4 โจรราคะ (2)

เพล้ง!!

บุรุษตรงหน้ายังเอ่ยไม่ทันจบก็ล้มหงายหลังลงไปบนเตียงพอดีอย่างควบคุมตัวไม่ได้ มู่ชิงตานที่ถือแจกันกระเบื้องในมือมองอย่างเหลือเชื่อ แรงนางสู้เขาไม่ได้เห็นๆ แต่นี่เขาถึงกลับสลบง่ายดายถึงเพียงนี้

“นี่!” นางเขยิบเข้าไปใกล้สัมผัสตัวเขาเบาๆ แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะโต้ตอบนางกลับ หญิงสาวจึงได้ถอนหายใจด้วยความ

โล่งอก

มู่ชิงตานไม่ทันระวัง เผลอแตะเข้ากับแผงอกหนาของเขา ของเหลวเหนอะหนะก็ติดมือนางออกมาด้วย “บาดเจ็บหรือนี่...”

“แม่นางชิงตาน อาหนิวเอาน้ำมาให้ท่านแล้ว”

ทันทีที่ฉูหนิวเปิดประตูเข้ามาก็แทบตกใจ นี่ถึงกับมีบุรุษนอนอยู่บนเตียงของนาง!

แม่นางชิงตานไม่รับแขกไม่ใช่หรือเหตุใด...

“อาหนิว อย่าเอ็ดไป” มู่ชิงตานปล่อยผ่านสีหน้าซีดเซียวของฉูหนิว จากนั้นเดินไปหลังม่านแต่งตัว สาวงามย่างออกมาอีกครั้งในสภาพบุรุษผู้หนึ่ง “ไปข้างนอกกันเถอะ”

“ดูท่าแม่นางชิงตานคงติดนิสัยคุณหนูเสวี่ยมากไปหน่อยนะเจ้าคะ แต่แม่นางยังดีกว่าคุณหนูเสวี่ยนัก”

ฉูหนิวพูดพลางขบคิดไปถึงเสวี่ยเหมยที่ยามนางปลอมเป็นบุรุษมักจะไม่เหมือนบุรุษเสียทีเดียว แต่มู่ชิงตานกลับให้ความรู้สึกต่างออกไป อาจเพราะใบหน้านางเกลี้ยงเกลาและไม่ได้ขาวล้ำเช่นคุณหนูเสวี่ย

ทั้งสองแบกบุรุษผู้หนึ่งเดินออกมาจากหอนางโลมอย่างเปิดเผย แม้คนจะเห็นฉูหนิวแต่ก็คิดเป็นทำนองเดียวกันว่าฉูหนิวเป็นเด็กรับใช้ นางก็คงเอาใจแขกเหรื่อช่วยบ่าวของคุณชายที่สลบไสลท่านนี้แบกเขาออกนอกหอโคมแดงก็เท่านั้น

ลึกเข้าไปในเมืองหมาน มีสามเงาร่างกำลังเดินเข้าไปในตรอกลึกที่ไร้ผู้คนเดินผ่าน หากจะบอกว่าเดินก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเสียทีเดียว เพราะบุรุษตรงกลางไม่ได้ถึงกับเดินออกจะโดน ‘ลาก’ เสียมากกว่า

บ้านเรือนเรียงรายกันในตรอก แต่ยามนี้แต่ละบ้านกลับดับไฟเข้านอนกันหมดแล้ว มีเพียงบุรุษที่สลบไสลไม่ได้สติกับสตรีสองนางที่กำลังเดินเข้ามาลึกเรื่อยๆ ด้วยความเหนื่อยหอบ

“แม่นาง ใกล้ถึงแล้วเจ้าค่ะ”

“เหนื่อยหน่อยนะอาหนิว” นางทำได้เพียงขอบคุณผ่านคำพูดเท่านั้น ผู้ใดดีต่อนาง นางย่อมดีตอบ

“หากได้ทำเพื่อแม่นางชิงตาน อาหนิวไม่เหนื่อยเลยเจ้าค่ะ” ฉูหนิวพูดพร้อมกับยิ้มแก้มปริ

ทำเพื่อนางที่ว่า...ฉูหนิวคงไม่ได้คิดว่านางกับบุรุษผู้นี้มีความสัมพันธ์ลึกลับหรอกนะ

“อาหนิว...” นางที่กำลังจะไขข้อเข้าใจผิดของฉูหนิวกลับถูกอีกฝ่ายขัดขึ้น

“ถึงแล้วเจ้าค่ะ อาหนิวไปเปิดประตูให้นะเจ้าคะ”

ฉูหนิวค่อยๆ ปล่อยชายหนุ่มให้มู่ชิงตานประคองก่อนครู่หนึ่ง แล้วนางจึงรีบไปไขกุญแจบ้านที่ถูกใส่กลไกไว้อย่างแน่นหนา

บ้านหลังนี้จะเรียกว่าเป็นบ้านของมู่ชิงตานก็ได้ นางซื้อไว้ยามที่นางอยากออกมาเที่ยวข้างนอกหอนางโลม แต่เรื่องนี้ย่อมไม่มีผู้ใดล่วงรู้นอกจากฉูหนิวเช่นเคย

เมื่อวางบุรุษตัวโตไว้บนเตียงแล้ว มู่ชิงตานเลยรีบให้ฉูหนิวไปเคาะประตูร้านหมอยาตรงทางเข้าตรอกเพื่อขอซื้อสมุนไพรรักษาบาดแผลอักเสบเป็นหนอง

ระหว่างที่รอสาวใช้ตัวน้อยมู่ชิงตานจึงหยิบกรรไกรเหล็กที่นางประมูลได้มาตัดเสื้อของเขาออก “ล่วงเกินท่านแล้ว”

ไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไร แต่มู่ชิงตานคิดไว้ว่าเขาน่าจะมาเพราะเรื่องดาบหลอมพิษจริงๆ นั่นแหละ ก็หน้าตาเขาไม่เหมือนกับคนในแคว้นนี้สักนิด...

