เข้าสู่ระบบแชร์
4...มีคนกำลังผลุบโผล่อยู่ที่หน้าประตูบ้าน...(2)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-16 05:57:38ร่างสูงก้าวเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน หลังจากเสียงเคาะประตูเงียบลงชั่วครู่ก่อนจะถือวิสาสะแบบไม่ต้องรอคำอนุญาต นั่นทำให้คนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับการเซ็นเอกสาร เงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ
“เป็นอะไรเรฟ ทำหน้าเหมือนโดนใครบังคับให้ไปเยี่ยมน้องแยมอย่างนั้นแหละ”
“ตอนนี้ไปเยี่ยมคุณแยมที่อิตาลีซะยังจะดีกว่า” คนถูกถามถอนหายใจยาวพูดอย่างซังกะตายเต็มแก่
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ตติยะถามเสียงสูงอย่างไม่นาเชื่อ “อะไรทำให้นายเลือกไปเดินถือของตามน้องแยมเวลาช็อปปิ้งทั้งห้างได้ล่ะเนี่ย”
“โธ่...พระเจ้า อย่าล้อเล่นน่า คุณนั่นแหละรู้ดีกว่าใครว่าผมรำคาญที่จะต้องมานั่งอ่านเอกสารเฉยๆ แค่ไหน” เขาเถียงอย่างสุดเซ็ง
ตติยะมองสีหน้าคนที่ทำท่าเหมือนจะตายซะให้ได้แล้วก็หัวเราะเสียงดัง จะมีอะไรทำให้เรฟขยาดได้เท่ากับการเดินตามน้องสาวเขาช็อปปิ้งไม่มีอีกแล้ว แต่ถ้าหมอนี่ยอมรับสภาพน่าเบื่อนั้นได้ก็หมายความว่าการนั่งอ่านและตรวจเอกสารนิ่งๆ นี่คงจะเป็นยาพิษตัวจริงสำหรับเรฟล่ะ
“นายไม่ชอบนั่งสบายๆ บนโต๊ะ อยู่ในห้องติดแอร์หรือไง”
หนุ่มลูกครึ่งเหลือบตามองหนุ่มหล่อลูกเสี้ยวที่เดินมานั่งลงบนโซฟาอีกตัวด้วยสายตากล่าวหา ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาเกลียดมากแค่ไหนยังจะมาถามกันให้โมโหอีก
“ผมจบวิศวะนะครับคุณทิว ไม่ใช่บริหาร”
“ฉันก็จบวิศวะเหมือนกัน”
คนเป็นเหมือนน้องไม่ยอมแพ้ เป็นพี่แค่ปีสองปีคิดว่าเขาจะลงให้ง่ายๆ นั้นไม่มีทางอยู่แล้ว เพราะแก่กว่านี้อย่างวิชัย ตติยะยังแทบไม่เห็นหัว เรฟอดส่ายหน้าไม่ได้
“ผมไม่ชอบ คุณก็รู้” เสียงหนุ่มลูกครึ่งบ่งบอกความเซ็งจิตไม่น้อย
วันๆ หนึ่งในชีวิตของเขาก็อยู่แต่กับการต่อสู้ในแบบต่างๆ กับปืนมาตั้งแต่เด็ก เมื่อโตพอที่จะเลือกเรียนในสิ่งที่ชอบได้เขาก็เรียนวิศวกรรมเครื่องกลเหมือนกับที่ตติยะเรียน เพราะรู้ดีว่าเขาจะต้องเกี่ยวข้องกับธุรกิจรถที่เจ้านายของพ่อทำอยู่แน่นอน และเขาก็ชอบมันนอกเหนือจากการต่อสู้กับปืนซึ่งเขาถนัดมากที่สุด
