ตอนที่ 2 : ดื่มสุราใต้แสงจันทร์ [2]

ตอนที่ 2 : ดื่มสุราใต้แสงจันทร์ [2]

ใบหน้าของเขาเคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เซียวม่านหลิวพยายามตะเกียกตะกายออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขา ทว่าคล้ายกับว่าตนเองกำลังพยายามดิ้นรนจากกรงเหล็กกล้า วิทยายุทธ์ที่ฝึกฝนมา กลับใช้การไม่ได้เลยแม้แต่น้อย คางของนางโดนบีบจนเจ็บแปลบ ทันใดนั้นริมฝีปากของนางก็ถูกเขาล่วงล้ำ

ครานี้มิใช่การประทับจุมพิตธรรมดา ทว่ากลิ่นหอมประหลาดที่ไหลวนตรงปลายจมูกกำลังมอมเมาตัวนางไม่ให้พยศขัดขืน กลีบปากที่ถูกขบเม้มและรสชาติหวานล้ำในโพรงปากกำลังตอกย้ำว่าในตอนนี้

สวรรค์! นางถูกศพมีชีวิตจุมพิต!

เป็นกรรมตั้งแต่ชาติไหนถึงส่งมาให้เซียวม่านหลิวต้องถูกศพจุมพิตถึงสองครั้ง อีกทั้งครั้งที่สองกลับถูกสูบเอาเรี่ยวแรงเหือดหาย สุดท้ายก็ถูกเขาช้อนตัวขึ้นอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

เว่ยฉือหลี่หมิงยิ้มเย็นมองเซียวม่านหลิว แววตาที่นางมองเห็นกลับดูคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

“อาจารย์บอกข้าว่า สตรีที่จะช่วยพวกเราออกจากที่นี่ได้ก็คือสตรีที่ถูกสวรรค์ลิขิต ครั้งก่อนเพราะถูกนางแพศยานั่นหลอกลวงจนต้องหลับใหล ครั้งนี้เพราะเลือดของเจ้าจึงปลุกให้ข้าตื่นอีกครั้ง หึๆ ครั้งนี้ข้าจะไม่พลาดอีกต่อไปแล้ว”

เซียวม่านหลิวกลืนน้ำลาย นางหวาดกลัวจนอยากร้องไห้ คิดไม่ถึงว่าหนีจากเว่ยฉืออวี่หยางจะมาพบปะกับบรรพบุรุษของเขา ทั้งยังถูกเอาเปรียบถึงสามครั้ง โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด เหตุใดจึงทำให้นางต้องมาพบเจอกับบุรุษตระกูลนี้ด้วยเล่า!

“ข้าไม่ใช่ชายาของท่าน ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงบังเอิญผ่านมา ประเดี๋ยวข้าก็ต้องรีบกลับบ้านไปแต่งงานแล้ว ว่าที่สามีของข้ากำลังรออยู่” หัวของนางหมุนติ้ว คิดหาคำโกหกพกลมขึ้นมาปั้นเป็นตัว

ทว่าอ้อมแขนของเว่ยฉือหลี่หมิงกลับกระชับแน่นขึ้น

“พวกเจ้าใครสักคนค้นหาชุดงามๆ มาสักชุด” เขาหลับตานิ่ง คล้ายกำลังสำรวจตรวจตราอะไรบางอย่าง “คืนนี้ขึ้นสิบห้าค่ำพอดีหรือ หึๆ เช่นนั้นก็แต่งงานกันคืนนี้เลย”

“ไม่นะ! ข้ามีคู่หมั้นแล้ว!” เรื่องอะไรนางจะยอมถูกมัดติดกับศพเดินได้ผู้นี้

“หืม…คนที่เจ้าหนีการหมั้นหมายมาจนต้องมาพบกับข้านะหรือ”

เซียวม่านหลิวตัวแข็งทื่อ นางสบตาเขาอย่างฉงน

“ทะ…ท่าน”

“ข้าลืมบอกไปหรือไม่ ว่าข้ามีอำนาจอ่านใจคนมาตั้งแต่กำเนิด หึๆ”

เซียวม่านหลิวอยากจะร่ำไห้ ทว่าร่ำไห้ไม่ออก ร่างของนางถูกอุ้มไปวางในโลงศพของเขา ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน ได้แต่นอนเป็นผักให้เขามองลงมาด้วยสายตาเหนือกว่า

“เจ้าก็ยังอยากแต่งงานมีบุตรสืบสกุลอยู่มิใช่รึ ข้าไม่เหมาะสมตรงไหน”

เซียวม่านหลิวหลับตา ทำเป็นละเลยเสียงพูดของเขา ทว่าเว่ยฉือหลี่หมิงกลับหัวเราะในลำคออย่างชั่วร้าย “หึ…เพียงเพราะข้าฟื้นจากความตายรึ”

