4...มีคนกำลังผลุบโผล่อยู่ที่หน้าประตูบ้าน...(3)

“วีวี่ไม่เข้าใจเลยค่ะ คุณพ่อมีเล็กมีน้อยยังไงวีวี่ก็ไม่เคยสนใจ แต่ทำไมอยู่ๆ ถึงบอกว่าอยากจะแต่งงานกับแม่คนนั้น อยากพาเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยก็ไม่รู้”

“ท่านพาเข้ามาอยู่แล้วเหรอครับ”

ปกติตติยะก็ไม่สนใจหรืออยากฟังเรื่องแบบนี้สักเท่าไร แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะคนอย่าง ‘ชัชวาล’ เจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังหลายแห่งในเมืองไทย พ่อของภรวีนั้น ได้ชื่อว่ารักลูกสาวคนเดียวและเทิดทูนอย่างกับเจ้าหญิง ตามใจอย่างกับอะไรดี ด้วยแม่ของเธอเสียไปตั้งแต่เด็ก ผู้เป็นพ่อกลัวว่าลูกสาวจะขาดความอบอุ่นเลยทุ่มเททุกอย่างให้ ไม่เคยขัดใจสักเรื่องเดียว ภรวีเล่าให้เขาฟังเช่นนั้น เรื่องพาผู้หญิงมาอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับลูกสาวน่าจะเป็นไปได้ยาก

ชายหนุ่มออกมาพบกับภรวีตามที่เธอขอร้อง เพราะรู้สึกว่าหญิงสาวน้ำเสียงไม่ดีตอนที่โทรมาหา แล้วก็ได้ฟังเธอระบายถึงเรื่องมีปากเสียงกับผู้เป็นพ่อ จนเริ่มเข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายไม่สบายใจด้วยเหตุใด

“ยังค่ะ คุณพ่อแค่บอก แต่ยังไงวีวี่ก็ไม่ยอมอยู่แล้ว ถึงแค่จะเอามาอยู่ที่บ้านวีวี่ยังขยะแขยงจะแย่ แต่นี่คุณพ่อกลับบอกว่าอยากแต่งกับคนนี้ แถมยังบอกอีกว่าวีวี่จะได้มีเพื่อนอยู่ด้วย ใครจะอยากเป็นเพื่อนกับนังเมียน้อยนั่น หน้าตายังไม่อยากจะเจอเลย วีวี่บอกตามตรงนะคะว่ารังเกียจ คนดีๆ ที่ไหนเขาจะยอมนอนกับคนอื่นแลกเงิน คนอย่างวีวีไม่อยากคบหารู้จักอะไรกับแม่พวกนั้นหรอกค่ะ แค่ใครๆ เขารู้ว่าคุณพ่อมีเมียน้อยวีวี่ก็อายจะแย่ ถ้าแต่งกันจริง โอ๊ย...วีวี่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแน่เลยค่ะ”

หญิงสาวบ่นยาวเหยียดแต่เสียงพูดนั้นไม่ดังจนเกินไปนักเพราะกลัวคนในร้านอาหารจะได้ยินเข้า ความจริงเธออยากนัดเขาที่คอนโด แต่บังเอิญว่าตติยะยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันและบอกว่ากำลังหิว ภรวีจึงนัดเขาที่ร้านประจำบรรยากาศดีที่เธอชอบซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับคอนโดของเธอ

ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บใจ เธอไม่เคยเห็นหน้าตาของเมียน้อยพ่อ รู้เพียงว่าเลี้ยงดูกันมานานหลายปีเพราะได้ยินคนของคุณพ่อแอบคุยกันว่าคนนี้ท่านรักจริง ลืมไม่ลง ถึงจะมีใครบ้างประปรายแต่ก็ยังเลี้ยงคนนี้อย่างจริงจังตลอด แถมมันยังพูดกันสนุกปากว่าสวย หวาน ยิ้มสวย น่าจะเอาใจเก่ง พ่อเธอถึงได้ติดใจ แล้วอยากลองกันบ้างแต่ไม่มีใครกล้าเสี่ยงกับอารมณ์ขี้โมโหของพ่อเธอ เพราะแม้ท่านจะใจดีกับลูกสาวอย่างเธอมาก แต่จริงๆ แล้วคุณชัชวาลนั้นก็เป็นคนดุเลือดร้อนคนหนึ่ง ซึ่งเธอก็จำได้ว่าตอนเด็กๆ ได้ยินพ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยๆ

ส่วนตติยะนั้นไม่รู้จะพูดอะไร เขาไม่สันทัดอะไรแบบนี้จริงๆ นอกจากฟังอย่างเดียว สำหรับอาหารก็ทานไม่ลงไปโดยปริยาย เขาตักไม่กี่คำก็วางช้อนทั้งที่หิวจะแย่ ในขณะที่ภรวีไม่ได้ตักอะไร นอกจากบ่นอย่างเดียว แม้หน้าตาของตติยะจะดูสนใจเธอดี ทว่าในหัวของเขากลับต่อว่าตัวเองอยู่ตลอดที่ดันรับปากมาที่นี่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากรับฟังปัญหาของเธอ แต่ทำไมความรู้สึกของเขาเวลาที่ฟังภรวีบ่นไม่หยุด แถมยังว่าคนอื่นเสียๆ หายๆ มันกลับน่าเบื่อแล้วก็น่ารำคาญสุดๆ ผิดกับเรื่องบนเตียงที่เธอทำได้มันสุดๆ ชะมัด

