บทที่ 9 ฟาร์มเหมืองแดง

ท้องฟ้าในเช้าวันอาทิตย์นั้นสดใสอย่างน่าประหลาด เมฆสีขาวลอยล่องบนท้องฟ้ากว้าง มีแสงแดดอบอุ่นทอผ่านต้นไม้ที่ยืนต้นเงียบงันมาหลายปี ลุงเหมืองยืนมองผืนดินเบื้องหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคิดอะไรบางอย่าง มีทั้งความผูกพัน ความคาดหวัง และความฝันที่เคยหล่นหายไปตามกาลเวลา

ที่ดินผืนนี้ไม่ใหญ่ มีพื้นที่เพียงราว ๆ หนึ่งไร่เท่านั้น อยู่เลยหลังบ้านของลุงเหมืองออกไปแค่หน่อยเดียว เมื่อก่อนพ่อของลุงเหมืองใช้ปลูกข้าว ปลูกพริก ปลูกถั่ว แต่แล้วหลังจากที่พ่อของลุงเหมืองเสียชีวิต พื้นที่ตรงนั้นก็ถูกปล่อยว่างไว้มาตลอด

ถ้าหากจะถามว่าทำไมลุงเหมืองไม่ใช้พื้นที่ตรงนั้นปลูกข้าว คำตอบง่าย ๆ ก็คือการปลูกข้าวต้องมีต้นทุนที่ค่อนข้างสูง ไหนจะต้องมีแรงกำลัง แต่ลุงเหมืองตัวคนเดียว ยายคำแดงผู้เป็นแม่ก็แก่มากแล้ว จะให้มาทำนาปลูกข้างก็คงไม่ไหว พื้นที่ตรงนี้ลุงเหมืองเลยทำเพียงปลูกพืชผักสมุนไพรเล็กน้อยไว้กินไว้ใช้เท่านั้น ส่วนข้าวสารที่กินอยู่ทุกวัน ก็ใช้เงินเดือนภารโรงซื้อมากิน เพียงแค่สองคนแม่ลูกก็ไม่ได้กินใช้อะไรมากมาย

แต่ตอนนี้ มันไม่เหมือนเดิมแล้ว พื้นที่ตรงนี้กำลังจะได้รับการฟื้นฟูใหม่ เปลี่ยนแปลงใหม่

“ลุงแน่ใจนะ ว่าจะใช้ตรงนี้จริง ๆ” แพรที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามขึ้น

“แน่ใจสิ” ลุงเหมืองยิ้มพร้อมเอ่ยตอบ

“ที่นี่เป็นของพ่อลุง ลุงโตมากับมัน เห็นมันทั้งตอนเขียวขจี ทั้งตอนแห้งแล้ง ตอนนี้ ลุงจะทำให้มันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง”

แพรพยักหน้าอย่างเข้าใจ “งั้นเราก็เริ่มเลยค่ะลุง”

            ทั้งสองคนไม่ได้เสียเวลา ลุงเหมืองพาแพรเดินสำรวจบริเวณโดยรอบพื้นที่ ทั้งสองช่วยกันวัดขนาดโดยใช้เชือกกับไม้เป็นตัวช่วยในการวัด

แบ่งพื้นที่ถูกออกเป็นส่วนต่าง ๆ ได้แก่ แปลงปลูกมะเขือเทศ ทางเดินระหว่างแปลง บ่อน้ำเล็ก ๆ ไว้เก็บน้ำฝน และมุมพักผ่อนใต้ต้นไม้

“ตรงนี้นะลุง” แพรชี้ไปยังมุมหนึ่งของที่ดิน

“หนูว่าเหมาะจะขุดบ่อไว้ใช้รดน้ำ ตรงกลางแปลงมันแฉะไปหน่อย ไม่เหมาะที่จะปลูกอะไร”

“อืม ก็จริง” ลุงเหมืองพยักหน้าเห็นด้วย

ด้วยความที่พื้นที่ตรงนี้อยู่ไม่ไกลจากบ้าน การขนเครื่องมือเครื่องมือจึงสะดวก

ไม่กี่วันถัดมา ทั้งสองคนก็ช่วยกันขุดบ่อ ทุกขั้นตอนไม่ได้ใช้เครื่องจักรหรูหราอะไร มีแค่พลั่ว หยาดเหงื่อ และแรงใจเท่านั้น

