63

“อาการของคุณเกือบเป็นปกติแล้วนะครับ เพียงแต่ต้องกินอะไรให้มากสักหน่อย อย่างน้อยก็ต้องเป็นอาหารที่มีประโยชน์ ที่สำคัญคงต้องยกความดีให้กับแดเนียลที่ดูแลผู้ป่วยจนหายเป็นปกติ”

หมอออซเทิร์กกล่าวขณะตรวจดูนัยน์ตาและจับชีพจรบนข้อมือของหญิงสาวร่างบอบบางที่นั่งบนเตียงเล็กโดยมีร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองยืนมองอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าผ่อนคลายลงกว่าเก่า ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาอีกเกือบสัปดาห์นายแพทย์คนเดิมก็ยังคงเดินทางมาตรวจดูอาการคนไข้ของเขาไม่ได้ขาด แม้เป็นเรื่องน่าประหลาดใจแต่นายแพทย์ก็รู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่แดเนียลมีให้กับหญิงสาวเปี่ยมล้น

อีกสิ่งหนึ่งที่นายแพทย์วัยห้าสิบห้าสัมผัสได้คือความงามหมดจดของอลินทิราเมื่อเธออยู่ในสภาวะปกติ เธอสวยมากเสียจนเขาแทบไม่นึกสงสัยอีกต่อไปว่าเหตุใดแดเนียลจึใส่ใจผู้หญิงคนนี้นัก เขาไม่ถามเจ้าของคฤหาสน์ถึงที่มาที่ไปว่าเหตุผลอะไรต้องเก็บตัวหญิงสาวแสนสวยไว้ในห้องใต้ดินแบบนี้นอกจากตรวจดูอาการจนแน่ใจว่าไม่มีผลข้างเคียงใดเกิดกับผู้ป่วยอีก

“หมอคิดว่าหลังจากนี้แดเนียลคงดูแลคุณต่อไปได้เองแล้วล่ะครับเพราะไม่มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้ว”

“ขอบคุณมากนะคะ คุณหมอ”

อลินทิรากล่าวกับนายแพทย์แต่เธอไม่ยอมหันไปสบตากับเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงที่จ้องดูเธอตลอดเวลา กระทั่งหมอประจำตัวของเขากลับไปแล้วหญิงสาวก็ยังคงนิ่งเงียบอยู่เช่นนั้น

“เขาเป็นหมอประจำตัวผมเอง หมอออซเทิร์กเป็นแพทย์ที่เก่งมาก เขาเป็นหนึ่งในแพทย์ชั้นนำของแคลิฟอเนีย”

เสียงทุ้มลึกนั้นดังกลบความเงียบ แดเนียลก้าวมาหยุดข้างเตียงและทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เบื้องหน้าหญิงสาว อลินทิราเลื่อนสายตากลับมามองเขา ใบหน้าคร้ามเข้มหล่อเหลาที่สะกดหัวใจเธอทุกครั้ง ชายหนุ่มมองเธอด้วยประกายตาที่นุ่มนวลลงในขณะที่จารชนสาวยิ้มกับเขาอย่างเจ็บปวด

“ฉันคิดว่าคุณจะเข้ามาที่นี่ตามเวลาที่คุณเคยบอกไว้ว่า หนึ่งอาทิตย์”

“ตอนแรกผมจะทำแบบนั้น แต่คนของผมบอกว่าคุณไม่ยอมกินอะไรเลยตั้งแต่ตอนที่ผมกลับไป”

น้ำเสียงทุ้มลึกนั้นแสดงความเป็นห่วงทว่าอลินทิรากลับรู้สึกว่าเขาไม่จริงใจ ถ้าเธอตายเขาก็จะไม่ได้สิ่งที่ต้องการ

“คุณไม่จำเป็นต้องกังวลก็ได้นี่คะถ้าเกิดฉันเป็นอะไรไป”

“ผมไม่ใช่คนใจดำที่จะปล่อยให้คนไม่สบายตายไปต่อหน้าทั้งที่รักษาได้หรอกนะ ซอนญ่า”

“ขอบคุณค่ะ แดน...ที่คุณไม่ปล่อยให้ฉันตายอยู่ที่นี่!”

