Novels by Aueng_Ph.

ในที่สุดภาพวาดก็เสร็จสมบูรณ์หลี่เหมยซินยิ้มแก้มปริ พับกระดาษเป็นรูปจรวดพลางออกแรงโยนใส่เฉิงเซ่อนิดเล็กให้บินไปหาเขาระยะใกล้ “เสร็จแล้ว ข้ากลับก่อนล่ะกัน ไว้ข้าจะไปอุดหนุนร้านท่านนะเฉิงเซ่อ”“เจ้าไม่เอาไปใช้วันนี้เลยรึ” ยื่นดินสอให้นาง“ไม่แล้ว ไว้ซื้อกับเจ้าวันเปิดร้านดีกว่า” คือฉันจะหาเรื่องออกจากจวนมาสืบข่าวและตามเก็บหลักฐานที่จำได้ในอดีตชาติเพิ่มเติม วันนี้ได้ข่าวของประมุขพรรคฮ่าวหรานผู้มีบุญคุณกับฉัน“กล่าววาจาห้ามคืนคำ” นัยน์ตาคู่คมประกายสีส้มเหลือบมองนางลุกขึ้นจากเก้าอี้เตรียมใส่หมวกคลุมหน้า“แน่นอน” พลางยกมือขึ้นบาย เฉิงเซ่อยกมือหนาของเขาขึ้นเองทำตามได้เป็นอย่างธรรมชาติเหมือนเขาทำบ่อย“ฝนยังไม่หยุดตกเจ้าจะรีบกลับทำไมประเดี๋ยวโดนฝนก็ไม่สบายอีก” น้ำเสียงราบเรียบติดอาลัยอาวรณ์ของเหยียนเฟิ่งกล่าวพลางจับแขนรั้งตัวนางไว้แน่นหนา“หม่อมฉันก็เป็นแบบนี้แหละเพคะไม่สบายกายไม่สบายใจยามเข้าใกล้พระองค์สักเท่าไหร่” ตอบกลับแบบไม่เกรงกลัว ก็ไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหนแต่ก็พลั้งปากไปแล้วนิ“ข้าพูดดี ๆ กับเจ้า เหตุใดจึงตอบอย่างไม่ไว้หน้าข้าบ้าง” เสี

“ไม่” ฉันตอบเสียงเรียบ "ข้ามีสหายเก่ง ๆ กันทั้งนั้นแหละ ไม่แปลกใจสักนิด"“เอ่อ.. คุณชายหากท่านไม่ติดขัดอะไรข้าอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับหอวิหคราตรี ท่านพอจะเล่าให้ฟังได้หรือไม่เจ้าคะ” เสียงหวานถามบุรุษอาภรณ์สีส้มอ่อน“แม่นางกล่าวหนักเกินไปแล้ว ข้าเป็นแค่พ่อค้าพเนจรที่บังเอิญพบสถานที่งดงามอย่างหอวิหคราตรี เห็นแววสินค้าตนจะเจริญรุ่งเรืองหากลงทุนที่แห่งนั้น จึงทำข้อตกลงทางการค้ากับเจ้าของหอวิหคราตรีเท่านั้น”หลี่เหมยซินคิ้วกระตุก ข้อตกลงรึ? เป็นประโยคปฏิเสธทางอ้อมค้อมได้ดี ใคร ๆ ก็รู้ว่าเรื่องข้อตกลงหรือเงื่อนไขของหอวิหคราตรีต้องเป็นความลับห้ามผู้ใดรู้เป็นอันขาดเป็นสถานที่ที่ขนาดเชื้อพระวงค์ยังไม่กล้าแตะต้อง เฉิงเซ่อช่างมีไหวพริบเล่นเอาหม่าฉวี่หลินเงิบไปเลย“เจ้าของหอวิหคมีสายตาที่เฉียบแหลมมากถึงได้ยอมทำการค้ากับสหาย” พลางส่งซิกให้เฉิงเซ่อ ทว่าเขาก็ไม่รับคำชมที่ตนสามารถนำสินค้าไปขายในหอวิหคราตรีได้“หึ เจ้าก็ทำได้มิเลวเลยด้วย” มือหนายกชาขึ้นจิบพลางสบตาหลี่เหมยซินสหายใหม่ มองลึกเข้าไปนัยน์ตาสีดำประกายสีส้มนั่นซ่อนเรื่องราวไว้มากมายยากคาดเดาว่าประโย

