ตอนที่ 6 : ลงสุสาน [2]

จวนเจ้าเมืองเฉินมีขนาดกว้างใหญ่ เมื่อเดินเข้าไปด้านหลังจึงพบเห็นสวนดอกไม้นานาพันธุ์ สวีฟูเหรินพาเซียวม่านหลิวและบ่าวรับใช้จำนวนหนึ่งไปยังเรือนรับรองซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสวนดอกไม้นัก รอบเรือนเต็มไปด้วยพุ่มดอกจวี๋ฮวา[1] จำนวนมาก ครั้นเดินเข้าไปด้านในเซียวม่านหลิวก็พลันเข้าใจ

เรือนจวี๋ฮวา

“ข้าให้คนมาทำความสะอาดไว้แล้ว เชิญฟูเหรินทำตัวตามสบายเจ้าค่ะ” สวีฟูเหรินกล่าวยิ้มๆ

“สวีฟูเหรินโปรดเรียกข้าว่าม่านหลิวเถิดเจ้าค่ะ ข้าเองอายุยังน้อย ไม่คุ้นชินกับคำเรียกขานนี้”

“จะได้อย่างไรเจ้าคะ ท่านเป็นฟูเหรินของผู้แทนพระองค์นะ”

“ข้าอายุเพียงสิบหกปี หากท่านทำเช่นนี้ข้าจะไม่สบายใจอย่างยิ่ง”

“ท่านอายุเพียงสิบหกปีเองหรือ อ่อนกว่าบุตรสาวของข้าอีก ไฉนจึงแต่งงานเร็วนักเล่า”

“ท่านแม่…” เฉินซุ่ยหลันสะกิดมารดาของตนเอง “ท่านเสียมารยาทแล้ว”

“อุ๊ย…ขออภัยเจ้าค่ะ” สวีฟูเหรินเอามือปิดปาก ทว่าดวงตากลับมิได้แสดงความสำนึกแม้เพียงนิด

เซียวม่านหลิวเห็นท่าทางของฟูเหรินเจ้าเมืองเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกขุ่นใจอยู่บ้าง เห็นแก่อายุอานามของนางก็มิใช่น้อยๆ สุดท้ายจึงทำเป็นไม่ใส่ใจ

“อาหลัน ข้าอยากอาบน้ำ” นางหันไปพูดกับอาหลัน สาวใช้ที่นางคั