ผิวกร้านแดดและกล้ามหน้าท้องที่เป็นลำ...

มู่ชิงตานส่ายหน้าเอาความคิดไม่ดีออกไป นางมองไปยังใบหน้าของบุรุษหนุ่มด้วยสายตาเลื่อนลอย หากไม่สนใจรอยแผลที่ถูกของมีคมบนหน้า เขาก็เป็นบุรุษรูปงามที่หาตัวจับยากผู้หนึ่ง

หลังจากพบว่าตัวเองเหม่อลอยมากเกิน นางจึงรีบดึงสติตัวเองกลับมา แล้วสำรวจดูบาดแผลบนหัวเขาที่ถูกนางทำร้ายเมื่อครู่

ท่ามกลางสายตาที่เลือนรางของชายหนุ่ม เขาเห็นใบหน้าของสาวงามกำลังลูบคลำบนหัวเขาอย่างแช่มช้า ฉับพลันลำคอของเขากลับแห้งผากไปด้วย

นี่น่ะหรือมู่ชิงตาน คณิกาอันดับหนึ่งของเมืองหมาน...

หลังจากนั้นเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

“แม่นางชิงตาน” ฉูหนิวก้าวเข้ามาพร้อมกับยื่นถุงผ้าที่ห่อยาให้สาวงามตรงหน้า “อาหนิวนำยามาแล้วเจ้าค่ะ แต่ยาที่ได้มามีเพียงยารักษาแผลภายนอกเท่านั้น หากอยากได้ยาต้มรักษาภายในท่านหมอบอกว่าให้รอไปถึงพรุ่งนี้เจ้าค่ะ”

“ลำบากอาหนิวแล้ว เช่นนั้นไปยกน้ำสะอาดเข้ามาเถิด ต้องเช็ดแผลเขาเสียหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

เมื่ออ่างน้ำเปล่าถูกยกเข้ามา นางจึงลงมือบิดผ้าที่ชุบน้ำแล้วบรรเลงเช็ดแผลเขาทันที มู่ชิงตานเพียงแค่แตะเบาๆ ชายหนุ่มกลับลืมตาเบิกกว้างข้อมือใหญ่ของเขาคว้าแขนของมู่ชิงตานเอาไว้แน่น ดวงตาฉายแววเหี้ยมเกรียมและเจ็บปวดพร้อมกัน

“แม่นางชิงตาน!” ฉูหนิวเป็นห่วงนายหญิงของนางที่สุดจึงโพล่งออกมาเสียงดัง

“คุณชาย ข้าเพียงช่วยคุณชายรักษาบาดแผลมิได้มีเจตนาร้าย”

มู่ชิงตานพูดจบก็พิศมองดวงตาของชายหนุ่มซึ่งยามนี้ค่อยๆ อ่อนลงก่อนจะหลับตาลงเช่นเดิม มือใหญ่จึงคลายออกจากแขนของนางแต่กลับไม่ได้ปล่อยและยังจับไว้หลวมๆ อยู่เช่นนั้น

“อาจจะเจ็บไปบ้าง แต่บาดแผลของท่านมากมายเกินไปต้องอดทนเอาเองแล้ว”

นางมองไปยังรอยแผลเป็นเก่า และรอยแผลใหม่ที่ทาบทับกันก็หายใจติดขัดขึ้นมาทันที

เขาช่างมีศัตรูมากมายเสียจริง!

ผ้าเปื้อนโลหิตสีแดงถูกวางลงไปในอ่างน้ำเป็นครั้งสุดท้าย ในที่สุดมู่ชิงตานก็เช็ดบาดแผลให้เขาเสร็จจนหมด ทำให้เวลานางล่วงเลยมาหลายชั่วยาม

มือของนางเหลือเพียงแค่ข้างเดียวนี่นา บุรุษผู้นี้คงจะมีนิสัยดื้อด้านเป็นแน่ ทั้งที่ยังหลับแต่กลับจับแขนนางไว้ไม่ปล่อยเช่นนี้ เพียงนางสะบัดเขาก็เกาะกุมแน่นขึ้นไปอีก

“แม่นางชิงตาน เราสมควรจะกลับแล้วเจ้าค่ะ” ฉูหนิวสังเกตเห็นนานแล้วที่ชายหนุ่มผู้นี้พันธการนายหญิงของนางไว้ไม่ยอมปล่อย ยิ่งทำให้นางเข้าใจผิดยิ่งขึ้นไปอีก “ไว้เราค่อยมาใหม่ตอนฟ้าสว่างแล้วก็ได้นะเจ้าคะ”

“อาหนิว มาช่วยข้าแกะมือเขาออกเถิด”

ทั้งสองพยายามอยู่นานกว่าจะแกะมือเขาออก ยามที่พวกนางจะก้าวออกไปเขากลับเอ่ยออกมาแผ่วเบา

“นำดาบหลอมพิษมาให้ข้า...”

เพียงประโยคแผ่วเบานั้น กลับทำให้มู่ชิงตานขนลุกตั้งชันขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ดาบเล่มนั้นนางลำบากกว่าจะหามาได้ หนำซ้ำสหายของนางก็อยากได้ เพราะฉะนั้นนางจะตัดใจยกให้ผู้อื่นได้อย่างไร!