29

“ก็แค่ตอนนั้น หลังจากที่คุณรีบเอาข้อมูลลับกับเช็คเงินสดยี่สิบล้านดอลล่าห์ออกมาจากร้านกาแฟเพื่อมุ่งหน้าไปสนามบินเจเอฟเค!”

จารชนขมวดคิ้วยุ่ง ทุกคำพูดของแดเนียลล้วนเป็นการเปิดเผยการกระทำของเธอราวเขาเห็นกับตา

“คุณรู้ความเคลื่อนไหวของฉันทุกอย่างหรือคะ แดน ...คุณเป็นนักธุรกิจหรือนักวิทยาศาสตร์กันแน่”

ร่างบางเอ่ยขึ้นขณะจับจ้องนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงคู่นั้นอย่างค้นหา แดเนียลยังคงอยู่ในตัวเธอทว่าหญิงสาวกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นได้ระเหิดหายไปในความหนาวเยือก ชายหนุ่มขบกรามนูนเป็นสันก่อนพูด

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ผมต้องดำเนินงานธุรกิจในครอบครัว ผมต้องพบกับผู้คนมากมายในแวดวงสังคม ทั้งที่ความเป็นจริงผมไม่ชอบนักหรอกกับการใช้ชีวิตท่ามกลางคนหมู่มาก แต่ผมก็ได้มาค้นพบสิ่งที่ตัวเองรักและหลงใหลอย่างแท้จริง นั่นคืองานด้านนิวเคลียร์ฟิสิกส์ มันเป็นการเล่นแร่แปรธาตุที่ท้าทายความสามารถของผมอย่างยิ่งยวด มันทำให้ผมหลีกห่างจากผู้คน แม้ว่าต้องทดลองอะไรซ้ำ ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าเบื่อ ผมแค่อยากบอกคุณเท่านั้นว่าผมแทบไม่เคยตามติดชีวิตของใคร ยกเว้นก็แต่ออโซลย่า เพราะเธอทำให้งานของผมเสียศูนย์”

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยบอกฉันหน่อยสิคะ แดน ว่าคุณมีข้อมูลของออโซลย่ามากแค่ไหน?”

“ผมมีข้อมูลทุกอย่าง...แต่ก็ยังไม่มากพอที่จะรู้ว่าเธออาจไม่เก่งกาจถึงขนาดฝ่าระบบความปลอดภัยเข้าไปในห้องทดลองเครื่องเร่งอนุภาคไซโคลตรอนได้ด้วยตัวเธอเอง!”

“ฉันรู้นะคะแดน ว่าคุณมีจุดประสงค์อย่างอื่นมากกว่าการไว้ชีวิตฉันเพื่อเค้นความลับ”

“ผมไม่มีคำตอบให้คุณเรื่องนี้ เราต่างก็รู้ดีไม่ใช่หรือว่านี่คือเกมการยื้ออิสรภาพ...ของคุณ”

แววตาของสายลับหมองลง เกม...อย่างนั้นหรือ จริงซีนะ ท้ายที่สุดแล้วจารชนอย่างเธอจะวาดหวังสิ่งใดมากมายจากชีวิตที่ต้องอยู่เหมือนไร้ตัวตน หญิงสาวปรารถนาอย่างเหลือเกินว่าหลังงานนี้เสร็จสิ้นเธอจะได้กลับไปใช้ชีวิตเยี่ยงปุถุชนคนธรรมดา แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตร เข็มชีวิตของเธอต้องเบนเบี่ยงมาอยู่ในด้านที่สุ่มเสี่ยงยิ่งกว่าเก่า ไม่ใช่ความท้าทายหรืออันตรายใด ๆ หากทว่าเนเรื่องหัวใจที่กำลังอยู่เหนือการควบคุม ถ้าเธอไม่ใช่สายลับของไซออนเนต ถ้าเธอไม่ใช่ออโซลย่า บุรุษที่เธอสัมผัสเลือดเนื้อของเขาอยู่ตรงหน้าจะมองว่านี่คือเกมอีกหรือไม่ อลินทิราได้แค่คิดเพราะแท้จริงแดเนียลไม่มีวันเข้าใจ เขาก็เป็นแค่นักวิทยาศาสตร์ในคราบนักธุรกิจที่มีแต่ความเยือกเย็นก็เท่านั้น