ตติยะมองคนที่นั่งแผ่หมดสภาพอยู่บนโซฟาอย่างเห็นใจ แต่เขารู้ว่าเรฟไม่สามารถปฏิเสธการทำงานพวกนั้นได้เพราะตำแหน่งหน้าที่มันค้ำคออยู่
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง คิดดูนะ ฉันเองก็เบื่อพอๆ กับนาย แต่เรื่องเอกสารน่ะยังไงก็ต้องตรวจต้องเซ็น เพราะถ้าเราไม่ทำเขาจะให้เรามาคุมงานที่นี่ทำไม จริงไหม ทนๆ เอาหน่อยก็แล้วกัน ตอนนี้คุณวิชัยก็ช่วยเราดูความเรียบร้อยทุกอย่างเต็มที่อยู่แล้ว เอกสารที่มาถึงเราเขาก็จัดการได้ดี ทำให้เราไม่เหนื่อยมากเท่าไหร่” ตติยะพยายามอธิบาย
ใบหน้าเข้มคมสันเริ่มปรับเข้ามาอยู่ในโหมดนิ่งเพื่อครุ่นคิดตามแล้วก็เห็นด้วย แต่ภายในใจก็ยังยอมรับไม่ได้อยู่ดี หากจะต้องมานั่งตั้งแต่สิบโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นทุกวันเขาต้องบ้าแน่ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเขายอมให้ลดตำแหน่งปลดลงไปอยู่แผนกช่างซะยังจะดีกว่า แต่...จะว่าไปความคิดนี้ก็ไม่เลว ใบหน้าคมสันพยักให้กับตัวเองอย่างหมายมาด
“ถ้าผมจะขอต่อรองได้ไหมครับ”
“ยังไง?” อีกฝ่ายถามกลับทันควัน ด้วยคิดว่าหากลูกผู้พี่มีทางออกที่ดีเขาก็ยินดีช่วยเต็มที่เช่นกัน
“ให้ผมไปอยู่แผนกช่าง...”
“นายมันบ้าไปแล้ว” ตติยะขัดทั้งที่เขายังพูดไม่จบ
“ฟังให้จบก่อนสิครับคุณทิว ผมบอกว่าต่อรอง ไม่ได้บอกว่าไม่ทำงานนั่งโต๊ะนี่สักหน่อย” เรฟบอกอย่างใจเย็น
“แค่จะขอลงไปดูงานที่แผนกวิศวกรรมทั้งหมด รวมทั้งงานช่างในช่วงบ่ายเท่านั้นเองครับ เผื่อจะได้ออกแรงอะไรบ้าง แถมยังเป็นการทำความใกล้ชิดกับพนักงานไปในตัวด้วย ผมไม่อยากนั่งในห้องนี้ทั้งวัน...เบื่อ”
“ก็...เป็นความคิดที่ดีนะ”
คนฟังพยักหน้าเห็นด้วยหลังจากความคิดหนึ่งพาดผ่านเข้ามาในหัว ก่อนจะขมวดคิ้วเข้มฉับเมื่อนึกขึ้นได้
“แต่ถ้ามีเอกสารที่ให้เซ็นตอนบ่าย แล้วต้องการพรุ่งนี้เช้าล่ะจะทำไง”
ข้อนี้เขาลืมคิดไปซะสนิทใจเลย...เรฟนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจ เมื่อเขาเลือกทางออกที่จะทำให้ไม่ต้องเก็บกดเป็นคนบ้าได้แล้ว เขาก็จะทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้โอกาสนั้นมา
“ผมจะเอากลับไปทำที่บ้านครับ คงจะพอทำทันบ้าง...”
ประโยคหลังเสียงอ่อยลง เพราะรู้ดีว่างานพวกนั้นจะต้องเบียดเบียนเวลานอนของเขาแน่ แต่...เอาก็เอาวะ
“อืม...งั้นก็ตามใจนะ แต่อยากเตือนไว้ว่าถ้าคิดจะหอบงานไปทำที่บ้านล่ะก็ ต้องทำให้เสร็จทันด้วยล่ะ แล้วอีกอย่าง...”
