เข้าสู่ระบบแชร์
เกริ่น
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-08 23:47:02รัชศกเหอผิงฉีปิงที่24
มีเรื่องเล่าขานถึง พลังเวทที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ของตระกูลหนึ่งที่สามารถตัดต่อความสัมพันธ์ของมนุษย์ให้เกลียดชังรักใคร่ แบ่งเบาภาระสวรรค์ รักเกลียดง่ายดายเพราะผู้สืบทอดมีพลังที่สวรรค์ประทานมา สามารถมองเห็นด้ายผูกโยงใยสัมพันธ์ คู่รัก พี่น้อง เพื่อนฝูง ญาติสนิท สีของด้ายแห่งชะตาผูกเกี่ยวแตกต่างสีสัน เพียงแค่กะพริบตาสามารถรู้ได้ว่าใครผูกสัมพันธ์กันไว้ หน้าที่ของผู้สืบทอดจึง แบ่งเบาภาระสวรรค์เมื่อคำวอนไหว้ของเหล่ามนุษย์มีมากมายจน ไม่อาจรับมือ
"พี่ใหญ่ทำคะแนนตีตื้น หลงถานไป๋อี้ชิงนางมีใจให้พี่ใหญ่ เสด็จพ่อทรง กริ้วเรื่องที่ข้าไม่เอาไหน"
"องค์ชายท่านหมายมั่นสิ่งใดบอกกับข้าน้อยให้หายข้องใจ"องครักษ์ข้างกายนามกงฉานที่ อ่อนแก่กว่าไม่มากนักเอ่ยปากถาม
"หากใครได้หลงถานไปอี้ชิงได้เคียงข้างใครคนผู้นั้นจึงนับว่ามีโอกาสได้นั่งบัลลังก์ตำหนักบูรพา เห็นหรือไม่บิดานางรักใครjดูแลเหมือนหยกล้ำค่าอีกทั้งใต้เท้าไป๋ถานล้วนมีแต่ผู้ที่ ยกย่องเชิดชูไม่ว่าจะทำการใดล้วนสำเร็จลุล่วงด้วยเป็นที่วางใจแม้แต่เสด็จพ่อยังต้องเกรงใจเขา"
"องค์ชาย เรื่องตำแหน่งองค์รัชทายาท นับวันยิ่งช่วงชิงเข้มข้นหากเป็นเช่นนี้เกรงว่าองค์ชายจะพ่ายแพ้เป็นแน่แท้"ไม่ได้เย้ยหยันทว่าพูดถึงเรื่องจริงที่กำลังเป็นไป
"ข้าควรทำเช่นไร ในเมื่อเสด็จพ่อจนป่านนี้ยังไม่พูดถึงเรื่องแต่งตั้งรัชทายาทอีกทั้งพี่ใหญ่ได้ใจของหลงถานไป๋อี้ชิงไปครอง"
“ที่ฝ่าบาทยังไม่ทรงตัดสินใจเพราะต้องการให้องค์ชายมีโอกาส ในพระทัยฝ่าบาทนั้น มีองค์ชายอยู่สามในห้าส่วน แต่เพราะองค์ชายไม่ยอมแสดงความสามารถหรือไม่ยอมตัดสินใจเรื่องใดลงไปให้เด็ดขาดฝ่าบาทจึงชะลอเรื่องการแต่งตั้งองค์รัชทายาทไว้”
“เจ้าคิดว่าข้าควรทำเช่นไรดี”
" มีเรื่องเล่าขานหนึ่ง เรื่องผู้ทรงพลังเวทสามารถเปลี่ยนชะตารักเกลียด ด้วยการตัดด้ายวาสนา หากนางตัดด้ายผู้คนที่เคยรักใคร่จะต้องพลัดพรากจากลา แต่หากนางผูกมันเข้าด้วยกันแล้วไซร้ แม้ว่าจะเกลียดชังปานใดก็ต้อง ประสบพบเจอร่ำไป"เลิกคิ้วสูงยิ้มยียวน
"เรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ แล้วทำไมจึงไม่ผูกด้ายของตนกับฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ เผื่อว่าจะได้เป็นใหญ่เหนือหญิงใดได้นั่งตำแหน่งฮองเฮาเสีย"