“หนูแพร เคยขุดบ่อไหมเนี่ย” ลุงเหมืองแซวขณะที่ตักดินขึ้นไปเทบนผ้าใบ

“ไม่เคยเลยค่ะ นี่คือบ่อแรกในชีวิตเลย” แพรหัวเราะทั้งที่เหงื่อชุ่มไปทั้งหน้า

“แต่ก็สนุกดีนะคะ เหมือนเล่นดินตอนเด็ก ๆ เลย”

ลุงเหมืองหัวเราะตาม “เด็กสมัยนี้ดีแฮะ กล้าลงแรงกับของจริง”

หลังจากขุดบ่อจนลึกพอประมาณ ทั้งสองก็ใช้ผ้าพลาสติกรองกันซึมแล้วรองน้ำฝนเก็บไว้รอใช้ในยามแล้ง ต่อจากนั้นก็ถึงขั้นตอนที่สำคัญที่สุด นั่นก็คือการปรับปรุงดิน

ลุงเหมืองใช้วิธีที่เขาเคยเห็นตอนไปเยี่ยมชมโรงเรือนของคุณนายพันดาว เขาของซื้อปุ๋ยคอกแห้งจากเพื่อนบ้านมา นำใบไม้แห้งและเศษพืชมาผสมเข้าด้วยกัน โรยปูนขาวในจุดที่ดินเป็นกรด แล้วปล่อยให้แดดฆ่าเชื้อ จากนั้นจึงไถกลับไปกลับมาเพื่อให้ดินฟูและร่วน

“ลุงคิดยังไงถึงตั้งชื่อฟาร์มว่า ‘ฟาร์มเหมืองแดง’ เหรอคะ” แพรถามขึ้นในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่กำลังช่วยกันรดน้ำพื้นที่แปลง

“เหมืองก็คือชื่อลุง ส่วนแดงเป็นตัวแทนของสองอย่าง คือแม่ลุง และมะเขือเทศที่เรากำลังจะปลูก”

“แม่ลุง คือยังไง”

“ก็แม่ลุงชื่อคำแดง คำว่าแดง ก็มาจากชื่อของแม่ลุงด้วย และยังแทนมะเขือเทศได้ด้วย”

“อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง”

“สิ่งที่เรากำลังจะปลูกมันไม่ใช่แค่ผัก แต่มันเป็นอนาคตใหม่ที่กำลังจะโตขึ้นตรงนี้”

แพรนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างส่งให้กับลุงเหมือง

“ลุงพูดดีจังค่ะ ฟังแล้วหนูอยากเขียนป้ายติดไว้หน้าฟาร์มเลย”

เมื่อดินพร้อม เมล็ดพันธุ์ที่ลุงเหมืองเก็บไว้อย่างดีในกล่องไม้ก็ถูกนำออกมา เขาเลือกเมล็ดที่สวยที่สุด สีเข้ม และผิวไม่ร้าว

“นี่คือเมล็ดพันธุ์ ‘มะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออก’ ที่ลุงแยกทำเป็นเมล็ดพันธุ์ไว้ตั้งแต่เริ่มปลูกแรก ๆ”

เขาบอกแพรพลางยื่นเมล็ดส่งให้เธอ

“เรียกได้ว่าเป็นรุ่นบุกเบิกเลยนะ”

“ตอนนี้ มันพร้อมจะออกมาเผชิญแดดลมฝนอีกครั้งแล้ว”

ทั้งสองคนช่วยกันเพาะเมล็ดในถาดเพาะต้นกล้าเล็ก ๆ ที่เรียงเป็นระเบียบใต้ชายคา เฝ้ารดน้ำเช้า เย็น และบันทึกวันเริ่มปลูก

แพรสร้างตารางติดผนังไม้ ลุงเหมืองเขียนตัวเลขด้วยดินสอไว้ตรงช่องวันที่ ทุกครั้งที่เมล็ดงอกออกมาแม้เพียงต้นเดียว แพรก็จะยิ้มอย่างภูมิใจ และลุงเหมืองก็จะพึมพำกับตัวเองเสมอว่า

