ตอนที่9หลังอาหารเย็น

หลังอาหารเย็น…หลิวกงกงก็พาอาเฟยมาพบหลี่ชิงตามที่หลี่ชิงต้องการ

อาเฟยได้รับการทำแผลที่หน้าผากมีผ้าพันปิดแผลเอาไว้เรียบร้อยแล้วและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน…พอเห็นคุณชายของตนนอนคว่ำอยู่บนเตียงก็จะถลาเข้าไปหาทันที “คุณชาย…”

     ทว่าถูกหลิวกงกงดึงตัวเอาไว้เสียก่อน “อาเฟย…แตะต้องตัวคุณชายสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เพราะว่าคุณชายบาดเจ็บอยู่ เจ้าอาจจะทำให้คุณชายบาดเจ็บมากขึ้นกว่าเก่าได้”

     อาเฟยชะงัก แล้วจึงเห็นไท่ชินอ๋องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งตั้งอยู่ข้างเตียงนอน…ก็เลยรีบหมอบลงคำนับ “น้อมคารวะท่านอ๋องขอรับ”

     “อืม” ไท่ชินอ๋องรับคำ “ขอบใจเจ้ามาก…อาเฟย…ที่รีบมาส่งข่าวชิงชิงให้ข้ารู้ทันเวลา” แล้วหันไปสั่งหลิวกงกง “หลิวยี่…เบิกเงินจากพ่อบ้านเจาหนึ่งพันตำลึงทองมอบให้อาเฟยเป็นรางวัล”

     “พะ พันตำลึงทอง” อาเฟยตื่นเต้นจนตะกุกตะกัก “ช่างมากมาย…มากมายเหลือเกิน” แล้วบอกกับหลี่ชิงอย่างดีใจจนลืมตัวว่า “คุณชาย …บ่าวมีเงินให้คุณชายขอยืมแล้ว”

     “หือ?” ไท่ชินอ๋องเลิกหัวคิ้วเข้มขึ้น “ชิงชิงขอยืมเงินเจ้าไปเมื่อไหร่ เอาไปทำอะไร จงบอกข้ามาให้หมด”

     “เอ้อ…อ้า…” อาเฟยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เรื่องที่ตนกับเจ้านายน้อยทำนั้นเปิดเผยไม่ได้ “คือ…”

     “เจ้าจะบอกออกดีๆ หรือจะต้องโดนไม้เรียวเสียก่อน”

     อาเฟยมองสบตาหลี่ชิง หลี่ชิงก็พยักหน้าให้เล็กน้อย…อาเฟยจึงเล่าเรื่องที่คุณชายขอยืมเงินไปซื้อข่าวให้ไท่ชินอ๋องฟัง

     หลี่ชิงนั้นเขินอายจนแก้มแดงซุกหน้ากับหมอนที่หนุนอยู่ ในขณะที่ไท่ชินอ๋องหัวเราะเบาๆ ในลำคออย่างขบขัน ยกมือลูบศีรษะร่างบอบบางที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง “ชิงชิง…เจ้ายังติดหนี้ผู้ใดอีก?”

     “หลิวกงกงขอรับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา

     “เท่าไหร่?”

     “หนึ่งร้อยตำลึง…เอ้อ…ค่ายาปลุกกำหนัดขอรับ”

     “เจ้ามาอยู่ที่จวนของข้าเพียงสองสามวันก็ติดหนี้คนอื่นไปทั่วแล้ว” ไท่ชินอ๋องเอ่ยอย่างนึกขัน

     “ท่านอ๋องขอรับ” หลิวกงกงเอ่ยแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรงๆ “ของข้าน้อยมิเป็นไรขอรับ นั่นเป็นเพียงการล้อเล่นกับคุณชายเท่านั้นขอรับ”

     “ไม่ได้…ติดหนี้ก็คือติดหนี้” ไท่ชินอ๋องกล่าวกับหลิวกงกง แล้วจึงกล่าวกับหลี่ชิง “ชิงชิงเจ้าจะชดใช้อย่างไร?”

     “ข้าน้อย…คิดว่าเมื่อปรนนิบัติท่านอ๋องแล้ว หากท่านอ๋องพอใจ คงจะประทานรางวัลให้แก่ข้าน้อย ข้าน้อยก็จะได้มีเงินไปจ่ายหนี้ขอรับ”

     ไท่ชินอ๋องยกยิ้มขัน ก่อนจะก้มตัวลงกระซิบข้างหูหลี่ชิงว่า “เจ้ายังมิได้ปรนนิบัติข้าเลย ข้าจะให้รางวัลเจ้าได้อย่างไรกัน?…อีกอย่าง ยามที่เจ้าคิดจะปรนนิบัติข้า สีหน้าของเจ้านั้นเคร่งเครียดราวกับทหารกำลังจะออกสู่สนามรบอย่างไรอย่างนั้น”

     “หา…” หลี่ชิงอุทานเสียงเบา รู้สึกหน้าร้อนผะผ่าวยิ่งกว่าเดิม

     ไท่ชินอ๋องยืดตัวนั่งตรงขึ้น “เอาละ หลิวยี่จงไปเบิกเงินจากพ่อบ้านเจา คืนค่ายาของเจ้า และคืนเงินให้อาเฟย…ต่อไปเจ้าหนี้ของชิงชิงคือข้าคนเดียว ข้าเตรียมจะดีดลูกคิดรางแก้วทบต้นทบดอกให้สบายใจ”

     ขณะนั้นเอง…สาวใช้นางหนึ่งก็ส่งเสียงรายงานที่หน้าประตูห้องที่เปิดเอาไว้

     “เรียนท่านอ๋อง…สาวใช้จากตำหนักพระชายามารายงานว่า พระชายาฟางหมิงซินที่ถูกลงทัณฑ์เป็นลมเจ้าค่ะ”

     ไท่ชินอ๋องจึงสั่งหลิวกงกงว่า “เจ้าไปถ่ายทอดคำสั่งของข้า ว่าข้าอนุญาตให้บ่าวที่ตำหนักพระชายาให้ความช่วยเหลือฟางหมิงซินได้”

     “ขอรับ” หลิวกงกงน้อมรับคำสั่งแล้วไปปฏิบัติตามทันที

     ไท่ชินอ๋องทำตามที่ลั่นปากเอาไว้จริงๆ …วันรุ่งขึ้นก็ประกาศแต่งตั้งหลี่ชิงเป็นกุ้ยหวางเฟย(พระชายาผู้สูงศักดิ์) ในท้องพระโรงที่ประชุมเหล่าขุนนาง

     อำมาตย์หลี่ บิดาของหลี่ชิงนั้นหน้าซีดแล้วซีดอีก…พอการประชุมเสร็จสิ้น ก็รีบขึ้นรถม้ากลับจวนอย่างเร่งด่วน

     พอถึงจวนก็สั่งให้ย้ายซูอี๋เหนียงเป็นครั้งที่สอง จากเรือนเล็กกะทัดรัดไปยังเรือนใหญ่โตโอ่อ่า และส่งสาวใช้กับบ่าวชายมาเพิ่มอีก

     “มีอะไรหรือท่านพี่ จึงทำเรื่องทำราวใหญ่โตเช่นนี้” ฟูเหรินใหญ่ถามอย่างสงสัย “เมื่อวานก็ย้ายซูไห่ถังจากเรือนคนใช้มายังเรือนเล็ก ให้สาวใช้กับบ่าวชายไปสองคน ยังไม่พอ...ยังให้คนไปตามหมอมารักษาขาของนาง แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้นอีกละ จึงยกย่องเชิดชูนางถึงขนาดนี้”

     “ฟูเหริน เจ้าไม่รู้อะไร…” อำมาตย์หลี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “วันนี้ไท่ชินอ๋องแต่งตั้งอาชิงเป็นกุ้ยหวางเฟย เจ้าคิดหรือว่าข้าจะไม่กลัดกลุ้ม”

     ฟูเหรินใหญ่เบะปากอย่างดูถูก และนั่งลงที่เก้าอี้ข้างโต๊ะน้ำชา “ไท่ชินอ๋องนี่ก็แปลกคน หลงใหลรูก้นอย่างไม่ลืมหูลืมตา เจ้าเด็กนั่นแหกขาให้หน่อย ก็แต่งตั้งเป็น…”

     นางกล่าวไม่ทันจบประโยค ก็ถูกสามีตบหน้าอย่างแรง

     เพียะ !

     จนหน้าสะบัด ปากแตก ที่แก้มปรากฏรอยฝ่ามือชัดเจน

     “ท่านตบข้า…ทะ ท่านตบข้า”

     อยู่กินกันมานานยี่สิบกว่าปี…อำมาตย์หลี่ไม่เคยทำร้ายนางสักแปะ อย่าว่าถึงขนาดตบหน้าแรงเช่นนี้

     “จะพูดจะจาอะไรให้ระมัดระวังถ้อยคำให้มากไว้ ไท่ชินอ๋องมิใช่ผู้ที่พวกเราจะล่วงเกินได้ หากถ้อยคำเมื่อสักครู่ของเจ้าล่วงรู้ถึงบุคคลอื่น คนของจวนตระกูลหลี่ทั้งตระกูลก็เตรียมล้างคอรอดาบได้เลย”

     ฟูเหรินใหญ่ส่งเสียงร้องไห้โฮๆ

     “เกิดเรื่องอันใดหรือ?” เสียงหญิงชราทัก แล้วเจ้าของเสียงที่แต่งกายด้วยผ้าไหมสีครามราคาแพง มีสาวใช้สองคนประคองเดิน ก็ก้าวเข้ามาในห้องโถงแห่งนั้น