"แม้นางจะทำการผูกตัดด้ายวาสนารัก เกลียด ก็ต้องได้รับความยินยอมจากสวรรค์ เล่ากันว่านางจะไม่ช่วยผู้ที่สวรรค์บัญชาว่าไม่อาจคู่ควร"
ยิ้มหยันไม่ได้รู้สึกเชื่อถือในสิ่งที่องครักษ์ข้างกายพูดคิดเพียงแค่ว่านี่คือความงมงายเมื่อผู้คนไร้ซึ่งความหวัง
"แล้ว หากข้ากับหลงถานไป๋อี้ชิงไม่ได้รับความยินยอมจากสวรรค์เล่า นางทำไม่สำเร็จนางก็อ้างบัญชาสวรรค์"
"องค์ชายควรจะลองดู หากว่าองค์ชายกับบุตรีใต้เท้าหลงถานมีวาสนาต่อกันนั้นเท่ากับเป็นกำไร แค่ลองไม่ได้เสียหายอะไร หรือบางทีอาจเปลี่ยนความคิดองค์ชายได้"
"กงฉาน เจ้าเอาสิ่งใดมาการันตีเช่นนั้นไม่สู้รอให้สวรรค์บงการไม่ดีกว่าหรือ"
" รอสวรรค์กว่าคำวอนขอจะส่งถึงสวรรค์ตำแหน่งองค์รัชทายาทคงเป็นขององค์ชายใหญ่ไปเสียแล้ว ใต้เท้าหลงถานเองก็ได้เชื่อมั่นในเรื่องนี้ไม่น้อย ได้ยินยอมให้นางผูกตัดความสัมพันธ์จนสามารถเป็นที่รักใคร่ และควบรวมอำนาจไว้ในมืออีกทั้งยังมีผู้คนรักใคร่"เหอผิงฟาหยางพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
หวงหลานหลับตาลงช้าๆ เมื่อหมิงยู่จ้องมองมาไม่วางตา
“เทพธิดาน้อย เหม่ยเมย (น้องสาว) ได้ความว่าอย่างไร ท่านช่วยข้าได้หรือไม่”หวงหลานลืมตาขึ้นช้าๆ
“ตกลง ท่านกลับไปเสียก่อน เรื่องที่ไหว้วานไม่ยากเกินความสามารถข้า แล้วอย่าได้เรียกข้าว่าเทพธิดาเลยข้าแค่คนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น”หมิงยู่ ยิ้มกว้าง
“ขอบคุณแม่หมอยิ่งนัก นี่เป็นสินน้ำใจเล็กน้อย หยิบถุงเงินออกมาจากอกเสื้อส่งให้หวงหลาน
“ข้ารับไว้แค่เพียงครึ่งของที่ท่านเตรียมมา ครั้งนี้สวรรค์กำหนดไว้แล้วเพียงแค่ข้าทำตามบัญชาสวรรค์ก็เท่านั้น”
“ขอบคุณเหม่ยเมยอีกครั้ง”
“หวงหลานเก็บของได้แล้ว กลับบ้านเสียที”หลิวเหยียนบอกกับหวงหลานที่เป็นลูกสาว
เหอผิงฟาหยางเดินเข้ามาพร้อมกับกงฉาน ดวงตาคมใบหน้าหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน หวงหลานเผลอมองใบหน้าหล่อเหลาราวเทพสวรรค์ด้วยความลืมตัว เหอผิงฟาหยางเองก็จ้องใบหน้างดงามของหวงหลานคล้ายกับต้องมนต์สะกด เวลาหยุดนิ่งอยู่กับที่ มีเพียงเขากับนาง
“แม่หมอ เราต้องการให้ท่านช่วย”กงฉานเอ่ยขึ้นเบาๆ เหอผิงฟาหยางเบือนหน้าหนีจากดวงหน้างดงามนั้นอย่างแสนแสียดาย
“วันหนึ่งนางช่วยได้เพียงหนึ่ง พรุ่งนี้จึงค่อยมาใหม่”หลิวเหยียนมารดาของหวงหลานเอ่ยขึ้น
“แม่หมอเราจะพบท่านได้ที่ไหน”หลิวเหยียนดึงมือหวงหลานจากไป