“แดน...ฉันก็แค่อยากได้หลักประกันเท่านั้นค่ะ”

“หืมม์” แดเนียลขมวดปื้นคิ้วหนาก่อนจะฟังเธอกล่าวต่อไป

“หลักประกันสำหรับชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายของฉัน”

“คุณคงหมายถึงความมั่นคงในชีวิต...ถ้าคุณอยากได้มากกว่ายี่สิบล้านดอลล่าห์ผมก็ยินดีจ่าย”

พอชายหนุ่มออกความเห็นหญิงสาวกลับเป็นฝ่ายเงียบ เธอต้องการเงินจำนวนนั้นไม่ใช่หรือ อลินทิรา...ทำไมไม่ตอบรับข้อเสนอของเขาแล้วคืนข้อมูลอันตรายนั่นไปเสียเพื่อให้ทุกอย่างจบสิ้น เรียวปากอิ่มบนใบหน้าสวยกำลังจะเผยออกเมื่อตกผลึกในชั้นความคิดหากเสียงโทรศัพท์ไม่ดังขึ้นเสียก่อน

“ให้ตายสิ! ใครโทรมาตอนนี้”

ร่างสูงสบถอย่างหัวเสียก่อนจะค่อย ๆ ผละจากหญิงสาวแล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงมากดรับขณะนั่งรอฟังเสียงปลายสายทั้งที่เรือนร่างนั้นยังเปล่าเปลือย

“ครับพ่อ”

ชายหนุ่มนั่งหันหลังให้ขณะรับฟังนิ่งเงียบ อลินทิราขยับลุกขึ้นนั่งและมองแผ่นหลังกว้างตลอดถึงบั้นท้ายเปลือยสีแทนจัด หญิงสาวชั่งใจคิดขณะน้ำตาหยดเล็ก ๆ หล่นเผาะ

มากกว่ายี่สิบล้านดอลล่าห์ผมก็ยินดีจ่าย

คำพูดเมื่อครู่ยังดังอยู่ในหูชัดเจน นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มช่างไม่ลังเลที่จะจบปัญหา ส่วนตัวเธอเองล่ะ ปรารถนาสิ่งที่เขาเสนอมานั่นจริงหรือ อลินทิราเริ่มสับสนใจ เธอกำลังประสบปัญหาใหญ่ที่ทำอย่างไรก็แก้ไม่ตก

แต่แล้วความคิดก็ต้องสะดุดลงอีกครั้งเมื่อแดเนียลวางโทรศัพท์ลงแล้วหันกลับมายังหญิงสาวที่รีบเหลือบตาขึ้นสูงเพื่อบังคับน้ำรื้นให้ไหลกลับเข้าไป

“พรุ่งนี้เช้าเราต้องเดินทางไปอิตาลี”                                 

“อะไรนะคะ?...เรา...อย่างนั้นหรือคะ?” ร่างอรชรเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงคำถาม

“พ่อกับแม่อยากให้ผมเดินทางไปพบท่าน”

“ที่ไหนคะ?”

“ท่าเรือเมืองลา สเปเซีย” ชายหนุ่มพูดเหมือนไม่ใส่ใจ ทว่าสำหรับหญิงสาวกลับรู้สึกได้ถึงความเคร่งเครียดในน้ำเสียง

“ท่านสองคนชอบการท่องเที่ยวทางทะเลและเพิ่งกลับมาจากแซงต์ โทรเปต์ ตอนนี้อยากพาเรือยอชต์ไพรซ์ออกทะเลและอยากให้ผมร่วมเดินทางไปกับท่านด้วย”

“แล้วคุณจะให้ฉันไปด้วยในฐานะอะไรล่ะคะ?”