ตอนที่ 10 ชดเชย NC

“เห็นรสิตามั้ยครับ” หลังกลับขึ้นไปไม่นานรณกรก็สั่งให้บดินทร์มาตามรสิตา

“ทำไม่เหรอ” จักรพงศ์สงสัยเพราะคิดว่าบดินทร์ถามหาเอง

“นายเรียกพบครับ”

“ไม่เห็นนะ” จักรพงศ์กวาดสายตามองโดยรอบก่อนจะตอบ “ขึ้นไปก่อน เดี๋ยวฉันไปดูให้”

จักรพงศ์ลองเดินมาจนถึงห้องพักของพนักงาน ก็เห็นว่าไฟในห้องพักของรสิตาเปิดอยู่ เขาเลยมั่นใจว่าเธอต้องอยู่ในห้องแน่ๆ

ก๊อกๆๆๆๆ

แกร๊ก!!

เพียงไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกโดยคนที่อยู่ด้านใน

“พี่โจ” รสิตาทำหน้าแปลกใจที่เห็นจักรพงศ์มาอยู่ที่นี่

“ทำอะไรน่ะ” จักรพงศ์เอ่ยถามเมื่อเห็นกระเป๋าเป้วางอยู่

“เก็บของค่ะ”

“จะไปไหน”

“ยังไม่รู้เลยค่ะ” ขณะพูดไปเธอก็เก็บของใส่กระเป๋าไป

“พี่ไม่เข้าใจ” พอรสิตาตอบแบบนั้นจักรพงศ์ก็เลยสงสัย เขาคิดว่ารสิตาจะไปเฝ้ายายที่โรงพยาบาลซะอีก

“ก็หนูโดนไล่ออกแล้วไม่ใช่เหรอคะ”

“คุณกรยังไม่พูดอะไรสักคำเลย” จักรพงศ์รับรู้ได้ในทันทีว่าคงเป็นตอนที่รณกรพูดกับวันชัยแน่นอน รสิตาตีความไปเองว่ารณกรไล่เธอออก

“แต่...”

“ช่างเถอะ ตอนนี้คุณกรเรียกพบรีบไปเถอะ”

คำว่าโดนเรียกพบทำเธอหายใจไม่ทั่วท้อง ใช่ว่าสามวันมานี้เธอจะลืมเหตุการณ์วันนั้นไป เธอแค่โชคดีที่ไม่ได้เจอเขาเลยตั้งแต่วันนั้น เพราะหากเจอหน้าเขาเธอก็ไม่รู้ว่าจะมองหน้าเขายังไง

“คุณรณกรได้บอกมั้ยคะว่าเรียกพบหนูทำไม”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน รีบไปเถอะเดี๋ยวจะโดนว่าเอา”

“ค่ะ”

รสิตามาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานของรณกรด้วยหัวใจที่เต้นแรง เธอรู้สึกเหมือนแขนขากำลังอ่อนแรง

“รอตรงนี้ก่อน ฉันจะเข้าไปบอกคุณกร” บดินทร์ที่รับหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดในวันนี้ทำหน้าที่อย่างแข็งขัน

“ค่ะ”

รสิตารออย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองกับลังเดินถอยหลังเร็วกว่าปกติ เธอพยายามควบคุมลมหายใจของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด เพื่อที่จะไม่ช็อคไปก่อนที่จะเจอเหตุการณ์ไม่คาดคิด

แกร๊ก!!!

เพียงประตูห้องเปิด ความพยายามก่อนหน้าทั้งหมดก็หายไป เพราะตอนนี้หัวใจของเธอหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“นายรออยู่ เข้าไปสิ”

รสิตาค่อย ๆ ก้าวขาเข้าไปในห้องที่เธอมองว่ามันคือห้องเชือดสำหรับเธอ ในสมองก็เอาแต่คิดว่าเขาเรียกพบเธอทำไม จะไล่เธอออกก่อน หรือทวงหนี้ก่อนกันนะ

“คุณเรียกฉันมามีเรื่องอะไรคะ” รสิตาทำใจกล้าถามออกไป

“ฉันเรียกไปตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่งมา” รณกรจ้องมองมาที่รสิตา

