4...มีคนกำลังผลุบโผล่อยู่ที่หน้าประตูบ้าน... (1)

มีคนกำลังผลุบโผล่อยู่ที่หน้าประตูบ้าน...

ปลายเท้าของร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดไม้ขัดมันเงาวับพร้อมกับแก้วน้ำในมือชะงักลง ก่อนจะหันหลังเดินตรงไปทางหน้าประตูแทน ซึ่งขณะเดียวกันอยู่ๆ บานประตูกระจกก็ถูกเลื่อนเปิดอย่างกะทันหันทำให้ชายหนุ่มหยุดอยู่กับที่ ยืนนิ่งไม่ได้เอ่ยอะไร ทว่าคนที่ก้าวเข้ามามองซ้ายมองขวาแล้วเห็นเขากลับกรี๊ดลั่น

“กรี๊ด!!”

เสียงแปดหลอดนั้นทำให้เรฟวางแก้วบนโต๊ะใกล้ๆ ยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้าง แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะวิ่งออกไปข้างนอกเขาก็ผวาเข้าไปคว้ามือเล็กดึงเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวสิ จะไปไหน”

อีกฝ่ายผงะพยายามสะบัดมือเขาออก แต่เขาไม่ยอมปล่อย

“ปล่อย ปล่อยหนู จะทำอะไรหนู”

“ฉันจะทำอะไรที่ไหน”

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เสียงของตติยะดังขึ้นหลังจากเสียงตึงๆ ดังลงมาจากบันได

เมื่อเข้ามาใกล้ชายหนุ่มก็พลอยต้องปิดหูไปด้วย เพราะเสียงร้องของชมพู่ที่กรี๊ดขึ้นอีกเข้าไปทำลายประสาทการฟังอย่างรุนแรง เขาหันหน้ามองลูกผู้พี่และอีกฝ่ายก็หันมาสบตาอย่างอ่อนใจ อ้าปากจะบอกแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงหวานห้วนก็ดังแทรกขึ้นมาก่อน

“เป็นอะไรเหรอชมพู่!”

ชายหนุ่มทั้งสองหันไปมองเห็นหญิงสาวหน้าใสในร่างสมส่วนที่ดูแตกต่างจากเมื่อวานลิบลับ ด้วยเปลี่ยนจากเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่า มาเป็นเสื้อแขนสั้นพอดีตัวกับกระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าสีขาว ชายเสื้อเก็บไว้ข้างในเรียบร้อย แถมหน้ารูปไข่ขาวอมชมพูก็เปิดหมดไม่มีผมมาปกปิดเพราะรวบขึ้นใส่เก็บไว้ในเน็ตครอบผม เห็นชัดถึงความมีน้ำมีนวลน่ารัก จนทั้งสองถึงกับอึ้งรู้สึกราวกับได้เห็นนางฟ้าลงมาโปรดก็ไม่ปาน ด้วยแสงแดดอ่อนที่สะท้อนมาจากด้านหลังของหญิงสาว

ทว่าเมื่อชินานางวิ่งมาถึงแล้วกวาดตามองคนที่กำลังจับมือชมพู่ก็รีบหันหลังให้ด้วยใบหน้าแดงก่ำทันที ส่วนสาวร่างอวบอีกคนหนึ่งที่วิ่งตามมาก็ถึงกับยกมือปิดปากอุทาน หากสายตาไม่ได้ละไปจากร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามปราศจากไขมัน ตั้งแต่ไหล่กว้าง แผงอกหนาแน่น ช่วงเอวเพรียวแกร่ง และท่อนขายาวแข็งแรงกำยำมีกางเกงบ็อกเซอร์เพียงตัวเดียวปกปิดเลยแม้แต่นิด ผิวขาวที่เข้มกว่าคนต่างชาติทั่วไปบ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนชอบกิจกรรมกลางแดดทำให้แป้นถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ

“คุณนาช่วยหนูด้วย”

เสียงของชมพู่ดังขึ้นมาอย่างอ้อนวอน ทำให้ชินานางกลั้นใจหันกลับไปจ้องหน้าคนตัวใหญ่ โดยพยายามไม่มองส่วนอื่นพร้อมกับก้าวเร็วๆ เข้าไปผลักอกหนาแล้วดึงมือชมพู่กลับมา สาวน้อยผวาเข้ากอดแขนหญิงสาวและก้มหน้าหลบทันที