ถูกต้อง

นางตอบในใจ อยากรู้ว่าเขาจะรู้หรือไม่ว่านางคิดอะไรอยู่

ทันใดนั้นน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย “อย่าห่วงไปเลย ร่างกายของข้าแม้จะมีสภาพคล้ายคนตายมาครั้งหนึ่ง ทว่าในยามนี้ ข้ายังสามารถให้กำเนิดทายาทได้เช่นคนปกติ”

เซียวม่านหลิวร้อนวาบที่ใบหน้า ไม่เข้าใจว่าคนผู้นี้แท้จริงนิสัยเป็นอย่างไรกันแน่ เดี๋ยวก็เย็นชา เดี๋ยวก็ห่างเหิน เดี๋ยวก็น่าหวาดกลัว เดี๋ยวก็กวนประสาท อยู่กับเขาเพียงไม่ทันข้ามวันก็ต้องปวดหัวตุบๆ แล้ว

ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดใบหน้าของนางแผ่วเบา ริมฝีปากถูกอะไรบางอย่างปัดผ่านราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำ ทว่ากลับสะเทือนจิตใจของนางยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

ผีเสื้อนับร้อยตัวกระพือปีกเต็มช่องท้อง นางไม่รู้จะจัดการอารมณ์นี้อย่างไรดี

พลันได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหู “ไม่ต้องกลัว…ข้าไม่แตะต้องสตรีที่ข้าไม่ได้รักอย่างแน่นอน”

ประตูหน้าเป็นเสือเข้าสู้ ประตูหลังเป็นหมาป่าเข้าราวี[1]

นางทำเวรทำกรรมอะไรไว้ เซียวม่านหลิวถอนหายใจเป็นครั้งที่เก้าสิบเก้า ขณะที่กำลังถูกนางกำนัลที่มีชีวิตเฉกเช่นคนจริงๆ จับมาแต่งตัวเสียใหญ่โต น่าประหลาดใจไม่น้อยที่แผลบนมือของนางกลับหายเป็นปลิดทิ้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอำนาจวิเศษอันใดจึงอัศจรรย์เช่นนี้ แต่ในยามนี้...อะไรก็ไม่น่าประหลาดใจสำหรับนางอีกต่อไปแล้ว

ตั้งแต่ศพในโลงหินคืนชีพ รูปปั้นหินกะเทาะตัวเองจนมีชีวิต บาดแผลที่มือของนางไยจะต้องสืบหาสาเหตุด้วยเล่า!

เว่ยฉือหลี่หมิงแม้จะล่วงเกินนางอยู่สามสี่ครั้ง ทว่าหลังจากที่เขาประกาศต่อหน้าผู้อื่นว่าคืนนี้จะแต่งนางเป็นชายา เซียวม่านหลิวก็ไม่ได้พบหน้าเขาอีกเลย คนสองคนคล้ายคนคุ้นเคยที่แปลกหน้า ความรู้สึกนี้ทำให้นางปฏิเสธเขาได้ไม่เต็มปาก กระนั้นแล้วนางก็รักอิสระยิ่งกว่าสิ่งใด จึงตัดสินใจว่ายามนี้ต้องโอนอ่อนผ่อนตามเขาไปก่อน รอให้ออกจากสุสานแห่งนี้ได้ นางจะต้องหาทางสลัดผีดิบตนนี้แล้วทาน้ำมันที่เท้ากลับเฉินตูในทันที

แต่จะว่าเป็นผีดิบก็ไม่น่าจะใช่

ร่างกายของเว่ยฉือหลี่หมิงคล้ายคนถูกแช่แข็งจนไร้ชีวิต แต่พอฟื้นขึ้นมาร่างกายก็อบอุ่นคล้ายคนปกติ มีเพียงกิริยาท่าทางของเขาเท่านั้นที่น่าหวาดกลัวพอๆ กับภูตผีปีศาจในตำนาน แม้หน้าตาจะถือได้ว่าสามารถเขี่ยเว่ยฉืออวี่หยางให้หลุดจากตำแหน่งอันดับหนึ่งชายงามได้ แต่ก็น่ากลัวกว่าคนผู้นั้นมากนัก

“อยู่กับข้ายังคิดถึงชายอื่น ตกลงแล้วเจ้าหนีเขามาเพราะไม่อยากหมั้นหมาย หรือเพราะเล่นตัวกันแน่!” จู่ๆ เขาก็โผล่มาในครรลองสายตา ทำเอาเซียวม่านหลิวตั้งตัวแทบไม่ติด

เซียวม่านหลิวถลึงตาดุร้าย นางกัดฟันแล้วด่าเขาในใจด้วยความคิดอันเผ็ดร้อน

ตาแก่เช่นท่านจะไปรู้อะไร อายุของท่านก็ร้อยปีนิดๆ แล้ว เรื่องราวหนุ่มสาวสมัยนี้ท่านไม่เข้าใจหรอก หึ!

[1]คล้ายสำนวนไทยที่หมายถึงหนีเสือปะจระเข้