แล้วชายหนุ่มก็นึกออกว่าเขากับภรวีเหมือนจะคุยกันอย่างจริงๆ จังๆ น้อยมากตั้งแต่รู้จักกันมา พวกเขาอยู่ด้วยกันบ่อยที่สุดบนเตียง เจอกันเมื่อไรก็ขึ้นเตียง บทสนทนาเรื่องชีวิตประจำวัน เรื่องงาน หรือเรื่องเรียนนั้นแทบจะไม่มี แม้หญิงสาวจะคุยกับเขาในเรื่องไร้สาระบ้าง หากเขาก็ไม่เคยสนใจฟังอย่างจริงจัง ไม่เคยต้องมานั่งฟังเต็มๆ อย่างนี้ ความจริงตติยะก็คบผู้หญิงคนอื่นๆ แบบนี้ เขาไม่เคยต้องมารับรู้เรื่องราวอะไรของอีกฝ่าย แต่วันนี้ได้มานั่งฟังภรวี มันทำให้ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าบางที...ที่เขาเคยพูดกับเรฟไปว่า อาจจะเลือกภรวีนั้นคงไม่ใช่

แม้จะไม่ถึงกับไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ชอบใจในอุปนิสัยบางอย่างของภรวี เมื่อก่อนเขาสนใจเพียงเซ็กซ์ตรงกันแล้วก็คบผิวเผินอะไรก็ไม่เป็นปัญหา ทว่าหากจะก้าวข้ามไปขั้นอื่นจริงเขาคงต้องคิดดูก่อน คิดหนักๆ ด้วย

ทั้งนี้เพราะในช่วงกลับมาวันแรกๆ ภรวีเป็นผู้หญิงที่ติดต่อกับเขาก่อนใคร เมื่อเรฟนึกสงสัยในเรื่องที่เขาสานสัมพันธ์กับภรวี ชายหนุ่มจึงตอบไปส่งๆ แบบทีเล่นทีจริงด้วยยังลืมบทรักร้อนแรงถูกใจไม่ลง แต่ในความเป็นจริง เขายังไม่แน่ใจสักนิด

“ทานข้าวแล้วเดี๋ยวทิวกลับคอนโดกับวีวี่นะคะ วีวี่ไม่อยากอยู่คนเดียว แล้วคืนนี้วีวี่ก็จะไม่กลับบ้านด้วย ให้คุณพ่อรู้ไปเลยว่าวีวี่กำลังงอนอยู่”

เสียงหญิงสาวดังแทรกความคิดของตติยะ ชายหนุ่มพยักหน้ารับไปโดยไม่ได้คิดอะไรมาก รู้เป็นนัยว่าอีกฝ่ายชวนเขาค้างด้วยซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ

“วีวี่ทานอะไรหน่อยไหมครับ”

“วีวี่ไม่หิวค่ะ แค่นั่งคิดว่าจะทำยังไงไม่ให้คุณพ่อแต่งกับนังนั่นก็เครียดจนกินอะไรไม่ลงแล้ว” ภรวีบอกพร้อมทำหน้างออย่างมีจริต

“งั้นเดี๋ยวผมช่วยให้หายเครียดดีไหม”

ตติยะเย้าพร้อมสายตาวาววับสื่อความหมาย จนอีกฝ่ายเอื้อมมือมาตีมือเขาแต่ก็ยอมรับข้อเสนออย่างเต็มใจ

“ต้องทำให้ได้จริงๆ นะคะ”

“แน่นอนสิครับ”

เขาบอกพร้อมกับยิ้มอย่างละลายใจ เพราะชายหนุ่มเองก็อยากลบภาพของครั้งที่แล้วออกจากความทรงจำของเธอ การแก้ตัวครั้งนี้เขามั่นใจว่าจะไม่ทำให้เธอผิดหวังอย่างแน่นอน

“งั้นเช็กบิลดีกว่าค่ะ วีวี่อยากหายเครียดเร็วๆ”

คำพูดที่ดูกระตือรือร้นของหญิงสาวทำให้เขาอดหัวเราะหึๆ ไม่ได้ เขากับภรวีเข้ากันได้ดีเฉพาะเรื่องนี้จริงๆ จากนั้นชายหนุ่มก็เรียกบริกร

“เอ๊ะ...นั่นมัน...ทิวคะ วีวี่ออกไปรอหน้าร้านนะคะ”

ขณะที่กำลังจ่ายเงินอยู่ๆ ร่างอวบอัดก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปก่อน ตติยะไม่ได้สนใจอะไรมากนักจึงไม่ได้มองตาม เพราะเชื่อว่าภรวีคงไม่หนีไปไหนก่อนแน่ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลูกพี่ลูกน้องของตน

หลังจากบริกรนำบัตรเครดิตมาคืนร่างสูงใหญ่ของหนุ่มลูกเสี้ยวก็ลุกขึ้นเดินตามภรวีออกไปนอกร้าน เขามองหาเธออยู่ชั่วครู่ก่อนจะเห็นยืนอยู่ด้านหนึ่งซึ่งห่างจากรถของเขาออกไป เหมือนหญิงสาวกำลังพูดกับใครบางคนอยู่เขาจึงเดินไปหาแล้วก็ได้ยินเสียงแว่วมา

“ทีหน้าทีหลังก็อย่าไปเที่ยวเคาะกระจกรถชาวบ้านสุ่มสี่สุ่มห้าอีกล่ะ มารยาทน่ะรู้จักบ้างไหม”

ตติยะเดินเข้าไปจนถึงพร้อมกับเอ่ยถาม “มีอะไรเหรอครับวีวี่...”

ทว่าพอมองคู่สนทนาของภรวีแล้วชายหนุ่มก็ใบ้กินทันที

=====