งั้นก็ให้ลูกแต่งแทนพี่หญิงรองดีไหมเจ้าคะ

“แย่แล้วๆ พี่หญิงรองหายตัวไปแล้ว” 

พอขาดคำเสี่ยวจูและพวกสาวใช้ก็รีบกรูกันเข้ามาในห้องอย่างตื่นตกใจ

“คุณหนูสามเกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ เอ๊ะ แล้วคุณหนูรองของบ่าวหายไปไหน” 

“ข้า...ข้าก็ไม่รู้ นางใช้ให้ข้าไปหยิบของมาให้ พอหันกลับมาอีกทีก็หายไปตัวไปแล้ว ฮือๆ ก่อนไปนางเอาแต่ร้องไห้บอกว่าไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก” หลินซูหนิงร้องไห้ฟูมฟายอย่างตกใจ “พวกเจ้ารีบไปตามท่านพ่อท่านแม่ข้ามาเร็วเข้าเถอะ”

เพียงไม่นานหลินจื่อชิงและเฉินซิวเจินก็รีบเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาสั่งให้ทุกคนออกตามหาลูกสาวคนรองทั่วบ้านอย่างเงียบๆ วันนี้เป็นงานมงคลหากใครรู้ว่าเจ้าสาวหนีไปจะนินทาจวนสกุลหลินว่าอย่างไร คงงามหน้าไปทั้งเมือง

“บัดซบ! หนีตามบุรุษไปเนี่ยนะ นังลูกแพศยาไม่รักดี”

“ท่านพี่อย่าเอ็ดเสียงดังไปสิเจ้าคะ ท่านก็รู้ว่าเหม่ยเอ๋อร์เองก็ไม่เต็มใจจะแต่งแต่แรกแล้วนี่นา” หลินซูหนิงนั่งซับน้ำตาป้อยๆ ในอ้อมอกของผู้เป็นมารดาแลดูน่าสงสาร 

“แต่นี่มันใช้ได้ที่ไหน เจ้าให้ท้ายจนนางเสียคน แล้วนี่ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด อีกเดี๋ยวเกี้ยวเจ้าสาวก็จะมารับแล้วด้วย ทีนี้จะเอาเจ้าสาวมาจากไหน แล้วเราจะให้คำตอบสกุลเซียวไปอย่างไร ไหนจะสินสอดพวกนั้นอีก เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร ส่งคืนงั้นหรือ” หลินจื่อชิงเอ่ยอย่างโมโห

“ท่านพี่อย่าเพิ่งร้อนใจไป มันต้องมีทางแก้ไขสิเจ้าคะ” 

“เจ้าก็พูดได้สิ นี่มันไม่ใช่งานแต่งทั่วไป แต่มีสัญญาหมั้นหมายกันมานานแล้ว ทั้งตอนนี้อีกฝ่ายยังมีความดีความชอบฐานช่วยปราบข้าศึกที่มารุกรานชายแดนจนราบคาบ จนฝ่าบาทเพิ่งมีรับสั่งแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพใหญ่ด้วย หากพวกเขารู้ว่าเจ้าสาวมาหนีตามบุรุษไป ใช่แต่คนสกุลเซียว กระทั่งฝ่าบาทก็คงมาเล่นงานบ้านเราแน่” 

ยิ่งพูดก็ยิ่งกดดันคนฟังให้หน้าเปลี่ยนสี 

“แล้วเราจะทำอย่างไรกันดีล่ะเจ้าคะท่านพี่ คุณหนูรองก็หนีตามผู้ชายไปแล้วเช่นนี้” คำถามของเฉินซิวเจินราวกับจงใจเติมน้ำมันราดบนกองไฟ ทำให้นายท่านหลินถึงกับหน้าเสีย

“ข้าจะไปรู้ได้ยังไงเล่า เฮ้อ...” 

“งั้นก็ให้ลูกแต่งแทนพี่หญิงรองดีไหมเจ้าคะ” หลินซูหนิงที่รอคอยโอกาสนี้มานานรีบเสนอตัว 

“หนิงเอ๋อร์! เจ้าเอ่ยอันใดออกมารู้ตัวหรือไม่”

“ในเมื่อพี่หญิงรองหนีไปแล้ว ตอนนี้บ้านเราก็ไม่เหลือใครนอกจากข้าที่พอจะช่วยแก้หน้าให้ท่านพ่อท่านแม่ได้ ในเวลาเช่นนี้พี่หญิงรองก็คงหนีไปไกลแล้วด้วย งั้นมิสู้ก็ให้ข้าเสียสละตนเองไปแต่งแทนพี่หญิงรองเถอะเจ้าค่ะ อย่างน้อยบ้านเราก็ยังมีโอกาสรอดได้” 

“โถ ลูกแม่ เจ้าช่างแสนดีเหลือเกิน” นางเฉินลอบสบตากับลูกสาวของตนอย่างสมใจ

ลูกเขยดีๆ เช่นนั้นหาง่ายนักหรือ ถึงนี่จะเป็นไปตามสัญญาการหมั้นหมายของอดีตฮูหยินเอกคนก่อนกับสหายรักซึ่งเป็นมารดาของเจ้าบ่าวตั้งแต่ตอนที่หลินอวี้เหม่ยเกิดก็ตามที

ตอนสามีนางบอกจะให้ลูกสาวคนรองอย่างหลินอวี้เหม่ยแต่งกับท่านแม่ทัพ นางก็ได้แต่เสียดายไม่หาย หากก็ขัดอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้นางลูกเลี้ยงตัวดีดันหนีตามผู้ชายไปเอง จนวาสนานี้ตกมาถึงบุตรสาวของนาง จะโทษใคร

“ไม่ได้!” 

นายท่านหลินส่ายหน้าไปมาอย่างหนักใจ “ในเมื่อทางนั้นมีสัญญาหมั้นหมายระบุมาว่าต้องการแต่งกับเหม่ยเอ๋อร์เท่านั้นไม่ใช่เจ้า หากรู้ว่าเราเปลี่ยนตัวเจ้าสาวโดยพลการไม่บอกกล่าว เขาจะต้องทำร้ายเจ้าแน่”

“แต่ทางนั้นก็ไม่เคยพบคุณหนูรองตอนโตมาก่อนมิใช่หรือ เป็นแต่เพียงทำตามสัญญาหมั้นหมายเก่าเมื่อหลายปีก่อนเท่านั้น”

“แล้วถ้าพวกเขารู้ภายหลังเล่า แม่ทัพเซียวคงได้มาอาละวาดจนบ้านเราพังราบคาบแน่” 

ถึงแม้ตอนนี้นางเฉินจะขึ้นมาแทนตำแหน่งฮูหยินเอก แต่ก็เคยได้ชื่อว่าเป็นอนุมาก่อน แม้บุตรสาวคนโตโชคดีต้องตาฮ่องเต้ถูกเลือกเข้าวังไปเป็นสนม แต่ก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนแปลงสัญญาหมั้นหมายนี้ได้ง่ายๆ ในเมื่อสกุลเซียวก็เป็นสกุลเก่าแก่และมีความสำคัญกับราชสำนัก มารดาของท่านแม่ทัพเป็นญาติห่างๆ ต่างสกุลของฮองเฮาองค์ปัจจุบันอีกด้วย

“งั้นก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากสารภาพกับฝ่ายนั้นไปตามตรงว่าเจ้าสาวที่พวกเขาต้องการนั้นหนีตามบุรุษอื่นไปแล้ว สงสารแต่ท่านพี่ที่ต้องมาทนรับความอัปยศครั้งนี้จากคุณหนูรอง ไปเถอะหนิงเอ๋อร์ เราก็ไปรอรับโทษกันนะลูกนะ” นางเฉินแสร้งตัดพ้อด้วยสีหน้าเศร้า นางรู้ดีว่าสามีเป็นคนรักหน้าตาเพียงใด 

แล้วก็เป็นไปตามคาด!

“ช้าก่อน...”