“ที่นี่”เหอผิงฟาหยางส่ายหน้าไปมา
“คงเป็นพวกหลอกลวงเห็นได้ชัดว่า ตั้งใจจับปลาอ้วนพีเพียงวันละตัว กันความผิดพลาด”ยิ้มหยันก้าวเดินสวนทางออกไป
กระท่อมน้อยกลางป่าเขา
“ท่านแม่ทำไมท่านแม่บอกว่าเราช่วยเหลือได้เพียงหนึ่งเท่านั้น”
“คนผู้นั้น มีด้ายผูกโยงกับเจ้า” หวงหลานยิ้ม
“ท่านแม่ล้อข้าเล่น เดิมด้ายของข้าผูกไว้กับหนานเปียนในเมื่อหนานเปียนตายไปแล้ว ด้ายนั้นก็คงไม่ได้ผูกไว้กับใคร”
“เจ้าอายุสิบห้าปี หนานเปียนก็ตาย จนป่านนี้ ยังไม่มีสายใยผูกโยงกับผู้ใดจนกระทั่งพบเขา”
“ท่านแม่ ข้าจะตัดด้ายเสียท่านแม่จะได้สบายใจ”
“เขามาให้เจ้าผูกด้ายกับใครอีกคน”หวงหลานยิ้มบางๆ เข้าใจความห่วงใยของมารดาได้ดี
“เช่นนั้นก็ควรจะช่วยเหลือเขา”หลิวเหลียนหลุบตามองพื้น
“เจ้ายินดี ฝืนบัญชาสวรรค์ยอมเจ็บปวด จนอยู่ไม่สู้ตาย เจ้ายอมสละมันได้หรือไรลูกแม่”
“แล้วหลบเลี่ยงเขาเสีย ไม่ใช่การฝืนบัญชาสวรรค์หรือไร มิสู้ผูกด้ายให้เขาเสียใหม่หรือไม่ก็ตัดด้ายของเขาที่ผูกกับข้าเสีย”
“แม่กลัวว่าเจ้าจะต้องเจ็บปวด”หวงหลานยิ้ม เช่นไรจะเจ็บปวดในเมื่อหวงหลานไม่ได้คาดหวังสิ่งใดทำทุกอย่างเพื่อแบ่งเบาภาระสวรรค์
บทล่าสุด
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก จบ
“เจ้าต้องขยันดูว่าด้ายของเจ้าปรากฎขึ้นหรือยัง” หวงหลินยิ้ม“ท่านแม่เจ้าข้าโล่งใจเจ้าค่ะ ป่านนี้ท่านเทพหมิงเหยียนซือเฉินยังไม่ยอมมาอารักขาลูกสาวข้าอีก”“ท่านเทพงานล้นมือ คราวนั้นหายไปแรมปีจึงได้โผล่มา ตอนที่เจ้าตั้งท้องหวงหยินนี่คงกำลังทำของเล่นให้หวงหยินสินะ”คนทั้งหมดหัวเราะพร้อมกันหมิงเหยียนซือเฉินที่กำลัง ยกพัดโบกเพื่อให้เศษไม้ในมือกลายเป็นของเล่นสักชิ้นให้กับหวงหยินแต่ไม่สมดังใจสักที“พรุ่งนี้ก็ยังไม่สำเร็จเฮ้อน่าเบื่อจริง ก็ธรรมดาอะนะข้าเทพผู้เพียบพร้อมของที่ให้นายหญิงหวงหยินจะต้องสมบูรณ์แบบ” พูดยิ้มๆ“ท่านเทพ” เจ้าที่ประสานมือ“มีอะไรกับข้า”“เง็กเซียนให้หาท่าน มีเรื่องด่วน” หมิงเหยียนซือเฉินพยักหน้าก่อนจะหายวับไปกับตาหวงหลินนั่งเย็บถุงหอม ให้กับฟาหยิน“ข้ามาลา” หวงหลินเลิกคิ้วสูง” จะไปไหนต่อไปจะไม่มีการผูกการตัดด้ายอีกต่อไปแล้วข้าก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ทุกอย่างล้วนเป็นสวรรค์กำหนดเง็กเซียนฝากขอบใจพวกเจ้าแม่ลูกที่ช่วยสวรรค์ได้ไม่น้อยต่อไป จะไม่มีนักเวทผู้สืบทอดแล้ว” หวงหลินยิ้มเศร้าๆจบบริบูรณ์“เราคงคิดถึงท่านเทพ”พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“ข้าเองก็คงคิดถึงพวกเจ้าไม่น้อย หวงหล
