ผู้คนในงานฉลองค่อย ๆ ลดน้อยลง และคนที่เหลืออยู่มีเพียงสมาชิกตระกูลจอร์แดนเท่านั้น เพราะหมดแรงจากงานฉลองวันเกิดในวันนี้ คุณท่านจอร์แดนจึงตัดสินใจไปที่ห้องของท่านเพื่อพักผ่อนอย่างไรก็ตาม เมื่อคุณท่านจอร์แดนออกไป โจอี้ ยัง ก็เบนสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของเธอมาที่ชาร์มิน “แกมันเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงที่ทั้งร้ายกาจและโหดร้าย” เธอแผดเสียง “ทิฟฟานี่ปกป้องแกตั้งแต่แกยังเป็นเด็ก แถมยังรักแกมาก แกทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง?”“หนูไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ หนูเป็นคนทำให้เธอซื้อหินอุกกาบาตปลอมมาหรือไง?” ชาร์มินตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ และไม่สะทกสะท้านสิ่งที่ทำลงไปนี้มีแต่จะสร้างความโกรธเคืองให้โจอี้เท่านั้น “พี่สาวแกถูกหลอก และแกไม่สนใจแม้แต่จะเตือนเธอเลยเหรอ? แกฉีกหน้าเธอต่อหน้าทุกคน! นี่คือสิ่งที่แกทำกับพี่สาวของแกอย่างนั้นเหรอ?!”“ใครก็ได้มาลากยัยคนนี้ออกไปที ตระกูลจอร์แดนไม่ต้อนรับคนแบบนี้!” อดัม จอร์แดน ซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวพูดเสียงกร้าวกับคนของเขาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก้าวเข้ามา เตรียมพร้อมที่จะลากเธอออกไป ชาร์มินเพียงไหวไหล่ให้พวกเขาออกไปและสวมแจ็คเก็ตของเธอด้วยสีหน้าเย็นชา “ไม่ต้อง ฉัน
เมื่อพวกเขาได้สบสายตากัน ชาร์มินก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างของเธอ รู้สึกราวกับว่าเธอได้กลับมาพบกับคนที่เธอรักมากอีกครั้ง คริส เบลีย์ เด็กผู้ชายคนนั้นจับชาร์มินไว้พลางกอดเธอไว้แน่น“ผมวิ่งไล่ตามลูกแมวมาก่อนที่ผมจะบังเอิญมาเจอคุณแม่เข้า แต่ตอนนี้ผมหามันไม่เจอแล้ว” เด็กชายบ่นพึมพำ “แต่ตอนนี้ผมมีความสุขจังเลยครับ เพราะผมได้เจอคุณแม่อีกครั้ง!”ในขณะที่สิ่งนี้ทำให้ชาร์มินรู้สึกแปลกใจ ภายในเวลาไม่นานเธอก็หายจากอาการตกใจ เธอจับคอปกเสื้อของเด็กชายอย่างแผ่วเบาพลางผลักเขาออกห่าง “ฉันไม่ใช่แม่ของหนูจ้ะ พ่อแม่หนูอยู่ไหนเหรอจ๊ะ? ฉันจะพาหนูไปส่งให้พวกเขาเอง”สีหน้าร่าเริงของเด็กชายในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นเจ็บปวด ทันใดนั้นเอง เด็กชายก็สะอื้นไห้ขึ้นมา “โอ๊ย… ผมเจ็บหน้าอก...”ชาร์มินชักมือออกจากคอปกเสื้อของเด็กชายด้วยความรู้สึกผิด ทว่าก่อนที่เธอจะทันได้พูดออกไป เด็กชายก็โผกลับเข้าหาอ้อมแขนของเธอทันที“ผมเจ็บหน้าอกครับ... กอดหน่อย… คุณแม่ กอดผมหน่อย...” เด็กชายซุกเข้าหาอ้อมกอดของเธอชาร์มินทั้งตกใจและประหลาดใจมาก ทำไมพ่อแม่ถึงทิ้งเด็กชายน่ารักแบบนี้เอาไว้?ในขณะที่เธอกำลังจะพูด งูต
