23

“ปกติแดเนียลเป็นคนเก็บตัว เธอคงไม่เคยรู้สินะว่าพี่ชายของฉันไม่ได้เป็นแค่นักธุรกิจที่รู้แต่เรื่องการเงินอย่างเดียว เขามีอีกด้านหนึ่งที่แสนมหัศจรรย์ นั่นคือการเป็นนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์...พวกชอบเล่นแร่แปรธาตุนั่นไง วัน ๆ เขาจะขลุกอยู่ในห้องปฏิบัติการที่ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ง่าย ๆ “

พอพูดถึงตรงนี้อลินทิราก็มองมาด้วยแววตาเป็นประกาย มันทำให้โมนิการู้สึกว่าเธอสามารถกระตุกความสนใจของอีกฝ่ายได้จึงรีบพูดต่อ

“แดเนียลเป็นผู้ชายที่ฉลาด แหลมคม แม้แต่เรื่องผู้หญิงเขาก็เป็นคนฉลาดเลือก ก่อนหน้านี้ฉันเห็นเขาควงผู้หญิงหลายคน แต่ละคนล้วนแล้วแต่เป็นพวกสาวสังคมโก้หรู การแต่งกายและชาติตระกูลรวมทั้งความรู้ล้วนแต่คู่ควรกับคนอย่างเขา...แดเนียล ไพรซ์ มหาเศรษฐีหนุ่มรูปหล่อที่มีแต่พวกสาว ๆ อยากมาเสนอตัวให้”

คำพูดทิ่มแทงของโมนิกาทำให้อลินทิราเจ็บจี๊ดในอกทว่าก็เพียงเสี้ยวหนึ่งในความรู้สึกอันตื้นเขินว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงในแบบฉบับของบุรุษที่คู่สนทนากล่าวถึง ทว่าก็มีเสียงหนึ่งในส่วนลึกว่า เขา เริ่มเข้ามามีอิทธิพลต่อจิตใจเธอมากขึ้นทุกขณะ หญิงสาวเพียงรับฟังและทำสีหน้ารับรู้ แต่ดูเหมือนยังไม่พอสำหรับโมนิกา

“ซอนญ่า...ที่ฉันพูดมาทั้งหมดนี่เธอไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือ?”

“ฉันรับทราบที่คุณบอกทุกอย่างค่ะ คุณโมนิกา ที่คุณพูดมาน่ะถูกต้องทุกอย่าง แดเนียลเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมมากจริง ๆ “

“ใช่...แดเนียลเป็นคนเก่งและเพียบพร้อมมาก”

โมนิกากล่าวพลางยืดร่างระหงขึ้นก่อนเดินเข้าไปใกล้อลินทิรา เธอเหยียดริมฝีปากก่อนกล่าว

“เขาเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมมากเกินกว่าจะหิ้วผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าจากที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้!”

อลินทิรารู้สึกชาไปชั่วขณะ โมนิกากำลังส่งสัญญาณชัดเจนว่าไม่พอใจอย่างมากที่ญาติผู้พี่พาเธอมา ทว่าหญิงสาวจำต้องเข้มแข็งต่อแรงปะทะที่เข้ามากระทบใจ อย่างน้อยที่สุดโมนิกาก็ไม่เคยรู้เบื้องหลังว่าเธอเป็นใครในตอนนี้

“ฉันคงอยู่ที่นี่อีกไม่นานหรอกค่ะ คุณโมนิกา”

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธอมาอยู่ในฐานะอะไรล่ะ ซอนญ่า...อย่าบอกนะว่าพี่ชายฉันพาเธอมาพักร้อนที่นี่”

“ก็คงเป็นอย่างที่คุณคิดนั่นล่ะค่ะ ฉันไม่ขอปฏิเสธอะไรทั้งนั้น แต่ฉันก็อยากบอกให้คุณรู้ว่าฉันจะไปจากที่นี่ในเวลาอีกไม่นานนี้ ฉันขอตัวกลับไปที่ห้องก่อนนะคะ”