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บทสรุป
บอกให้เกี้ยวรอข้าก่อน” กงฉานยิ้มถอนหายใจยาวเหอผิงฟาหยางก้าวเดินเข้าไปในกระท่อมน้อย หวงหลินกับฟาหลางอ้าปากค้างไม่คิดว่าเหอผิงฟางหยางจะมาด้วยตัวเอง“ปะปล่อยข้านะ ปล่อยข้า” เหอผิงฟาหยางอุ้มร่างเล็กของหวงหลานในอ้อมแขนแนบแน่นก้าวเดินออกจากกระท่อม“หวงหลินกับฟาหลางพาท่านยายไปกับเราด้วยเกี้ยวรออยู่ส่วนท่านแม่ของพวกเจ้าฮองเฮาของข้าข้าจะพานางกัลบไปเอง” สั่งด้วยเสียงอันดัง ฟาหลางยักคิ้วกับหวงหลินเดินกลับเข้าไปข้างในพยุงหลิวเหยี่ยนไปที่เกี้ยวที่กงฉานรออยู่“ปล่อยนะจะพาข้าไปไหนไม่อาจลูกทั้งสองหรือไร”“นั่นสินะไม่อายลูกๆ หรือ มารดาที่ดื้อดึงจะต้องถูกปราบพยศโดยสามี” หวงหลานหน้าแดงด้วยความเขินอาย ต่วนตงยืนม้าคอยพอเหอผิงฟาหยางมาถึงเขาก็ลงจากหลังม้าช่วยส่งหวงหลานขึ้นบนหลังม้า“ไม่ต้องการรักขา ข้าจะกลับวังลหวงด้วยตัวเองนำกำลังอารักขาท่านยายหลิวเหยียนกับไท่จือและองค์หญิงเถอะ” ต่วนตงยิ้มประสานมือตรงหน้า เหอผิงฟาหยางกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังม้าโอบแขนรอบร่างเล็กของหวงหลาน“ไปกันเถอะต่อไปเป็นเรื่องของเราสองคนแล้ว” หวงหลานใจเต้นตึกตัก“ทำราวกับช่วงเวลาหนุ่มสาว”“ข้าต้องอดทนแค่ไหนจึงมีวันนี้วันที่ได้กอดเจ้าได้…
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก หลักแหลม
สามวันผ่านไป“ถ้าไม่มีฟาหยินจวิ้นหวังที่หลักแหลมในวันนั้นข้าฟาหลางคงไม่มีวันนี้ แล้วพี่สาวหวงหลินก็ฟื้นคืนมาบ่นเข้าได้เหมือนเดิม” ฟาหลางยิ้มร่า ข้างๆ นั้นฉูฉู่นั่งชงชาให้อย่างเอาใจ“ฟาหยินไม่รับคำชมคำชมต้องมอบให้หมอหลวงและอาวุโสนิรนามท่านนั้น”“ข้ายังไม่ได้ถามเลยว่าทำไมถึงคิดได้ว่าต้องให้หมอหลวงช่วยปรุงยาขึ้นมาใหม่”ฟาหยินยิ้ม“ยานี่ เป็นบ้านหลงถานที่มักจะปรุงขึ้นด้วยตัวเองฉะนั้นคงเป็นตัวยาที่พอจะหาได้ ข้าได้ยาเม็ดมาจากอาวุโสนิรนามคนนั้นก็เลยไปหาหมอหลวงก่อนอันดับแรกให้เขานำตัวอย่างยาถอนพิษเพื่อปรุงยาเหมือนกันนี้ขึ้นมาเพื่อหวงหลินที่นางต้องพิษน้อยกว่าไท่จือฉะนั้นยานั่นจึงให้ไท่จือได้ใช้ถอนพิษก่อน”“ท่านดีกับข้าเพียงนี้เชียวหรือห่วงใยข้ายิ่ง”“ป่าว ที่ข้าทำเพราะยานั้นไม่แน่ว่านั่นจะถอนพิษหรืออาจมีพิษร้ายแรงข้าไม่ได้ไว้ใจอาวุโสนิรนามคนนั้นแค่ใช่ไท่จือเป็นหนูลองยาความจริงแล้วข้าห่วงหลงหลินกลัวว่ายานี้จะทำให้นางลำบากกว่าเดิม หรือ…อาจจากข้าไป”“ฟาหยิน ในที่สุดข้าก็รุ้แล้วว่าท่านเห็นหญิงงามดีกว่าข้า” ฟาหลางแสร้งทำท่าที ขึงขัง“จวิ้นหวังทำถูกแล้วหากเป็นไท่จือท่านจะเลือกให้ใครระหว่างข้ากับน้อง
