ตอนที่6. พยายามไม่ร้องไห้ออกมา

สีฝุ่นกัดริมฝีปากตัวเองไว้พยายามไม่ร้องไห้ออกมา คนที่ไม่อยากให้ใกล้ก็กลับเข้ามาใกล้ คนที่หมายปองในใจกลับไกลห่างออกไปสุดขอบฟ้า เกินที่เธอจะเอื้อมถึงได้อีก

            เหงื่อออกชุ่มเต็มตัว มือข้างเปียกไปด้วยเหงื่อ กำราวระเบียงเหล็กเย็นเฉียบมันวาวเอาไว้แน่น มืออีกข้างของเธอยังกำหนังสือชุ่มเบียร์ของเจ้านาย รู้สึกอยากอาเจียนเต็มที

            เธอมองออกไปนอกระเบียงสูงระดับเอว ยื่นหน้าออกไปจะสูดหายใจ แต่ก็ถูกดึงตัวไว้ “ฝุ่นระวัง เดี๋ยวหล่น”

            กำลังที่ดึงตัวกลับนั้นไม่มาก แต่ด้วยสีฝุ่น สาวร่างท้วมมีอาการมึนงง ทรงตัวไม่ดีอยู่ก่อนแล้วจึงกลายเป็นเซถลาจนล้มหงายก้นกระแทกนั่งกองอยู่ที่พื้น พร้อมๆกับพี่ทศที่พยายามประคับประคองสุดกำลัง

            ครืนนนนน...

            เสียงฟ้าดังคำรามดังสนั่น สีฝุ่นมองออกไปนอกระเบียง บนฟ้ามีเมฆขนาดใหญ่เคลื่อนตัวลงต่ำเป็นแผ่นหนากว้าง เห็นเส้นสายฟ้าวิ่งแวบวาบไปมาน่าหวาดหวั่น ลมไม่รู้ที่มาเริ่มพัดแรงขึ้นจนเธอต้องหยีตาหลบผงฝุ่นที่ปลิวฟุ้งไปทั่ว

            “ฝุ่น ลุกไหวไหม” ชายหนุ่มพยายามประคองเธอลุกขึ้น แต่ดูเหมือนกำลังแขนของเขาจะสู้น้ำหนักตัวหญิงสาวไม่ไหว “ฝุ่น เอางี้ดีกว่า ฝุ่นนั่งตรงนี้ก่อนนะ รอแป๊บเดียว เดี๋ยวพี่ลงไปเอารถวนขึ้นมารับ”

            พี่ทศช่วยประคองกึ่งลากเธอไปนั่งพิงระเบียงลานจอดรถ จุดที่น่าจะปลอดภัยพอ มีสีหน้าวิตกกังวล “ถ้าไม่ไหวจริงๆแวะหาหมอที่โรงพยาบาลก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่พาไป”

            ตอนนี้หญิงสาววิงเวียน คลื่นเหียน จนทำอะไรไม่ถูก พื้นลานจอดรถโยกเยกโอนเอนไปมาราวกับพื้นเรือในมหาสมุทรท่ามกลางพายุ สะบัดหัวไปมาหลายครั้ง  ใบหน้าของชายหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังเป็นห่วงเธอแยกร่างลอยหมุนวนอยู่ตรงหน้าเจ็ดแปดหน้าเห็นจะได้ แถมตอนนี้ เธอยังเห็นเขาสวมเครื่องศีรษะคล้ายมงกุฎทองคำลายกนกโบราณเหมือนในละครย้อนยุคอีกด้วย

            สีฝุ่นลืมตาโพลงด้วยความประหลาดใจ เธอยื่นมือเข้าไปที่ใบหน้าของพี่ทศ แตะเบาๆเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ใช่ภาพหลอน ยื่นมืออีกข้างออกไปแปะที่แก้มอีกข้างของเขา ดึงเข้ามาใกล้ๆ หยีตาแล้วยื่นหน้าเข้าไปเพ่งใกล้ๆอีก เชี่ยละ! นี่เราประสาทหลอนอีกแล้วเหรอ นี่มันมงกุฎทองคำฝังพลอยแท้ๆ พี่ทศใส่มงกุฏทอง!

            ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันเพียงไม่กี่เซนติเมตร จนเธอได้กลิ่นหอมอ่อนๆคล้ายวานิลลาหรือน้ำยารีดผ้าโชยขึ้นมาพร้อมกับไอร้อนจากอกเสื้อของเขา กว่าจะนึกได้ก็ดูเหมือนจะช้าเกินไปเสียแล้ว

            ชายหนุ่มรุ่นพี่โอบรอบศีรษะของเธอจากด้านหลังแล้วดึงเข้าหาอีกเพียงนิดเดียว ริมฝีปากอุ่นชื้นของทั้งคู่ก็ประกบเข้าหากัน เขาลิ้มรสริมฝีปากเธออย่างสุภาพ อ่อนหวาน สูดกลิ่นใบหน้าและลมหายใจของเธออย่างหลงใหล

            สีฝุ่นยังมึนงง ใช้เวลาอีกหลายวินาทีกว่าจะรับรู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น เธอรีบผลักตัวเขาอย่างแรงจนผงะหงายหลังแล้วรีบยันหลังไต่ผนังราวระเบียงลุกขึ้นยืน หายใจหอบเหนื่อย “ข...ขอโทษค่ะ แต่ฝุ่น...ฝุ่น...”

            ฟ้าแลบสว่างไสวราวกลางวัน พอดับลง สีฝุ่นเหมือนมองเห็นแสงเรืองๆสว่างวาบขึ้นจากจุดหนึ่งที่พื้นข้างตัว เมื่อหันไปมองก็เห็นเป็นหนังสือนิทานคำกลอน กากี สุดหวงของเจ้านาย เธอจึงรีบก้มลงเก็บขึ้นมา

            พอลุกยืนขึ้น หญิงสาวผงะถอยหลังจนหลังติดราวจับระเบียง ชายหนุ่มที่เพิ่งประทับริมฝีปากไว้ก็ลุกขึ้น ผวาเข้ามาหา ประคองไว้อีก กระวนกระวาย ละล่ำละลัก

            “ฝุ่น พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ชอบฝุ่น พี่ชอบฝุ่นมากๆ ชอบมานานแล้ว วันนี้พี่ตั้งใจ...” ท้ายประโยคนั้นถูกกลบไปด้วยเสียงฟ้าผ่าดังกัมปนาทจนหูแทบดับ

            พื้นที่ยืนอยู่สั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว สีฝุ่นเสียการทรงตัวเหมือนถูกเหวี่ยงหมุนหวือไปในอากาศ ลมพัดฝุ่นผงกระจายฟุ้ง ตามองอะไรไม่เห็นอีก ได้ยินเสียงเรียกชื่อของเธอแว่วๆแทรกอยู่ในเสียงลม

            ก่อนความรู้สึกต่อมา ร่วงคว้างแหวกผ่านม่านอากาศที่มองไม่เห็น ในหูได้ยินเสียงดนตรีประหลาดคล้ายเสียงพิณจีน ผสมฮาร์ป แต่ท่วงทำนองนั้นคุ้นหู ไพเราะอ่อนหวาน

            ร่างของเธอถูกอัดกระแทกอย่างแรงด้วยกำลังปะทะราวรถพุ่งชน ทุกอย่างหยุดนิ่ง ชาหนึบ รวดร้าวไปทั่งทั้งร่าง ในหูได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวแรง คลอด้วยเสียงดนตรีลึกลับที่ไม่อาจหาที่มาได้

