บทที่ 4

ผู้คนในงานฉลองค่อย ๆ ลดน้อยลง และคนที่เหลืออยู่มีเพียงสมาชิกตระกูลจอร์แดนเท่านั้น เพราะหมดแรงจากงานฉลองวันเกิดในวันนี้ คุณท่านจอร์แดนจึงตัดสินใจไปที่ห้องของท่านเพื่อพักผ่อน

อย่างไรก็ตาม เมื่อคุณท่านจอร์แดนออกไป โจอี้ ยัง ก็เบนสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของเธอมาที่ชาร์มิน “แกมันเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงที่ทั้งร้ายกาจและโหดร้าย” เธอแผดเสียง “ทิฟฟานี่ปกป้องแกตั้งแต่แกยังเป็นเด็ก แถมยังรักแกมาก แกทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง?”

“หนูไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ หนูเป็นคนทำให้เธอซื้อหินอุกกาบาตปลอมมาหรือไง?” ชาร์มินตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ และไม่สะทกสะท้าน

สิ่งที่ทำลงไปนี้มีแต่จะสร้างความโกรธเคืองให้โจอี้เท่านั้น “พี่สาวแกถูกหลอก และแกไม่สนใจแม้แต่จะเตือนเธอเลยเหรอ? แกฉีกหน้าเธอต่อหน้าทุกคน! นี่คือสิ่งที่แกทำกับพี่สาวของแกอย่างนั้นเหรอ?!”

“ใครก็ได้มาลากยัยคนนี้ออกไปที ตระกูลจอร์แดนไม่ต้อนรับคนแบบนี้!” อดัม จอร์แดน ซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวพูดเสียงกร้าวกับคนของเขา

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก้าวเข้ามา เตรียมพร้อมที่จะลากเธอออกไป ชาร์มินเพียงไหวไหล่ให้พวกเขาออกไปและสวมแจ็คเก็ตของเธอด้วยสีหน้าเย็นชา “ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้”

เธอไม่อยากอยู่ที่คฤหาสน์นี้อีกแล้ว

“ชาร์มิน เธอจะไปอยู่ที่ไหน? คุณพ่อคุณแม่ท่านโกรธได้ไม่นานหรอกนะ เธอแค่ขอโทษพวกท่านหน่อยไม่ได้เหรอ? ฉันคงหัวใจแตกสลายถ้าเธอไปนอนอยู่ข้างถนน...” ทิฟฟานี่ขมวดคิ้ว แน่นอนว่าเธอไม่ได้ ‘หัวใจแตกสลาย’ จริง ๆ หรอก ออกจะตรงกันข้ามด้วยซ้ำไป

“ไม่จำเป็นหรอก จริง ๆ แล้วฉันซื้อวิลล่าชุดเอาไว้ ประมาณยี่สิบช่วงตึกเห็นจะได้ ที่จริงแล้วฉันค่อนข้างยุ่งกับการเก็บค่าเช่าน่ะนะ” ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ชาร์มินดึงกุญแจสองสามร้อยชุดออกมาและหันหน้าไปอย่างรวดเร็ว เสียงกุญแจดังกรุ้งกริ้งพร้อมกับทุก ๆ ย่างก้าวของเธอ

ทุกคนต่างจ้องมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้างราวกับจานรองแก้ว เธอซื้ออสังหาริมทรัพย์เอาไว้จำนวนมาก! เธอเอาเงินมาจากที่ไหน? เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงมีเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?

จากนั้นชาร์มินก็เดินเข้าไปใกล้ทิฟฟานี่พลางยืนข้าง ๆ เธอจนไหล่กระทบไหล่ “นี่ยัยขี้โกง เธอควรเตรียมตัวให้พร้อมจะดีกว่านะ” เธอพูดเสียงเบา ทว่าคำเตือนชัดเจนกว่าน้ำเสียงขอเธอ

“ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ฉันจะเอาทุกอย่างที่เป็นของฉันคืน อ๋อ แล้วก็พวกคนที่เคยทำร้ายฉันมาก่อนน่ะเหรอ? ให้พวกเขาเลือกว่าจะอธิษฐานกับพระเจ้าองค์ไหนไว้เลยจะดีกว่า”

ถึงเธอจะมีรอยยิ้มที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัยบนใบหน้าของเธอ ทว่า ‘รอยยิ้ม’ ของชาร์มินก็เหมือนกับปิรันย่าอันโหดร้ายที่อยู่ในความมืดและทำเอาปางตายได้

ทิฟฟานี่ตัวซีดขาวราวกับกระดาษในขณะที่ขาของเธออ่อนแรง เธอรู้สึกหวาดกลัว ชาร์มินที่เคยเอาแต่เงียบและขี้อายกลับกลายเป็นผู้หญิงที่แผ่รังสีแห่งอำนาจออกมา ชาร์มินเดินต่อไปยังทางออก ด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

[เธอออกจากคฤหาสน์ไปแล้ว!]

ชาร์มินสวมหมวกกันน็อคและเดินไปที่ด้านซ้ายของรถมอเตอร์ไซค์ ในตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะกลับมาอย่างเป็นทางการ ถึงเธอจะอยู่ต่อ นอกเสียจากคุณปู่ทุกคนคงจะทรมานเธอ เพราะเธอเป็น ‘เด็กที่เก็บมาเลี้ยง’ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ชาร์มินก็กลับมาเพื่อแก้แค้น ไม่ใช่ให้พวกเขามากลั่นแกล้งเธอ ในวันที่เธอกลับมาอย่างเป็นทางการจะต้องจัดงานเลี้ยงฉลองอย่างยิ่งใหญ่และได้รับการต้อนรับจากทุกคน

มอเตอร์ไซค์ผิวมันเงาเร่งความเร็วจากเมืองเบอร์ลิงตันไปยังวิลล่า หลังจากนั้นเพียงไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอจอดรถที่ข้างถนนเพื่อรับโทรศัพท์ เธอได้ยินเสียงหอบหายใจเหนื่อยจากที่อีกฝั่งก่อนที่คนคนนั้นจะพูดขึ้น “คุณจอร์แดน ทำไมคุณถึงไม่บอกให้เราทราบว่าคุณกลับมาแล้ว? เราจะได้จัดเตรียมรถ เจ้านายของเราได้เตรียมวิลล่าระดับห้าดาว...”