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เลือก2
“รีบไป มอบยาให้ใครสักคน เพื่อดุว่ายาของข้าใช้ได้จริงหรือไม่” ฟาหยินถอนหายใจ“แล้วหากมันม่ใช่ยาถอนพิษแล้วมันคือยาพิษเล่า”“เฮ้อเจ้าเด็กนี่จะต่างอะไรกันเจ้ามีทางเลือกอื่นหรือจะกินหรือไม่กินยาของข้าพวกเขาก็ตายไม่สู้ลองเสี่ยงดูไม่ดีกว่าหรือ”ฟาหยินนิ่งคิดตามคำพูดของหมิงเหยียนชือเฉิน“รีบกลับไปที่วังหลวงเอาแต่สงสัยอยู่นั่น” ฟาหยินประสานมือแล้วควบออกจากตรงนั้นวังหลวงอีกครา“ป่านนี้ยังไม่มีใครที่สามารถถอนพิษร้ายนี้ได้ ท่านแม่ข้าจะขอร้องหมิงเหยียนซือเฉิน” หวงหลานทำสีหน้าหนักใจ“เขาไม่มาพบหน้าได้ยินว่าปลีดวิเวกเพื่อบำเพ็ญเพียร เจ้าไม่เห็นหรือไรแม้หวงหลินจะบาดจ้บเพียงนี้ยังไม่แวะมาเยี่ยมกรายเขาเขามีหน้าที่ปกป้องหวงหลินมาตั้งแต่หวงหลินถือกำเนิดแต่มาวันนี้ไม่เห็นแม้เงาไม่แปลกหรือไร อาจกำลังตัดใจ”“ท่านแม่เทพเซียนเช่นไรต้องตัดใจ” หลิวเหยียนถอนหายใจ“เทพ ทำผิดก็ต้องสำนึกผิดก็คงรู้ว่าตัวเองผิดจึงต้องปลีกวิเวกบำเพ็ญเพียร”“ท่านแม่ตั้งแต่ท่านมานถึงข้ามาจนถึงหวงหลินท่านเทพมีท่าทีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแล้วเช่นไรท่านจึงแน่ใจว่าเป็นเพราะหวงหลินที่ทำให้เทพผู้กุมชะตาจึงต้องถึงกับปลีกวิเวก ด้วยเรื่องเล็กน้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เลือก
“ม่ายยยฝ่าบาทลูกของข้าลูกทั้งสองคนของข้าฮืออออออออไม่พวกเขาจะต้องมีชีวิตที่ดีพวกเขาจะต้องไม่เป็นอะไร” สะอื้นอย่างหนัก เหอผิงฟาหยางถอนหายใจยาว“หวงหลิน ลูกของเราเป็นอย่างไรบ้าง”“ลูกดอก ลูกดอกนั่นอาบยาพิษ เพียงฉิวเฉียดก็ทำให้ตายได้ฮืออออออฝ่าบาทเราจะทำอย่างไรดี”เหอผิงฟาหยางสวมกอดหวงหลานไว้แน่น“ข้าไม่มีทางให้พวกเขาตาย เราทั้งหมดเพิ่งจะได้อยู่พร้อมหน้ากันก็ต้องมาจากกันแบบนี้ไม่มีทาง”“ฝ่าบาท” กงฉานสาวเท้าเข้ามาข้างในยกมือขึ้นประสานกันตรงหน้าเหลือบตามองหวงหลานแล้วถอนหายใจ“ว่าอย่างไรจับตัวคนร้ายได้หรือไม่”“พ่ะย่ะค่ะคนร้าย เป็นคนของฮองเฮา นางจ่ายเงินจำนวนไม่น้อยให้สังหารแม่นางน้อยหวงหลิน ลูกดอกอาบยาพิษจะต้องถอนพิษก่อนจึงจะรักษาบาดแผลได้ และยาถอนพิษมือสังหารบอกยังไม่มีใครปรุงขึ้นมา”หวงหลานซบหน้าร้องไห้ เหอผิงฟาหยากอดร่างเล็กสั่นสะท้านไว้อ้อมแขนแน่น“ป่าวประกาศออกไปหากใครสามารถถอนพิษชนิดนี้ได้ข้ามีรางวัลให้อย่างงาม” กงฉานประสานมือออกไปหมอหลวงหิ้วหลวมยาออกมาประสานมือตรงหน้า“ฝ่าบาทลูกดอกไม่ได้ถูกจุดสำคัญ ข้าน้อยทำความสะอาดบาดแผลเรียบร้อยให้ยาสมานแผลแล้วรอเพียงยาถอนพิษอาการของไท่จือก็จะดี
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เจ็บปวด
วังหลวง“ฮองเฮาเพคะแย่แล้ว ไท่จื่อถูกลอบสังหารมือสังหารใช้ธนูเป็นอาวุธตอนนี้อาการเป็นตายเท่ากัน” หลงถานไปอี้ชิงทำสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกอะไร“ข้าจะไปที่ตำหนักชิงหนิงกง” ก้าวเดินนางกำนัลรีบตามไปทันทีตำหนักชิงหนิงกง“ฮืออออออเขาจะตายไหม ฮืออออออย่าตายนะ” ฉูฉู่ร้องไห้ฟูมฟายนางกำนัลคนสนิทกำลังปลอบใจข้างในนั่น เหอผิงฟาหยางและต่วนตงเดินแทบจะชนกันหมอหลวงกำลังตรวจดูอาการบาดเจ็บ“ฝ่าบาท” ไป๋อี้ชิงพุ่งตัวเข้าไปในห้องทันที“ไท่จือเป็นอย่างไรบ้างใครบังอาจทำร้ายไท่จือ”“มือสังหารหมายชีวิตหวงหลิน แต่ไท่จือเอาตัวเองปกป้องนาง”“นางมารนั่นยังไม่ตายอีกหรือ” เผลอแสดงน้ำเสียงและท่าที เหอผิงฟาหยางขมวดคิ้วคมคว้ามือไป๋อี้ชิงไปอีกด้านของห้อง“บอกมาเป็นเจ้าใช่ไหมที่ส่งคนลอบสังหารหวงหลิน เจ้ารู้ใช่ไหมว่านางคือลูกสาวของข้า เจ้ายังไม่เลิกนิสัยเลวทรามเช่นนั้นอีกใช่ไหม”“หลงถานไป๋อี้ชิงยิ้มหยัน“นางสมควรตาย ไม่ว่าจะเป็นลูกสาวของฝ่าบาทหรือไม่นางก็ควรตาย มาบอกว่าข้าทำฝ่าบาทมีหลักฐานอะไร ทุกครั้งที่ผ่านมาฝ่าบาทมีหลักฐานอะไรเอาผิดข้าได้ทุกครั้งก็ต้องปล่อยข้าไปเคยเอาผิดข้าได้หรือ”“ไม่เอาผิดเพราะ ข้าไม่อยากเอาผิด
บางทีคุณอาจจะชอบ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
อี้ซัวเยียนอวี่1.6M viewsบุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง
หิมะที่ปลิดปลิว55.2K viewsฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ31.0K viewsสาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง
พิมพ์สีทอง10.8K viewsบุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม
อาหลานเร่อ631 viewsองค์หญิงสองสามี
ไฉ่เฉิน / หลานจิง / ราตรีฝนพรำ / เกนไลซี / ไนยาดา959 viewsหวนคืนอีกคราชะตานี้ข้าลิขิตเอง
Sanassetong 2.8K viewsอัปลักษณ์จวนเดียวดาย
จ้าวฮุ่ยอิง102 views
