ตอนที่ 7 เหตุอลวนที่เกิดขึ้นแล้ว

ตอนที่ 7

 เหตุอลวนที่เกิดขึ้นแล้ว

“เถ้าแก่ตงเปิดประตูให้ข้าน้อยหน่อยเจ้าค่ะ คุณชายของข้าน้อยลืมของบางสิ่งเอาไว้ด้านใน”

เป็นหานอี้ที่เป็นผู้ยืนทุบประตูส่งเสียงเรียกคน โดยที่มีหลิวซู่ซู่ยืนรอท่าอยู่ด้านหลังไม่ไกลเท่าไหร่นัก

“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ บ่าวเคาะประตูนานแล้ว มิได้ยินเสียงผู้ใดขานตอบกลับมาเลยเจ้าค่ะ มิแน่ว่าเถ้าแก่ตงกับเหล่าเสี่ยวเอ้อร์ทั้งหลายอาจจะแยกย้ายกันกลับบ้านไปแล้วเจ้าคะ” หานอี้เอ่ยบอก นางยืนเคาะประตูอยู่ก็หลายคราแล้วทั้งร้องเรียกขนาดนี้หากยังมิมีผู้ใดออกมาย่อมแปลว่ามิมีคนอยู่ด้านในแล้วก็เท่านั้น

เห็นทีนางคงจะต้องให้ฮูหยินน้อยกลับจวนสกุลฉู่โดยไร้พัดที่ฮูหยินใหญ่ให้มาเสียแล้ว นางได้แต่ภวนาในใจให้ฮูหยินใหญ่ไม่ถามถึงพัดเล่มนั้น และโทษที่พวกนางจะได้รับก็อย่าให้ถึงขั้นโบยลงโทษเลย

มิเช่นนั้นนางก็มิอยากจะนึกถึงเลย ว่าสภาพของนางจะเป็นเช่นไร ยิ่งฮูหยินน้อยของนางยิ่งแล้วใหญ่หากโดนโทษโบยจริงเห็นทีจะล้มป่วยไปอีกนานทีเดียว

“มิสู้พรุ่งนี้เราให้คนนำเงินมาจ่ายเถ้าแก่ตงและก็ถือโอกาสให้นำพัดของท่านกลับไปให้ด้วยเลยจะดีกว่าไหมเจ้าคะ”

“นั้นสินะ ตกลงพรุ่งนี้ค่อยให้คนมานำพัดของท่านแม่สามีกลับมาให้ข้าก็แล้วกัน” นางเอ่ยออกมาอย่างเห็นด้วยกับความคิดของสาวใช้คนสนิทของนาง

หากแต่ในใจกับคิดอันใดบางอย่างที่ขัดแย้งขึ้นมาได้

หอเลิศรสแห่งนี้ยังมีแสงไฟส่องรอดออกมาจากช่องระบายอากาศด้านบนประตูแม้จะเป็นแสงริบหรี่เต็มที แต่ก็ยังพอเห็นเงาแสงไฟที่วูบไหวได้อยู่บ้าง หากเป็นดังที่หานอี้เอ่ยบอกนางจริงว่า พวกเถ้าแก่ตงกลับกันไปหมดแล้ว ย่อมต้องดับไฟจนหมดเรียบร้อย คนอย่างเถ้าแก่ตงมิใช่คนที่มิรอบคอบ แน่นอนว่าไม่มีทางที่เถ้าแก่ตงจะลืมดับเทียนเป็นแน่

เรื่องนี้นับว่าเป็นสิ่งที่แปลกมิน้อยมีหลายอย่างที่ขัดแย้ง และน่าสงสัย

เมื่อคิดได้ดังนั้น นางก็ทำท่าทีบอกหานอี้ว่ามิให้เอ่ยสิ่งใดออกมา ก่อนจะใช้มือของนางดันบานประตูตรงหน้าของหอเลิศรส

ประตูตรงหน้านางมิสามารถเปิดออกมาได้ และแน่นอนว่ามันถูกล็อคจากด้านใน มิใช้จากด้านนอก แน่นอนแล้วว่าเถ้าแก่ตงอาจจะกำลังเกิดเรื่องอยู่ด้านในนั้น

