All Chapters of ลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

3 ชั่วโมงต่อมาในที่สุดเราสองคนก็เดินทางมาถึงประเทศจีนนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาเที่ยวต่างประเทศแล้วออกทริปมาเมือง C เพราะอยากเห็นเมืองโบราณของจีนแบบในซีรี่ย์มากสุด ๆ ฉันรีบสวมเสื้อโค้ตสีน้ำตาลเข้มทันทีที่ก้าวออกจากสนามบิน ช่วงฤดูหนาวที่จีนหนาวกว่าไทยเป็นสิบเท่าหิมะยังไม่ตกก็เย็นขนาดนี้สิบห้าวันต่อจากนี้จะรอดกลับไทยไหม ฉันเป็นคนขี้หนาวซะด้วยที่ยอมมากก็เพื่องานโดยเฉพาะ“เอาอีกสักตัวไหม” ฝ้ายถามพลางมองแผนที่ในมือ“ไม่ล่ะ มันรุ่มร่าม” ฉันตอบแล้วก้มหน้าช่วยฝ้ายดูทริปในแผนที่ เราตกลงกันว่าจะเช่ารถง่ายต่อการเดินทางไปไหนมาไหนและก็สะดวกสบายกว่าไหน ๆ ซึ่งเรื่องท่องเที่ยวนำทางไปสถานที่ต่าง ๆ ให้เป็นหน้าที่ของฝ้ายหล่อนเก่งภาษาจีน ส่วนฉันรอจ่ายเงินอย่างเดียวค่ะ“ใส่ไว้เดี๋ยวไม่สบาย” ฝ้ายหยิบผ้าพันคอในกระเป๋าสะพายของตัวเองให้ฉันแล้วก็ลากสัมภาระของฉันเดินไปที่จุดจอดรถเฉย อืม มีเพื่อนดีก็งี้แหละพวกเราเพื่อหาแรงบันดาลใจและมาทำสตอรี่โปรเจกต์งานที่จะเริ่มเดือนหน้า ที่จริงหาข้อมูลในเน็ตอย่างเดียวก็ได้ดีเทลอยู่ แต่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ได้สัมผัสบรรยากาศจริงแล้วเขียนไม่ค่อยออกนี่สิ วันแรกก็พักผ่อนเก็บแรงไว้ก่อน

ดวงตากลมโตกะพริบตาถี่เพื่อปรับความสว่างจนต้องใช้มือบังแสงอาทิตย์ที่ส่องใส่หน้า ครั้นลืมตาขึ้นก็จำได้ว่าเพื่อนรักเกิดอุบัติเหตุถูกรถชนที่จีน ตอนนั้นตัวเองก็เกิดอาการประหลาด ๆ เจ็บหน้าอกราวกับจะขาดใจตายทั้งที่อยากวิ่งเข้าไปหาร่างของเพื่อนรักแต่ดันหมดสติซะก่อน แล้วตอนนี้ฝ้ายเป็นยังไงบ้างฉันยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายระบมไปหมด พอสังเกตรอบห้องแล้วประโยคเด็ดในนิยายทะลุมิติส่วนมากที่ตัวเอกตื่นขึ้นมาพบตัวเองอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นตาคือ ‘ที่นี่ที่ไหน’“ไม่น่าใช่โรงพยาบาล ฉันอยู่ที่ไหนว่ะเนี่ย” มองโดยรอบจนทั่วห้อง มีแต่ของใช้โบราณของจีนสมัยก่อนไหนจะชุดที่ฉันใส่อีก นี่มันอะไรกัน!ความสงสัยทำให้เกิดมีเรี่ยวแรงยันร่างกายตัวเองลุกขึ้นเพื่อจะออกไปดูข้างนอก เผื่อเจอคนจะได้ถามเรื่องราวและไปตามหาฝ้าย พอยืนขึ้นเท่านั้นรู้สึกตัวเองเตี้ยลงเยอะหลายเซนติเมตรหรือว่าหลังคาที่นี่มันสูงเฉย ๆมือก็ดูเหมือนจะเล็กลงด้วยฉันเลื่อนประตูไม้ให้เปิดออก ดวงตากลมเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน อ้าปากค้างเลยทีนี้รีบปิดประตูหันหลังกลับมามองภายในห้องอีกครั้งเมื่อครู่ทิวทัศน์ข้างนอกนั่นให้คำตอบแก่ฉันทันทีที่

