บททั้งหมดของ ลวงใจรสิตา: บทที่ 1 - บทที่ 10

เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วที่รสิตามาทำงานที่นี่ เธอขยันขันแข็งและเรียนรู้งานได้ไวจนเป็นที่รักของพนักงานคนอื่น ๆ ส่วนลูกค้ากระเป๋าหนักก็ติดใจในรูปร่างหน้าตาของเธอเป็นจำนวนมาก จนแย่งกันยื่นข้อเสนอต่าง ๆ มากมายให้เธอ เพื่อให้เธอไปนั่งดื่มด้วย แต่เธอปฎิเสธที่นี่จะแบ่งพนักงานบริการออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มแรกคือกลุ่มที่บริการลูกค้าเล่นพนันตามโต๊ะต่าง ๆ กลุ่มที่ สองคือพนักงานนั่งดริ้งบริการลูกค้าที่โต๊ะขณะนั่งดื่ม กลุ่มที่สามคือกลุ่มพนักงานเสิร์ฟ บริการเสิร์ฟเครื่องดื่มต่าง ๆ ไปยังโต๊ะซึ่งมีพนักงานกลุ่มที่สองคอยดูแลอยู่แล้ว “ริบบิ้น เอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟโต๊ะนั้นหน่อย”“ได้ค่ะ” รสิตารับเครื่องดื่มแล้วนำไปเสิร์ฟให้ลูกค้าหลังเลิกงานรสิตาก็เปลี่ยนชุดและใช้เส้นทางหลังร้านเพื่อกลับไปที่พัก มือข้างหนึ่งของเธอถือกล่องอาหารที่จะเอาไปฝากยาย ส่วนมืออีกข้างถือถุงกระดาษที่มีชุดทำงานของเธออยู่ในนั้น“พวกมึงเร็ว ๆ”เสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ทำให้รสิตายิ่งสงสัย เธอจึงหยุดอยู่ตรงประตู แล้วเงี่ยหูฟังหลังจากได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งออกคำสั่ง“เฮ้ย!! หลีกไป” ชายหนุ่มคนที่มจากด้านหลังผ

วันต่อมาในห้องทำงานของรณกร เขานั่งไขว่ห้างพิงโซฟาหลังใหญ่ ในมือถือแก้วเหล้า ส่วนคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างกับคนที่กำลังใช้ความคิดอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เมื่อคืนเขายังไม่ได้หลับ เพราะมีเรื่องที่จะต้องให้คิดและรีบจัดการอีกหลายเรื่อง“มีอะไรครับนาย” บดินทร์ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องเดินเข้ามาหารณกรเมื่อถูกเรียกพบ“ไปตามพนักงานคนนั้นมาพบฉันเดี๋ยวนี้” รณกรออกคำสั่ง“คนไหนครับ” บดินทร์ถามด้วยความสงสัย“คนเมื่อคืนไง”“ผมไม่รู้จักหรอกครับ แล้วก็จำไม่ได้ด้วยว่าคนไหน” เพราะบดินทร์ไม่ใช่คนที่พารสิตามาตั้งแต่แรก เขาเลยไม่รู้จักเธอเพล้ง!!เขาเขวี้ยงแก้วเหล้าในมือลงไปบนพื้นจนมันแตกกระจัดกระจาย ทำให้บดินทร์กระโดดหลบแทบไม่ทัน“มีอะไรครับ” ราเชนทร์ที่อยู่ด้านนอกอีกคนวิ่งเข้ามาถามเมื่อได้ยินเสียงแก้วแตก“ไม่ได้เรื่องสักตัว ออกไป!!” รณกรตวาดจนไม่มีใครกล้าถามอะไรอีกทั้งสองพากันวิ่งออกมาด้านนอกด้วยอาการตกใจ นานแล้วที่พวกเขาไม่เห็นอาการหงุดหงิดแบบนี้ของมาเฟียหนุ่ม“นายเป็นอะไรวะ”“กูก็ไม่รู้ อยู่ ๆ ก็บอกให้กูไปตามน้องคนเมื่อคืน” บดินทร์บอก “หรือจะตามมาให้ล้างแผลให้”“เอ้า มึงก็ไปตามให้นายสิ”“กูไม่รู้จัก กูจำหน้าไม

หลายวันต่อมา รสิตายังคงไปทำงานปกติ เธอไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพียงแต่รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องของรณกรก็แค่นั้น เรื่องนี้กวนใจเธออยู่ตลอดเวลา ถึงแม้รณกรจะเป็นเจ้านายแต่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำแบบนี้กับเธอ“เป็นอะไร” เอมิกาเดินเข้ามาถาม “เห็นเอาแต่มองไปด้านบน”“หงุดหงิดค่ะพี่” เมื่อนึกถึงรณกรเธอก็จะหงุดหงิดทุกครั้ง เพราะเธอโตมาก็เกือบจะ 30 ปี แล้ว ยังไม่เคยเจอผู้ชายที่กล้าชวนเธอขึ้นเตียงเหมือนมาเฟียหื่นกามคนนี้เลย“เรื่องอะไร”“ก็เจ้าพ่อมาเฟียนั่นนะสิ บ้าอำนาจมาก”“คุณกรทำอะไร” เธอมีท่าทีตกใจ “พี่บอกแล้วว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าเข้าใกล้”“ก็ไม่อยากเข้าใกล้หรอกค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ” รสิตาบอก“อย่าบอกว่าโดนลากขึ้นเตียงแล้ว” เอมิกาเอามือสองข้างปิดปากตัวเอง“คิดไปไกลแล้วพี่” รสิตารีบแย้ง เพราะเธอเองก็ไม่อยากให้เอมิกาเข้าใจอะไรผิด ๆ“รอดมาได้ไง ปกติถ้าอยากนอนกับใครก็ไม่มีใครกล้าขัด”นี่คือความเป็นจริงที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ เพราะรณกรไม่เคยปล่อยให้เหยื่อรอดมาได้สักครั้ง“ไม่รู้สิ หนูคงไม่ดึงดูดเหมือนสาว ๆ พวกนั้นมั้ง” รสิตาพูดให้เป็นเรื่องตลก เพราะเธอไม่รู้จะหาเหตุผลอ

