ตอนที่ 82 เฉิดฉายในวันงาน

เรือนรองนอกเมืองตระกูลซุน

ยามรุ่งสาง ก่อนแสงแรกของวันจะทอดถึงริมหน้าต่าง กลิ่นกำยานจาง ๆ ยังลอยอ้อยอิ่งในอากาศ คล้ายจะซึมซาบเข้าไปในผืนแพร และผิวกายที่เคยสัมผัสกันยามราตรี

หลี่ซุนเหม่ยนั่งเงียบอยู่ข้างเตียง ดวงตาคมงดงามทอดมองชู้รักวัยดึกที่นอนสงบใต้ผ้าห่มหนานุ่ม ราวกับนางกลัวว่าแค่ขยับตัว แสงเช้าก็จะพาเขาจากไป

เสนาบดีซุนลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตานั้น แม้จะเคยเฉียบคมต่อศึกการเมืองเพียงใด ยามนี้กลับมีเพียงความอ่อนโยนจนเกินต้าน

“เจ้าจะไปแล้วหรือ…” เสียงเขาแผ่วพร่า

หลี่ซุนเหม่ยยิ้มบาง ก่อนเอื้อมมือไปแตะแก้มเขาแผ่วเบา ดั่งจะจารจำน้ำหนักสัมผัสนั้นไว้ในวิญญาณ

“หากข้าอยู่ต่อ...เราทั้งคู่อาจลืมว่าพรุ่งนี้เราต้องแสร้งไม่เคยใกล้ชิดกัน” นางลุกขึ้นอย่างเงียบงัน แต่มือของเขากลับคว้าแขนเรียวนั้นไว้แน่น

“คืนหน้า...เจ้ายังจะมาอีกหรือไม่”

คำถามนั้นไม่ใช่คำขอ หากเป็นเพียงเสียงอ้อนวอนจากคนที่รู้ว่าตนไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง หลี่ซุนเหม่ยนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนเอื้อมมือมากุมมือนั้นแน่นขึ้น

“คืนจันทร์เสี้ยวหน้า… ข้าจะหาเหตุออกจากจวน แล้วมาพบท่านที่เดิม… หากท่านยังอยากเห็นหน้าข้าอยู่ และหากข้ายังไม่ได้เข้าถวายตัว ถึงแ