3...ซูชิคำโตของโปรด (3)

ความรู้สึกร้อนไปทั้งตัวแล้ววิ่งขึ้นหน้าแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับชินานางมาก่อน สาเหตุนี้เพราะสายตาของ ‘MIB’ ที่เธอแอบเรียกในใจ ตอนนี้เขาถอดแว่นดำแล้วแถมมักจะจ้องเธออยู่บ่อยครั้ง แววตาสีน้ำตาลไหม้ที่เธอจ้องกลับนั้นไม่เคยหลบเลยสักครั้งจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบไปซะเองทุกที คิดแล้วก็แทบอยากกลับไปอาบน้ำใหม่อีกครั้งทั้งที่อาบไปแล้ว แต่เหงื่อมันซึมมาใหม่เนื่องมาจากแววตาราวกับแผดเผาเธอได้ของเขา

มือบางยกขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผากก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเล็กน้อย ระหว่างที่ทั้งสามรอการตั้งโต๊ะของชมพู่กับแป้นและเด็กรับใช้ภายในบ้านอีกสองคน อาหารมื้อนี้เป็นฝีมือของเธอกับแป้น เนื่องด้วยคุณป้าจิตต์แม่บ้านและแม่ครัวมือหนึ่งกับคุณแม่อรพิมเจ้าของบ้าน ไปถือศีลที่วัดในวันพระและจะกลับมาในวันพรุ่งนี้

“ป้าอรไม่โกรธแย่เหรอ ที่พี่ไม่กลับบ้านสักที” ตติยะเอ่ยถามระหว่างการรอ

“ก็มีงอนบ้างค่ะ ว่าพี่ติวคงมัวแต่หลงสาวๆ จนลืมคนแก่อย่างท่านกับป้าจิตต์ไปแล้ว แต่ก็แค่บ่นๆ น่ะค่ะ ไม่ได้โกรธจริงจังหรอก”

พอมีการพูดคุยเธอก็ค่อยโล่งอกมากขึ้น เพราะไม่ต้องมานั่งเก็บกดทนอึดอัดกับสายตาใครคนหนึ่งแค่อย่างเดียว เพราะหลังจากที่ให้คนช่วยเอากระเป๋าของทั้งสองไปเก็บ พร้อมกับได้พักผ่อนกันเล็กน้อยและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ตติยะก็พาเรฟมาที่เรือนไทยโดยรู้ว่าป้าเขาไม่อยู่ตั้งแต่แรกแล้ว จึงตั้งใจมาฝากท้องกับหญิงสาวแทน เพราะอย่างไรเสียเขาก็มักจะทานข้าวที่เรือนหลังนี้มาตั้งแต่ครั้งที่เรียนอยู่ที่นี่แล้ว

“ผมไม่ค่อยกินอาหารไทย กินไปแล้วจะปวดท้องไหม” เรฟพูดเบาๆ จะยกมือขึ้นตักกับข้าว

“ไม่หรอกน่า กินไปแล้วจะติดใจ” ตติยะบอกลูกผู้พี่

“แต่คนชินแต่กับอาหารฝรั่ง ทานไปคงไม่ถูกปากหรอกมั้งคะ” เสียงหวานได้ทีกัดคนหน้าเฉยเข้าให้

“ไม่ถูกปากน่ะไม่เท่าไหร่ แต่กลัวท้องเสียนี่สิ” คนหน้าเฉยก็ยังโต้กลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิม แต่คราวนี้ไม่มองหน้าเธอเพราะกำลังตักผัดผักมาใส่จานของตน หลังจากเห็นว่าตติยะทานไปแล้วสองสามคำ

“ถ้าไม่แน่ใจ ไม่ต้องทานก็ได้นะคะ” พูดแล้วหญิงสาวก็เม้มปากอย่างสะกดอารมณ์ เรื่องอะไรจะยอมให้ว่าเราได้ฝ่ายเดียว มากินของของเราแล้วยังว่าเราอีก ไม่ต้องกินซะเลยจะดีกว่า เธอคิดอย่างขุ่นเคือง

“จริงๆ ก็ไม่อยากนักหรอก แต่เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีมารยาท เพราะอุตส่าห์ทำมาให้ทานตั้งเยอะ” เขายังพูดต่อเสียงราบเรียบ

