ตอนที่8 ความโกรธของไท่ชินอ๋อง

หลิวกงกงนั้นพอเห็นสภาพบาดเจ็บของหลี่ชิง  และความโกรธของไท่ชินอ๋อง ก็จะเข้าไปอุ้มร่างบอบบางขึ้นจากพื้น เพื่อพาไปรักษาตัวที่เรือนเล็ก

     แต่ไท่ชินอ๋องรีบห้ามว่า "อย่าแตะต้องเขา"

     หลิวกงกงชะงักมือ ถามว่า "จะให้สาวใช้มาประคองคุณชายหรือขอรับ?"

     "ยามนี้ห้ามผู้ใดแตะต้องเขาทั้งสิ้น นอกจากท่านหมอ"

     หลิวกงกงจึงรีบสั่งคนไปตามท่านหมอประจำจวนมาโดยด่วน

     เพียงไม่นาน…ท่านหมอก็มาถึง และตรวจดูอาการบาดเจ็บของหลี่ชิงโดยละเอียด แล้วสีหน้าของท่านหมอก็เคร่งเครียด

     “ท่านอ๋อง…คุณชายหลี่กระดูกสันหลังร้าวขอรับ ถ้าดูแลรักษาไม่ถูกวิธี คุณชายจะพิการไปตลอดชีวิต…ครั้งนี้นับว่าโชคยังดีที่ไม่มีผู้ใดแตะต้องหรือขยับเขยื้อนตัวของคุณชาย มิเช่นนั้นแล้วข้าน้อยก็จนปัญญาจะรักษาขอรับ”

     “อืม” ไท่ชินอ๋องรับคำในลำคอ...ในตอนแรกที่เขาเห็นสภาพเด็กหนุ่ม ก็คาดคะเนได้ลางๆ ว่าอาจจะถูกโบยจนบาดเจ็บถึงกระดูก จึงสั่งห้ามขยับเขยื้อนร่างบอบบาง แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้

     ไท่ชินอ๋องปรายตามองพระชายาที่ยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม แล้วออกคำสั่ง “ฟางหมิงซิน”

     “เจ้าคะ” พระชายาขานรับ คิดว่าคงจะได้รับการอภัย

     แต่ผิดคาด…

     “เจ้าจงออกไปคุกเข่ากลางแจ้งหน้าตำหนักนี้ ห้ามผู้ใดช่วยเหลือ”

     “ท่านอ๋อง…ข้างนอกนั้นแดดร้อน” นางหน้าซีดตกใจ

     “จะแดดร้อนหรือฝนตก ล้วนเป็นสวรรค์ลงโทษเจ้า ใครกล้าช่วยเหลือเจ้า โดยที่ข้ายังไม่ได้อนุญาต ข้าจะตัดหัวมันให้หมด”

     “ท่านอ๋อง…เมตตาด้วยเจ้าค่ะ” พระชายาฟางหมิงซินร้องขอความเมตตา

     “นี่ข้าเมตตาเจ้ามากแล้ว ออกไปเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ” น้ำเสียงไท่ชินอ๋องแข็งกระด้าง

พระชายาฟางหมิงซินน้ำตาร่วง…ลุกขึ้นเดินออกไปคุกเข่าหน้าตำหนักที่ตนเองพักอาศัย โดยไม่กล้ากล่าวอะไรอีก

     บรรดาสาวใช้ก็ไม่มีผู้ใดกล้าไปกางร่มบังแดดให้

     ส่วนไท่ชินอ๋องออกคำสั่งต่อ “หวังเสียง…จัดการจับผู้ที่ทำร้ายชิงชิง โบยจนตายให้หมด”

     “ขอรับ” หวังกงกงรับคำสั่ง แล้วให้ทหารจับตัวบ่าวรับใช้ชายทั้งสี่ที่ช่วยกันจับและโบยหลี่ชิงออกไป โดยไม่สนใจเสียงร้องไห้ขอความเมตตา

