ตอนที่7. ลองขยับตัว

อะ...อะไรกันเนี่ย! สีฝุ่นคิด ทั้งหมดนี่ มันอะไรกัน เธอพยายามโยนทิ้ง สะบัดมือขวาเพิ่งสลัดหนังสือออกแต่มันก็ไม่ยอมหลุดออกจากมือ ซ้ำยังเหมือนมือของตัวเองกำลังละลายผสานหลอมรวมเข้ากับมันอีก

            ไอซ์ อี โค้ก ยาระยำอะไรสักอย่าง! ในแก้วเหล้านั่นแน่ๆที่ทำให้เธอเป็นแบบนั้น เธอกำลังประสาทหลอนเพราะยา ใครสักคนคงแกล้งเธออีกตามเคย สีฝุ่น นี่มันคือภาพหลอน มันไม่เคยเกิดขึ้นจริง ทั้งเรื่องจูบแรกในชีวิตที่ลานจอดรถนั่น เรื่องที่หล่นลงมาจนพี่ทศเป็นแบบนี้ แล้วก็หนังสือดูดมือนี่ด้วย

            สีฝุ่นหายใจหอบถี่ เหนื่อย สิ้นเรี่ยวแรง ยอมแพ้ นอนนิ่งๆ หลับตาลงปล่อยในทุกอย่างหมุนคว้าง วูบวับลับหายลงในเสียงดนตรีลึกลับที่ดังเหมือนใกล้เข้ามาทุกที เหมือนร่วงหล่นลงในเปลไกว โยกไกวอ่อนโยนชวนง่วงนอน หญิงสาวร่างอวบรู้สึกเหมือนหลับยาวมานานหลายชั่วโมง ตอนที่เริ่มได้กลิ่นคล้ายกลิ่นกำยานไม้หอม และกลิ่นดอกการเวก ผสมผสานกับกลิ่นน้ำอบน้ำปรุงโบราณที่เคยได้กลิ่นตอนไปร่วมงานมงคลของบางบ้าน

            หญิงสาวขยับพลิกตัวเบาๆ รู้สึกสบายใจเมื่อผิวเนื้อรับรู้ได้ถึงความเรียบลื่นนุ่มละมุนผิวของเนื้อผ้าที่ห่มคลุมกายไว้รวมถึงผ้าปูเตียงที่รองรับตัวเธออยู่ ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกแปลกๆ

            นี่มันสบายตัวเกินไปแล้ว มันสบายมาก สบาย เหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย!

            คิดแล้วสีฝุ่นก็ลองขยับตัว ยกมือขึ้นลูบตัวไปมาเบาๆ เริ่มจากต้นแขน ไหล่ คอ และมาแตะที่หน้าอก ท้อง สะโพก ก้น เฮ้ยยยยยย! นี่เรานอนแก้ผ้านี่หว่า แม้จะมีผ้าห่มคลุมอยู่ก็เถอะ

            พอนึกได้อย่างนั้นก็สะดุ้งลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องสะดุ้งหนักกว่าเดิม เมื่อพบว่า ตนกำลังนอนอยู่ในมุ้งเตียงสี่เสาแบบโบราณ ที่โต๊ะหัวเตียงทั้งสองฝั่งมีโคมตะเกียงดวงน้อยจุดเรียงไว้ข้างละคู่พอให้เห็นแสงสว่างเรือง แสงนี้เป็นแสงสีโทนเดียวกันกับแสงที่หญิงสาวเห็นสว่างออกมาจากหนังสือตอนนั้น กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมา น่าจะเป็นกลิ่นตะเกียงน้ำมันหอมแบบที่ใช้ในสปา เสียงเพลงพิณบรรเลงพลิ้วแผ่วดังมาจากด้านหน้าประตูที่มีม่านผ่ากั้นอีกชั้น

            ว่าแต่ ที่นี่มันที่ไหนกัน พี่ทศ! โรงแรม! เวรละ หญิงสาวคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในใจอย่างรวดเร็วและเชื่อมโยงเรื่องอัตโนมัติในหัวทันทีตามประสาสาวนักอ่านนิยายสายมโน

            หรือว่า... เหล้าแก้วนั้น เป็นพี่ทศงั้นเหรอ? ที่แอบผสมยาบางอย่างลงไป ทำให้เราเกิดภาพหลอนและหมดสติ หลังจากนั้นก็หลอกพามาโรงแรม เราถึงมาอยู่ในสภาพนี้ โอ๊ย ไม่อยากเชื่อเลย คนนิสัยดีๆน่ารักอย่างพี่ทศไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้นี่นา เห็นอย่างงี้ ก็ไม่ได้ใจง่ายนะ!

            ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่เธอก็คิดว่าต้องรีบหาเสื้อผ้าใส่แล้วหนีออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด สีฝุ่นพรวดพราดลุกขึ้นนั่งแต่แล้วก็รู้สึกได้ว่ามีใครคนหนึ่งนั่งแนบข้างๆตัว แล้วจับต้นแขนทั้งสองข้างกดหญิงสาวที่ยังไม่ทันได้ระวังตัวให้เอนนอนลงบนที่นอนอ่อนนุ่มอีกครั้ง

            ในแสงสว่างวอมแวม ใบหน้าพี่ทศลอยมาในห้วงความคิด เธอกำลังนึกจะต่อว่าให้หนักและอาจจะชกหน้าแรงๆสักที แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อชายคนนั้นคว้าผ้าห่มที่คลุมตัวเธออยู่โยนไปกองที่ปลายเท้า เผยผิวกายเนียนขาวผุดผ่องสว่างไสวท่ามกลางแสงไฟสลัว

            รวดเร็วเกินกว่าจะตั้งตัว ชายผู้นั้นก็โถมร่างทับลงมาตัวบนเธอ และซุกใบหน้าเข้าที่ระหว่างอก กลิ่นยาสูบฉุนคลุ้งไปทั่ว หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงสากหนวดเคราลากไปมาพร้อมเสียงงึมงำละล่ำละลัก “โอ หอม หอมเหลือเกิน แม่กากีของข้า นานเหลือเกินแล้วหนา ที่ข้ารอเชย”

            เสียงนั่นคุ้นๆ คุ้นมาก แต่ไม่ใช่พี่ทศ!

            หญิงสาวผลักไสร่างนั้นให้ห่างออกแล้วดูหน้าชัดๆ จริงด้วย! หูไม่ได้ฝาด ชายวัยกลางคนตรงหน้า ผมสีดอกเลา ใส่ผ้าเตี่ยวผืนเดียวนี่มัน...

            “คุณเปี๊ยก! ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่ฝุ่นก็หลงเคารพนับถือว่าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่มีความคิด ทำไมทำแบบนี้คะ” ชายกลางคนยิ้มหวาน ดวงตาเคลิบเคลิ้ม “ข้าทำเจ้ากลัวหรือกากี ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่จะประโลมเจ้าเอง”

            หญิงสาวโมโหจนควันออกหู และขยะแขยงจนขนลุกไปหมดทั้งตัว “ไอ้แก่ตัณหากลับ ไปให้พ้น! อย่ามาแตะต้องฉันนะ”

            เธอรวบรวมกำลังยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วถีบขาคู่เข้าไปที่หน้าอกร่างนั้นสุดแรงเกิด

            ชายกลางคนกระเด็นหวือหลุดออกจากเตียงสี่เสา ม่านบางขาดแคว่กออก ได้ยินเสียงกระแทกพื้นดังอั๊ก! ก่อนที่ประตูจากผนังทั้งสี่ด้านจะเปิดออกพร้อมกัน

            หญิงสาวรีบคว้าผ้าที่ปลายเท้ามาพันกายไว้ทันพอดีตอนที่ชายในชุดทหารแบบโบราณจะเข้าประชิดเตียงสี่ด้าน แล้วยื่นปลายดาบขนาดใหญ่คมวาวชี้มาที่เธอพร้อมๆกัน!

            ด้วยความตกใจ หญิงสาวนั่งนิ่งตกตะลึงตัวแข็งทื่อ ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่กำยำทั้งสี่สวมชุดทหาร โจงกระเบนสั้นแค่เข่า ผมตัดสั้นแสกกลางไว้หนวดยาวโง้ง ขลิบเล็มอย่างเรียบร้อย แววตาดวงหน้าจริงจังขึงขัง ท่าทางเอาเรื่อง แสงไฟจากตะเกียงส่องสะท้อนคมดาบแต่ละเล่มเป็นกระกายวาววับ บ่งบอกว่าอาวุธทุกชิ้นที่กำลังจี้จ่อที่คอเธออยู่นี้ล้วนและเป็นอาวุธจริง และเป็นอันตรายถึงชีวิต สีฝุ่นกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มือสองข้างยังกำผ้าห่มแพรเนื้อลื่นเย็นเฉียบปิดคลุมทรวงอกและร่างเปลือยเปล่าเอาไว้แน่น

            “นะ... นี่มันเรื่องอะไรกัน” เธอครางปากคอสั่น สับสนไปหมด “ต้องเล่นใหญ่กันขนาดนี้เลยเหรอ”          

            เธอได้ยินเสียงผู้หญิงสองสามคนกระซิบกระซาบ “เป็นยังไงบ้างเพคะฝ่าบาท ลุกไหวไหมเพคะ”

            “นางช่างบังอาจนัก ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ทำแบบนี้ได้ยังไง”