แอนโทนี่ไม่ได้มีเจตนาจะทำในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ ทว่าผู้หญิงคนนี้ดึงดูดความสนใจของเขาอย่างปฏิเสธไม่ได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ครอบครัวของเขาพยายามบังคับให้เขาแต่งงาน ทว่าในตอนนี้...“คุณพ่อครับ... คุณพ่อ...” น้ำเสียงสดใสของคริสทำให้เขาตื่นจากภวังค์แอนโทนี่สังเกตเห็นว่ารอยจุดสีเข้มสองจุดดูค่อนข้างน่ากลัวมาก อาจจะสายเกินไปที่จะช่วยชีวิตผู้หญิงคนนี้เมื่อเซรุ่มมาถึงเขาสลัดความคิดออกจากหัว แล้วก้มหน้าลงเริ่มดูดเลือดออกจากบาดแผล คริสที่นอนอยู่บนพื้นเห็นการกระทำนี้ และหัวเราะออกมาด้วยความสุข “คุณพ่อแตะตัวคุณแม่ แถมคุณพ่อยังจูบคุณแม่อีก ตอนนี้คุณพ่อต้องดูแลคุณแม่แล้ว!”เด็กชายไม่เคยหยุดทำให้เขาแปลกใจ...เมื่อชาร์มินฟื้นคืนสติ เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องโทนขาวดำและตกแต่งเอาไว้เป็นอย่างดี“ฉันอยู่ที่ไหน? ฉันไม่ได้ถูกงูจงอางฉกหรอกเหรอ? ฉันต้องล้างแผลเดี๋ยวนี้!”เมื่อเธอก้มหน้าลงมอง ทว่าเธอก็สังเกตว่าเสื้อผ้าของเธอถูกเปลี่ยนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เสื้อผ้าที่ถูกนำมาเปลี่ยนให้เธอเป็นเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีขาวที่คลุมลงไปถึงหัวเข่า‘บาดแผลของฉันได้รับการล้างทำความสะอาดและพันผ้าพันแผลแล้วหรือ...? ใคร
แอนโทนี่ไล่ตามจนมายืนอยู่ตรงหน้าของเธอและเป็นผลให้เขาสามารถหยุดเธอเอาไว้ได้ เขาหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาอีกครั้ง“คุณจอร์แดน ได้โปรดลองคิดดูอีกที” เขายืนกราน ถึงจะไม่กระตือรือร้น ทว่าก็เห็นได้ชัดว่ามีความตั้งใจชาร์มินพูดไม่ออก เธอต้องยอมรับคำขอแต่งงานของเขาอย่างนั้นเหรอ? ใครเป็นคนสั่งให้ทำอะไรไร้สาระแบบนี้?เธอค่อย ๆ ดึงแหวนออกมาจากกล่อง คงไม่ต้องบอกว่ามันเป็นแหวนเพชรรูปหัวใจที่ทำการเจียระไนมาเป็นอย่างดี และฝีมือที่ประณีตเหล่านั้นเองก็มองเห็นได้ชัดจากตัวเรือนของแหวน มันเป็นหนึ่งในการเจียระไนที่ดีที่สุดในโลกทว่า...ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ บนริมฝีปากแดงฉ่ำของเธอ เธอโยนแหวนออกไป แบบนั้นแหละ แหวนเพชรที่เจียระไนด้วยความประณีตถูกโยนทิ้งไปราวกับเป็นขยะแอนโทนี่และผู้ช่วยของเขารู้สึกตกใจ ผู้ช่วยรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเลือนรางไปหมด ชาร์มินปฏิเสธเจ้านายของเขาจริง ๆ และโยนแหวนเพชรลงในถังขยะ!ด้วยความไม่ไยดี ชาร์มินพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “ฉันรู้สึกขอบคุณนะคะ ที่คุณเบลีย์ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ และดูแลฉันจนสุขภาพดีขึ้น แต่ฉันไม่อยากแต่งงานค่ะ การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ และเหยื่อไม่จำเป็นต้องแต่งงานกั