ตติยะทอดเสียงยาวแล้วขยิบตาให้อย่างไม่ไว้วางใจ
“มันจะทำให้นาย...อด”
“อดอะไรครับ?” เรฟไม่เข้าใจจริงๆ เลยถามออกไป
“อดอยากปากแห้ง ขาดสาวๆ เพราะนายจะไม่มีเวลาให้พวกเธอทั้งหลายไงล่ะ”
พูดจบก็หัวเราะเยาะเย้ยเต็มที่ คนที่กำลังจะขาดสาวๆ มานอนกอดข้างกายทำหน้าแหย ไม่อยากเถียงเลยว่า เขาไม่จำเป็นต้องหาสาวมานอนข้างกายทุกวันเหมือนใครบางคนหรอก
“ผมไม่ได้ขาดความอบอุ่นขนาดนั้นหรอกครับคุณทิว เพราะถ้าเทียบกันแล้วผมว่าคุณทิวคงแทบขาดใจมากกว่าผม ถ้าไม่มีเวลาแบ่งไปให้สาวๆ”
“ฉันไม่ใช่พวกขาดผู้หญิงไม่ได้สักหน่อย สาวๆ ต่างหากที่ขาดฉันไม่ได้”
และก็เหมือนฟ้าจะเป็นใจให้เรฟเมื่อโทรศัพท์ส่วนตัวของตติยะดังขึ้นขัดจังหวะการแก้ตัว ชายหนุ่มรับหลังจากมองชื่อเล็กน้อย
“ว่าไงครับวีวี่ คนสวยของผม” คนปากหวานเอ่ย
“อยากเจอเดี๋ยวนี้เหรอครับ...”
เขาถามพร้อมกับเหลือบมองคนที่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยตรงหน้า แล้วก็อยากฝากรอยเท้าไว้บนหน้านั้นนัก
“ได้ครับวีวี่ คุณสำคัญสำหรับผมที่สุดอยู่แล้ว” พูดแล้วตติยะก็วางสาย
“ว้าว...ไม่ใช่ขาดไม่ได้ แต่เขาเรียกว่าไม่เคยขาดต่างหาก...ใช่ไหมครับ”
และแล้วความอดทนของตติยะก็หมดลงด้วยคำพูดแทงใจดำนั้น ขายาวผ่านหน้าเรฟไปเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายไหวตัวทัน แต่สิ่งที่ตติยะเกลียดที่สุดก็คือ เสียงหัวเราะที่ฟังเมื่อไรก็เหมือนการเยาะเย้ยนั่น
ชายหนุ่มส่งสายตาอาฆาตตามคนที่รีบเผ่นออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่ดีกว่าตอนมาราวกับเป็นคนละคน แถมด้วยสบถอวยพรเป็นภาษาต่างชาติจนไฟแลบ
เกลียด...เกลียดรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่นานๆ จะได้เห็นและได้ยินของไอ้หมอนี่ที่สุด ให้ตายสิ!
=====
บทล่าสุด
ลวงเงารัก 40...(จบบริบูรณ์) (2)
หลังเอื้อมทรายคลอดลูก ทั้งครอบครัวของตติยะก็ยังพักอยู่ต่อโดยไม่มีใครเดินทางกลับนอกจากแขก เพราะต่างก็เห่อหลานชายสองคนที่น่ารักน่าชังมากๆ แม้แต่คุณอานนท์กับคุณนิตยาเองก็ยังเฝ้าหลานทั้งสองคนไม่ห่าง ทิ้งงานที่โรงพยาบาลไปเลยทีเดียว เนื่องจากคุณนิตยาลงความเห็นว่าหลานตัวน้อยยังไม่แข็งแรงพอที่จะเดินทางไปโดนแดดโดนลมทะเลในตอนนี้ ก็เลยเพียงแค่พามาพักที่บ้านพักของตระกูลตติยะเพื่อความสะดวกสบาย และเสียงเด็กๆ จะได้ไม่รบกวนแขกของรีสอร์ต พวกเขาจึงพากันเกงานกันทั้งครอบครัว โดยคุณเจอเซ่สั่งงานผ่านทางวิดีโอคอลกับคนสนิทที่ไว้ใจได้ตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเลยทีเดียวส่วนตัวตติยะนั้นเขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าหลังแต่งงานจะพักฮันนีมูนเป็นเดือนจึงไม่เดือดร้อน