หลิวกงกงนั้นจัดหาแผ่นไม้กระดานมาแผ่นหนึ่งที่มีขนาดพอเหมาะกับร่างบอบบางของหลี่ชิง ตามที่ท่านหมอสั่ง แล้วช่วยท่านหมอค่อยๆ ดึงเสื้อของเด็กหนุ่มให้ร่างบอบบางขยับเคลื่อนขึ้นไปอยู่บนแผ่นไม้กระดานในท่านอนคว่ำเหมือนเดิมอย่างนิ่มนวลแผ่วเบาที่สุด

     ตลอดเวลา…ไท่ชินอ๋องกุมมือหลี่ชิงเอาไว้ พลางให้กำลังใจ “ชิงชิงคนเก่ง อดทนเอาไว้ เดี๋ยวก็รักษาหายแล้ว”

     หลี่ชิงนั้นพยายามไม่ส่งเสียงร้องครวญครางเพราะความเจ็บปวด

     แต่ไท่ชินอ๋องที่เคยเห็นทหารบาดเจ็บมานักต่อนักนั้นทราบดีว่า การส่งเสียงร้องครวญครางสามารถช่วยบรรเทาอาการเจ็บปวดได้บ้าง จึงยกมือลูบศีรษะร่างเล็ก “ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาเถอะเด็กดี”

     หลี่ชิงเอ่ยเสียงแผ่วล้าว่า “แต่ก่อนยามข้าน้อยถูกตี มีแต่คนสั่งข้าน้อยว่าห้ามร้อง มิฉะนั้นแล้วจะตีให้หนักกว่าเดิม”

     ไท่ชินอ๋องได้ฟังแล้วอยากดึงร่างเล็กมากอดปลอบขวัญ แต่ติดที่ว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บหนักไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

     พอเอาตัวหลี่ชิงขึ้นไปอยู่บนแผ่นไม้กระดานได้อย่างปลอดภัยแล้ว ท่านหมอก็สั่งให้บ่าวรับใช้ชายที่แข็งแรงสี่คนช่วยกันยกแผ่นไม้กระดานขึ้นไปอยู่บนแคร่ แล้วสั่งให้ยกแคร่

     “ไปที่เรือนเล็กของคุณชายหลี่” หลิวกงกงออกคำสั่ง

     ทว่าไท่ชินอ๋องแย้งขึ้นทันที

     “ไปห้องนอนของข้าที่ตำหนักใหญ่”

     “ท่านอ๋อง…” ท่านหมอกล่าวขึ้น “คนบาดเจ็บกับการรักษา บางครั้งต้องทำเลอะเทอะเปรอะเปื้อน เกรงว่าจะทำให้ท่านอ๋องอยู่ไม่สะดวกสบายเท่าที่ควร”

     “ไม่เป็นไร…ข้าอยากดูแลชิงชิง ข้าไม่ต้องการให้เขาคลาดสายตาข้าอีก” ไท่ชินอ๋องเอ่ยเสียงจริงจัง

     “ท่านอ๋อง…ให้ข้าน้อยกลับเรือนเล็กเถิดขอรับ” หลี่ชิงเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าน้อยไม่อยากทำให้ห้องนอนสวยงามหอมกรุ่นของท่านอ๋องเลอะเทอะและเหม็นกลิ่นขับถ่ายของเสีย”

     “ชิงชิง…เจ้ากลัวข้ารังเกียจใช่หรือไม่?”

     หลี่ชิงนิ่งเงียบเป็นการยอมรับ

     ไท่ชินอ๋องกุมมือร่างเล็กเดินผ่านพระชายาฟางหมิงซินที่คุกเข่าอยู่ พลางเอ่ยปลอบว่า “ชิงชิง เจ้าจงเชื่อใจข้า ข้าไม่มีวันรังเกียจเจ้าแน่นอน”

     พระชายาได้ยินชัดสองรูหู…ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคือง

     ที่ตำหนักใหญ่ ในห้องนอนของไท่ชินอ๋อง…ร่างบอบบางถูกย้ายจากแคร่ไปอยู่บนเตียงกว้างใหญ่อย่างนิ่มนวล แต่ชิดด้านนอก เพื่อสะดวกต่อการทำการรักษา

