แพ้ทางรักนายมาเฟีย

“ไอ้เชอร์รี่!” เสียงเฟิร์นตะโกนลอดไรฟัน พยายามแทรกผ่านเสียงเพลงที่ดังจนน่ารำคาญ “อยู่ไหนวะ!”

เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มจนพื้นสั่นสะเทือนไม่ได้ทำให้เฟิร์นสะทกสะท้านแม้แต่น้อย ใบหน้าสวยกำลังบึ้งตึง คิ้วเรียวขมวดมุ่น ดวงตากลมโตสอดส่ายไปทั่วคลับที่แทบล้นไปด้วยนักเที่ยวทั้งหญิงและชาย

เพื่อนสนิทของเธอหายตัวไปในกลุ่มคนที่เต้นกันสะโพกบิดเมื่อครู่ เฟิร์นที่ตั้งใจมาลากเพื่อนกลับบ้านเพราะพรุ่งนี้มีสอบเช้า กำลังจะระเบิดอารมณ์ เธอจ้องมองไปที่จุดวุ่นวายที่สุดของบาร์ และเห็นร่างของเชอร์รี่กำลังโงนเงนอยู่บนโซฟาหนังสีดำตัวใหญ่ ข้างกายมีชายหนุ่มชุดดำอย่างน้อยสามคนที่คอยประคบประหงมอยู่

“แม่เจ้า!” เฟิร์นสบถ ก่อนจะถลาเข้าไปทันที “เชอร์รี่!”

ชายชุดดำทั้งสามหันมามอง ใบหน้าเฉยเมยราวกับรูปปั้น เฟิร์นไม่สนใจ เธอผลักคนหนึ่งออกไปอย่างหงุดหงิด แล้วคว้าแขนเชอร์รี่ที่กำลังหัวทิ่มหัวตำอยู่ “กลับบ้าน! พรุ่งนี้สอบ!”

เชอร์รี่เงยหน้าขึ้น ดวงตาเรียวปรอยแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ “เฟิร์น… อย่าเพิ่งสิ สนุกอยู่เลย” เธออ้อแอ้พูด เสียงยานคาง

“สนุกบ้านแกสิ! ลุกเดี๋ยวนี้เลย!” เฟิร์นพยายามดึงเพื่อนสุดแรง แต่อีกฝ่ายเหมือนจะเอาตัวถ่วง เธอหันไปมองชายชุดดำที่ตอนนี้เข้ามาล้อมเธอไว้ “อะไรพวกนาย! ปล่อยเพื่อนฉัน!”

หนึ่งในนั้นก้าวเข้ามาใกล้ ใบหน้าดวงโหดเหมือนจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อ เขาพูดเสียงเรียบ “นี่เป็นที่ส่วนตัวของคุณคีออส คุณไม่ควรจะมาวุ่นวาย”

เฟิร์นหัวเราะ ‘หึ!’ ในลำคอ “ที่ส่วนตัวอะไร! เป็นบาร์ไม่ใช่รึไง! แล้วใครคือคุณคีออสอะไรของพวกนาย! ฉันจะลากเพื่อนกลับบ้าน!” เธอดึงเชอร์รี่แรงขึ้นไปอีก “กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะเชอร์รี่!”

และนั่นคือจุดเริ่มต้น… จุดเริ่มต้นของความวายป่วงที่เฟิร์นไม่รู้ตัวเลยว่าได้ก่อขึ้น

ในห้องวีไอพีลับบนชั้นสองของบาร์ คีออสยืนอยู่หน้าจอขนาดใหญ่ที่ฉายภาพจากกล้องวงจรปิด เขาจ้องมองใบหน้าของสตรีที่กำลังโวยวายอยู่เบื้องล่าง เส้นคมของกรามกระตุกเบาๆ เมื่อเห็นแผนที่จะเอาเอกสารกำลังจะพังไม่เป็นท่า เพราะนังเด็กปากไวคนนี้ต่างหาก

“ใครวะ” คีออสหันไปถามลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างกาย เสียงเรียบเยียบเย็นเสียจนอุณหภูมิในห้องลดลงไปหลายองศา

