนด์ไม่ใช่คนรวยมีเงินถุงเงินถังนี่นา”
“ไม่ได้ว่ากระทบกันใช่ไหม” เขาแสร้งถามกลับให้รู้ว่ารับมุกของเธอ
“ก็แล้วแต่จะคิด” เธอบอกพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
คำพูดในประโยคก่อนหน้านั้นแม้จะดูราวกับว่าน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ความจริงแล้วเขารู้ดีว่าเธอพูดขำๆ เพื่อกลบเกลื่อนบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่เคยก้าวเข้าไปใกล้มันเลยตั้งแต่คบกันมา
ชายหนุ่มจับความรู้สึกได้ว่า หญิงสาวมีเรื่องที่ทำให้แววตาในบางครั้งของเธอดูเศร้าโศกขณะที่อยู่คนเดียว แต่ไม่นานมันก็จะกลับมาสดใสแวววาวเมื่อพูดคุยกับเขาเหมือนไม่เคยมีปัญหาหนักหนาในชีวิตมาก่อนเลย แต่เขาเชื่อว่ามันต้องมีบางอย่าง และสักวันจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไรกันแน่
===================
รถเก๋งคันหรูสีน้ำเงินเข้มดูไม่เข้ากับบรรยากาศโดยรอบอย่างสิ้นเชิง เพราะสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ให้ผลนานาชนิด ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นผลไม้ขึ้นชื่อของประเทศไทยทั้งสิ้น ตัวรถกำลังเคลื่อนตัวผ่านพันธุ์ไม้ยืนต้นสูงใหญ่ด้วยความเร็วที่เรียกได้ว่า หากขี่จักรยานยังสามารถแซงได้ ช่างไม่เหมาะสมกับสมรรถนะที่แท้จริงของมันเลยสักนิด จนคนที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับรู้สึกอับอายแทนที่จะภูมิใจกับการได้นั่งรถคันที่ใครๆ ได้เห็นรูปลักษณ์อันโฉบเฉี่ยวเรียบหรูก็ต้องหันมองไปตามๆ กัน
“นายจะขับให้มันเร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงเรฟ” ในที่สุดเขาก็เก็บความขายหน้านี้เอาไว้ไม่ได้ “รู้ไหม ถ้าใครมาเห็นนายขับรุ่นล่าสุดของเวลเลโอแบบนี้ คงไม่มีคนซื้อไปใช้กันแน่”
“ก็ผมไม่เคยขับรถบนถนนที่เป็นดินลูกรังแบบนี้นี่ครับคุณทิว แล้วทำไมคุณทิวไม่บอกผมก่อนล่ะครับว่าถนนเข้าบ้านมันไม่ได้ลาดยาง แถมเดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำอีก ผมจะได้เอารถที่เหมาะกว่านี้มา ถ้าขืนขับคันนี้ให้เหมือนขับโฟว์วิลด์ก็คงได้พังกันพอดี” คนไม่ค่อยพูดมากอธิบายเสียยืดยาว เพราะถ้าหากได้พูดเรื่องรถแล้วเขาก็จะไม่มีหยุดง่ายๆ
“แต่นายเล่นขับเป็นเต่าแบบนี้ เมื่อไหร่จะถึงบ้านกันเล่า”
“บ้านไม่หนีไปไหนหรอกครับ แล้วก่อนหน้านี้คุณทิวก็ยังไม่คิดจะกลับเลย วันนี้ถึงช้าหน่อยคงไม่เสียหายอะไร”