     ท่านหมอจัดยาให้ห้องครัวต้ม แล้วใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าของหลี่ชิงออกจนหมด เพื่อรักษาบาดแผลใส่ยา พอใส่ยาเสร็จก็ห่มผ้าแพรขาวสะอาดชั้นหนึ่งก่อนจึงค่อยห่มผ้านวม แล้วกำชับว่า “คุณชาย ท่านต้องอดทนนอนนิ่งๆ ในท่านี้สักเจ็ดวันก่อน อย่าได้ขยับเขยื้อนเด็ดขาด”

     “ขยับไม่ได้เลยหรือท่านหมอ?” หลี่ชิงถาม

     “ไม่ได้ขอรับ…ให้ใครช่วยพยุงก็ไม่ได้” ท่านหมอตอบน้ำเสียงจริงจัง

     “แล้ว…ถ้าข้าปวดหนักปวดเบาจะทำเช่นไร?”

     “อย่าได้กังวลขอรับคุณชาย” หลิวกงกงเอ่ยแทรกขึ้น “คุณชายแค่บอกข้าน้อย ข้าน้อยจะดูแลให้คุณชายถ่ายหนักถ่ายเบาบนเตียงได้โดยไม่เลอะเทอะเปรอะเปื้อนแม้แต่น้อย”

     “หรือถ้าเจ้าอายหลิวยี่ จะเรียกข้าก็ได้เช่นกัน” ไท่ชินอ๋องเอ่ยขึ้น ก็เลยได้เห็นแก้มใสใสแดงซ่าน…ทำให้ท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่อดยกมือลูบอย่างเอ็นดูไม่ได้

     พอดียาต้มเสร็จถูกสาวใช้ยกมาให้…ไท่ชินอ๋องจึงรับมาป้อนคนเจ็บเอง

     พอกินยาหมด…หลี่ชิงก็ถอนหายใจยาว

     “เจ้าคงกลัวยาขม…แต่ยาดีย่อมต้องขม อดทนหน่อยนะชิงชิง” ไท่ชินอ๋องเอ่ยพลางยื่นชามเปล่าให้สาวใช้รับไป

     “ข้าน้อยมิได้กลัวยาขม ข้าน้อยเพียงคิดว่าข้าน้อยโชคดี บาดเจ็บยังได้ท่านอ๋องรักษา แต่มารดาของข้าน้อยสิมิมีผู้ใดเหลียวแล นางถูกตีขาหักเพราะต้องการช่วยชีวิตของข้าน้อย ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง?”

     “อำมาตย์หลี่คงรีบตามหมอมารักษานางแล้ว” ไท่ชินอ๋องตอบ

     “คงเป็นท่านอ๋องสั่งการ” หลี่ชิงคาดเดา

     “ข้าไม่ได้สั่งตรงๆ หรอก แต่ประกาศแต่งตั้งเจ้าเป็นพระชายารองในที่ประชุมขุนนางกลางท้องพระโรงเมื่อเช้านี้”

หลี่ชิงคิดตามที่ไท่ชินอ๋องบอก…พออำมาตย์หลี่รู้ว่าบุตรชายของซูอี๋เหนียงได้เป็นพระชายารองของไท่ชินอ๋อง ย่อมต้องกลับจวนไปรีบทำดีต่อซูอี๋เหนียงทันที

     “ขอบคุณท่านอ๋อง…ขอบคุณยิ่งนัก” ดวงตาคู่สวยแดงเรื่อมีหยาดน้ำคลอเพราะความซาบซึ้งใจ

     “ยังมิต้องรีบขอบคุณข้า” ไท่ชินอ๋องกล่าว “วันนี้ข้าเห็นเจ้าถูกข่มเหงรังแกแสนสาหัส ดังนั้นพรุ่งนี้ข้าจะเลื่อนตำแหน่งเจ้าขึ้นเป็น กุ้ยหวางเฟย”

ตำแหน่ง…กุ้ยหวางเฟย(พระชายาผู้สูงศักดิ์งดงาม)เป็นตำแหน่งที่สูงกว่าหวางเฟย(พระชายาเอก)อีกชั้นหนึ่ง!