“คือฉันกำลังเก็บของอยู่ค่ะ”

“เก็บของจะไปไหน” เพราะดึกแบบนี้หากไม่ไปไหนรสิตาคงไม่มานั่งเก็บของ

“ก็ฉันโดนไล่ออกแล้ว”

“เมื่อไหร่” รณกรเลิกคิ้วถาม

“ก็คุณเป็นคนไล่ฉันออกเอง”

“เธอออกแล้วใครจะใช้หนี้ฉัน” เขาพูดพลางเดินอ้อมโต๊ะมาหารสิตาก่อนจะโอบเอวบางของเธอแล้วดึงเข้าหาตัว “หรือเรามาต่อจากวันนั้น”

รณกรยังจำภาพที่รสิตาโดนวันชัยโอบเอวได้ดี ตอนนั้นเขาอยากจะเข้าไปกระชากแล้วลากตัววันชัยมาตัดแขนทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่เขาก็ทำได้แค่คิด

“เอ่อ...คือฉัน...อ๊ะ” ไม่ทันที่เจ้าของร่างบางจะได้พูดจบประโยค รณกรก็ยกตัวเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานโดยที่รสิตาไม่ทันได้ตั้งตัว เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “คะ...คุณ...อื้อ”

รณกรแทรกตัวเข้าไปตรงหว่างขาของเธอ เขาบดเบียดริมฝีปากของเขาลงไปบนปากแดงระเรื่อของรสิตาทันที แม้รสิตาจะพยายามหันหน้าหนีเขาแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อเขาใช้มือข้างหนึ่งกดท้ายทอยของเธอไว้

“อื้อ...” สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ให้กับรณกร มือที่คอยผลักไสกลับกำเสื้อเขาไว้แน่น ลิ้นสากกวาดต้อนไปทั่วโพรงปากของเธอราวกับว่ามันได้พบเจอรสชาติที่ถูกใจอีกครั้ง

และแล้วรสิตาก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อลิ้นสากแตะลงไปบนยอดอกสีหวานของเธอ เธอไม่รู้ว่าเขาปลดกระดุมเสื้อของเธอและบราเซียร์ออกตอนไหน เหตุการณ์ทุกอย่างไม่ได้แตกต่างจากครั้งก่อนเลย รู้ตัวอีกทีเขาก็เชยชมอกกลมนี้ไปแล้ว

ไม่ทันที่รสิตาจะได้ผลักรณกรออกไป มือหนาของเขากลับดันหลังของเธอเข้ามาจนจมูกของเขาจมไปกับเนื้อนุ่มบนหน้าอกอวบอิ่มนั้น เขาดูดมันอย่างกับคนที่หิวกระหาย เหมือนกับว่ามีน้ำหวานไหลออกมาให้เขาดูดดื่มอย่างเอร็ดอร่อย

“คะ...คุณ...กร...ยะ...หยุดนะ” แม้เสียงจะขาดห้วงไปเธอก็ยังพยายามร้องห้ามเขา

เหมือนเขาจะไม่ได้ยินเสียงของเจ้าของอกเต่งตึง ตอนนี้ในหัวของรณกรขาวโพลนไปหมด มันมีแต่ความเสน่หาที่มีต่อเธอมาตลอดสามวัน สามวันที่ผ่านมาเขาแตะต้องผู้หญิงไม่ได้สักคนเพราะเธอ ฉะนั้นตอนนี้เธอจึงต้องชดเชยให้เขา

เขาดูดดึงสลับกันไปทั้งสองข้างจนตอนนี้รสิตาหมดแรงจะต่อต้านเขาแล้วเหมือนกัน เธอรู้สึกเสียวไปทั่วทั้งตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ครั้งนี้มันเสียวกว่าครั้งก่อนหลายสิบเท่า ฉะนั้นร่างกายของเธอจึงสั่นมากกว่าครั้งก่อนจนรณกรรับรู้ได้