“ตามข้อมูลคือชื่อเฟิร์นครับนาย เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยใกล้ๆ นี่แหละครับ” ลูกน้องตอบเสียงอ่อย “พอดีผู้หญิงที่เชอร์รี่…ที่กำลังจะขโมยข้อมูลของเราครับ”

คีออสหรี่ตาลง มองเฟิร์นที่ตอนนี้กำลังพยุงเชอร์รี่ที่หมดสภาพแล้วเดินโซซัดโซเซออกจากบาร์ไปอย่างทุลักทุเล

“นังเด็กนั่น…” เขาเอ่ยเสียงพร่า “มันกล้าดีนี่”

เฟิร์นลากเชอร์รี่มาจนถึงหน้าห้องพักราคาถูกที่เพื่อนจองไว้ โชคดีที่ยังพอมีสติจะบอกทาง เชอร์รี่ทิ้งตัวลงบนเตียงโซฟาอย่างหมดแรง เฟิร์นมองสภาพเพื่อนแล้วถอนหายใจ “เฮ้อออ”

“พรุ่งนี้เช้าแกตายแน่” เธอพูดกับตัวเองก่อนจะทรุดตัวลงข้างๆ เพื่อน

แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นซองเอกสารสีน้ำตาลที่หลุดออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเชอร์รี่ เฟิร์นขมวดคิ้ว ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดู

“เอกสารอะไรเนี่ย” เธอพึมพำกับตัวเอง พลิกดูซองซ้ายขวา ก่อนที่สายตาจะสะดุดที่ตราประทับสีแดงสดบนซอง ลับที่สุด

ความอยากรู้อยากเห็นเข้าครอบงำ เฟิร์นแกะซองออกช้าๆ ก่อนจะดึงปึกกระดาษข้างในออกมาดู

วินาทีที่เธอเห็นภาพแผนผังและข้อมูลลับสุดยอดขององค์กรมาเฟียใหญ่…ประตูห้องก็ถูกกระชากเปิดออกอย่างแรง

เฟิร์นสะดุ้งสุดตัว เงยหน้าขึ้นมอง… และจังๆ กับดวงตาคมกริบสีดำสนิท ดุดันเสียจนลมหายใจเธอสะดุด

คีออสยืนตระหง่านอยู่หน้าประตู ข้างกายมีลูกน้องอีกสองคน รัศมีความน่ากลัวแผ่กระจายออกมาจนเธอรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่วิ่งพล่านไปทั่วสันหลัง

“เอกสารของฉัน” เขาเอ่ยเสียงเรียบ แต่เจือด้วยโทสะรุนแรง “คืนมา”

เฟิร์นกลืนน้ำลายเอื๊อก ดวงตากลมโตจ้องตอบชายตรงหน้า คนเดียวกับที่ลูกน้องเมื่อกี้พูดถึง…คุณคีออส

“เอ่อ… นี่มันอะไรคะ” เธอกำกระดาษไว้แน่น “นี่มัน… เอกสารราชการไม่ใช่เหรอคะ”

คีออสไม่ตอบ เขาเดินเข้ามาในห้องช้าๆ ลูกน้องของเขายืนปิดประตูไว้แน่น

“ฉันไม่ได้มาอธิบายให้เธอฟัง” คีออสพูด “คืนมาซะ ก่อนที่ฉันจะใช้กำลัง”

เฟิร์นมองเอกสารในมือ และมองหน้าคีออสสลับกันไปมา เธอรู้ดีว่าไม่ควรยุ่งเรื่องนี้ แต่มันไม่ยุติธรรม! เพื่อนเธออาจจะโดนหลอกให้มาทำอะไรผิดกฎหมายก็ได้!

“คุณเป็นใคร” เฟิร์นถามเสียงแข็ง แม้หัวใจจะเต้นรัวจนเจ็บหน้าอก “แล้วเอกสารพวกนี้มันอะไรกันแน่ ทำไมถึงอยู่กับเพื่อนฉัน!”

คีออสหยุดยืนตรงหน้าเธอ ใบหน้าเขาแทบจะไม่มีอารมณ์ใดๆ นอกจากความเย็นชา “ฉันคีออส”

ชื่อนั้นราวกับคมมีดที่กรีดอากาศ เฟิร์นรู้สึกว่าเธอเพิ่งก้าวขาเข้าไปในขุมนรก

“แล้วไง!” เธอตะคอกกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว ด้วยความโกรธที่เข้ามาแทนที่ความกลัวทั้งหมด “คุณเป็นใครก็ช่างเถอะ! นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ควรมาอยู่ในมือเพื่อนฉัน! ถ้าคุณจะข่มขู่ ก็ข่มขู่ให้ถูกคนหน่อย!”

คีออสจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้คนทั่วไปแข็งขยับไม่ได้ ใบหน้าเขาเรียบตึง แต่แววตาฉายชัดถึงความไม่พอใจ

“ปากดีนักนะ ตัวแค่นี้ยังกล้าตะโกนใส่ฉัน”

เขาพูดเสียงพร่า ก่อนจะยื่นมือมาคว้าเอกสารในมือเธอไปอย่างรวดเร็ว เฟิร์นพยายามคว้าคืน แต่ไม่ทัน

“เฮ้ย! นี่มันอะไรของคุณ!” เธอโวยวาย

คีออสเก็บเอกสารใส่ซองอย่างใจเย็น ก่อนจะมองกลับมาที่เฟิร์น ดวงตาเขาเหมือนจะเผาไหม้เธอให้เป็นเถ้าถ่าน

“เธอเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น” เขาพูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ “และเธอก็ตะโกนใส่ฉัน… เธอรู้ไหมว่าคนอย่างเธอไม่ควรอยู่รอดในโลกของฉัน”

เฟิร์นตัวชา ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อตระหนักถึงสถานการณ์ที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ แต่ด้วยนิสัยปากกล้า หัวใจนักสู้ของเธอก็สั่งให้เธอตอบโต้

“คุณจะทำอะไร!” เธอถาม น้ำเสียงเริ่มสั่น แต่พยายามกดไว้

คีออสไม่ตอบทันที เขาก้าวเข้ามาใกล้ กดดันจนเฟิร์นต้องถอยหลังไปชนกับผนังห้อง มือแข็งแรงข้างหนึ่งวางลงข้างศีรษะเธอ กักขังเธอไว้ในวงแขน

กลิ่นน้ำหอมผู้ชายราคาแพงผสมกับกลิ่นบุหรี่จางๆ คลุ้งเข้าจมูก เฟิร์นมองใบหน้าคมเข้มที่อยู่ใกล้จนเธอเห็นเงาของตัวเองในดวงตาเขา

“ฉันไม่ใช่คนของนาย” เธอพยายามพูดเสียงแข็งให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “แล้วฉันก็ไม่”

ปากหยักบางเบียดลงมาปิดปากเธอไว้ทันที คำพูดของเธอถูกกลืนหายไปในลำคอ เฟิร์นดิ้นรน เฮือกเอาอากาศเข้าปอด รสชาติของความประหลาดใจและความร้อนแรงจากการจูบนี้ทำให้เธอเบิกตากว้าง

คีออสจูบเธอรุนแรง บดเบียดริมฝีปากหยักเข้ากับกลีบปากนุ่มนิ่มของเธออย่างไร้ความปราณี เขาจูบเพื่อข่มขู่ นิ้วเรียวของเขาบีบเคล้นแก้มเธอให้เธออ้าปากออก เพื่อให้ลิ้นร้อนของเขาแทรกเข้ามาสำรวจโพรงปากนุ่มอย่างเอาแต่ใจ

เฟิร์นมือไม้สั่น เธอพยายามผลักแผงอกแข็งแรงที่เบียดชิดเข้ามา แต่ไม่มีประโยชน์ แรงของเธอเทียบไม่ได้เลยกับเขา คีออสจูบเธอจนเธอรู้สึกหายใจไม่ออก สติพร่าเบลอไปหมด และร่างกายร้อนผ่าวไปทั่ว

เมื่อเขาถอนจูบออก เฟิร์นหอบหายใจ สูดอากาศเข้าปอดอย่างแรง ริมฝีปากเธอเจ่อบวมแดงก่ำ ดวงตาเบิกกว้างดวยความพร่ามัว

"ไอ้บ้า...ปล่อยฉัน"

“หุบปาก” เขาพูดเสียงพร่า ลมหายใจอุ่นร้อนหอบรดใบหน้าเธอ “ก่อนฉันจะใช้วิธีอื่นปิดมัน”