ทิฟฟานี่กำมือแน่น เธอโทรหาเวโรนิก้า รามอส ผู้จัดการของเธอทันที“ไปสืบมาว่าใครเป็นคนส่งอีเมลไม่ระบุชื่อมาให้ได้ภายในห้านาทีหลังจากนี้ ฉันอยากได้ข้อมูลของเขา” ทิฟฟานี่สั่งทิฟฟานี่เชื่อว่าเธอแบล็กเมล์คนคนนี้ให้ยอมแพ้ได้ถ้าเธอได้รับข้อมูลของพวกเขา ไม่มีใครเอาชนะเธอได้อนิจจา...ห้านาทีต่อมาเวโรนิก้าก็โทรกลับมาหาเธออีกครั้ง ทว่าเธอโทรมาโดยไม่ได้มีข่าวดี“ทิฟฟานี่ ฉันขอโทษนะ ฉันหาแฮ็กเกอร์ที่เก่งที่สุดในเมืองและใช้เส้นสายรวมถึงแหล่งข้อมูลทั้งหมดที่ฉันทำได้แล้ว แต่เราก็ยังคงไม่สามารถเจาะเข้าไปที่ไอพีแอดเดรสของผู้ส่งได้”“เป็นแบบนี้ได้ยังไง? ฉันคิดว่าทีมของเราเก่งที่สุดแล้วนะ?!” ความกลัวของทิฟฟานี่เข้าครอบงำเธอในขณะที่เธอแผดเสียงดังขึ้นหลายระดับ “ตอนนี้เราทำไม่ได้แม้กระทั่งเจาะเข้าไปในไอพีแอดเดรสที่ไม่ระบุตัวตนไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?!”เธอเป็นนางแบบที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในโลก มีอาวุธเป็นทั้งแหล่งข้อมูลที่ดีทั้งสุดและเส้นสายที่ดีที่สุด ไม่มีทางที่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอได้“แฮ็กเกอร์เก่งมากจนเราสู้ไม่ได้ เราไม่รู้ตัวตนของเขา และแม้กระทั่งแฮ็กเกอร์ที่เก่งที่สุดในทีมของเราก็เจาะเข
เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นมาถึง เวโรนิก้าก็มารับทิฟฟานี่ทิฟฟานี่สวมชุดราตรีที่สวยที่สุด ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างประณีตด้วยเครื่องสำอาง โจอี้ ยัง ผู้เป็นแม่ของเธอ เดินไปที่ประตู “แม่ขอโทษนะ ทิฟฟานี่ แต่วันนี้แม่ไปออดิชั่นกับหนูไม่ได้นะ คุณพ่อของลูกกับแม่มีโครงการที่จะต้องปรึกษาหารือกัน ไม่ว่ายังไงนะลูก พวกเราขอให้ลูกทำให้ดีที่สุดสำหรับการออดิชั่นในครั้งนี้และได้เข้ารอบสุดท้าย แม่รู้ว่าหนูเก่งที่สุด!”“ขอบคุณค่ะ คุณแม่” แม่และลูกสาวสวมกอดกันก่อนที่ทิฟฟานี่จะขึ้นรถเมื่อประตูปิดลง รอยยิ้มอันอ่อนหวานและไร้เดียงสาที่อยู่บนใบหน้าของเธอก็ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง มันดูเคร่งเครียดทิฟฟานี่รู้สึกถูกรบกวนด้วยความรู้สึกวิตกกังวลและวุ่นวายใจตั้งแต่ที่ชาร์มินกลับมา ทิฟฟานี่รู้ความจริงว่าแม่ผู้ให้กำเนิดผู้น่าสงสารของเธอ ถูกตัดสินให้รับโทษประหารหลังจากให้กำเนิดเธอได้เพียงสามวัน เพื่อทำให้มั่นใจว่าลูกของเธอจะมีอนาคตที่ดี เธอจึงเปลี่ยนตัวทิฟฟานี่กับลูกสาวที่แท้จริงของโจอี้ และชาร์มินผู้น่าสงสารก็ถูกทิ้งไว้ข้างถนนแทนโจอี้จะยังคงรักเธอเหมือนเดิมไหม ถ้าได้รู้ความจริง? เมื่อเธอเห็นสี