เนื่องจากเคลียร์และกับเลขาอย่างคุณวิชัยเรียบร้อย หากมีอะไรด่วนวิชัยคงติดต่อเขามาเอง ก็กว่าเขาจะได้แต่งงานคนอื่นก็นำโด่งไปไกลไม่เห็นฝุ่นแล้ว เพราะนับตั้งแต่คืนที่เขาต้องเสียเงินซื้อรถให้น้องทั้งสองคน เอื้อมธารก็ไม่ค่อยจะยอมให้เขาแตะต้องสักเท่าไร แถมก็งานยุ่งเนื่องจากกำลังอยู่ในช่วงปรับโครงสร้างใหม่ นานๆ ครั้งถึงจะมีโอกาส ฉะนั้นพอแต่งงานตติยะจึงขอใช้เวลาส่วนตัวก
ลวงเงารัก 40...(จบบริบูรณ์) (1)
สองปีต่อมา...“แซนด์ไปไหน คุณหมอเห็นแซนด์หรือเปล่าคะ”ในงานเลี้ยงฉลองงานแต่งงานของลูกชายคนโตตระกูลเวลเลโอ ที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งบนเกาะซึ่งเจ้าของงานเหมาทั้งรีสอร์ตเพื่อรับรองแขกนั้น ร่างบางของเจ้าสาวชุดสวยหรูราวเจ้าหญิงเดินไปทั่วทั้งบริเวณจัดงาน หลังจากส่งแขกเรียบร้อยแล้วด้วยใบหน้ากังวล เอื้อมธารถามหมอหนุ่มที่กำลังจะไปนั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนในมุมหนึ่งของรีสอร์ต ทำเอาชายหนุ่มชะงักหันมองอย่างงงๆ เพราะแทนที่จะถามหาเจ้าบ่าวแต่เจ้าสาวกลับถามหาพี่สาว“เปล่าครับ แล้วนี่ซีจะไปไหน น่าจะพักนะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”วิศรุตต์พูดโดยไม่ได้เอ่ยถึงเจ้าบ่าวที่เขาคิดว่ามันคงนั่งร่วมวงอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ เรียบร้อยแล้ว เพราะไม่อยากเป็นคนชี้โพรงให้กระรอกฤกษ์ส่งตัวนั้นมีไปตั้งแต่เมื่อวานที่กรุงเทพฯ เพราะทั้งสองคนแต่งงานที่บ้านสวนแบบเรียบง่าย รดน้ำทำบุญ มีเพียงแขกผู้ใหญ่และคนสนิทจริงๆ ส่วนงานเลี้ยงมาจัดที่เกาะ ซึ่งเป็นความต้องการของเจ้าบ่าวเจ้าสาวแต่ก็อำนวยความสะดวกให้กับแขกที่ได้รับเชิญทั้งไทยและเทศอย่างดี ฉะนั้นคู่บ่าวสาวจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตามฤกษ์ ส่วนบ้านพักของตระกูลนั้นตติยะให้ผู้ใหญ่ในครอบครัวของเ
ลวงเงารัก 39......ครึ่งชัวโมงผ่านไปร่างบางก็ออกมา (2)
เสียงหอบหายใจคละเคล้ากับเสียงเรียกชื่อเขา พร้อมปฏิกิริยาแสนซื่อจากร่างกายของหญิงสาวทำให้คนเจนสนามไหวร่างไม่นับครั้ง สายตาคมจ้องอกอวบสองข้างที่สะท้อนขึ้นลงไว้มั่น ทั้งแรงเสียดสีจากร่างอ่อนนุ่มก็ทำให้กายแข็งแกร่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนสูงลิบแตะเพดาน หัวใจหนุ่มเต้นระส่ำยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ชายหนุ่มเองก็ยิ่งส่งตัวเองเร็วชนิดลืมโลก เขาไม่เคยคลั่งแบบนี้มาก่อน ลืมไปด้วยซ้ำว่าคนใต้ร่างเขานั้นเพิ่งครั้งแรก เมื่อไม่สามารถรั้งตัวเองได้ตติยะก็วิ่งชนโครมเต็มตัวไม่ยั้ง กระทั่งร่างของคนทั้งสองสะท้านเยือกขึ้นพร้อมกัน