ความเจ็บปวดทรมานหายไปรู้สึกเหมือนร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยสายไหมบางเบาและอ่อนโยน ปรือตาช้า ๆ มองโดยรอบพบแต่ความว่างเปล่าในความมืดนอกจากตรงที่นั่งอยู่ก็ไม่มีแสงสว่างให้มองเห็นสิ่งรอบกาย ไม่นานมือขวาของฉันปรากฏขึ้นแสงเล็กหนึ่งดวงท่ามกลางความมืดมิดจากนั้นดวงที่สองสามก็ตามมาเพิ่มจำนวนมากขึ้นจนไม่สามารถนับได้หมดแสงพวกนั้นจากที่เกาะร่างกายเต็มไปหมดสะบัดอย่างไรก็ไม่หลุด แสงดวงเล็ก ๆ พวกนั้นค่อย ๆ หลุดลอยไปเบื้องหน้าแล้วรวมตัวกันจนเกิดแสงสว่างจ้าสิบเท่า ยกมือบังหน้าหลับตาปี๋สักพักเสียงหัวเราะสดใสของเด็กน้อยดังขึ้น ภาพตรงหน้าเป็นแผ่นหลังของดรุณีน้อยกำลังวิ่งไล่ผีเสื้อเล่นในสวนดอกไม้สนุกสนานคนเดียว นางร่าเริงและซุกซนตามประสาเด็กกำลังโต มีครอบครัวที่อบอุ่นได้รับความรักจากบิดามารดาไม่ขาดกระทั่งนางเติบโตมาอย่างสมบูรณ์แบบแล้วได้หมั้นหมายกับองค์ชายสามซึ่งเขาเป็นสหายของนางตั้งแต่เด็ก ฉันรู้สึกว่าลึก ๆ แล้ว หลี่เหมยซินชอบพอสหายตนไม่น้อยแต่ก็กลัวว่าหากเปลี่ยนสถานะสหายจากมิตรภาพที่ดีระหว่างนางและเขาจะหายไปจึงเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้เพื่อรักษาสิ่งที่มีอยู่ไม่อยากให้เขาลำบากใจเว

ฉันยอมรับความจริงตรงหน้าและใช้ชีวิตในร่างหลี่เหมยซินสตรีที่ผู้คนรังเกียจมานานนับปีก็คือตัวฉันในอดีตชาติ ฉันสร้างเรื่องขึ้นมาให้ทุกคนเข้าใจว่าฉันสูญเสียความทรงจำ แต่ในความจริงแล้วความทรงจำของฉันยุ่งเหยิงมากจนจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูก เพื่อช่วยเหลือครอบครัวที่ยังมีอยู่ตอนนี้ ฉันจึงเลือกวิธีนี้ จะได้ไม่มีใครสงสัยกับนิสัยที่เปลี่ยนไปบางอย่างราวกับเป็นคนละคน แต่เดี๋ยวพวกเขาก็ชินเอง เพราะแค่ลดความร้ายกาจลงเฉย ๆภายในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ฉันพยายามปรับตัวให้ชินอย่างการใช้ชีวิตให้เข้ากับยุคสมัยและในจวนตระกูลหลี่บ้านใหม่ของชาตินี้บ้านเก่าในอดีตชาติ ฉันคิดแผนการนำพาครอบครัวออกจากการเป็นหมากในกระดานของคนชั่ว ถอยห่างจากราชสำนักให้มากที่สุดหนีความวุ่นวายแล้วหันไปใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุขกับครอบครัวจะดีกว่าสตรีร่างบางชุดสีแดงเข้มไร้ลวดลาย รวบผมสีดำเงาขึ้นมัดเป็นหางม้ายาวสลวย บนศีรษะมีผ้าขาวพันล้อมรอบ ใบหน้างามไร้เครื่องประทิมโฉมงดงามตามวัย นางนั่งรับลมอ่อน ๆ ในศาลาใต้ต้นไม้ใหญ่“อาอิงช่วงนี้มีข่าวลือเรื่องใดเป็นที่จับตามองในเมืองหลวงบ้างรึ เรื่องที่ข้าควรรู้น่ะ” เสียงใสกังวานถามส

“ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะความจำเสื่อมจริง” น้ำเสียงอ่อนลงไม่มีความเย็นชาเช่นทุกครั้งหลังเขาสูญเสียความทรงจำ “..ข้ารู้สึกอย่างนั้น”ฉันก็อยากถามคำถามเดียวกับเขาเหมือนกัน แล้วทีท่านล่ะ      เหยียนเฟิ่ง ท่านลืมสิ้นทุกอย่างที่เกี่ยวกับข้าจนเชื่อใจสตรีอื่นมากกว่าสหายที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาสิบปี“เจ้าพูดเองข้าก็เคยความจำเสื่อมจนถึงทุกวันนี้และเข้าใจว่าลืมอดีตมันเป็นยังไง.. ดังนั้นข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะลืมข้าได้จริง ๆ ”“เพราะทรงสงสัยหม่อมฉันเรื่องนี้เองหรือเพคะถึงได้คอยตามหม่อมฉันตลอดหลายวันนี้” จะลืมหรือไม่ลืม เขาจำเป็นต้องใส่ใจด้วยหรอ ฉันก้าวถอยห่างให้ก็เป็นสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่หรือไง แล้วเขาไม่พอใจอะไรอีก“ใช่ หลายวันมานี้ข้าอยากทำเหมือนกับที่เจ้าเคยทำให้ข้า.. เจ้าเคยดูแลข้าตอนป่วยครานี้ข้าจะดูแลเจ้า ระหว่างเราจะได้ไม่ติดค้างต่อกัน”“…” เกือบซาบซึ้งซะแล้วถ้าเขาไม่พูดประโยชน์หลัง เขาทำเพื่อตอบแทนที่ฉันเคยดูแลยามเขาป่วยนี่เอง เขาทำเพื่อจะได้ไม่ติดค้างบุญคุณต่อกัน ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าคนรู้จักที่มีบุญคุณ ก็ดี…“ข้าจะทำให้เจ้าเล