ตอนที่ 4 ข้อเสนอ

“สวัสดีค่ะ คุณรณกร” ทันทีที่มายืนอยู่ตรงหน้าของรณกร รสิตาก็ยกมือไหว้เขาตามมารยาท

“กว่าจะมาได้นะ” เขาตวัดสายมามองเธอ

“ก็ฉันทำงาน” เธอสวนกลับทันที

“ทำงานอะไร ฉันเห็นเธอเล่นกับลูกค้าอยู่” คราวนี้รณกรหันมาประจันหน้ากับรสิตา

“ก็มีบ้างแหละค่ะ เขากล้าจ้าง ฉันก็กล้าดื่ม” เธอยังเชิดหน้าเถียงเขา

“หน้าเงิน”

“ก็ฉันมาทำงานหาเงินนี่คะ” รสิตากัดฟันพูด เธอไม่ชอบที่รณกรพูดจาดูถูกเธอ

“ยอกย้อน” รณกรจ้องหน้า รสิตาก็รีบหลุบตาต่ำลงเพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับเขา

“แล้วคุณมีอะไรให้ฉันรับใช้คะ” เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำตัวสบายต่อหน้ามาเฟียหนุ่มคนนี้มากจนเกินไปเธอเลยลดน้ำเสียงลง

“ป้ายชื่อไปไหน ทำไมไม่ใส่” รณกรแกล้งถามทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนที่รู้ดีที่สุดว่าป้ายชื่อนั้นอยู่ที่ไหน

“หายค่ะ หาไม่เจอ” เธอทำหน้ามุ่ย “โดนหักเงินไปแล้วด้วย”

“เงินสำคัญขนาดนั้นเลย” รณกรถาม

“ใช่ค่ะ” รสิตาก็ตอบโดยไม่ลังเล เพราะคนที่โดนไล่ล่าแบบเธอเงินสำคัญจริง ๆ

“คืนนี้ถ้าฉันจ้างเธอดื่มเหล้าเป็นเพื่อนล่ะ” รณกรทำทีเป็นเสนอ

“ไม่รับค่ะ เพราะฉันไม่ใช่พนักงานนั่งดริ้ง” รสิตาก็ตอบกลับโดยไม่ลังเลอีกครั้ง

“กับหมอนั่นเธอยังดื่มด้วย” รณกรชี้ไปยังโต๊ะที่วิโรจน์นั่ง

“นั่นแค่เล่นสนุก แก้วสองแก้วฉันก็หยุดเล่นแล้ว” เธอพูดไปมองด้านล่างไป เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยืนมองลูกค้าจากด้านบนแบบนี้ "สรุปคุณมีอะไรให้ฉันช่วยคะ”

“ล้างแผล” รณกรชี้ไปตรงบริเวณแผลของตัวเอง

“หา...ได้แผลใหม่มาอีกแล้วเหรอ” รสิตาถามด้วยความตกใจ

“แผลเก่า” รณกรตอบ

“อ๋อ...แต่เอ๊ะ! คุณยังไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ”

“ยัง”

“ตอนเช้าล้างแผลยัง”

รศิตาเดินเข้าไปจะจับเสื้อสูตรของรณกรเพื่อเปิดดูแผล แต่ไม่ทันที่รสิตาจะได้เตะโดนเสื้อรณกรก็สะบัดมือของเธอออก

“ยัง”

“คุณทำอะไรแล้วบ้างเนี่ย อย่าบอกนะว่ายาก็ยังไม่ทาน ฉันจะบ้าตาย นั่นแผลนะคุณไม่ใช่รอยถลอก” รสิตาบ่นอย่างลืมตัว “มาๆ ฉันจะพาคุณไปล้างแผลเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเป็นเด็กฉันจะตีสักที”

ด้วยความลืมตัวขั้นสุดกว่าเธอดึงแขนของรณกรเข้าไปในห้อง โดยมีลูกน้องยืนอ้าปากค้างมองทั้งคู่หายเข้าไปในห้อง

“ไปสนิทกันตอนไหนวะ” สมภพหันมาถามคนข้าง ๆ

“นั่นสิ เมื่อคืนเห็นจะบีบคอกันอยู่” ราเชนทร์ก็สงสัย

ด้านในของห้อง ด้วยความสูงของมาเฟียหนุ่ม รสิตาจับปกสูตรสองข้างแล้วกดรณกรให้นั่งลงบนโซฟา

“อุปกรณ์ทำแผลอยูไหนคะ” เธอหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหากล่องยา

“ในตู้”