            ท้องฟ้าเบื้องบนยังเต็มไปด้วยกลุ่มเมฆดำประหลาดหนาทึบแผ่วงกว้าง เคลื่อนตัวลงต่ำจนรู้สึกได้ว่าหากเพียงเอื้อมมือออกไปก็จะสัมผัสถึง มีสายฟ้าพุ่งแปลบปลาบราวคลุ้มคลั่งเกรี้ยวกราดอยู่ในนั้น

            อากาศร้อนอับชื้น หญิงสาวรู้สึกถึงพื้นปูนที่สัมผัสแผ่นหลัง แข็ง หยาบ เหมือนมันยังโยกคลอนด้วยเลือดเนื้อที่มองไม่เห็น

            เธอใช้เวลาอีกนานหลายวินาทีกว่าจะค่อยๆรับรู้ว่า ร่างร่วงหล่นลงมาจากราวระเบียงลานจอดรถชั้นสองที่ยืนอยู่เมื่อครู่ ศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับบางอย่าง ที่แข็ง แต่ก็นุ่มหยุ่นกว่าพื้นปูนเบื้องล่าง

            มือขวาของเธอยังกำหนังสือนิทานคำกลอนเรื่องกากีไว้แน่นจนเกร็งสั่น กลิ่นเบียร์โชยฉุน แต่นั่นก็ไม่ชัดเท่ากลิ่นวานิลลาในน้ำยาปรับผ้านุ่นที่โชยฟุ้งขึ้นเต็มจมูก พี่ทศ!

            สีฝุ่นตระหนักรู้อย่างเชื่องช้าด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าเธอหล่นลงมากระแทกพื้นโดยศีรษะปลอดภัยดีทุกประการเพราะอะไร!

            พี่ทศรองรับเธอไว้เท่าที่เขาจะทำได้ ปกป้องไม่ให้หญิงสาวบุบสลาย แต่ตัวเขาเองกลับแน่นิ่งไม่ไหวติง สีฝุ่นหายใจเข้าออกอย่างยากลำบาก “พี่...พี่ทศ”

            แสงสว่างวาบจากฟ้าสว่างขึ้นอีกครั้งก่อนดับไปอย่างรวดเร็ว  แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้สีฝุ่นเห็นสิ่งที่เธอไม่อยากเห็น

            ร่างของชายหนุ่มรุ่นพี่ที่รองศีรษะเธออยู่ แน่นิ่ง ดวงตาลืมค้างจ้องมองเธอ กระอักไอเลือดสดๆออกมาทั้งทางปากและจมูก น้ำตาไหลคลอตา ศีรษะของเขาพาดอยู่ตรงขอบสันของแนวถนนปูนด้านล่างนั้นมีเลือดไหลนองกระจายออกมาจากส่วนที่มองไม่เห็น

            สีฝุ่นตกใจเหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัว ร้องตะโกนลั่น “พี่ทศ พี่ ได้ยินฝุ่นไหม อย่าเป็นอะไรนะพี่”

            หญิงสาวพยายามทรงตัวลุกขึ้นแต่ก็แทบขยับไม่ได้ ปวดร้าวราวกับแตกหักย่อยยับไปทั้งตัว  ในท้องและในอกยังร้อนวูบวาบเหมือนไฟอัง เหมือนถูกสารพิษ

            “ช่วยด้วย ช่วยด้วยยยย!” เธอพยายามร้องตะโกนและเริ่มสะอื้นลึกๆในอก “พี่ทศ อย่าเป็นอะไรนะคะ ฝุ่นไม่ได้ตั้งใจ”

            ตอนนั้นเองเสียงดนตรีประหลาดก็ดังขึ้นอีก ชัดเจนขึ้นจนเหมือนเสียงนั้นดังมาจากที่ใกล้ๆ มือข้างขวาที่กำหนังสืออยู่ ร้อนขึ้นราวกับมันกำลังลุกไหม้เป็นเปลวไฟ มีแสงสว่างเรื่อเรืองสีเหลืองนวลโอบล้อมหุ้มห่อหนังสือเอาไว้