ตอนเย็นรสิตากลับมาที่คาสิโนเพื่อเข้างานในกะของเธอ“เป็นไงบ้าง” เอมิกาถามขึ้นเมื่อรสิตาเดินไปเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้า“เรียบร้อยดีค่ะ ขาดก็แค่....” รสิตาหน้าเศร้าลง“อะไร”“เงินค่ะ ต้องใช้เงินเยอะเลย”“เอาไงล่ะทีนี้”“พี่เฟิร์สมีที่ไหนแนะนำมั้ยคะ ที่ ๆ หาเงินง่าย ๆ หน่อยภายในคืนนี้ได้ยิ่งดี”“โห คืนนี้เลยเหรอ มันก็มีแหละ แต่...” แต่เธอไม่อยากให้รสิตาทำ“อะไรคะ”“ขายตัวให้เสี่ย” เธอกระซิบ“มีวิธีที่ดีกว่านี้มั้ยคะ” รสิตาก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจ แต่เธออยากให้วิธีนี้เป็นวิธีสุดท้าย“ไม่มีหรอก ถ้าต้องการเงินเยอะขนาดนั้น” เอมิกาก็ไม่รู้ว่าจะมีวิธีไหนที่จะได้เงินไวเท่าวิธีนี้“หนูจะทำไงดี”“มีอีกวิธี ไม่รู้ว่าริบบิ้นจะกล้ามั้ย” เอมิกานึกขึ้นได้“อะไรคะ” เธอรอคำตอบอย่างมีความหวัง และเหมือนกับว่าเธอกำลังเจอแสงสว่าง“คุณกร...ลองไปขอกู้ดูสิ”“ให้หนูไปตายง่ายกว่ามั้ย” ทันทีทีได้ยินชื่อมาเฟียหนุ่ม หน้าตาของรสิตาก็ดูจะสิ้นหวังลง“ไม่ตายหรอกน่า เชื่อพี่ ลึก ๆ คุณกรก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ ถึงแม้จะชอบทำหน้าดุ เวลาลูกน้องมีปัญหาก็มักจะยืมมือคุณโจมาช่วยตลอด ไม่ค่อยออกตัวเท่าไหร่ พี่อยากให้เราลองดู”เพราะเอมิ

สามวันต่อมา ขณะที่รณกรเข้ามาในคาสิโนเขากวาดสายตามองหาพนักงานสาวที่เขาไม่เจอหน้ามาสามวันแล้ว หลังจากที่เธอได้เงินของเขาไป เขาจึงคิดไปว่าบางทีเธออาจจะเชิดเงินหนีเขาไปแล้ว“เรียกคุณโจมาพบฉันหน่อย” เขาหันไปใช้ลูกน้องขณะกำลังเดินเข้าห้องทำงาน“ครับนาย”เพียงไม่นานจักรพงศ์ก็มาพบรณกรที่ห้อง“สวัสดีครับคุณกร มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”“มีพนักงานคนไหนลาออกไปแล้วบ้าง”“ไม่มีนี่ครับ”“แล้วมีพนักงานคนไหนหยุดงานบ่อย ๆ บ้าง”“ไม่มีครับ”“แล้วมีพนักงานคนไหนที่ไม่มาทำงานติดต่อกันสามวันบ้าง”“คุณกรหมายถึงใครครับ” ตอนนี้จักรพงค์เริ่มเอะใจแล้วว่าคนที่รณกรพยายามพูดถึงใช่คนเดียวกันกับที่เขาคิดหรือเปล่า“เปล่า” รณกรเลือกที่จะไม่พูดออกไป “คุณโจกลับไปทำงานต่อเถอะครับ ผมไม่รบกวนแล้ว”“ครับคุณกร” จักรพงศ์ตอบรับแบบงง ๆ เขาหมุนตัวเพื่อจะเดินออกจากห้องไป แต่ขณะที่จับลูกบิดประตูเขากลับนึกอะไรขึ้นมาได้ “คุณกรครับ”“ว่าไง” เขาขานรับโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง“คือที่คุณเคยสั่งไว้ เรื่องของรสิตา” ขณะพูดก็สังเกตท่าทางของรณกรไปด้วยคราวนี้รณกรละสายตาจากเอกสารตรงหน้าขึ้นมามองจักรพงศ์ แล้วรอฟังว่าจักรพงศ์จะพูออะไรต่อ“เ