ในขณะที่รสิตาเดินไปหยิบกล่องยา รณกรก็มองตามไม่วางตา แบบฟอร์มที่รสิตาใส่สะดุดตาของเขา แม้จะเห็นเป็นประจำเพราะนี่คือชุดของพนักงานในบ่อนของเขา แต่พออยู่บนตัวรสิตามันกลับดูน่าสนใจยิ่งขึ้น เสื้อเชิตแขนสั้นสีขาวพอดีตัวกับเสื้อกั๊กรัดรูปโชว์สัดส่วนความเป็นสาวได้เป็นอย่างดี กระโปรงสั้นสีดำผ่าข้างรัดรูปโชว์ขาเรียวสวย ช่างเป็นอะไรที่สวยงามเมื่ออยู่บนเรือนร่างของรสิตา

หลังจากหยิบกล่องยา รสิตาก็กลับมานั่งลงบนพรมข้างๆ รณกรที่นั่งอยู่บนโซฟา ด้วยความไม่ถนัดเธอขยับเข้าไปตรงหว่างขาของเขาโดยไม่รู้ตัว เธอค่อยๆ เปิดเสื้อของรณกรขึ้น

กระโปรงที่สั้นอยู่แล้วกลับสั้นเข้าไปอีกเมื่อเธอนั่งลง โชว์ขาอ่อนขาวเรียบเนียนจนคนที่นั่งอยู่บนโซฟาต้องกลืนน้ำลาย

“เลือดออกแล้วทำไมคุณไม่ดูบ้าง” เธอขมวดคิ้ว “คุณช่วยถือเสื้อหน่อยสิ”

พรึ่บ!!

รณกรเลือกที่จะถอดเสื้อของเขาออก โชว์ให้เห็นหุ่นล่ำ ๆ ที่มีซิกแพ็คก้อนโต ๆ รสิตาทำเพียงแค่ชายตามองเธอไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเท่าไหร่ เพราะหุ่นแบบนี้เธอเห็นมาเยอะแล้ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ายังไงรณกรก็หุ่นดีกว่าหนุ่ม ๆ ที่เธอเคยเห็น

“ซี๊ด!!!” ทันทีที่แอลกอฮอล์แตะโดนแผลรณกรก็ร้องซี๊ดขึ้นมา แต่คราวนี้เขาไม่ได้โวยวายเหมือนคืนก่อน

“เจ็บเหรอ” รสิตาถามพลางขยับหน้าเข้าไปใกล้แล้วเป่าแผลให้เขา

ท่าทางที่มันล่อแหลมนี้ทำรณกรคิดไปไหนต่อไหนแล้ว เขากัดฟันกรอด ๆ พลางกำมือแน่น

“ยังไม่หายเหรอ” รสิตาช้อนสายตามองรณกรอย่างไม่ได้ตั้งใจเพราะเห็นรณกรกำหมดแน่นเธอเข้าใจว่าเขายังเจ็บอยู่ “อ๊ะ....อื้อ...”

ปึก! ปึก!

รสิตาใช้หมัดเล็ก ๆ ของเธอทุบไปบนอกแกร่งของรณกร เมื่ออยู่ๆ เขาก็ยกเธอขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักแล้วประกบจูบเธอทันทีโดยที่เธอไม่ทันได้หลบหลีกหรือป้องกันตัว

เขาบดเบียดริมฝีปากหนาลงไปบนปากอิ่มที่แดงระเรื่อของคนร่างบางตรงหน้าอย่างดูดดื่ม ไม่มีช่องว่างให้เธอขัดขืนได้เลย แม้ตอนนี้เธอจะเริ่มหายใจไม่ออกเขาก็ไม่สน เมื่อคืนเขามีประสบการณ์แล้ว คืนนี้เขาเลยจับข้อมือเล็ก ๆ นั้นไว้ทั้งสองข้างตั้งแต่เริ่ม

เมื่อรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าเริ่มร้องประท้วงหนักขึ้นรณกรก็ยอมผละจากปากอิ่มนั้นอย่างอ้อยอิ่ง

“คุณมันบ้า คุณกำลังละเมิดสิทธิ์ของฉัน คุณกำลังคุกคามฉัน คุณกำลังทำผิดกฏคุ้มครองแรงงาน คุณมัน...หึ่ย นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ คุณสนุกมากหรือไง” ทันทีที่ปากเป็นอิสระ ด้วยความโกรธรสิตาก็รัวคำพูดที่เธอคิดออกในตอนนั้นใส่รณกร

