15 อะไรๆ ก็สามี (1)

ซวี่รุ่ยเข่อกลับมาถึงอีกครั้งก็เป็นยามบ่ายแล้ว เมื่อเข้าไปในกระท่อมก็โล่งใจที่ยังเห็นมู่ชิงตานนอนอยู่บนเตียง หญิงสาวที่กำลังนอนเล่นแทะเมล็ดทานตะวันอบแห้ง ไม่รู้ตัวว่าถูกชายหนุ่มมองตนอยู่ด้วยแววตาเอ็นดู

“นอนหลับสบายหรือไม่”

“อ๊ะ! พี่เข่อมาแล้วหรือ ท่านไปที่ใดมา” มู่ชิงตานได้ยินเสียงซวี่รุ่ยเข่อ ก็ลุกขึ้นนั่งอย่างอารมณ์ดี แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดอาการตนจึงเป็นเช่นนี้

“ข้าไปในเมืองมา” เขาตอบเสร็จก็โยนขนมกับขี้ผึ้งตลับหนึ่งให้นาง “ทาสองเวลา ยามเช้าทาหลังตื่น ยามจะนอนทาก่อนหลับ”

“หา! ทาที่ใดล่ะ?” มู่ชิงตานงงงัน จู่ๆ มาถึงก็โยนขี้ผึ้งอะไรก็ไม่รู้ให้ บอกทาสองเวลาเช้ากับก่อนนอน

“ขี้ผึ้งชนิดนี้มีเพียงในแคว้นชุนไห่เท่านั้น ช่วยในเรื่องลบเลือนรอยแผลเป็น ไม่เกินสองอาทิตย์ก็จางแล้ว”

อืม...ก็นับว่ามีประโยชน์เก็บไว้ก่อนก็แล้วกัน

“ขอบคุณพี่เข่อเจ้าค่ะ”

“อืม”

“ไหนท่านบอกว่าเงินท่านหมดแล้ว เหตุใดจึงมีเงินไปซื้อขี้ผึ้งตลับนี้กัน ข้าดูแล้วก็คิดว่ามันไม่น่าจะถูกๆ นะ” มู่ชิงตานถามด้วยแววตาคาดคั้น คิ้วบางยกขึ้นอย่างทะเล้น

“อย่ายกคิ้ว! เป็นหญิงสาวทำเช่นนี้ไม่เหมาะ”

“ชิ!” มู่ชิงตานเดาะลิ้นในลำคอ