“ไม่เป็นไร” ชาร์มินพูดแทรกขึ้น “ฉันแค่กลับมาทำธุระส่วนตัวแค่นั้น ฉันเลยไม่ได้จะอยู่ต่อ”

“แต่...”

“ฉันจะติดต่อคุณไปอีกทีถ้าทุกสิ่งทุกอย่างได้รับการตัดสินใจแล้ว แต่ถ้าคุณเบื่อเกินไป ช่วยตรวจสอบข้อมูลของแขกทุกคนที่มาที่โรงแรมฟีนิกซ์ในวันวาเลนไทน์เมื่อห้าปีก่อน โดยเฉพาะผู้ชายทุกคนที่อยู่บนชั้นดาดฟ้า”

ชาร์มินเสียความบริสุทธิ์ของเธอในโรงแรมฟีนิกซ์เมื่อห้าปีที่แล้วในปี 2015 และชีวิตของเธอก็พังทลายนับตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการตามหาผู้ชายที่ทำลายชีวิตเธอ เธอจะให้เขาชดใช้เมื่อเธอหาเขาเจอ

“แน่นอน ผมจะทำเดี๋ยวนี้เลย” เคย์ที่อยู่ปลายสายตอบขึ้น

เมื่อเธอวางสายไปแล้ว ชาร์มินก็สตาร์ตรถมอเตอร์ไซค์ขึ้นอีกครั้งแล้วบิดออกไป เธอมัวแต่วางแผนจนไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกรถตู้ไล่ตามมาจากด้านหลังไม่ไกล วิลล่าตั้งอยู่ที่นอกเมืองเบอร์ลิงตัน ห่างออกไป 800 เมตร ทว่าไม่มีบุคคลภายนอกเข้ามาได้ จึงเงียบและเปลี่ยว

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเกินไป เธอได้ยินเสียงรถดังขึ้นและมันดังมาจากด้านหลังของเธอ

ปัง!

รถตู้ชนกับรถมอเตอร์ไซค์ของชาร์มินอย่างแรง ด้วยแรงกระแทกจึงเหวี่ยงเธอขึ้นไปในอากาศก่อนที่เธอจะตกลงที่ข้างถนนใกล้กับทางลาดชัน

ด้วยความอ่อนแรง ชาร์มินหยีตาพลางคว้าอะไรก็ตามที่สามารถยื้อตัวเองจากการตกลงไปได้ ทว่าก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย ขณะที่เธอกำลังกลิ้งตกลงจากเนินเขา โดยไม่มีอะไรสกัดเธอจากการกลิ้งลงไป รถมอเตอร์ไซค์พังและแยกเป็นชิ้น ๆ ไปแล้ว พร้อมทั้งมีควันโขมงสีดำออกมาจากเศษซากพวกนั้น

เมื่อพวกเขาลงมาจากรถตู้ คนขับรีบมองดูเนินเขาสูงชันที่อันตราย

ดวงตาของเขามองหาที่ที่ชาร์มินตกลงไป มือของเขาคลำหาโทรศัพท์

“คุณจอร์แดน ชาร์มินกระโดดออกจากมอเตอร์ไซค์ของเธอและกลิ้งตกเขาไป”

“ตามหาเธอเดี๋ยวนี้! ฉันต้องการเห็นร่างของเธอ ว่าเป็นหรือตาย!”

*

ด้วยทั่วทั้งร่างของเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส ชาร์มินจึงพักอยู่ที่ด้านล่างของเนินเขา เสียดายที่ชาร์มินไม่มีเวลาพักฟื้น เพราะเธอได้ยินเสียงดังมาจากถนนเหนือเธอขึ้นไป พวกมันกำลังมาหาเธอ!

เธอคงจะด่าพวกมันจนหูชาไปแล้วถ้าเธอไม่บาดเจ็บขนาดนี้ เมื่อฉุกคิดดูแล้ว ชาร์มินจึงสำรวจสิ่งที่อยู่รอบกายเธออย่างละเอียดถี่ถ้วนดู แล้วเพียงไม่นานหลังจากนั้น เธอก็พบถ้ำที่ถูกพุ่มไม้ปกคลุมเอาไว้ โดยไม่รีรอให้เสียเวลา หญิงสาวก็เข้าไปภายในถ้ำ ภายในถ้ำอันเงียบสงัด ชาร์มินเอนพิงผนังถ้ำพลางถอนหายใจออกมา

ทว่าความเงียบถูกทำลายลงเมื่อมีเสียงคล้าย ๆ กับเสียงของเด็กผู้ชายร้องออกมา “คุณแม่! คุณแม่ครับ!”

ก่อนชาร์มินจะทันได้มีปฏิกิริยาอะไร ร่างกายนุ่มนิ่มและอบอุ่นที่เปื้อนไปด้วยโคลนก็โผเข้ามาหาอ้อมแขนของเธอ เมื่อเธอมองลงไปที่ร่างเล็ก ๆ นี้ ดวงตาของเธอก็สบกับใบหน้าเล็กและกลม พร้อมด้วยดวงตาไร้เดียงสาที่มีน้ำตาแวววาวอยู่ภายใน เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองเธอพลางกะพริบตา