7...ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา (1)

ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาตติยะนัดทานข้าวตอนเที่ยงกับเพื่อนสาวทุกมื้อ โดยที่หญิงสาวบอกเขาก่อนจะแยกย้ายกันหลังทานโจ๊กวันนั้นว่าขอนัดเป็นมื้อเที่ยง ช่วงประมาณบ่ายโมงเพราะเธอจะสลับกันทานข้าวกับเพื่อน ซึ่งเป็นการนัดเจอกันตรงหน้าปากซอยร้านโจ๊กตามความต้องการของหญิงสาวทุกครั้ง และเธอจะออกมารอเขาเสมอ ตติยะไม่เคยต้องโทรตามแล้วก็ไม่เคยรู้ว่าที่ทำงานอีกที่ของเอื้อมทรายอยู่ที่ไหน

ทว่าวันนี้หลังจากเขามัดมือชกขับรถพาเพื่อนสาวมาทานสเต๊กค่อนข้างไกลจากที่ทำงานของเธอ แล้วพอทานเสร็จฝนก็ตกลงมาอย่างหนักทำให้อีกฝ่ายกลับเองลำบาก ชายหนุ่มจึงอาสามาส่งเธอ กว่าเอื้อมทรายจะยอมให้เขามาส่งก็โวยเขาเสียยกใหญ่ และเขาคิดว่าหญิงสาวเปลี่ยนไปจากเดิมหลายอย่าง เอื้อมทรายค่อนข้างจะพูดตรงและคิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น หงุดหงิดง่าย ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง แต่ก็จะหายเร็วถ้าง้อถูกจุด แล้วก็คิดน้อยมาก ในขณะที่เมื่อก่อนเพื่อนเขาเป็นคนที่คิดมาก เหมือนมีปัญหาร้อยแปดที่ต้องแก้ไขอยู่ในหัว อีกอย่างคือ มักจะเก็บความรู้สึกและทุกอย่างไว้กับตัวเอง ไม่ค่อยบอกเล่าปัญหาให้ใครฟัง

ทว่าแม้จะต่างไปจากเดิมบ้างหากตติยะก็ยังรู้สึกดีที่ได้เจอกันทุกวัน มันทำให้เขานึกถึงเมื่อก่อนที่เขากับเพื่อนๆ ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันทุกวัน ถึงเอื้อมทรายจะเรียนคนละคณะกับเขา แต่หญิงสาวเป็นแฟนกับเพื่อนในกลุ่มของเขา ทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม แต่เพิ่งมาคบกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยและมันก็ทำให้เขาสนิทกับทั้งสองคนมากขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อเธอเลิกกับเพื่อนคนนั้น ตติยะก็ต้องรับฟังคนทั้งสองระบายความในใจ สิ่งที่ตติยะรับรู้คือพวกเขารักกันมาก เขาไม่คิดว่ามีคนผิดในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่สามารถทำให้ทั้งคู่กลับมาคืนดีกันได้ ซึ่งนั่นเป็นครั้งเดียวที่เอื้อมทรายระบายความในใจให้เขาฟัง

เอื้อมทรายในวันนี้ดูสดใสกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า เธอทำให้เขายิ้มได้บ่อยครั้งกว่าตอนนั้น แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าเธอพยายามเว้นช่องว่างสำหรับเขากับเธอต่างจากวันที่เจอกันที่บริษัท คงเพราะเธอยังไม่หายงอน จนเขาต้องหาทางตอแยเธอมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว สรุปแล้วตติยะมีความสุขในช่วงเวลาที่ได้ทานข้าวกับเพื่อนเก่าทุกๆ วัน แทบจะนับเวลารอให้ถึงเที่ยงเร็วๆ เลยทีเดียว

“ขอบใจนะ” หญิงสาวบอกเขาหลังจากลงรถ ที่นี่ฝนหยุดตกแล้วเธอจึงไม่ต้องกังวล

ตติยะมองป้ายคลินิกขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นคลินิกรักษาทุกโรคและค่อนข้างใหญ่โตหรูหราที่เขามาจอดด้านหน้าอย่างพินิจ เขาขับรถผ่านตรงนี้บ่อยมากเพราะอยู่ไม่ห่างจากคอนโดหรูของภรวี เพิ่งรู้ว่าเอื้อมทรายทำงานที่นี่

“ยินดีอยู่แล้ว ว่าแต่...แซนด์ทำอะไรที่นี่น่ะ”

เขาถามขณะก้าวลงมายืนข้างๆ และเดินตามหญิงสาวไปยังด้านหน้าประตู

คนร่างบางหันไปมองป้ายแล้วก็หันกลับมามองเขา รู้ว่าเขาแปลกใจเพราะสิ่งที่เอื้อมทรายเรียนมานั้นตรงข้ามกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าลิบลับ

“เอ่อ...อืม...บัญชี เป็นฝ่ายบัญชี”

เธอเลือกที่จะบอกไปตามตรง เพราะนึกไม่ออกว่าจะมีงานอะไรในนี้เกี่ยวข้องกับกฎหมาย ซึ่งหน้าที่รับผิดชอบของเธอที่นี่คือดูแลบัญชีกับพี่อีกหนึ่งคน ซึ่งเป็นภรรยาของหมอคนหนึ่งในคลินิก

“แล้วทำเป็นเหรอ” ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าแปลกใจ

“พี่เขาสอนน่ะ รู้จักกันเขาก็เลยให้มาช่วยเพราะไว้ใจได้”

“อ๋อ...งั้นเดี๋ยววันหลังติวมารับที่นี่นะ”

“เอ่อ...คือ ไม่ต้องหรอก ฉัน...เอ่อ เราว่าติวไม่ต้องมารับแล้วก็ได้ แค่นี้ก็พอแล้ว ตอนแรกที่บอกว่าสองอาทิตย์ก็เพราะอยากแกล้งเล่นน่ะ ดูว่าติวจะทำจริงไหม ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว เกรงใจ”

ตติยะมองคนที่ดูอึกอักแล้วทำหน้าเซ็งที่อีกฝ่ายมาปฏิเสธเอาตอนครึ่งทาง ทั้งที่เขาตั้งใจทำตามคำพูดอย่างเต็มที่ ตอนนี้เอื้อมทรายพูดกับเขาดีขึ้นมาแล้วหลังจากคุยกันบ่อยขึ้นและเขาทำตามสัญญา แต่หญิงสาวยังไม่ยอมแทนตัวเองว่า ‘แซนด์’ เขาเคยถามว่าหายโกรธแล้วทำไมยังไม่แทนตัวเองเหมือนเดิม แต่เธอกลับอ้างว่ายังโกรธเขาอยู่อีกหน่อยนึง

“ไม่เอา ติวรับปากแล้ว แล้วก็จะทำตามคำพูดด้วย ติวไม่เคยผิดคำพูดกับเพื่อนแซนด์ก็รู้นี่”

“เอ่อ...แต่ว่า ถ้าจะมารับที่นี่เราไม่ไปด้วยนะ”

“ทำไมล่ะ”

“ก็ถ้าใครเห็นจะให้บอกว่ายังไง อยู่ๆ เราก็มีคนมารับไปทานข้าวเที่ยงทุกวัน ถึงแค่ช่วงสั้นๆ แต่มันก็ต้องมีคนถาม แล้วจะให้บอกว่าไถ่โทษเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนั้นอีก เราไม่อยากพูดถึงมันแล้วด้วย มันยุ่งยาก”

“ยุ่งยากตรงไหน”

“มันยากสำหรับเราก็แล้วกัน เอาตามนี้แหละ นัดเจอกันเหมือนเดิม ถ้าไม่เอาก็ไม่ต้องกินข้าวด้วยกันแล้ว”

“ก็ได้ๆ เอาไงก็เอา”

เมื่อหญิงสาวทำเสียงแข็งตติยะก็ได้แต่ยอมตามใจเธอ เขาอยากรับผิดชอบคำพูดของตัวเองจะได้ไม่มีอะไรค้างคา อีกอย่างได้ทานข้าวกับเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันมาก่อนทุกวันรู้สึกสบายใจดีออก เหลือเวลาอีกอาทิตย์เดียวอยู่ๆ เธอก็จะมาบอกเลิกอย่างนี้เสียดายแย่

“งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่เดิมนะ”

“อืม...บาย”