อลินทิราตัดบทก่อนเดินจากไปทิ้งไว้แต่เจ้าของร่างระหงที่มองตามด้วยแววตาหยามเหยียด

“เชอะ! นังผู้หญิงข้างถนน”

โมนิกาเข่นเขี้ยวอยู่กับตัวเองขณะมองร่างบางที่เดินลับหายไปจากโถงทางเดิน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอไม่พอใจผู้หญิงของแดเนียล แต่ผู้หญิงทุกคนที่เคยควงคู่กับญาติผู้พี่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นเหตุการณ์รบกวนจิตใจเธอทั้งสิ้น โมนิกาไม่ปิดบังความรู้สึกว่าเธอคิดกับแดเนียลมากเกินกว่าญาติสนิท มีแต่บุรุษหนุ่มผู้เครียดขรึมทว่าเสน่ห์ร้ายกาจที่คิดกับเธอเพียงแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น

อลินทิราเก็บกลั้นน้ำตามาตลอดทาง เธอคิดว่าเมื่อกลับเข้าไปในห้องก็อยากจะร้องไห้เพื่อปลดปล่อยตัวเองจากแรงกดดันในคฤหาสน์หลังนี้ เธอไม่เคยอ่อนแอเลยสักครั้ง แต่ทำไมต้องแคร์คำพูดดูถูกเหยียดหยามของโมนิกา หรือเธอยอมจำนนแล้วว่าได้แพ้พ่ายต่อเสน่ห์ของผู้ชายคนนั้น

“คุณไปไหนมา...ซอนญ่า”

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นภายในห้องนอนซึ่งได้รับการออกแบบอย่างเรียบแต่ดูทันสมัยทำให้อลินทิราต้องผงะ หญิงสาวหยุดนิ่งอยู่ที่ประตูเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นั่งเอกเขนกบนโซฟาตรงมุมหนึ่งของห้อง เจ้าของดวงหน้างามกลืนก้อนแห่งความเจ็บช้ำกลับเข้าไป เธอจะแสดงให้แดเนียลเห็นความอ่อนแอไม่ได้ในตอนนี้

“ฉันออกไปเดินดูข้างนอกค่ะ”

“ผมนึกว่าคุณจะสำรวจที่นี่จนหมดทุกซอกทุกมุมแล้วเสียอีก แล้วเป็นยังไงล่ะ” แดเนียลยืดลำตัวขึ้นและสืบเท้าเข้าไปใกล้อลินทิรา ใบหน้าหวานฉายความดื้อรั้นทำให้เขานึกถึงแว่บแรกที่ได้พบหญิงสาว

“คฤหาสน์ไพรซ์มีอะไรลึกลับซับซ้อนมากกว่าห้องปฏิบัติการของผมหรือเปล่า?”

“ไม่มีค่ะ และฉันก็ไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่มากไปกว่านี้ด้วย”

“ใช่สิ! ในเมื่อคุณได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว จะมีอะไรน่าสนใจมากไปกว่าการเก็บรายละเอียดจากเศษซากที่เหลืออยู่!”

“แดน!” หญิงสาวร้องอย่างตระหนกเมื่อถูกแขนหนาตวัดร่างบางเข้าไปหาเขาอีกครั้ง นัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงเข้มขึ้น เขาเริ่มอารมณ์เดือดกับคนถือดีในอ้อมแขน

“ซอนญ่า...คุณคิดว่าจะเก็บข้อมูลของผมไปได้อีกนานแค่ไหนกัน”

“ก็คงนานพอ ๆ กับที่คุณจะอดทนรอได้นั่นล่ะ ปล่อยฉันนะแดน...คุณควรจะกลับไปที่ห้องของคุณได้แล้ว”

“คุณจะให้ผมไปไหน ในเมื่อนี่มันห้องของผม”

อลินทิราหยุดชะงัก หญิงสาวมองไปรอบ ๆ และให้นึกโมโหตัวเองที่เดินกลับเข้ามาในห้องเร็วเกินไป

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องให้ฉันไปอยู่ห้องอื่น”

“คุณอยากจะไปอยู่ห้องไหนกัน”