บทที่ 1 บทนำ

“อ๊ะ!”

พร่วด!!!

“ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้ ไม่เห็นหรือไงว่าท่านประธานกำลังเดินมา!”

“ขะ...ขอโทษค่ะ ท่านประธาน ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ก่อนหน้านี้  รดา วัฒนานนท์ เลขาผู้ช่วยที่มีใบหน้าน่ารักอ่อนหวาน ร่างเล็ก ผิวขาวเนียนละเอียด เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนดัดปลายเป็นลอนพลิ้ว กำลังค่อย ๆ เปิดประตูห้องประชุมด้วยท่าทีเกรงใจ มือสองข้างประคองถาดกาแฟร้อนกลิ่นหอมกรุ่น ตั้งใจนำไปเสิร์ฟให้ท่านประธาน

แต่ยังไม่ทันจะก้าวเข้าไป เธอก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูออกมาพอดี

ตุลย์ อัครเดชา ประธานหนุ่มแห่ง GTC กรุ๊ป ก้าวออกจากห้องประชุมอย่างสง่างาม

รดาตกใจสุดขีด ถลาเข้าหาเขาโดยไม่ทันคิด มือเล็กรีบปัดเช็ดคราบกาแฟที่เปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดของเขาอย่างร้อนรน ราวกับการปัดนั้นจะทำให้คราบสีน้ำตาลเข้มจางหายไป

ดวงตาคมกริบของตุลย์ตวัดมองลงมา สายตาเย็นเฉียบเพียงเสี้ยววินาทีทำให้รดาได้สติ รีบถอยห่าง ยกมือขึ้นไหว้ด้วยความรู้สึกผิด

คนที่อยู่ในห้องประชุมพากันเหลียวมอง บรรยากาศในห้องคล้ายหยุดนิ่ง ทุกคนต่างรู้ดีว่าประธานหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนที่ใครจะเข้าหาง่าย แถมยังเจ้าระเบียบและเย็นชาสุดโต่ง วันนี้คงเป็นคราวซวยของเลขาผู้ช่วยสาวคนใหม่เข้าแล้ว

ผิวตรงเนินอกของรดารู้สึกแสบร้อนขึ้นทันที ไม่เพียงตุลย์ที่โดนกาแฟร้อนหกใส่ แต่เธอเองก็โดนไปด้วย เพียงแต่ยังโชคดีที่ไม่ร้อนจัดจนเกินไป ทว่าความเจ็บแสบราวถูกเผาก็ยังชัดเจน

เสียงทุ้มเย็นชาของเขาดังขึ้นชัดเจน

“คุณนี่มัน... ซุ่มซ่าม ไม่รู้จักระมัดระวัง อย่าให้ผมเหลืออดกับคุณมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้น...อย่าหาว่าผมใจร้าย!”

เขาตำหนิเสร็จก็หันไปสั่งเลขาวัยสามสิบสองน้ำเสียงเคร่งขรึม

“คุณเพียงพอ ตรวจสอบระเบียบ ลงโทษรดาตามกฎบริษัท”

เพียงพอแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ค่ะ บอส”

รดาก้มหน้างุด เอ่ยคำขอโทษซ้ำ ๆ ทั้งที่เสียงสั่น ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยชินกับการถูกดุด่าเช่นนี้ แต่ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ เธอก็พยายามอดทนมาตลอด

ตุลย์หัวเราะเยาะต่ำ ๆ ในลำคอ “นอกจากคำว่าขอโทษแล้ว...คุณทำอะไรได้อีกบ้างล่ะ”

รดาเงยหน้าสบตาเขาเพียงชั่ววูบ ดวงตาเหมือนกำลังถามกลับ

แล้วเธอจะทำอะไรได้อีก ในเมื่อเป็นเพียงแค่เบ้ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น

“พวกคุณประชุมกันไปก่อน ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ

เพียงพอทำท่าจะตามไป แต่เขากลับห้ามทันที “คุณไม่ต้องตาม อยู่ในห้องประชุมแทนผม”

“ค่ะ บอส”

ตุลย์มีเลขาที่ช่วยดูแลงานอยู่สามคน

คนแรกเพียงพอที่ดูแลตารางงาน

คนที่สอง เอนก ที่ดูแลเอกสารสำคัญ

และรดา...เลขาคนสุดท้ายที่ไม่เคยได้รับมอบหมายงานสำคัญใด ๆ นอกจากงานเล็กน้อยอย่างชงกาแฟ ถ่ายเอกสาร ทำงานเล็กน้อย หรือวิ่งซื้อของให้รุ่นพี่เลขาคนอื่น