เธอโบกมือให้เขาแล้วหันหลังเดินเข้าคลินิก พอร่างบางลับสายตาเข้าไปด้านในตติยะก็หันหลังเดินกลับมาที่รถ แล้วก็เห็นร่างสูงเพรียวของใครคนหนึ่งเดินอ้อมมาหยุดยืนมองด้านหลังรถของเขา ชายหนุ่มตาเบิกกว้างแล้วรีบทักอีกฝ่ายเสียงดังพร้อมๆ กับสาวเท้าเร็วๆ เดินเข้าไปหา

“ไอ้รุตต์”

ใบหน้าขาวภายใต้แว่นเลนส์เหลี่ยมใสไร้กรอบดูออกไปทางค่อนข้างสวย แต่มีความคมเข้มสมชายชาตรีเงยขึ้นมาแล้วหันมองตามเสียงก่อนจะแย้มยิ้ม เมื่อเห็นคนที่ยกมือเรียกชื่อของเขา ลักยิ้มข้างแก้มซ้ายบุ๋มลงชนิดที่สาวที่ไหนก็ต้องลงความเห็นว่าน่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด

“อ้าว...ว่าไงไอ้ติว ตั้งแต่กลับมานี่ไม่ติดต่อเพื่อนฝูงเลยนะ ไปไงมาไงถึงมาอยู่นี่ได้วะ”

เมื่อก้าวเข้ามาใกล้ตติยะก็ทำหน้าหมั่นไส้ใส่เขา ทำให้รอยยิ้มที่มีแก้มบุ๋มกว้างขึ้นอีกในทันใด

“ไงวะ แทนที่จะยิ้ม เจอเพื่อนเก่าไหงทำหน้าเหม็นเบื่อแบบนี้”

“ฉันเบื่อไอ้รอยยิ้มกระชากใจสาวของแกนั่นแหละ ยิ้มทีไรเรตติ้งฉันตกทุกที”

“หล่อขั้นเทพอย่างนายน่ะเหรอเรตติ้งจะตก เว่อร์ซะไม่มี”

วิศรุตต์หมอหนุ่มหน้าสวยส่ายหน้าขณะตบบ่าเพื่อนที่ล้อเล่นกันอย่างสนิทสนม เขากับตติยะเป็นเพื่อนสมัยเรียนม.ปลายที่เดียวกัน แต่เข้ามหาวิทยาลัยคนละที่ ทว่าก็ไปเจอกันอีกทีตอนเขาไปเรียนต่อเฉพาะทางที่อเมริกา ทำให้ยังสนิทกันมากอยู่เหมือนเดิม

“แล้วนายมาอยู่แถวนี้ได้ไง ฉันไม่เห็นสัญลักษณ์เวลเลโอแถวนี้เลยนี่หว่า”

“มาส่งเพื่อนน่ะ เขาทำงานที่นี่”

หมอหนุ่มมีสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะถามย้ำ

“ในคลินิกนี้เนี่ยนะมีเพื่อนนายทำงานอยู่ด้วย ฉันไม่เชื่อหรอก มาจีบสาวคลินิกฉันอ่ะดิ บอกมาตามตรงเลย สาวๆ ที่นี่สวยๆ ทั้งนั้น”

“พูดอย่างนี้ตัวเองก็จีบเหมือนกันใช่ไหมล่ะ ไอ้สมภารกินไก่วัด”

พอเจอคนรู้ทันแซวกลับคุณหมอหนุ่มก็เกิดอาการหูแดงขึ้นมากะทันหัน ได้แต่เสปัดไปแต่ก็ทำให้ตติยะรู้ว่าเพื่อนกำลังจีบสาวในคลินิกตัวเองจริงๆ

“ก็มีคนที่สนใจอยู่ แต่ช่างมันเถอะ ฉันยังไม่คิดมากเรื่องนี้ว่ะ เอ้อ...ได้เจอกันก็ดีแล้ว คืนนี้ไปผับไอ้ศิลป์กันป่ะ ไอ้พวกนั้นมันรู้ข่าวว่านายกลับมาอยู่ไทยก็อยากเจอทั้งนั้น เดี๋ยวฉันนัดให้”

“แล้วว่างเหรอนายน่ะ”

เขาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว นานๆ จะได้เจอเพื่อนฝูงที่เรียนอเมริกาด้วยกันสักที เพื่อนคนไทยของเขาหลายคนกลับมาตั้งแต่เรียนโทจบ ส่วนตติยะนั้นเรียนพร้อมกับทำงานของทางบ้านต่อ จะได้เจอกันบ่อยสุดก็คือวิศรุตต์ เนื่องจากอีกฝ่ายเรียนต่ออีกแล้วก็เพิ่งกลับมาเมืองไทยเมื่อปีที่แล้ว

“ฉันออกเวรที่โรงพยาบาลแล้ว ส่วนที่คลินิกนี่เข้ามาทำถึงสักสองทุ่มก็เลิก”

“จะขยันไปไหนวะ ทำทั้งคลินิก ทั้งโรงพยาบาล ไม่หลับไม่นอนหรือไง ระวังเงินจะทับตายนะเว้ย”

“เงินจะทับนายก่อนมากกว่า คลินิกนี่ฉันหุ้นกับเพื่อนแล้วก็รุ่นพี่ ไม่ใช่ทายาทเจ้าของรถยี่ห้อดังเหมือนนายสักหน่อย แล้วก็พรุ่งนี้เวรบ่ายตื่นสายได้ ตกลงเอาไง ถ้าโอเคฉันจะโทรนัดเลย แล้วเดี๋ยวนัดเจอกันอีกที นายยังไม่รู้จักผับไอ้ศิลป์ จะไปกับฉันหรือเปล่า”

“นัดได้เลยเพื่อน เดี๋ยวฉันมาหานายที่นี่เอง”

“โอเค แล้วเจอกัน”

“อื้อ...สองทุ่มเจอกัน”

ตติยะโบกมือให้ก่อนจะกดรีโมตทำให้วิศรุตต์รู้ว่ารถคันที่เขายืนดูอยู่นี้เป็นรถของเพื่อนเขาเอง ชายหนุ่มเอ่ยถามทั้งที่เห็นอยู่แล้ว

“นี่รถนายเหรอ”

“อืม ทำไม”

“ก็...เปล่า แค่เคยเห็นน่ะ”

“สปอร์ตรุ่นล่าสุดของเวลเลโอเนี่ยเหรอ ฉันจำได้ว่าก่อนฉันจะมามีคนสั่งเข้ามาในไทยแล้วสองคัน คันนี้คันที่สาม ไม่ค่อยมีให้เห็นเกลื่อนเท่าไหร่ แต่ก็ไม่แปลกที่นายเคยเห็นแล้วจะจำมันได้ทันที รุ่นนี้ฉันกับเรฟช่วยกันออกแบบเลยนะ”

“เยี่ยมว่ะ สวยหรูชะมัดเลย”

แม้จะชมเพื่อนออกมาจากใจ ทว่าสมองของคุณหมอหนุ่มค้านเรื่องที่ตัวเองเคยเห็นรถแบบนี้มาแล้ว พร้อมสายตาภายใต้แว่นเหลี่ยมใสก็จับจ้องป้ายทะเบียนรถนิ่ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ถึงจะมีแค่สามคันแต่ก็คงไม่มีคันที่ใช้ทะเบียนเดียวกันแน่

ตติยะหัวเราะกับคำพูดของเพื่อน เพราะที่บ้านของวิศรุตต์นั้นจะซื้อรถที่หรูกว่านี้มาขับก็ยังได้ แต่เมื่อเห็นเพื่อนเงียบและคิ้วขมวดมุ่นจึงเอ่ยถาม

“มีอะไรเหรอ”

”เปล่า”

แค่รู้สึกคุ้นป้ายทะเบียนนี้ รถรุ่นนี้ แล้วก็สีนี้เท่านั้นเอง เขาไม่ได้บอกเพื่อนเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรที่ตัวเองจะเคยเห็นรถเพื่อนจอดขวางไฟแดงอยู่ แล้วคนที่ไปกับเขาก็ลงไปเอาเรื่องแม้เขาจะห้ามแล้วก็ตาม ทว่าวิศรุตต์ก็คิดว่ามันไม่สำคัญจนต้องเล่าให้เพื่อนฟัง

ก็แค่ความบังเอิญที่เกิดขึ้นได้บ่อยๆ บนโลกกลมๆ ใบนี้

=====