โดนย้อนกลับมาตติยะได้แต่ขบกรามแน่น แม้จะอยากยกบาทายันคนที่นั่งข้างๆ มากสักแค่ไหน หากแต่นี่มันในรถและหมอนี่เป็นคนขับ เขาเลยไม่อยากเสี่ยง
บ้านซึ่งทั้งสองเอ่ยถึงนั้นคือ บ้านสุวรรณกร เป็นบ้านของคุณยายเอมอรในเขตชานเมือง ซึ่งประกอบด้วยบ้านหลังใหญ่สองหลัง เป็นเรือนไทยแท้ที่คุณอรพิมอยู่และเรือนแบบผสมผสานยุโรปกับตะวันออกสวยงามทันสมัยของคุณอรกนิตที่สร้างหลังจากแต่งงานกับมิสเตอร์เจอเซ่อีกหนึ่งหลังในอาณาบริเวณเดียวกัน กินพื้นที่หลายไร่ โดยมีสวนผลไม้นานาชนิดล้อมรอบ
บ้านหลังนั้นตกอยู่ในการดูแลของอรพิมตั้งแต่คุณยายเอมอรเสีย เพราะคุณตาอรรถผู้เป็นเจ้าของบ้านและพี่ชายแท้ๆ นั้นเสียไปตั้งแต่รุ่นหนุ่มด้วยอุบัติเหตุพร้อมภรรยา ทิ้งลูกสาวคนเดียวคืออรพิมให้คุณยายเอมอรเลี้ยงดูคู่กับลูกสาวของตัวเอง ซึ่งก็คืออรกนิตแม่ของตติยะนั่นเอง
และแล้วเต่าที่มีประสิทธิภาพสูงมากก็เคลื่อนเข้ามาจอดตรงส่วนหน้าของบ้านเรือนไทยหลังใหญ่งดงาม หลังจากผ่านประตูทางเข้าสวนสุวรรณกรมาแล้วสองชั่งโมงเต็ม นี่ถ้าเขาขับเองคงไม่ใช้เวลานานขนาดนี้ และมาถึงตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว
คนเคยอยู่บ้านนี้มานานหลายปีลงจากรถพร้อมกับสบถยาวเหยียด นึกเคืองที่ตัวเองเลือกจะเป็นคนนั่งบอกทางสบายๆ แต่มันกลับไม่ได้สบายอย่างที่คิด
=====
Latest chapter
ลวงเงารัก 40...(จบบริบูรณ์) (2)
หลังเอื้อมทรายคลอดลูก ทั้งครอบครัวของตติยะก็ยังพักอยู่ต่อโดยไม่มีใครเดินทางกลับนอกจากแขก เพราะต่างก็เห่อหลานชายสองคนที่น่ารักน่าชังมากๆ แม้แต่คุณอานนท์กับคุณนิตยาเองก็ยังเฝ้าหลานทั้งสองคนไม่ห่าง ทิ้งงานที่โรงพยาบาลไปเลยทีเดียว เนื่องจากคุณนิตยาลงความเห็นว่าหลานตัวน้อยยังไม่แข็งแรงพอที่จะเดินทางไปโดนแดดโดนลมทะเลในตอนนี้ ก็เลยเพียงแค่พามาพักที่บ้านพักของตระกูลตติยะเพื่อความสะดวกสบาย และเสียงเด็กๆ จะได้ไม่รบกวนแขกของรีสอร์ต พวกเขาจึงพากันเกงานกันทั้งครอบครัว โดยคุณเจอเซ่สั่งงานผ่านทางวิดีโอคอลกับคนสนิทที่ไว้ใจได้ตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเลยทีเดียวส่วนตัวตติยะนั้นเขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าหลังแต่งงานจะพักฮันนีมูนเป็นเดือนจึงไม่เดือดร้อน เนื่องจากเคลียร์และกับเลขาอย่างคุณวิชัยเรียบร้อย หากมีอะไรด่วนวิชัยคงติดต่อเขามาเอง ก็กว่าเขาจะได้แต่งงานคนอื่นก็นำโด่งไปไกลไม่เห็นฝุ่นแล้ว เพราะนับตั้งแต่คืนที่เขาต้องเสียเงินซื้อรถให้น้องทั้งสองคน เอื้อมธารก็ไม่ค่อยจะยอมให้เขาแตะต้องสักเท่าไร แถมก็งานยุ่งเนื่องจากกำลังอยู่ในช่วงปรับโครงสร้างใหม่ นานๆ ครั้งถึงจะมีโอกาส ฉะนั้นพอแต่งงานตติยะจึงขอใช้เวลาส่วนตัวก