บทที่ 15

คำสารภาพของสายลับ

               

คำกล่าวของหญิงสาวแม้สะเทือนความรู้สึกของคนใจแข็งทว่าชายหนุ่มก็ไม่แสดงออกว่าเขาเป็นห่วงเธอมาแค่ไหน มีเพียงแววตาคู่นั้นทอดมองไปยังดวงหน้างามด้วยประกายหม่นลง

“ซอนญ่า หมอออซเทิร์กบอกว่าคุณควรพักผ่อนให้มาก ผมคงยังไม่คาดคั้นอะไรคุณทั้งสิ้นในตอนนี้”

“คุณคงไม่ต้องคาดคั้นอะไรจากฉันอีกแล้วล่ะค่ะ เพราะฉันตั้งใจจะบอกในสิ่งที่คุณอยากรู้...ตอนนี้”

อลินทิราแทรกขึ้นมาซึ่งทำให้นักนิวเคลียร์ฟิสิกส์หนุ่มหยุดชะงัก เธอยืดหลังนั่งตัวตรงและประสานมือไว้บนตักราวอยู่ต่อหน้าอัยการ ดวงตาสีน้ำตาลแกมเขียวอ่อนหวานรื้นด้วยหยาดน้ำใส ริมฝีปากเรียวบางเม้มเข้าหากัน ต่างคนต่างสงบในความเงียบงันก่อนที่หญิงสาวจะเป็นฝ่ายพูดขึ้น

“เมื่อสามปีที่แล้วก่อนเดินทางออกจากโมอับในรัฐยูทาห์ ฉันบอกดาเลีย แม่บุญธรรมของฉันว่าจะไปทำงาน...ฉันไม่ได้โกหกแม่หรอกนะคะ เพราะตอนนั้นฉันกำลังจะไปทำงานให้องค์กรการกุศลที่ไม่แสวงหากำไรชื่อ ไซออนเนต ไปตามคำโฆษณาชวนเชื่อและพวกเขาก็แสดงความพอใจมากเมื่อรู้ว่าฉันมีความสามารถทางด้านคอมพิวเตอร์อย่างดี ฉันรู้สึกภาคภูมิใจที่ได้ทำงานกับองค์กรซึ่งมีเครือข่ายกว้างขวางโดยไม่รู้ว่านั่นเป็นหลุมพรางที่พวกเขาสร้างขึ้นเพื่อหลอกใช้ฉัน เขามักจะบอกฉันเสมอว่าไซออนเนตเป็นองค์กรที่สะอาดหมดจดและจะต้องใช้ความพยายามเก็บเกี่ยวข้อมูลจากคนสำคัญเพื่อเชื่อมโยงกับเครือข่ายขององค์กรในการช่วยโลก พวกเขาตั้งชื่อในองค์กรให้ฉันว่า ออโซลย่า”

หญิงสาวหยุดไปชั่วอึดใจก่อนยิ้มขื่นทว่าสีหน้ายังคงแน่วแน่

“ฉันถลำลึกลงไปในหลุมพรางนั่นมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะศรัทธาในองค์กรและคิดว่าสิ่งที่ฉันทำจะเชื่อมโยงกับเครือข่ายที่ช่วยหยุดยั้งความรุนแรงในโลกนี้ ฉันกลายเป็นแฮ็กเกอร์โดยไม่รู้ตัว มีชีวิตที่ลึกลับมากขึ้น หลายครั้งฉันก็ถูกส่งไปตามสถานที่สำคัญ ยิ่งมีระบบความปลอดภัยแข็งแกร่งแค่ไหนก็ยิ่งเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับฉัน...เจ้าของข้อมูลลับมักกลัวว่า ออโซลย่าจะเดินทางไปหามวันใดก็วันหนึ่ง มีคนมากมายกล่าวขวัญถึงสายลับมือหนึ่งขององค์กร เพราะออโซลย่า ทำงานไม่เคยผิดพลาดเลยสักครั้ง”