เปรี้ยง! ครานี้ของจริงสายฟ้าผ่าลงมากลางเมืองหลวงแคว้นเว่ยแต่ไม่ได้สร้างความเสียหายใดต่อบ้านเมือง แต่มันผ่าเส้นความอดทนของหลี่เหมยซินซะงั้น นางพยายามควบคุมสติไม่ให้มือที่ถือดินสอร่างภาพอยู่เขวี้ยงใส่หน้าหม่าฉวี่หลิน สตรีที่มาพร้อมสหายเก่าพวงตำแหน่งว่าที่คู่หมั้นดูมัน! พอเหยียนเฟิ่งนั่งลงแทนที่เจ้าตัวจะนั่งฝั่งตรงข้ามนางกลับเดินเข้าหาเหยียนเฟิ่งแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าตนซับหยาดฝนบนใบหน้าของบุรุษ ส่วนคนโดนบริการก็นั่งนิ่งปล่อยผ่าน โอ้ยยัยนี่มันน่าตบสักที อะไรจะสวีทกันปานนั้น ไปหวานกันไกล ๆ ตาข้าไม่ได้รึ‘เว่ยเหยียนเฟิ่ง! ท่านคือคนที่สวรรค์ส่งมาทดสอบความอดทนของข้ารึ’ ฉันรู้สึกคัดไม้คัดมืออยากกระชากหัวหม่าฉวี่หลินที่ทำตัวสนิทสนมกับว่าที่คู่หมั้นผู้อื่นได้ออกหน้าออกตา น่าหมั่นไส้จริง แต่ต้องเก็บความแค้นไว้ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา เดี๋ยวเสียแผนหมดใจเย็น ๆคดีตกน้ำตกท่ายังไม่เคลียร์อยากจะสร้างคดีเพิ่ม หลี่เหมยซิน คนนี้ก็ไม่ติดขัดพร้อมฟาดเสมอ แต่ท่องไว้เพื่อท่านพ่อท่านแม่เพื่อครอบครัวเพื่อชีวิตสงบสุขในอนาคต เย็นไว้ พอฉันข่มความเดือดดาลไว้ข้างในได้ก็หันไปยิ้มน้อยพร้อมยักคิ้วให้เฉิง

“ข้าเดาเอาน่ะ” จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่องคุยได้อย่างเชี่ยวชาญโดยการใช้เรื่องเจรจาการซื้อขายแทน กระทั่งหลี่เหมยซินถามนามของเขา“เรียกข้าว่า ‘เฉิงเซ่อ’ ก็ได้สหายข้าชอบเรียกกันเช่นนั้น” เขากล่าวทั้งหัวเราะเมื่อนึกถึงสหายของตนกับชื่อเรียก“เฉิงเซ่อแปลว่าสีส้ม เหมาะกับดวงตาของท่านที่ประกายแสงสีส้มจริง ๆ เจ้าค่ะ” พอฉันพูดออกไปแบบนั้นเขาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เกาหลังหัวคล้ายเขินกับคำชมของฉัน อะไรก็แค่พูดตามความจริงนะดวงตากลมมองโดยรอบจากนั้นฉันก็กวักมือเรียกเขาโน้มตัวยื่นหูมาใกล้ ๆ หน่อย กระซิบเสียง “ส่วนข้านามว่าหลี่เหมยซินเจ้าค่ะ”เฉิงเซ่อเขามองฉันใช้ผ้าขาวบางปกปิดครึ่งใบหน้าหัวคิ้วข้างซ้ายมีรูปดอกเหมยสีแดงติดอยู่ เฉิงเซ่อคล้ายจะตีความช้าไปนิด เขามองนางนิ่งก่อนเบิกตากว้างหลังตีโจทย์ปัญหาได้ “เจ้า..”“ตามนั้นเจ้าค่ะ” ฉันผู้ไม่มีอะไรจะเสียเรียกว่าก่อนออกจากจวนได้ทาปูนหนาชั้นกันหน้าบาง ๆ ไว้พร้อม ถามว่าอายไหมก็นิดหนึ่งแต่รู้สึกตลกตัวเองมากกว่าที่มีชื่อเสียงในด้านติดลบแบบไม่ธรรมดา“ท่านจะเลิกคบเป็นสหายข้าก็ไม่ว่า แต่ข้าในฐานะ