ในที่สุดทิฟฟานี่ก็ปรากฏตัวในชุดเดรสผ้าลินินที่เรียบหรู ราวกับว่าเธอก้าวออกมาจากนวนิยายคลาสสิก ผมของเธอตกลงมาบนไหล่ มงกุฎดอกไม้วางอยู่บนศีรษะของเธอ ชุดราตรีนั้นพลิ้วไสวไปกับทุกย่างก้าวที่เธอเดิน และมีใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วงปลิวอยู่กลางอากาศเป็นฉากประกอบอันงดงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย ใบหน้าอันงดงามของเธอโดดเด่นกว่านางแบบคนอื่น ๆ ที่จืดชืดและไม่น่าสนใจ แม้ว่าพวกเธอจะโพสต์ท่าราวกับนางฟ้าก็ตาม รูปลักษณ์ของเธอคือตัวแทนจากสรวงสวรรค์ลงมาสู่พื้นดิน ราวกับว่าเธอถูกทำเลียนแบบเทพธิดาแห่งความงามในภาพวาดสร้อยคอที่ทำเลียนแบบขึ้นถูกทำให้มีชีวิตชีวาบนลำคอเพรียวงามของเธอไอด้า ผู้ออกแบบสร้อยคอตกตะลึงกับสิ่งที่เธอได้เห็น “โอ้ พระเจ้า! นั่นแหละ! ต้องเธอคนนั้น!” เธอยิ้มกว้างออกมา “นี่คือสิ่งที่ฉันคิดเอาไว้ในใจฉัน เป็นเธอเลย! เราจะเซ็นสัญญากับเธอ!”“สุดยอดไปเลย! ทำไมถึงยังมีหญิงสาวที่บริสุทธิ์และเรียบร้อยอยู่บนโลกนี้อีก? ช่างงามสง่าไร้ที่ติราวกับผ้าขาว!”“คู่ควรกับกิตติศัพท์และชื่อเสียงอันเลื่องลือในการเป็นนางแบบที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก ลักษณะโดยกำเนิดของเธอไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเทียบได้”“อื้ม!” “เ
ด้วยความพยายามที่จะรักษาอาชีพการงานของเธอเอาไว้ ทิฟฟานี่รีบเอื้อมมืออกไปคว้ามือของผู้จัดการเองไว้ “เรายังไม่ได้ตกลงกันเหรอคะ? รูปนั้นต้องถูกตัดต่อ รูปนั้นไม่ใช่ฉันจริง ๆนะคะ ฉันไม่ได้ทำแบบนี้ คนอื่นจะไปสรุปได้ยังไงว่ารูปนี้เป็นรูปของฉันจริง ๆ โดยไม่ได้ถามฉันก่อน?” เธอคร่ำครวญในขณะที่น้ำตาไหลลงมาตามใบหน้าของเธอ ให้ความรู้สึกสงสารและทำให้ใจอ่อน โธ่ ใบหน้าอันไร้เดียงสาของเธอมีแต่จะทำให้ทุกคนคิดถึงภาพที่พวกเขาเพิ่งเห็นบนหน้าจอเท่านั้น“เราเสียใจจริง ๆ คุณจอร์แดน ไว้ค่อยคุยกันคราวหน้านะ” ผู้จัดการดึงมือของเธอออก และออกคำสั่งกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “ใครก็ได้ช่วยส่งคุณจอร์แดนออกไปที และเรียกเก็บค่าเสียหายที่ทำให้จอภาพได้รับความเสียหายจากเธอด้วย” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองสามคนก้าวออกมาและบอกให้ทิฟฟานี่ออกไป สีหน้าของพวกเขาแสดงออกถึงความเยาะเย้ยและดูถูกทิฟฟานี่ไม่อาจทนกับท่าทางหยาบคายที่มีเธอได้ เธอถูกเลี้ยงดูมาในฐานะทายาทผู้สืบทอดของตระกูลจอร์แดน ซึ่งได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพและชื่มขม เธอไม่เคยรู้สึกอับอายมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเธอไม่ว่าเธอจะรู้สึกเกลียดมันมากแค่ไหน เธอก