ลวงเงารัก 40...(จบบริบูรณ์) (1)
สองปีต่อมา...“แซนด์ไปไหน คุณหมอเห็นแซนด์หรือเปล่าคะ”ในงานเลี้ยงฉลองงานแต่งงานของลูกชายคนโตตระกูลเวลเลโอ ที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งบนเกาะซึ่งเจ้าของงานเหมาทั้งรีสอร์ตเพื่อรับรองแขกนั้น ร่างบางของเจ้าสาวชุดสวยหรูราวเจ้าหญิงเดินไปทั่วทั้งบริเวณจัดงาน หลังจากส่งแขกเรียบร้อยแล้วด้วยใบหน้ากังวล เอื้อมธารถามหมอหนุ่มที่กำลังจะไปนั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนในมุมหนึ่งของรีสอร์ต ทำเอาชายหนุ่มชะงักหันมองอย่างงงๆ เพราะแทนที่จะถามหาเจ้าบ่าวแต่เจ้าสาวกลับถามหาพี่สาว“เปล่าครับ แล้วนี่ซีจะไปไหน น่าจะพักนะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”วิศรุตต์พูดโดยไม่ได้เอ่ยถึงเจ้าบ่าวที่เขาคิดว่ามันคงนั่งร่วมวงอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ เรียบร้อยแล้ว เพราะไม่อยากเป็นคนชี้โพรงให้กระรอกฤกษ์ส่งตัวนั้นมีไปตั้งแต่เมื่อวานที่กรุงเทพฯ เพราะทั้งสองคนแต่งงานที่บ้านสวนแบบเรียบง่าย รดน้ำทำบุญ มีเพียงแขกผู้ใหญ่และคนสนิทจริงๆ ส่วนงานเลี้ยงมาจัดที่เกาะ ซึ่งเป็นความต้องการของเจ้าบ่าวเจ้าสาวแต่ก็อำนวยความสะดวกให้กับแขกที่ได้รับเชิญทั้งไทยและเทศอย่างดี ฉะนั้นคู่บ่าวสาวจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตามฤกษ์ ส่วนบ้านพักของตระกูลนั้นตติยะให้ผู้ใหญ่ในครอบครัวของเ
ลวงเงารัก 39......ครึ่งชัวโมงผ่านไปร่างบางก็ออกมา (2)
เสียงหอบหายใจคละเคล้ากับเสียงเรียกชื่อเขา พร้อมปฏิกิริยาแสนซื่อจากร่างกายของหญิงสาวทำให้คนเจนสนามไหวร่างไม่นับครั้ง สายตาคมจ้องอกอวบสองข้างที่สะท้อนขึ้นลงไว้มั่น ทั้งแรงเสียดสีจากร่างอ่อนนุ่มก็ทำให้กายแข็งแกร่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนสูงลิบแตะเพดาน หัวใจหนุ่มเต้นระส่ำยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ชายหนุ่มเองก็ยิ่งส่งตัวเองเร็วชนิดลืมโลก เขาไม่เคยคลั่งแบบนี้มาก่อน ลืมไปด้วยซ้ำว่าคนใต้ร่างเขานั้นเพิ่งครั้งแรก เมื่อไม่สามารถรั้งตัวเองได้ตติยะก็วิ่งชนโครมเต็มตัวไม่ยั้ง กระทั่งร่างของคนทั้งสองสะท้านเยือกขึ้นพร้อมกัน