“หานอี้พวกเรารีบกลับกันเถิด”

นางแน่ใจแล้วก็แกล้งเอ่ยออกมาเสียงดังอย่างจงใจให้ผู้อื่นผู้ใดที่อยู่ด้านในของหอเลิศรสได้ยิน

“เจ้าค่ะคุณชาย” หานอี้เมื่อเห็นว่าฮูหยินน้อยของนางจงใจเอ่ยเสียงดัง เพราะเหตุใดบางอย่างนางจึงเอ่ยรับคำเสียงดังตามไปด้วยอย่างเสียมิได้

ขณะเดียวกันด้านในของหอเลิศรส ยามนี้เถ้าแก่ตงและเหล่าเสี่ยวเอ้อร์ทั้งสามคน โดนชายปิดหน้าสามคนจัดมัดมือมัดเท้าและมัดปากเอาไว้ทำให้มิสามารถส่งเสียงของความช่วยเหลือใดๆได้เลย

“อือ อือ อือ!!!” เป็นเสียงของเถ้าแก่ตงที่พยายามส่งเสียงเรียกให้คุณชายน้อยผู้ที่ติดเงินค่าอาหารให้ช่วยเหลือตน

แต่ก็ดูเหมือนว่าการกระทำของเขาจะเปล่าประโยชน์เนื่องจากแม้เขาจะพยายามส่งเสียงออกไป แต่ก็มิใช่ว่าเสียงของเขาจะดังพอที่คุณชายน้อยผู้นั้นจะได้ยินได้เลย เนื่องจากซึ่งที่เขาและเหล่าเสี่ยวเอ้อร์อีกสามคนที่บาดเจ็บเพราะการต่อสู้กับคนพวกนี้จนหมดสตินั้น

โดนจับมัดเอาไว้ไกลจากประตูทางเข้ามากพอสมควรเลยทีเดียว

เขาได้เพียงแต่หวังว่าคุณชายน้อยผู้นั้นกับสาวใช้จะนึกเอะใจอันใดบางอย่างได้เสียเล็กน้อยหรือหวังว่าเจ้านายของเขาผู้ซึ่งเป็นเจ้าของร้านเลิศรสจริงๆอย่างนายท่านฉู่จะแวะเข้ามาดูบัญชีที่ร้านเลิศรส

“ดูเหมือนคนที่มาเคาะเรียกจะไปกันหมดแล้ว” ชายชุดดำที่ยืนอยู่ใกล้ประตูมากที่สุดเอ่ยขึ้นเพื่อบอกกับพวกพ้องของตนอีกสองคนที่อีกคนยืนอยู่กลางห้อง และอีกคนยืนอยู่ข้างๆเถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อร์ที่พวกเขามัดเอาไว้

             “เช่นนั้นพวกเราคงต้องรีบลงมือ” เจ้าของเสียงคือชายชุดดำที่ยินอยู่กลางห้องซึ่งดูแล้วจะเป็นผู้นำในครั้งนี้

             เถ้าแก่ตงซึ่งเป็นผู้เดียวที่ยังมีสติดีที่สุดในบรรดาผู้ที่ถูกจับเอาไว้ เขาเริ่มที่จะสังเกตพวกโจรปิดหน้าทั้งสามคนนี้

             ลักษณะการแต่งตัวของคนเหล่านี้เป็นเพียงการแต่งตัวด้วยชุดสกปรกธรรมดาเพียงเท่านั้นอาวุธในมือก็เป็นเพียงไม้ด้ามใหญ่ในมือเท่านั้น มิได้คล้ายกับนักฆ่าหรือว่าโจรมืออาชีพเลยแม้แต่น้อย กับคลับคล้ายคลับคลาเมื่อกับชาวไร่ชาวนาเสียมากกว่า

             โจรทั้งสามคนเดินเข้ามารุมล้อมเถ้าแก่ตงเอาไว้ก่อนจะเอ่ยขึ้นบอกถึงความต้องการของพวกมัน