ร่างสูงใหญ่เกร็งคำรามพร่าในลำคอดัง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำบิดเหยเกแหงนเงยมองเพดานห้องเอื้อมธารที่กรีดร้องพร้อมตาเบิกโพลงมองภาพชายหนุ่มตรงหน้าด้วยหัวใจที่กระหน่ำแรงโลด รู้สึกรักเขาและภาคภูมิใจในตัวเองอย่างที่สุด หน้าตาท่าทางของอีกฝ่ายแม้จะเหมือนทรมานแสนสาหัสแต่เธอรู้เขาสุขสุดๆ เลยเชียวแหละ เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะเธอเองก็ไม่ต่างจากเขาเลยความรักกับเซ็กส์บางครั้งมันก็แยกกันไม่ออก เธอเพิ่งเข้าใจก็วันนี้เอง การได้มีความสุขกับคนที่รักนั้นคือเซ็กส์ที่สุดยอดจริงๆเมื่อปล่อยกายปล่อยใจตามอารมณ์ปรารถนาแล้วตต
ลวงเงารัก 39......ครึ่งชัวโมงผ่านไปร่างบางก็ออกมา (1)
ครึ่งชัวโมงผ่านไปร่างบางก็ออกมาจากห้องพร้อมผ้าขนหนูพันตัวเพราะไม่ได้ถือเสื้อผ้าเตรียมเข้าไป เธอทำใจกล้าก่อนจะมองดูว่าคนตัวสูงใหญ่อยู่ในห้องหรือไม่ เมื่อไม่เห็นก็รีบวิ่งพรวดไปที่ตู้ซึ่งเพิ่งจัดเสื้อผ้าเข้าไปค้นหาของอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเขาไปไหน แต่ต้องรีบกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำก่อนที่ตติยะจะเข้ามาทว่าช้าไปแล้ว เพราะประตูห้องเปิดพรวดในขณะที่ร่างสูงในชุดกางเกงเลกับเสื้อแขนตัดฟิตเปรี๊ยะจนเห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดแข็งแกร่ง มือใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมก้าวเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มชะงักมองคนร่างบางที่หันมามองเขาตาโต ส่วนหญิงสาวก็สะดุ้งตกใจจนเผลอปล่อยทุกอย่างในมือร่วงลงพื้นตาคมสีอ่อนมองร่างสวยตั้งแต่ใบหน้า ผมเปียกที่ถูกขมวดลวกๆ รุ่ยร่ายตกลงมาระลำคอระหง ไหล่บาง เนินอกอวบขาวนวลเนียนก่อนจะถูกผูกทับไว้ด้วยผ้าขนหนู สายตาเขาจึงไล่ลงล่างอย่างรวดเร็ว ขาขาวกลมกลึงที่โผล่จากผ้าผืนเล็กคลุมสะโพกอย่างหมิ่นเหม่ทำเอาชายหนุ่มกลืนน้ำลายเสียงดังชัดเจน คนที่สบตากับเขาถึงกับตัวสั่นเพราะแววกระหายฉายวาบโชติช่วงอย่างไม่ปิดบัง เอื้อมธารจึงเลี่ยงหลุบตาลงมองเสื้อผ้าแล้วย่อตัวลงหยิบ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้มีส่วนล่อแห
ลวงเงารัก 38...สองเดือนต่อมาบ้านสวนก็ได้จัดงานแต่ง (4)
ขณะนั้นตติยะเริ่มขยับลุกขึ้นก้าวไปข้างหน้า ทว่าได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ล้มลงแล้วลุกขึ้นใหม่ มือหนายื่นไปข้างหน้าเพื่อควานหาคนร่างบาง หากก็ต้องล้มอีกครั้งเพราะความรีบร้อนลุยน้ำและมองไม่เห็น แต่ชายหนุ่มก็ยังฝืนลุกขึ้นก้าวเร็วๆ ขึ้นไปบนผืนทรายจนได้ เขาขยี้ตาที่ยังแสบแต่ก็ยังลืมตาไม่ขึ้นจึงได้แต่เดินสะเปะสะปะยื่นมือไปทั่ว“ซี คุณยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า ผมเป็นห่วงคุณนะ ตอบผม