“ทำให้พี่ติวต่างหาก“

“เอาน่า...กินกันได้แล้ว อร่อยๆ ทั้งนั้น แถมพี่ชอบทุกอย่างอีกต่างหาก น้องนานี่น่ารักจริงๆ เลย รู้ใจพี่ไปหมดทุกอย่าง”

ตติยะปากหวานหว่านล้อมให้หญิงสาวหันมาสนใจอาหารตรงหน้ามากกว่าทะเลาะกับเรฟ ไม่ใช่อะไรหรอก เขากลัวว่ากับข้าวที่แสนอร่อยทั้งหลายจะจืดชืดหมดเพราะบรรยากาศมันไม่เหมาะกับการรับประทานก็เท่านั้น

“งั้นพี่ติวก็ทานเยอะๆ นะคะ” หญิงสาวหันมามองเขาพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน

“แน่นอนอยู่แล้ว” ชายหนุ่มยักคิ้วตักข้าวใส่ปากเคี้ยวอย่างสบายอารมณ์

ผิดกับอีกหนึ่งหนุ่มที่กลับอารมณ์ขุ่นมัวยิ่งขึ้น รู้สึกรำคาญเสียงหวานนั้นอย่างบอกไม่ถูก พี่ติวอย่างนั้น พี่ติวอย่างนี้ตลอดเวลา หากเธอเป็นลูกใหม่ของแม่ เขาสิพี่ชายเธอ

ยิ่งได้รู้ว่าแม่มีคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ แถมยังมีลูกใหม่แล้วยิ่งทำให้เรฟรู้สึกปวดใจมากขึ้น เขารู้เพียงว่าทั้งคู่ทะเลาะและไม่ลงรอยกัน แม่เกลียดพ่อชนิดไม่คิดจะเผาผี แต่ไม่คิดว่าแม่จะรักและอยู่กับคนอื่นจนลูกโตแล้วขนาดนี้ นั่นหมายความว่า แม่มีคนใหม่หลังจากเลิกกับพ่อไม่กี่ปี

แม่ลืมพ่อได้อย่างรวดเร็ว และคงลืมลูกอย่างเขาไปแล้วด้วยเช่นกัน

คิดมาถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็เหลือบมองไปที่เจ้าของเสียงหวานใส เธอดูน่ารัก สดใส อ่อนโยน เห็นชัดว่าถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักความเอาใจใส่ แตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง เขารู้ว่าพ่อรักเขามาก แต่พ่อไม่ได้เลี้ยงเขาด้วยความอ่อนโยน พ่อเลี้ยงให้เขาเข้มแข็ง ยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง ความอ่อนโยนคือความอ่อนแอสำหรับพ่อ เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่รู้จักมัน

แม้ว่าตติยะจะทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยและพูดคุยกับชินานางซะมากกว่า หากแต่อาการของลูกผู้พี่ที่เงียบและดูอึมครึมก็ไม่อาจรอดพ้นไปจากสายตาของเขาได้เช่นกัน

การพูดถึงคุณป้าอรพิมทำให้เรฟเจ็บปวด ตติยะรู้อยู่แก่ใจว่าเรฟรู้สึกเช่นไรและต้องการอะไรมาตลอด แม้ว่าภายนอกจะดูเฉยชาและแข็งกระด้าง แต่คนเราทุกคนต้องการ ‘ความรักจากแม่’ ด้วยกันทั้งนั้น และเขาเชื่อมั่นว่าการพบหน้ากันระหว่างเรฟกับป้าอร จะต้องทำให้อะไรๆ หลายอย่างดีขึ้นอย่างแน่นอน เพราะสายใยนั้นอาจจะขาดลงได้ แต่สายเลือดนั้นไม่มีวันตัดขาด