“คุณจะทำอะไรชมพู่”

เรฟยื่นนิ่งทั้งที่โดนผลัก ขมวดคิ้วมุ่น มองหน้าคนที่สูงประมาณอกเขาสลับกับเด็กชมพู่ที่ตอนนี้หยุดร้องเพราะมีสาวร่างอวบอีกคนเข้ามาปลอบ แล้วทำสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะยักไหล่

“ไม่ได้ทำอะไรนี่”

“ไม่ทำอะไรแล้วชมพูจะร้องทำไม แล้วคุณก็จับมือชมพูอยู่ แถมยังอยู่ในสภาพ...” เธอไม่พูดต่อ

มุมปากหยักหนาของเรฟกระตุกอย่างถูกใจ เข้าใจแล้วว่าไอ้หน้าแดงๆ ของเธอมันเพราะอะไร ช่วยไม่ได้จริงๆ เขาไม่คิดว่าใครจะมาเอาตอนเช้าขนาดนี้ หลังจากอาบน้ำแล้วหิวน้ำจึงใส่แค่บอกเซอร์เดินลงมาเอาน้ำในตู้เย็นข้างล่าง ดีเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เดินตัวเปล่า เขาคิดอย่างครึ้มใจแล้วขยับเข้าไปใกล้ร่างอิ่มสมส่วน ได้กลิ่นหอมๆ โชยแตะจมูก รู้สึกสดชื่นจากการนอนไม่หลับเพราะคิดเรื่องที่จะต้องเจอกับผู้เป็นแม่มาทั้งคืนทันที

ร่างสูงใหญ่ของหนุ่มลูกครึ่งกับท่าทางของเขาดูคุกคามจนชินานางค่อยๆ ถอยหลัง สีหน้าชายหนุ่มเหี้ยมเกรียมเมื่อพูด

“เด็กคนนี้เข้ามาเองนะ แล้วผมก็กำลังอยากจะ...”

ลิ้นสีชมพูถูกแลบออกเลียบนริมฝีปากหยักสวย แววตาสีน้ำตาลเข้มแฝงแววกระหายกวาดมองร่างหญิงสาวทั้งสามขึ้นลงนั้นทำให้ทั้งหมดถอยกรูด โดยที่สองสาวใช้วิธีหลบไปอยู่ด้านหลังของชินานางจนตัวแทบลีบติดผนัง ส่วนคนที่อยู่รับหน้าทัพก็หมดหนทางหนี แม้ว่าตาของเธอยังจ้องตอบเขาเขม็งแต่ก็กลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ

เรฟเห็นอาการสาวๆ แล้วก็ย่ามใจโน้มตัวลงไปจนหน้าสัมผัสได้ถึงลมหายใจบางเบาของชินานาง ก่อนจะเลิกคิ้วกวนโมโหให้แวบหนึ่ง แล้วเอ่ยทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“น่าเสียดาย”

พูดจบก็ผละออกห่างมายืนทำหน้าสงบนิ่งเป็นรูปปั้น แถมยังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ไม่สนใจหน้าตาซีดเผือดของหญิงสาวแม้แต่น้อย

ตติยะที่เอาแต่มองดูสถานการณ์อย่างเดียวเห็นว่าทั้งสามสาวต่างก็ขวัญผวาเพราะลูกผู้พี่เขาไปตามๆ ก็เผยยิ้มกว้าง เขาต้องคลี่คลายบรรยากาศก่อนสาวๆ จะพากันคิดว่าเรฟเป็นพวกโรคจิตไปซะก่อน

“เรฟมันล้อเล่นน่ะนา ไม่ต้องกลัว ว่าแต่ให้ชมพู่มาที่นี่แต่เช้ามีอะไรหรือเปล่า”

“เอ่อ...” ชินานางพยายามสงบจิตใจที่อยู่ในอาการหวาดหวั่นของตนเอง ก่อนจะนึกธุระของชมพู่ออก แล้วตอบพี่ชายโดยไม่มองหน้าอีกคน พยายามโฟกัสเพียงใบหน้าหล่อเหลาของตติยะเท่านั้น

“นา...นาให้ชมพู่มาถามว่า พี่ติวจะทานอะไรเป็นอาหารเช้าน่ะค่ะ”

“อ๋อ...กาแฟกับขนมปัง” ตติยะตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเช่นเดิม