ให้ผมได้ยินเสียงคุณหน่อย”หลังจากลืมตาขึ้นมาแล้วยืนมองคนที่ดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ในการหาเธออยู่พักใหญ่จนแทบจะทนไม่ไหว มือบางก็ยื่นไปข้างหน้าช้าๆ หากก็ตัดใจลดมือลงในที่สุดและยืนนิ่งอย่างรอคอย ใจเต้นแรงลุ้นระทึกแทบจะกลั้นหายใจ ขอเวลาอีกนิดเดียว แค่นิดเดียวเท่านั้น‘ก้าวมาสิ มาหาฉัน’เอื้อมธารร้องเรียกอีกฝ่ายอยู่เพียงในใจ“คุณอยู่ที่นี่ใช่ไหมซี”ชายหนุ่มเคลื่อนไหวช้าลง พยายามจับทิศทางก่อนจะขยับไปด้านซ้ายมือเพียงสองก้าวแล้วคว้าหมับ ทำให้ร่างเย็นชื้นหากก็นุ่มนิ่มเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเขาเต็มๆ ปากบางสวยก้มลงจูบข้างขมับเธอพร้อมกระซิบต่อว่าเบาๆ ทั้งที่ใจเขาแทบขาดรอน กลัวไปหมดทุกอย่าง“แกล้งผมทำไมฮึ คุณจะฆ่าผมหรือไง ทั้งที่รู้ว่าผมรักคุณ
ลวงเงารัก 38...สองเดือนต่อมาบ้านสวนก็ได้จัดงานแต่ง (3)
“บอกอะไรคะ”ชินานางอดถามไม่ได้“ก็พี่ทิมบอกว่า ผู้ชายถ้าได้มีอะไรกับคนที่รักแล้วจะยิ่งรักมากขึ้น ให้ดูพี่เรฟเป็นตัวอย่าง เพราะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเวลาอยู่กับพี่นา แยมไม่ค่อยเชื่อ เพราะพี่เรฟเขาเย็นชา ชอบทำหน้าเฉยตลอด แต่แยมก็เห็นพี่เรฟมองตามพี่นาตลอดเหมือนกัน ตอนเราเล่นน้ำก็มอง แต่พอเห็นความน่ารักของพี่นาเวลาเขินอย่างนี้แยมเข้าใจเลยค่ะ แยมก็ชอบพี่นานะคะ”เอื้อมธารกับชินานางมองคนที่อธิบายเสียงใสแล้วก็มองหน้ากัน โดยชินานางเป็นฝ่ายเขินหลบไปก่อนขณะที่เอื้อมธารคิดตามคำพูดของสาวน้อย เธอเองก็เห็นด้วยเพราะรู้สึกได้ว่า เรฟแสดงออกว่าห่วงใยรักใคร่ชินานางมากกว่านิสัยปกติของเขา คล้ายกับแววตาที่อานินท์มองพี่สาวของเธอ แถมทั้งสองคนยังมีแผนจะแต่งงานกันในอีกหกเดือนข้างหน้า แต่เอื้อมทรายจะยังอยู่กับเธอโดยที่อานินท์ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยส่วนเมื่อคิดถึงแววตาและการเอาใจใส่ดูแลเธอของตติยะก็ไม่ได้น้อยไปกว่าใคร แถมเขายังดูจะตามใจเธอมากกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ ไม่ได้ทำให้เอื้อมธารรู้สึกน้อยหน้าใครๆ แต่อย่างใด“แล้วพี่เรฟ แบบว่ามีเซ็กส์กับพี่นาบ่อยไหมคะ”สาวน้อยจอมซักยังถามต่อ แม้ใบหน้าสวยของตัวเองจะแดงเรื่อขึ้น
บางทีคุณอาจจะชอบ
เมียเด็ก Honey (I hate you)
ลำเจียก40.9K viewsราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน303.5K viewsครูสาว สวิงเสียว
Tiwa Tatree22.4K viewsลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ
ผู้แสวงหาชีวิตที่เป็นสุข58.2K viewsรักในวันฟ้าใส
จิตอักษร116 viewsซ่อนเสน่หาภรรยาเด็ก
จินต์พิชา768 viewsพ่อแฟนดุดัน
ฺBigangel - น้ำตาลไหม้ - หอมชื่นใจ536 viewsลุ้นเสียว...กับหมอสาว
Tiwa Tatree2.1K views