ร่างสูงใหญ่เกร็งคำรามพร่าในลำคอดัง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำบิดเหยเกแหงนเงยมองเพดานห้องเอื้อมธารที่กรีดร้องพร้อมตาเบิกโพลงมองภาพชายหนุ่มตรงหน้าด้วยหัวใจที่กระหน่ำแรงโลด รู้สึกรักเขาและภาคภูมิใจในตัวเองอย่างที่สุด หน้าตาท่าทางของอีกฝ่ายแม้จะเหมือนทรมานแสนสาหัสแต่เธอรู้เขาสุขสุดๆ เลยเชียวแหละ เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะเธอเองก็ไม่ต่างจากเขาเลยความรักกับเซ็กส์บางครั้งมันก็แยกกันไม่ออก เธอเพิ่งเข้าใจก็วันนี้เอง การได้มีความสุขกับคนที่รักนั้นคือเซ็กส์ที่สุดยอดจริงๆเมื่อปล่อยกายปล่อยใจตามอารมณ์ปรารถนาแล้วตต
ลวงเงารัก 39......ครึ่งชัวโมงผ่านไปร่างบางก็ออกมา (1)
ครึ่งชัวโมงผ่านไปร่างบางก็ออกมาจากห้องพร้อมผ้าขนหนูพันตัวเพราะไม่ได้ถือเสื้อผ้าเตรียมเข้าไป เธอทำใจกล้าก่อนจะมองดูว่าคนตัวสูงใหญ่อยู่ในห้องหรือไม่ เมื่อไม่เห็นก็รีบวิ่งพรวดไปที่ตู้ซึ่งเพิ่งจัดเสื้อผ้าเข้าไปค้นหาของอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเขาไปไหน แต่ต้องรีบกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำก่อนที่ตติยะจะเข้ามาทว่าช้าไปแล้ว เพราะประตูห้องเปิดพรวดในขณะที่ร่างสูงในชุดกางเกงเลกับเสื้อแขนตัดฟิตเปรี๊ยะจนเห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดแข็งแกร่ง มือใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมก้าวเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มชะงักมองคนร่างบางที่หันมามองเขาตาโต ส่วนหญิงสาวก็สะดุ้งตกใจจนเผลอปล่อยทุกอย่างในมือร่วงลงพื้นตาคมสีอ่อนมองร่างสวยตั้งแต่ใบหน้า ผมเปียกที่ถูกขมวดลวกๆ รุ่ยร่ายตกลงมาระลำคอระหง ไหล่บาง เนินอกอวบขาวนวลเนียนก่อนจะถูกผูกทับไว้ด้วยผ้าขนหนู สายตาเขาจึงไล่ลงล่างอย่างรวดเร็ว ขาขาวกลมกลึงที่โผล่จากผ้าผืนเล็กคลุมสะโพกอย่างหมิ่นเหม่ทำเอาชายหนุ่มกลืนน้ำลายเสียงดังชัดเจน คนที่สบตากับเขาถึงกับตัวสั่นเพราะแววกระหายฉายวาบโชติช่วงอย่างไม่ปิดบัง เอื้อมธารจึงเลี่ยงหลุบตาลงมองเสื้อผ้าแล้วย่อตัวลงหยิบ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้มีส่วนล่อแห
ลวงเงารัก 38...สองเดือนต่อมาบ้านสวนก็ได้จัดงานแต่ง (4)