             “พวกข้าต้องการเงิน เจ้าให้เงินพวกข้าแล้วพวกข้าจะจากไปแต่โดยดี” โจรที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปดึงผ้าปิดปากของเถ้าแก่ตงลงเพื่อที่จะได้เจรจากันรู้เรื่อง

“เงินอยู่ในห้องบัญชีด้านหลังในห้องลับพวกเจ้าอยากได้เท่าไหร่ก็เอาไปเถิดทั้งหมดที่มีอยู่ในนั้นทั้งหมด”

เถ้าแก่ตงมิรอช้าที่จะบอกที่ซ่อนเงินทั้งหมด เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าโจรเหล่านี้มิได้คิดจะเอาชีวิตพวกเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

หากชอบให้เงินไปตัวเขาและเสี่ยวเอ้อร์ทั้งหลายย่อมพ้นจากความตายจริงอย่างที่พวกมันบอกเอาไว้ แม้ว่าเขาจะเสียดายเงินทองอยู่บ้างแต่ก็มิได้รักเงินมากกว่าชีวิตเสียหน่อย

อีกอย่างเขาเชื่อว่านายท่านฉู่ย่อมเข้าใจ และสามารถจัดการกับโจรเหล่านี้ได้อย่างแน่แท้ มิช้ามินานเงินก็จะต้องกลับคืนมาสู่นายท่านฉู่

โจรพวกนี้คงไม่แคล้วว่าเป็นผู้ตกยากหรือโจรพลัดถิ่นมาเป็นแน่จึงได้กล้าที่จะเข้ามาปล้นร้านของสกุลฉู่เช่นนี้

“ข้าจะอยู่เฝ้าพวกมันที่นี่เอง” โจรคนที่ทำหน้าที่เฝ้าพวกตัวประกันตั้งแต่แรกเอ่ยขึ้น

“มิต้องเฝ้าแล้ว พวกเราทั้งหมดเข้าไปช่วยกันนำเงินมาแล้วหนีออกทางหน้าต่างในห้องนั้นเลยจะดีกว่า”

“แล้วเจ้าพวกนี้ล่ะ”

“พวกมันส่วนใหญ่ก็เจ็บกันขนาดนั้นแล้ว แถมยังถูกมัดเอาไว้เช่นนี้ยังไงก็มิมีทางแก้มัดได้แน่ อีกอย่างพวกมันก็คงมิคิดที่จะหาเรื่องตายหรอก”

“เช่นนั้นก็เอาอย่างเจ้าว่าก็แล้วกัน”

“พวกเราไป”

เมื่อพวกมันตกลงกันเรียบร้อยแล้วก็มุ่งหน้าไปยังห้องบัญชีที่อยู่ไม่ไกลตามที่เถ้าแก่ตงบอกทันทีด้วยมิคิดที่จะหันมามองยังเหล่าตัวประกันที่พวกมันจับมัดเอาไว้อีก

“เฮ้อ” เถ้าแก่ตงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า อย่างน้อยๆยามนี้เขาก็โล่งใจไปได้เปราะหนึ่งแล้ว ตามที่ได้ยินพวกมันคุยกันเมื่อได้เงินแล้วก็จะจากไปทันที มิคิดที่จะทำอันใดต่อพวกเขาอีก

หากพวกนั้นไปแล้วพวกเขาเพียงแค่ต้องอดทนถูกมัดเอาไว้แบบนี้อีกหนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้าเมื่อมีคนจากจวนคุณชายน้อยผู้นั้นนำเงินมาใช้หนี้ หรือว่านายท่านฉู่และเข้ามาที่หอเลิศรสนั้นแหละพวกเขาถึงจะเป็นอิสระ

“โอ้”

เสียงร้องที่ดังขึ้นหลายครั้งทำให้เถ้าแก่ตงซึ่งกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเองอยู่นั้นได้สติขึ้นมา

เขาหันไปตามเสียงร้องนั้นทันที และภาพที่เขาเห็นยามนี้คือคุณชายน้อยที่ติดหนี้เขาเอาไว้และสาวใช้คนสนิทนั้นกำลังใช้ไม้อันใหญ่ฟาดไปที่โจรทั้งสามคนอยู่ข้างหน้าห้องบัญชีอย่างมิมีกลัวเกรงแต่อย่างใด