“แม่นางข้าขอนั่งด้วยคนได้หรือไม่” เสียงนุ่มทุ้มเรียกความสนใจฉันออกจากบทสนทนาของกลุ่มสตรีข้างโต๊ะฉันหันตามเสียงเรียกเงยหน้าขึ้นพบบุรุษร่างสูงผอมบางอายุราว ๆ ยี่สิบปีต้น ๆ เขาสวมใส่อาภรณ์สีส้มอ่อนไร้ลวดลาย ใบหน้าคมเลิกคิ้วรอคำตอบ“คือที่นั่งในร้านอาหารเต็มหมดแล้ว ข้างนอกฝนตกหนักข้าขอนั่งรอฝนหยุดด้วยคนก็เท่านั้น”“อ๋อ เชิญเจ้าค่ะ” ผายมือข้างซ้ายเชิญให้นั่งฝั่งตรงข้าม“ขอบคุณ”เมื่อเกิดความเงียบบนโต๊ะตัวเองแล้ว บทสนทนาของสตรีข้างโต๊ะไม่ไกลมากนักจึงได้ยินชัดเจน‘เจ้าก็พูดได้สิ เจ้าไม่เคยเห็นนางตบตีกับคุณหนูในห้องหอจวนอื่นจนเลือดสาด’‘นางน่ะร้ายกาจที่สุดในแคว้นแล้ว เวลาเกิดเรื่องหยิบจับอะไรก็เป็นอาวุธได้หมด หากไม่หยิบนางก็สามารถทำให้สตรีผู้นั้นฟกช้ำด้วยสองมือหรือสองเท้าของนางเอง น่านับถือหรือไม่’‘วรยุทธนางล้ำเลิศแต่ควรมีสติมากกว่านี้ ตอนข้าซื้อของในตลาดข้าเห็นนางใช้ปิ่นปักผมกรีดใบหน้างาม ๆ ของคุณหนูผู้หนึ่ง ภายหลังได้ยินว่าดีที่แผลไม่ลึกจึงไม่เสียโฉมมานัก’ประโยคกึ่งด่ากึ่งชมของพวกนางทำเอาฉันแทบกลั้นขำไม่อยู่ สงสัยแผลเ

ซ่าา ซ่าา ปรายตามองเสียงสายฝนพร้อมสายลมพัดเข้ามากระทบขอบหน้าต่างเล็กน้อย น้ำฝนข้างนอกถูกสายลมพัดเข้ามาเป็นละอองน้ำเล็ก ๆ กระทบใส่ดวงหน้างามใต้ผ้าคลุมสีขาวบางที่ปลิวไสวตามลมตลาดแคว้นเว่ยเมื่อครู่ยังครึกครื้นอยู่เลย ตอนนี้ผู้คนต่างวิ่งหาที่หลบฝนตกกะทันหันทั้งที่วันนี้ช่วงเช้าท้องฟ้ายังแจ่มใส ช่วงบ่ายกลับมีฝนตกลมกระโชกแรงอย่างคาดไม่ถึง‘ข้าไม่ทำการค้าขาดกำไร หลังเจ้ารู้ผลประโยชน์ที่ตนได้รับแล้ว ต้องทำตามที่ข้าสั่งทุกอย่าง’“ทุกอย่างหรอ ข้าจะโดนหลอกไหมเนี่ย” หลี่เหมยซินเหม่อลอยมองท้องถนนข้างล่างที่เริ่มไร้ผู้คนเพ่นพ่านผ่านม่านสายฝน ไม่รู้ตัวว่าอาอิงนั้นรีบปิดหน้าต่างนานแล้วเพราะเห็นลมแรงกลัวคุณหนูไม่สบายหลังจากออกมาจากหอวิหคราตรี เดิมเรื่อย ๆ มาจุดนัดพบที่เหล่าอาหารไม่ไกลมานัก จู่ ๆ ท้องฟ้าเกิดเมฆครึ้มสายฝนตกลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้ต้องนั่งรอฝนหยุดก่อนเพราะเดี๋ยวอาการป่วยคุณหนูจะกำเริบ“เสื้อคลุมเจ้าค่ะ เดี๋ยวไม่สบายนะเจ้าคะ” นางกล่าวพลางเอื้อมมือคลุมเสื้อให้นายสาวอย่างเบามือ ก่อนรินน้ำชาร้อนให้ด้วย&