ตอนที่16/1

หลันเซ่อสตรีเจ้าของหอจูงมือหลี่เหมยซินสักพักนางก็จับสังเกตความผิดปกติในร่างกายของหลี่เหมยซินได้เพราะหลี่เหมยซินดูเหนื่อยง่ายเกินไปแค่ขึ้นมาถึงชั้นสี่ พึ่งได้แค่ชั้นเดียวก็หอบหายใจเหนื่อยอย่างกับคนเป็นโรคทางเดินหายใจ หลันเซ่อหันมากุมหน้าผานางไว้รู้สึกได้ถึงความร้อนเหมือนเปลวไฟ ลมหายใจนางหอบถี่เหงื่อซึมทั่วหน้า

“ข้ารู้สึกเพลียมากเลยเจ้าค่ะ” เสียงแผ่วเบาแหบแห้งดวงตากลมแดงก่ำคลอน้ำใส ทั้งร่างเซไปมาจะล้มก็ไม่ล้ม ยังดีที่หลันเซ่อสตรีเจ้าของหอช่วยพยุงให้นางนั่งลงพักตรงขั้นบันไดก่อน

“หงเซ่อเป็นคนทำรึ” หลันเซ่อถามเสียงราบแต่แฝงด้วยอารมณ์ห่วงใยและโทสะ ไม่เหลือท่าทีเย็นชาที่เห็นเวลาอยู่ต่อหน้าบุคคลที่สาม

“ไม่ ข้าไม่รู้เจ้าค่ะ ตอนนั้นเขา..” กล่าวไม่จบประโยคหลี่เหมยซินก็สลบอยู่ในอ้อมแขนเรียวของหลันเซ่อทันที

สองชั่วยามต่อมาที่สตรีร่างบางนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง หลี่เหมยซินรู้สึกตัวลืมตาปรับแสงสว่างมือบางขยี้ตาทั้งสองข้างทำจนเป็นนิสัย ไม่มีผ้าขาวบางปิดครึ่งใบหน้างามไร้เครื่องสำอางแล้ว หลี่เหมยซินยกยิ้มขณะที่ยังหลับตาหัวเราะน้อย ๆ คิดว่าเรื่องที่ได้พบเหล่าบุปผาราตรีในตำนา