“คืนนี้เธอต้องนอนกับฉัน” รณกรพูดพลางมองไปยังปากอิ่มที่ตอนนี้มันกำลังแดงเพราะฝีมือของเขา

“หา!!” รสิตาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

“นอนกับฉัน” รณกรยืนยันคำพูดของตัวเองอีกครั้ง

“ไม่!!” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง

“เธอต่างหากที่บ้า มีผู้หญิงมากมายอยากชวนฉันขึ้นเตียง เธอโชคดีแค่ไหนที่ฉันเป็นคนชวน ยังจะมาเล่นตัวอีก” รณกรไม่คิดว่ารสิตาจะปฏิเสธ

“บ้ากันไปใหญ่แล้ว” รสิตาโกรธจนหน้าแดง “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นนะ ต่อให้คุณจะเป็นที่หมายปองของสาว ๆ มากมาย ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะเหมารวมฉันเข้าไปในพวกสาว ๆ ที่คุณว่า อ่านปากฉันนะ ถึงคุณจะชวนให้ตายฉันก็ไม่มีทางขึ้นเตียงกับคุณเด็ด...อื้อ”

คำพูดถูกกลืนลงคอไปอีกครั้ง เพราะรสิตาลืมไปว่าขณะที่เธอกำลังเถียงกับรณกรอยู่นั้น เธอยังนั่งคร่อมอยู่บนตักของเขา รณกรจึงจูบเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาตั้งใจจะจูบสั่งสอนเธอที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขา

“แฮ่ก ๆ ๆ” กว่ารณกรจะปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระเธอก็แทบหมดแรง ที่เธอยังทรงตัวอยู่ได้ก็เพราะรณกรกอดเอวบางนั้นไว้

“หึ” รณกรหัวเราะในลำคอ “อ่อนระทวยอยู่บนตักของฉันแบบนี้แล้ว เธอยังกล้าปฏิเสธเหรอ”

“ปล่อยนะ ถ้าคุณทำอะไรฉัน ถ้าฉันรอดไปได้ฉันจะไปร้องเรียนให้เขามาปิดคาสิโนของคุณคอยดู” ถึงจะเป็นแบบนั้นรสิตาก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลัวรณกรเลยสักนิด “คะ...คุณ”

นั่นแหละเธอถึงได้เงียบ เมื่อรณกรใช้มือสองข้างกดสะโพกของเธอลงไปทำให้ก้นของเธอสัมผัสกับเอ็นร้อนขนาดมหึมาของเขาที่มันพยายามผงาดขึ้นมา

รสิตารีบก้มหน้าลง อยู่ ๆ หน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อตอนนี้เจ้ามังกรยังกระตุกทักทายก้นของเธอ ท่าทางของรสิตาทำให้รณกรแทบจะหัวเราะออกมา เธอสงบเสงี่ยมแทบจะเป็นคนละคน

“ฉันมีข้อเสนอ” รณกรก้มไปกระซิบที่ข้างหูของรสิตาจนเธอต้องขนลุก

“อะ...อะไร”

“ฉันจะให้เธอแสนนึงถ้ายอมนอนกับฉัน” รณกรยื่นข้อเสนอ เพราะตอนนี้อารมณ์ของเขาถูกปลุกขึ้นมาแล้วและเป้าหมายของเขาคือหญิงสาวที่นั่งคร่อมตักของเขาอยู่ตอนนี้

“ห้าแสนฉันก็ไม่เอา” รสิตาพูดใส่หน้ารณกร “คุณไปหาผู้หญิงคนอื่นมาสนองตัณหาของคุณเถอะ...โอ๊ย”

รณกรเริ่มเหลืออด เขาโยนเธอลงจากตักด้วยความโกรธ เพราะไม่มีใครเคยปฏิเสธเขาแบบนี้

“ออกไป!!” เขาตะโกนไล่เธอทันที

“นั่นยาใส่แผล เมื่อกี้เช็ดแอลกอฮอล์ไปแล้ว อย่าลืมปิดแผลและกินยาด้วย” ก่อนออกจากห้องรสิตาก็ไม่ลืมที่จะบอกเขา เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอตั้งใจตั้งแต่แรก

รณกรได้แต่กำหมัดแน่นผู้หญิงคนนี้เป็นใครถึงกล้าปฏิเสธเขาแบบนี้ มีใครบ้างที่เขายอมจ่ายเงินเพื่อนอนด้วย ผู้หญิงทุกคนยอมพลีกายให้เขาฟรี ๆ ทั้งนั้น

“แล้วเจอกัน...รสิตา”