            หลังจากนั้นเสียงกระแอมก็ดังขึ้น ชายวัยกลางคนที่เพิ่งหายมึนงงจากแรงถีบค่อยๆลุกขึ้นและเดินเข้ามาใกล้ ยกมือขึ้นทำท่าให้ทหารลดอาวุธลง “เอาละๆ เก็บดาบเถอะ ใจเย็นๆกันหน่อยเถิด มิมีเรื่องกระไรถึงขั้นคอขาดบาดตาย”

            ทหารองค์รักษ์ทั้งสี่นั่งลงคุกเข่ารอบพระแท่นบรรทมทั้งสี่ด้าน วางดาบลงข้างตัว รอรับฟังพระบัญชา

            “ดรุณีแรกสาวไม่เคยต้องมือชาย ถวายตัวขึ้นแท่นบรรทมครั้งแรกก็ตระหนกตกใจมากไปหน่อยเท่านั้นเอง เกิดขึ้นได้ ข้าเจอมาเยอะ เอาเถอะน่า พวกเจ้าก็เหมือนกัน นางกำนัลพี่เลี้ยง จะโมโหโทโสไปไย อย่างไรวันนี้ข้าก็แต่งตั้งให้นางอยู่ในความดูแลของพวกเจ้าแล้ว เมตตาเอ็นดูนางเป็นน้องเป็นนุ่งเถิด ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าอบรมขัดเกลาเตรียมความพร้อม เรียนรู้เรื่องการถวายตัวครองเรือนเพิ่มอีกสักหน่อยก็แล้วกัน”

            แล้วชายกลางคนในชุดผ้าเตี่ยวขาวผืนเดียว ใบหน้า ท่าทาง น้ำเสียงเหมือนกับเจ้านายใหญ่ของสีฝุ่นเปี๊ยบก็เดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง ยิ้มหวานจนตาหยีทั้งที่เดินกุมบั้นเอวขาเขยกๆ “แม่คุณ แม่เนื้ออุ่น แม่กากีคนงามของข้า เด็กสาวแรกรุ่นอย่างเจ้าคงกังวลหวาดกลัวบุรุษสินะ ข้าเองก็รุ่มร่ามใจเร็วด่วนได้ไปสักหน่อย เอาเถิด คืนนี้ข้าจะให้เจ้าได้พักผ่อนเสียก่อน เอ้า ตามพระสนมพี่เลี้ยงเข้ามาสิ”

            หญิงสาวผมยาวสยาย ผิวพรรณผุดผ่อง หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราคนหนึ่ง พนมมือค้อมศีรษะรับพระบัญชา ก่อนคลานเข่าถอยหลังออกประตูไป สีฝุ่นมองหน้าคนนั้นคนนี้ในห้องไปมาด้วยความงุนงง

            “ฝัน หรือหลอนนะเนี่ย” นี่มัน... เหมือนเธอหลงหลุดเข้ามาในละครย้อนยุคไม่มีผิด เธอยกมือขวาขึ้นมาแบดู รู้สึกสมจริงเหมือนจริงทุกอย่าง จึงกางมือออกตบหน้าตัวเองอย่างแรงครั้งหนึ่งจนแก้มสั่น หน้าชา แสบยิบๆ “โอ่ย เจ็บจริงนี่หว่า”

            “ว้าย ตายแล้ว” เสียงหญิงคนหนึ่งที่นั่งร่วมในห้องนั้นดังขึ้น “พระสนมกากีทำร้ายตัวเองแล้ว”

            ชายกลางคนรีบผละจากคนรอบตัวนั่งหมอบแหนอยู่ โผเข้ามาหาหญิงสาวที่ยังนั่งงุนงง ข้อมือทั้งสองข้างถูกรวบไว้ ดึงไปกอดแนบอกเหี่ยวฟีบของชายในร่างคุณเปี๊ยก เจ้านายเก่า

            “โถๆๆ แม่คุณ โทษตัวเองไปไยเล่า คงเสียใจที่ดูแล ปรนนิบัติข้าได้ไม่ดีสินะ ไม่เอานะ อย่าลงโทษตัวเองไปเลย ผิวเนื้ออ่อนนุ่มบอบบางของเจ้า จะชอกช้ำเสียศรี สาวบริสุทธิ์ไม่เคยต้องมลทิน ซ้ำยังงามหยาดฟ้ามาดินอย่างเจ้า มีค่าควรเมือง ถนอมรักษาตัวเองไว้เถิดนะ ข้าเองก็ไม่ได้เจ็บกระไรนักหนา ดูสิ ขยับเคลื่อนไหวแข็งแรงดีเสียยิ่งกว่าเดิม อะ...โอยย แหะๆ ตรงบั้นเอวนี่เจ็บหน่อย มันกระแทกผนัง แต่ก็ช่างเถิด พรุ่งนี้ก็หาย เรี่ยวแรงกลับคืนเป็นปกติแล้ว” ว่าแล้วก็ยกมือเธอขึ้นจูบหอมดังฟอด