120

“ข้าส่งเจ้ากลับไปอยู่กับท่านเขอเข่อดีหรือไม่” กุ้ยถิงนึกขันกับความเขินอายของเด็กสาว ทั้งที่ยอมรับแล้วก็ยังทำเป็นปากแข็ง พูดพาดพิงไปถึงเขอเข่อ

“ไม่เอานะ ข้าไม่ไปอยู่กับเขาแล้ว เขาไม่ค่อยใส่ใจข้าเท่าไหร่หรอก วัน ๆ เห็นสนใจแต่บัญชีกับลูกค้าเท่านั้น”

“แต่ข้ามองว่าดีนะ เจ้าจะได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่ชอบ เขาไม่คุยเจ้าก็ชวนเขาคุยสิ เป็นการสร้างความสัมพันธ์”

“ไม่ดีหรอกพี่สาว.. ความจริง..ความจริงข้าไม่ได้ชอบท่านหลงจู๊แบบนั้นหรอก แต่ยังมีอีกคนที่ทำให้ข้ารู้สึกใจเต้นทุกครั้งที่นึกถึง” นางมองหน้าหญิงสาวเหมือนชั่งใจ ในที่สุดก็ยอมเปิดปากสารภาพความในใจ “ข้ารู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นเขา”

กุ้ยถิงคลี่ยิ้มกว้างขึ้น นี่แหละคือสิ่งที่นางอยากได้ยิน “ข้าเข้าใจว่ามันเป็นเช่นนั้นเพราะอะไร เพราะข้าก็เคยเป็น” นางถอยห่างจากเด็กสาว จ้องเข้าไปในดวงตาสดใสที่มีความเขินอายปนอยู่

“ขอให้เจ้ามั่นใจในความรักอันบริสุทธิ์ที่กลั่นกรองมาจากหัวใจ เจ้าก็จะได้รับความรักแบบเดียวกันเช่นกัน” แต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้นที่ข้าไม่สามารถให้คำตอบเจ้าได้

กุ้ยถิงนึกถึงชายหนุ่มรูปงามที่ยังมองนางด้วยสายตาลึกซึ้งทุกครั้งคนนั้น อย่างน้อยการมอ