ร่างบางโดนผลักให้นอนลงไปบนโต๊ะที่รณกรกวาดทุกอย่างที่เกะกะออกไปก่อนหน้านี้ เขาต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อได้เห็นร่างบางที่เปลือยเปล่าท่อนบนจนเต็ม ๆ ตา ตัวที่สั่นเทาของรสิตาทำเขารู้สึกเอ็นดูไม่น้อย ด้วยความเขินอายทำให้เธอกอดร่างที่แดงไปทั้งตัวของตัวเองไว้

“คะ...คุณ” เสียงหวานของเธอเปล่งออกมาเบา ๆ จนรณกรแปลกใจ เขาผงกหัวขึ้นจากอกอวบอิ่มนั้นมามองหน้าเธอ “ถ้าคุณทำจนเสร็จ คุณจะยกหนี้ให้ฉันใช่มั้ย”

เจ้าของร่างสูงมองเธอนิ่ง จากข้อตกลงวันนั้นเขาบอกเธอแบบนี้ เงินหนึ่งแสนแลกกับตัวเธอ นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการในตอนนั้น แต่ตอนนี้เขาเริ่มไม่มั่นใจว่าถ้าเขายกหนี้ให้เธอไปจริง ๆ เขาจะได้เจอเธออีกหรือเปล่า

คิดได้ดังนั้นเขาก็ผละจากร่างของเธอทันที แม้ว่าอยากจะได้ตัวเธอสักแค่ไหน แต่เขาก็รู้สึกกลัวผลที่ตามมามากกว่า

“เป็นอะไรคะ” รสิตาลุกขึ้นนั่งบนโต๊ะพลางเอามือปิดส่วนที่น่าอายของตัวเองไว้

“วันนี้พอแค่นี้ก่อน”

“แต่เรา...ทะ...ทำมาถึงตรงนี้แล้วนะ” เธอถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ทำไม” เขาเอามือค้ำขอบโต๊ะไว้ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับหน้าของรสิตา จนเธอต้องหลับตาปี๋ “อยากทำต่อเหรอ”

“ฉะ...ฉันแค่กลัวว่า...”

“กลัว?”

“ฉันแค่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสชดใช้ให้คุณ” เธอพูดในสิ่งที่คิดออกไป

“ทำไม เธอจะเก็บเสื้อผ้าแล้วหนีฉันไปงั้นเหรอ”

“ฉันไม่มีทางหนีคุณหรอกนะ ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ”

“จำเป็น?” ยิ่งได้ฟังคำพูดของรสิตา รณกรยิ่งไม่เข้าใจ “อะไรคือเรื่องจำเป็น”

รณกรเชยคางของรสิตาให้เชิดขึ้น เขาจ้องมองเข้าไปในแววตาคู่กลมนั้นราวกับจะสะกดเธอไว้ เขารู้สึกเหมือนในนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ แต่ยิ่งมองกลับเป็นเขาเองที่โดนสะกด

ปากหนาแตะลงไปบนปากบางอีกครั้ง คราวนี้รสิตาไม่ได้หนี แต่กลับเชิดหน้ารับจูบของเขาอย่างเต็มใจ รณกรมองใบหน้าเรียวที่กำลังหลับตาพริ้มของเธอ ยิ่งมองเขายิ่งโหยหา เหมือนกับว่าจริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยู่กับเขาตรงนี้ อยู่ ๆ รณกรก็ดึงเธอเข้ามากอดแนบอก รสิตาเองก็แปลกใจกับการกระทำของเขา

“ใส่เสื้อผ้าซะ” เขาสั่งขณะที่ยังกอดเธออยู่ “ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก เธอก็กลับไปพักผ่อน”

เมื่อรณกรพูดแบบนั้นรสิตาก็ยอมทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย  เธอหันไปหยิบเสื้อที่อยู่ด้านหลังขึ้นมาเพื่อจะสวมใส่แต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ ๆ รณกรก็เอื้อมมือมาช่วยติดกระดุมเสื้อของเธอ

“ขอบคุณค่ะ”

หลังรสิตาออกไปแล้วรณกรก็ทำได้แค่ถอนหายใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องปล่อยเธอไป นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขามีโอกาสได้สัมผัสเธอ