ขณะนั้นตติยะเริ่มขยับลุกขึ้นก้าวไปข้างหน้า ทว่าได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ล้มลงแล้วลุกขึ้นใหม่ มือหนายื่นไปข้างหน้าเพื่อควานหาคนร่างบาง หากก็ต้องล้มอีกครั้งเพราะความรีบร้อนลุยน้ำและมองไม่เห็น แต่ชายหนุ่มก็ยังฝืนลุกขึ้นก้าวเร็วๆ ขึ้นไปบนผืนทรายจนได้ เขาขยี้ตาที่ยังแสบแต่ก็ยังลืมตาไม่ขึ้นจึงได้แต่เดินสะเปะสะปะยื่นมือไปทั่ว“ซี คุณยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า ผมเป็นห่วงคุณนะ ตอบผม ให้ผมได้ยินเสียงคุณหน่อย”หลังจากลืมตาขึ้นมาแล้วยืนมองคนที่ดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ในการหาเธออยู่พักใหญ่จนแทบจะทนไม่ไหว มือบางก็ยื่นไปข้างหน้าช้าๆ หากก็ตัดใจลดมือลงในที่สุดและยืนนิ่งอย่างรอคอย ใจเต้นแรงลุ้นระทึกแทบจะกลั้นหายใจ ขอเวลาอีกนิดเดียว แค่นิดเดียวเท่านั้น‘ก้าวมาสิ มาหาฉัน’เอื้อมธารร้องเรียกอีกฝ่ายอยู่เพียงในใจ“คุณอยู่ที่นี่ใช่ไหมซี”ชายหนุ่มเคลื่อนไหวช้าลง พยายามจับทิศทางก่อนจะขยับไปด้านซ้ายมือเพียงสองก้าวแล้วคว้าหมับ ทำให้ร่างเย็นชื้นหากก็นุ่มนิ่มเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเขาเต็มๆ ปากบางสวยก้มลงจูบข้างขมับเธอพร้อมกระซิบต่อว่าเบาๆ ทั้งที่ใจเขาแทบขาดรอน กลัวไปหมดทุกอย่าง“แกล้งผมทำไมฮึ คุณจะฆ่าผมหรือไง ทั้งที่รู้ว่าผมรักคุณ
ลวงเงารัก 38...สองเดือนต่อมาบ้านสวนก็ได้จัดงานแต่ง (3)
“บอกอะไรคะ”ชินานางอดถามไม่ได้“ก็พี่ทิมบอกว่า ผู้ชายถ้าได้มีอะไรกับคนที่รักแล้วจะยิ่งรักมากขึ้น ให้ดูพี่เรฟเป็นตัวอย่าง เพราะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเวลาอยู่กับพี่นา แยมไม่ค่อยเชื่อ เพราะพี่เรฟเขาเย็นชา ชอบทำหน้าเฉยตลอด แต่แยมก็เห็นพี่เรฟมองตามพี่นาตลอดเหมือนกัน ตอนเราเล่นน้ำก็มอง แต่พอเห็นความน่ารักของพี่นาเวลาเขินอย่างนี้แยมเข้าใจเลยค่ะ แยมก็ชอบพี่นานะคะ”เอื้อมธารกับชินานางมองคนที่อธิบายเสียงใสแล้วก็มองหน้ากัน โดยชินานางเป็นฝ่ายเขินหลบไปก่อนขณะที่เอื้อมธารคิดตามคำพูดของสาวน้อย เธอเองก็เห็นด้วยเพราะรู้สึกได้ว่า เรฟแสดงออกว่าห่วงใยรักใคร่ชินานางมากกว่านิสัยปกติของเขา คล้ายกับแววตาที่อานินท์มองพี่สาวของเธอ แถมทั้งสองคนยังมีแผนจะแต่งงานกันในอีกหกเดือนข้างหน้า แต่เอื้อมทรายจะยังอยู่กับเธอโดยที่อานินท์ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยส่วนเมื่อคิดถึงแววตาและการเอาใจใส่ดูแลเธอของตติยะก็ไม่ได้น้อยไปกว่าใคร แถมเขายังดูจะตามใจเธอมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ ไม่ได้ทำให้เอื้อมธารรู้สึกน้อยหน้าใครๆ แต่อย่างใด“แล้วพี่เรฟ แบบว่ามีเซ็กส์กับพี่นาบ่อยไหมคะ”สาวน้อยจอมซักยังถามต่อ แม้ใบหน้าสวยของตัวเองจะแดงเรื่อขึ้น
You may also like