“ดีจริง ดีจริง”

การเจริญเติบโตเป็นไปอย่างค่อยเป็นค่อยไป สัปดาห์แรกมีเพียงต้นกล้าสูงสองนิ้ว สัปดาห์ที่สองเริ่มมีใบจริงงอกตามมาก สัปดาห์ที่สี่ ต้นกล้าเริ่มแข็งแรงพร้อมที่จะย้ายลงดิน

วันเสาร์ของสัปดาห์นั้น ลุงเหมืองกับแพรนัดกันมาตั้งแต่เช้ามืด เมื่อถึงเวลานัด แพรเดินมาพร้อมกับถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งถุงใหญ่ ส่วนลุงเหมืองก็ต้มน้ำกระชายผสมกับใบเตยหอมไว้ดื่มคลายร้อน

“หนูตื่นเต้นจังเลยค่ะลุง” แพรพูดพร้อมจับต้นกล้าขึ้นอย่างเบามือ

“หนูแพรรู้ไหม” ลุงเหมืองพูดขณะที่ค่อย ๆ ฝังต้นกล้าต้นหนึ่งลงดิน

“ลุงไม่เคยตื่นเต้นกับการปลูกผักเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิตนี้”

เมื่อต้นกล้าทุกต้นถูกย้ายลงแปลงแล้ว พวกเขาก็ช่วยกันตอกป้ายไม้เล็ก ๆ ที่บนป้ายเขียนว่า “แดงหวานตะวันออก รุ่นที่ 12 ปลูกโดยลุงเหมืองกับแพร” หลังจากนั้น ในทุก ๆ วันแพรก็จะมาตอนเช้า หรือตอนเย็น ช่วยบันทึกการเติบโต รดน้ำ พรวนดิน กำจัดวัชพืช ทุกความเปลี่ยนแปลงถูกถ่ายรูปเก็บไว้ตลอด ทุกยอดอ่อนถูกเฝ้าดูด้วยสายตาของแพรที่ดูราวกับว่าเป็นลูกของตัวเอง

“ลุง ๆ ดูสิ” แพรตะโกนดีใจในเย็นวันหนึ่ง

“ออกดอกแรกแล้วค่ะ”

ดอกสีเหลืองเล็ก ๆ เบ่งบานอยู่กลางต้นอ่อนที่สุด ลุงเหมืองยิ้มบาน เป็นรอยยิ้มในแบบที่ไม่ต้องมีคำบรรยาย

เมื่อครบสองเดือน

ผลแรกก็เริ่มปรากฏ ลูกกลม ๆ เล็ก ๆ เริ่มมีสีเขียวอ่อนก่อนจะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีส้ม และสีแดงฉ่ำตามลำดับ มีขนาดสม่ำเสมอไม่มีรอยจ้ำ มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยขึ้นทันทีเมื่อสัมผัส

ลุงเหมืองประคองลูกมะเขือเทศลูกแรกใส่ฝ่ามือพลางยกขึ้นดูใกล้ ๆ น้ำตาสีใสเอ่อขึ้นตรงเบ้าตานิดหน่อยโดยไม่รู้ตัว

“มันสวยกว่าที่ลุงจำได้อีกนะ” เขากระซิบ

แพรยืนอยู่ข้าง ๆ ลุงเหมืองโดยไม่พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มส่งให้อย่างเงียบ ๆ

เพราะมันไม่ใช่แค่ความสำเร็จของการปลูกผัก แต่มันคือความภาคภูมิใจของคนธรรมดา ที่กล้าหันหลังให้ทางลัด และเลือกเดินในเส้นทางของตัวเอง

ในตอนนี้ “ฟาร์มเหมืองแดง” กลายเป็นชื่อที่มีความหมายขึ้นมาโดยไม่ต้องอธิบาย ชื่อที่ไม่ใช่แค่ติดบนป้าย แต่ยังฝังอยู่ในหัวใจของลุงเหมืองกับแพรอีกด้วย...