ในขณะที่รดากลับถูกสายตาเย็นชาของตุลย์ตวัดมองอย่างกดดัน

“ส่วนเธอ...ไปเอาเสื้อผ้าที่รถมาให้ฉันเปลี่ยน”

“ค่ะ บอส”

รดารีบออกจากห้องไปแทบจะวิ่ง สายตาหลายคู่จับจ้องตามหลัง บางคนคิดในใจว่า นอกจากหน้าตาสวยแล้ว เธอไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง

หลายคนลือกันว่าเธอได้งานนี้มาเพราะเป็น ‘เด็กเส้น’ หรือไม่ก็ ‘เด็กเสี่ย’ ที่อยากออกมาทำงานแก้เบื่อ ตำแหน่งเลขาลำดับสามที่กินเงินเดือนหลายหมื่นเลยตกเป็นของเธออย่างง่ายดาย ทั้งที่เด็กจบใหม่ทั่วไปต้องเริ่มต้นจากเงินเดือนน้อย ๆ และไต่ขึ้นไปทีละขั้น

เพียงวันเดียวที่เธอยื่นใบสมัครและได้รับการเรียกเข้ามาทำงานโดยไม่ต้องผ่านการสัมภาษณ์หิน ๆ ก็เข้ามานั่งเป็นเลขาหน้าห้องบนชั้นห้าสิบห้าได้อย่างง่ายดาย ทำให้หลายคนยิ่งไม่ชอบใจ

ด้วยใบหน้าสวยหวาน ท่าทางเชื่องช้า และคำพูดอ่อนนุ่ม จึงกลายเป็นต้นเหตุให้รดาเป็นเป้านินทาของบรรดาผู้หญิงเกือบทั้งบริษัท

เมื่อมาถึงลานจอดรถผู้บริหาร นายดำ คนขับรถส่งถุงกระดาษใบใหญ่ลายน่ารักมาให้ รดาขมวดคิ้วทันทีที่เห็น แต่ยังไม่ทันถาม นายดำก็พูดขึ้นสั้น ๆ

“รีบขึ้นไปเถอะ นายบอกว่าให้เวลาคุณแค่ห้านาที ถ้าช้ากว่านี้...คุณซวยแน่”

รดากัดริมฝีปาก ห้านาที... ใครจะทำได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เร่งฝีเท้าขึ้นไปทันที โชคดีที่ลิฟต์ผู้บริหารเปิดพอดี เธอกดแล้วประตูก็เปิดออกทันตา

หัวใจเต้นระส่ำไม่หยุด กระทั่งถึงชั้นห้าสิบ เธอแทบจะวิ่งไปที่ห้องทำงานใหญ่ของตุลย์

เมื่อถึงหน้าห้อง เธอยืนหอบหายใจแรง ตุลย์เงยหน้าขึ้นมองทันที

“ช้าไปสามนาที”

“ฉัน...วิ่งสุดชีวิตแล้วค่ะ บอส”

“ไม่ต้องแก้ตัว มาสายก็ต้องถูกทำโทษ”

เสียงเย็นยะเยือกทำให้เธอไม่กล้าเถียง เมื่อเขากระดิกนิ้วเรียก รดาได้แต่เดินเข้าไปหา มือเล็กปาดเหงื่ออย่างประหม่า

เสื้อเชิ้ตของตุลย์ถูกถอดออก เผยให้เห็นมัดกล้ามแน่นบนอกขาวเนียน รอยแดงจากคราบกาแฟยังปรากฏชัด รดามองแล้วรู้สึกผิดจับใจ

“ขอโทษค่ะ บอส...ฉันทำให้บอสเจ็บใช่ไหมคะ”

“เรื่องแค่นี้ ไม่ทำให้ฉันเป็นอะไรหรอก”

รดาก้มมองถุงเสื้อผ้าในมือ สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “บอสคะ...เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ใช่ของบอสนี่คะ เป็นเสื้อผ้าผู้หญิง”

“ของเธอ”

“คะ?”

ยังไม่ทันตั้งตัว เสียงเข้มก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ถอดเสื้อผ้าของเธอออก”