ชินานางพยักหน้ารับคนที่เธอรักเหมือนพี่ชายแท้ๆ ก่อนจะเหลือบไปทางคนที่เพิ่งทำท่าโรคจิตใส่เธอเล็กน้อยประมาณว่า ‘แล้วเขาล่ะ’ ซึ่งเรฟก็พอจะรู้ความหมาย

“เหมือนกัน”

หนุ่มที่ท่าทางเหมือน MIB ในความรู้สึกของหญิงสาวเมื่อวาน และเหมือนคนโรคจิตในวันนี้เอ่ยสั้นๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่สนใจอะไร และนั่นเป็นครั้งแรกที่สามสาวถอนหายใจพร้อมกันอย่างโล่งอก

เมื่อรู้คำตอบแล้วชินานางก็หันไปหาสาวใช้ทั้งสองคนซึ่งกอดกันกลมหน้าซีดเผือด พยักหน้าเป็นสัญญาณแทนการบอกอนุญาตให้ไปจัดการได้ ราวกับสองสาวรอจังหวะนี้อยู่พอดีเพราะทั้งคู่รีบแจ้นไปทันที จากนั้นชินานางก็หันมายิ้มหวานให้กับตติยะที่หลุดขำก๊ากออกมาแบบอดไม่อยู่แล้วในขณะนี้

“เขาเล่นแรงจังนะคะ เอาซะเหมือนเลย” คำพูดประชดของน้องสาวยิ่งทำให้ตติยะหัวเราะดังขึ้น ในขณะที่ชินานางหน้างอง้ำยิ่งกว่าเดิม

“ปกติเรฟมันเป็นพวกแห้งแล้งจะตายไป นานๆ ถึงจะอำใครสักที นี่มันคงเห็นพวกเรากลัวกะแค่มันใส่บอกเซอร์ตัวเดียวเลยแกล้งซะ”

“แต่งตัวแบบนั้น ผู้หญิงที่ไหนเห็นก็ตกใจค่ะ”

“ไม่มั้ง เห็นสาวๆ วิ่งเข้าใส่เรฟกันตรึม” ตติยะพูดพร้อมรอยยิ้มขัน เขาแต่งตัวเสร็จแล้วจึงเดินไปนั่งลงใส่ถุงเท้ารอเพื่อน ทำให้ชินานางนั่งลงตามแต่ก็ไม่วายค้อนพี่ชาย

“ไม่ใช่สาวไทยหรอกค่ะ”

“แน่ะ ไม่รู้จริงซะแล้ว มีแต่นาเท่านั้นแหละที่หน้าแดงแปร๊ด พี่เห็นพี่แป้นมองตาวาวเลย”

“พี่ติวคะ” ท่าทางหญิงสาวบอกว่าไม่มีอารมณ์ตลกด้วยชายหนุ่มจึงไม่เย้าต่อ แต่เปลี่ยนเรื่องถามแทน

“เด็กชมพู่นี่มาอยู่ได้กี่ปีแล้วล่ะ”

ชินานางแอบลอบถอนหายใจโล่งอก เพราะสามารถเลี่ยงเรื่องที่ทำให้เธอรู้สึกอัดอึดแปลกๆ กับความกำยำล่ำสันของลูกพี่ลูกน้องพี่ชายซึ่งเพิ่งพบเห็นจังๆ ไปได้

“พี่ติวไปได้ปีกว่าๆ คุณแม่ก็รับชมพู่เข้ามาอยู่ด้วย เพราะนาเองก็ต้องเข้าเวรที่โรงพยาบาล ทำให้พี่แป้นมีงานเพิ่ม ต้องมาช่วยป้าจิตต์ดูแลคุณแม่ ก็เลยจำเป็นต้องรับเด็กอีกคนค่ะ”

แม้จะโล่งใจไปได้เล็กน้อย ทว่าเมื่อเรฟก้าวลงมาข้างล่างแต่งตัวเรียบร้อยด้วยเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม กางเกงสแล็กส์สีดำ มีสูทพาดอยู่บนไหล่ และนั่งลงใส่ถุงเท้า ชินานางก็ยังอดคิดถึงรูปร่างที่แสนจะดูดีและดึงดูดใจของชายหนุ่มไม่ได้ ทั้งที่เคยพบเห็นผู้ป่วยที่ดูแลมาแล้วมากมายและเคยชินกับเนื้อตัวผู้ชาย แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีบางอย่างที่ทำให้เธอเกิดอาการซึ่งเรียกว่า...เขินอาย

=====