จริงด้วยในห้องบัญชีไม่มีหน้าต่างเขาลืมไปได้อย่างไรกัน

เพราะเหตุนี้พวกโจรเลยมิสามารถหนีออกทางหน้าต่างได้ซินะถึงได้ต้องออกมากจากห้องบัญชีเพื่อที่จะหลบหนีออกทางอื่น

“คุณชายน้อยท่านระวังข้างหลัง!!!” เถ้าแก่ตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าโจรคนหนึ่งซึ่งถูกตีจนล้มลงไปอยู่ด้านหลังของคุณชายน้อยกำลังยกไม้ขึ้นมาเตรียมที่จะฟาดไปที่คุณชายน้อยไม่รู้ตัวเพราะกำลังจัดการกับโจรอีกคนหนึ่งอยู่

และแน่นอนว่าเกือบไปแล้วที่คุณชายน้อยผู้นั้นจะถูกไม้ฟาดเข้าที่หัวถ้ามิใช่ว่าโจรที่กำลังจะฟาดไม้ใส่ตัวคุณชายน้อยคนนั้นถูกนายท่านฉู่ถีบจนกระเด็นไปชนโต๊ะไม้ที่อยู่ไม่ไกลเอาเสียก่อน

             เหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะชุลมุนวุ่นวายเมื่อครู่ดูเหมือนจะถูกคลี่คลายลงได้อย่างรวดเร็วเพียงแค่นายท่านฉู่ปรากฏตัวขึ้นโจรพวกนั้นก็ถูกพวกมือปราบเข้ามาควบคุมตัวและพาออกไปจากหอเลิศรสทันที

             เถ้าแก่ตงและเหล่าเสี่ยวเอ้อร์ยามนี้ได้ฟ่งอี้และ ฟ่งสือช่วยกันแก้มัดอยู่

ยามนี้ทุกอย่างในหอเลิศรสตกอยู่ในความเงียบ ไร้ซึ่งเสียงพูดคุยใดๆ เถ้าแก่ตงที่ถูกแก้มัดเรียบร้อยเป็นคนแรกรีบก้าวเข้าไปหานายท่านฉู่ที่ยังยืนอยู่ที่เดิมเช่นเดียวกับครั้งแรกที่มาถึง และกำลังจับจ้องคุณชายน้อยผู้ที่ติดหนี้หอเลิศรสเอาไว้อย่างมิคาดสายตา

เขาคงต้องแนะนำคุณชายน้อยผู้นี้เสียหน่อยแล้ว มิเช่นนั้นนายท่านฉู่คงยืนจ้องคุณชายน้อยผู้นี้มิเลิกแน่

“นายท่านฉู่ขอรับ คุณชายน้…”

ยังมิท่านที่ตงลี่จะได้เอ่ยแนะนำคุณชายน้อยผู้นี้ นายท่านฉู่ของเขาก็เอ่ยขัดขึ้นมาเสียก่อน

“เจ้าเล่นสนุกพอรึยัง” ฉู่ฉางซานเอ่ยออกมาเสียงเรียบใบหน้ายามนี้เคร่งขรึมกว่ายามปกติอย่างเห็นได้ชัด จนบุคคลซึ่งอยู่รอบข้างต่างพากันมิกล้าส่งเสียง

หานอี้ที่ยืนก้มหน้าอยู่หลังฮูหยินน้อยของตนเองตั้งแต่แรกถึงขั้นเข่าอ่อนลนลานคุกเข่าลงกับพื้นอย่างรวดเร็วด้วยท่าทีตื่นกลัว

“ข้ามิได้กำลังเล่นสนุก” นางเอ่ยตอกกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเดียวกัน

“มิได้กำลังเล่นสนุกเช่นนั้นรึ เจ้าพูดได้ดี แต่คิดบ้างหรือไม่ว่าหากข้ามาช้าอีกเพียงแค่นิดเดียวจะเกิดอันใดขึ้นบ้าง!!!”

เมื่อเห็นท่าทีของสตรีตรงหน้าที่ทำราวกับมิรู้สึกรู้สาสิ่งใดกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เลยสักนิดเดียว ทำให้ฉางซานอดที่จะรู้สึกโมโหขึ้นมาไม่ได้

“ท่านก็มาทันแล้วนี่ แล้วเหตุใดยังต้องเอ่ยไปถึงเรื่องที่ยังมิได้เกิดขึ้นด้วย!!!”

 เมื่อถูกบุรุษต้องหน้าเอ่ยเสียงดังใส่ ก็ทำให้ความตั้งใจเดิมของนางเปลี่ยนไปจากที่ตั้งใจจะทำเฉยๆกับทุกสิ่งอย่างก็ทำให้นางทนมิได้ จำต้องตอกกับไปด้วยเสียงที่ดังมิแพ้กัน

โดยหลงลืมไปแล้วว่าตนเองนั้นยังมีชะงักติดหลังอยู่หลายอย่าง

“เจ้ากล้าเอ่ยเช่นนี้กับข้าเชี่ยวรึ สตรีอื่นใดมิเคยมีผู้ใดเป็นเช่นเจ้า กล้าเอ่ยวาจาออกมาเช่นนี้”

“ข้าก็คือข้า หาใช่ผู้อื่นไม่ ท่านมิจำเป็นต้องนำข้าไปเปรียบเทียบกับผู้ใดทั้งสิ้น” นางยังคงเอ่ยออกมาอย่างมิได้มีท่าทีกลัวเกรงบุรุษตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนางในมิตินี้เลยแม้แต่น้อย

“ฟ่งสือพานางกลับจวนสกุลฉู่ นับแต่นี้ห้ามนางก้าวขาออกจากจวนสกุลฉู่แม้แต่ครึ่งก้าว!!!”

 ฉางซานเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ยามนี้เขามองสบตากับสตรีตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของตนอย่างไม่ละสายตา

เขาอยากจะเห็นความตื่นกลัวหรือสั่นไหวในแววตาของสตรีตรงหน้าของตนเองเสียบ้าง แต่ก็ไม่มีวี่แววเลยแม้แต่เพียงน้อยนิด ดวงตาคู่งามที่เข้าจับจ้องอยู่นั้นแน่วแน่ไม่มีความสั่นไหวให้เห็นเลยแม้สักนิด

ฟ่งสือที่ได้รับคำสั่งจากคุณชายของตน รีบเดินเข้ามาทันทีก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ฮูหยินน้อยเชิญขอรับ”

“ท่านมิมีสิทธิขังข้า!!!” นางเอ่ยขึ้นโดยไม่ยอมตามฟ่งสือที่มายืนรอนางอยู่ใกล้ๆออกไป

“เจ้าแต่.เข้าสกุลฉู่ ยามนี้เจ้าเป็นคนขอข้า ข้าย่อมมีสิทธิในตัวเจ้าทุกอย่าง”

นางมองบุรุษต้องหน้านิ่ง ด้วยความมิพอใจอย่างที่สุด ในมิตินี้บุรุษเป็นใหญ่เหนือสตรี ยิ่งกับสามีภรรยาแล้ว สามีมีสิทธิสั่งภรรยามีเพียงต้องทำตามเท่านั้น

หานอี้ที่คุกเข่าตัวสั่นด้วยความกลัวอยู่นาน นางคลานเข่าเข้ามาใกล้ฮูหยินน้อยของนางก่อนจะกระตุกชายแขนเสื้อของฮูหยินน้อยเบาๆและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงระมัดระวังเป็นอย่างมาก

 “ฮูหยินน้อยเจ้าคะ กลับจวนกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

“ก็มาดูกัน ว่าท่านจะขังข้าได้ หานอี้พวกเราไป” นางเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย แต่ก็ยอมที่จะตามฟ่งสือกลับจวนสกุลฉู่แต่โดยดี

ครั้งนี้ถือว่าข้าแพ้ต่อเจ้าไปก่อนฉู่ฉางซาน อย่าคิดว่าจะขังข้าเอาไว้แต่ในจวนได้

ข้าหลันซู่ถงมิได้เป็นเพียงหมูในอวยของเจ้า

 ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ว่าคิดจะขังข้ามันมิได้ง่ายเช่นนั้นหรอก