===================

พระจันทร์ดวงโตลอยเด่นอยู่กลางท้องฟ้ายามค่ำคืนของบ้านสวนสุวรรณกร บดบังแสงอันน้อยนิดริบหรี่ของดวงดาวให้หลบลี้หนีหน้า ร่างสูงใหญ่นอนเหยียดยาวคิดเรื่องของลูกผู้พี่อยู่บนเก้าอี้นอนริมระเบียงห้องนอน พลางแหงนเงยหน้ามองดวงจันทร์สีทองแสนงาม แม้มันจะสดใสโดดเด่นกระจ่างตา หากแต่ก็ไม่เท่ากับรอยยิ้มของใครบางคนที่ตติยะได้เจอในวันนี้ เพราะรอยยิ้มและน้ำเสียงของเธอสว่างไสวยิ่งกว่าหลายเท่านัก

ขณะนี้ในหัวของเขาเริ่มคิดไปถึงใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของตนเอง ใบหน้าคมหล่อเหลาระบายยิ้มออกมาอย่างอดไม่อยู่ วันนี้ทำให้เขารู้ซึ้งแก่ใจว่า สิ่งที่เรฟสันนิษฐานนั้นมันผิดถนัด

เขาและเธอยังคงความรู้สึกเดิมที่มีให้กันไม่เปลี่ยนแปลง แม้จะรู้ว่าเธอมีคนชื่นชอบแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกหึงหรือหวงเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เขามีต่อเธอก็คือความห่วงใยเช่นทุกครั้ง และยิ่งเห็นชวินดีต่อเธอมากขนาดนี้เขายิ่งอยากเชียร์ให้เธอตอบรับรักชวินไปซะด้วยซ้ำ เพราะในส่วนลึกเขาอยากให้เธอมีคนดูแลสักที จะได้วางใจว่าเธอมีคนอยู่เคียงข้าง ไม่ต้องกังวลเรื่องชายหนุ่มที่ถูกตาต้องใจจะเข้ามาเกาะแกะด้วยเจตนาไม่ดีอีกต่อไป

ส่วนเรื่องที่เขาหวั่นเกรงนั้นเอื้อมทรายไม่เอ่ยถึงมันเลย แบบนี้แสดงว่าเธอไม่รู้ว่าคนที่เธอต่อว่าไปเมื่อคืนก่อนเป็นเขา หรือก็คือ เธอจำเขาไม่ได้นั่นเอง

ทั้งสองคุยกันถูกคอเหมือนเช่นเคย รอยยิ้มของเธอก็ยังเป็นเหมือนก่อน เธอยังตีหัวเขา เขายังยีหัวเธอได้เช่นเคย ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าได้ย้อนกลับไปอยู่ในสมัยเรียนอีกครั้ง ทว่าเวลาแห่งความสุขมักจะมีน้อย เพราะหลังจากทานข้าวกันเสร็จ คุยกันได้สักพัก เอื้อมทรายก็มีโทรศัพท์เข้ามาเธอจึงต้องรีบกลับ ก่อนกลับเขาก็เซอร์ไพรส์ด้วยของฝากเป็นซูชิของชอบของเธอกับน้องที่เขาจำได้ให้กลับบ้านไปด้วย ในตอนแรกตั้งใจว่าจะไปส่งแต่ก็ถูกวิชัยโทรตามให้เข้าไปเซ็นเอกสารที่ต้องอนุมัติด่วนจึงต้องให้เธอลงที่ป้ายรถเมล์ เอื้อมทรายไม่คิดอะไรมากอยู่แล้วยอมลงโดยไม่เกี่ยงงอน ก่อนจากเขาให้นามบัตรเธอเอาไว้เพื่อความสะดวกในการติดต่อกัน

ริมฝีปากบางสวยสีสดยกขึ้นกว้างขวางเมื่อนึกถึงคำพูดสุดท้ายของหญิงสาว

‘ไม่ต้องห่วงจ้ะ ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนล่ะก็แซนด์จะโทรหาติวคนแรกเลย ก็อุตส่าห์กลับมาให้เรียกใช้บริการแล้วนี่เนอะ ไม่มีทางปฏิเสธแน่นอน’

เอื้อมทรายก็ยังคงเป็นเอื้อมทรายอยู่วันยังค่ำ คำว่าเกรงใจเขา สำหรับเธอนั้นไม่มี เพราะเขาเป็นคนบอกเธอตั้งแต่วันแรกที่พบกันในวันฝนตกหลังจากไปส่งถึงหน้าบ้านว่า ไม่ต้องเกรงใจ ฉะนั้นเธอจึงสนองตอบเขาเช่นนี้ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

=====