บทที่ 10

“ยังเจ็บหรือเปล่า?”

ภายในห้องนอนเล็กที่ชั้นบน ลูน่าคุกเข่าลงตรงหน้าเนลลี่ในขณะที่เธอกำลังทายาให้เด็กหญิงตัวเล็กด้วยสำลีก้านอย่างระมัดระวัง

“เจ็บค่ะ!” เนลลี่มองลูน่าทั้งน้ำตา “คุณแม่ หนูเจ็บ”

“ชู่ว” ลูน่าขมวดคิ้วและยกนิ้วชี้ขึ้นที่ปากของเธอ “ระวังคำพูดหน่อยสิ ฉันคือพี่เลี้ยงของหนู หนูจะต้องเรียกฉันว่าคุณน้า”

“อื้อ”

เนลลี่ปาดน้ำตาขณะที่ดวงตาคู่โตและเปียกโชกเต็มไปด้วยความทุกข์ทน “คุณน้าคะ ตั้งแต่ที่หนูเกิดมา ยังไม่เคยมีใครตบตีหนูแบบนี้เลย” ร่างเล็ก ๆ ของเธอสั่นสะท้านจากการสะอื้นไห้

หัวใจของลูน่าบีบแน่นด้วยความเจ็บปวดในขณะที่ปลายจมูกของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพู

ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ

เธอไม่ควรปล่อยให้เนลลี่อยู่ในวิลล่าแห่งนี้ตามลำพังเพื่อแผนการของเธอเลย

เธอหายใจเข้าและจับมือเนลลี่ ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยการโทษตัวเอง “มันไม่ใช่ความผิดของหนูเลย เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผู้หญิงไม่ดีคนนั้น”

เนลลี่เม้มริมฝีปาก ”หนูเกลียดเธอที่สุด!"

“ห้ามพูดแบบนี้อีกเด็ดขาด” ลูน่าเม้มปากและพูดต่ออย่างนุ่มนวล “เธอคือคนที่คุณพ่อของหนูชอบ และถ้าหนูทะเลาะกับเธอคุณพ่อของหนูก็จะต้องลำบากใจมาก เพราะฉะนั้น ต่อจากนี้ไปอย่าเข้าใกล้เธอก็พอ เข้าใจไหม?”

ออร่าเป็นผู้ใหญ่และโจชัวก็เอาใจเธอมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาในขณะที่เนลลี่เป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งจะกลับมาหาเขา

ถ้าเนลลี่ไม่อาจมีปัญหากับเธอได้ เนลลี่ก็จะต้องหลีกเลี่ยงเธอแทน

“ค่ะ หนูรู้ ครั้งต่อไปที่หนูเห็นเธอ หนูจะเดินไปทางอื่น”

“ดีมากจ้ะ”

ลูน่าสูดหายใจเข้าและทายาลงบนแผลของเนลลี่ต่อไป

ที่ทางเดินด้านนอก ชายร่างสูงยืนอยู่ที่หน้าประตู เขาฟังการสนทนาของพวกเธอในขณะที่ดวงตาของเขาค่อย ๆ มืดลง

เมื่อเขากลับไปที่ห้องทำงาน ชายคนนั้นก็พูดอย่างแผ่วเบาว่า “ลูคัส ตามหาพี่เลี้ยงที่เหมาะสมให้เจ้าหญิงน้อยต่อไป”

ลูคัสตกใจ “แล้วคุณลูน่าล่ะครับนายท่าน...”

โจชัวเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย “ผู้หญิงที่มาโดยมีจุดมุ่งหมาย ผมจะไม่ให้เธออยู่ที่นี่นานหรอก”

"ครับนายท่าน!"

...

หลังจากที่ทายาให้เธอแล้ว เนลลี่ก็นอนลงบนเตียงและผล็อยหลับไป

หลังจากที่ลูน่าห่มผ้าให้เธอ ลูน่าก็กลับไปที่ห้องนอนคนรับใช้ที่ลูคัสได้จัดเตรียมเอาไว้ให้

ห้องนอนคนรับใช้นั้นสะอาดและเป็นระเบียบ และถึงแม้ว่ามันจะเล็ก แต่มันก็มีทุกอย่างที่ลูน่าต้องการ

เธอถอดเสื้อผ้า หันหลังเข้าหากระจกเพื่อตรวจดูรอยแผลที่หลังของเธอ

ออร่าเตะเธอด้วยกำลังทั้งหมดที่มี และยังโดนรอยแผลเก่าของเธอพอดี ลูน่าถอนหายใจเมื่อเห็นแผลที่หลังของตัวเอง เธอนั่งลงเพื่อค้นหายาจากชุดปฏมพยาบาล

เมื่อโจชัวผลักประตูเข้ามา เขาก็เห็นเธอนั่งยอง ๆ อยู่ที่พื้นโดยใส่เพียงแค่ชุดชั้นในและกำลังหันหลังให้เขา

ผิวของเธอซีดกว่าหิมะ ซึ่งตัดกันกับรอยฟกช้ำที่เอวจากรอยแผลที่ถูกเตะมาก

ชายผู้นั้นขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

ลูน่าตัวแข็งทื่อเมื่อเธอได้ยินเสียงของผู้ชายอยู่ในห้อง เธอลุกขึ้นตามสัญชาตญาณและหันไปหาเขา “คุณลินช์”

เธอไม่ได้ใส่อะไรเลยนอกจากเสื้อชั้นในสีขาว รูปร่างทีโค้งเว้าของเธอดูเย้ายวนยิ่งนัก รูปร่างของเธอดูราวกับถูกแกะสลักอย่างวิจิตรบรรจง และเมื่อประกอบกับส่วนโค้งเว้าที่ชัดเจน มันจึงเป็นภาพที่ใครได้เห็นก็คงไม่ต้องการละสายตาไปจากมัน

“แม้แต่ตอนนี้คุณก็ยังพยายามจะยั่วยวนผมเหรอ?” เขาหรี่ตาลงขณะกอดอกและเอนตัวพิงขอบประตู ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและเย่อหยิ่ง

ในตอนนั้นเองที่ลูน่าตระหนักได้ว่าเธอแต่งตัวไม่เหมาะสม

เธอจึงรีบหยิบเสื้อขึ้นมาคลุม “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ คุณลินช์?”

เขามองไปที่รอยฝ่ามือสีแดงบวมบนใบหน้าของเธอ “ยังเจ็บหรือเปล่า?”

ลูน่ามองตามสายตาของเขาและยกมือขึ้นจับหน้าตัวเอง

เธอเพียงแต่กังวลเรื่องแผลที่เอวของเธอโดยที่ลืมไปเลยว่าตัวเองก็ถูกออร่าตบมาเหมือนกัน แก้มของเธอยังคงบวมอยู่

เธอยิ้ม “ไม่เจ็บค่ะ”

โจชัวก้าวขาเดินเข้าไปในห้องและนั่งลงบนขอบเตียง

“คุณบันทึกเสียงพวกเราทำไม?” เขามองเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็น “คนปกติเขาไม่คิดที่จะบันทึกเสียงทุก ๆ ที่ทุก ๆ เวลาหรอกนะ”

เขายังคงตื่นตัวต่อสิ่งรอบตัวและคนรอบข้าง

สายตาของลูน่าหรี่ลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทว่าเธอก็ยังสามารถฝืนยิ้มอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนได้อยู่ดี “ตอนที่เรา ลูคัสกับฉันเจรจากันเรื่องเงินเดือน ฉันกลัวว่าเขาอาจจะไม่รักษาสัญญาปากเปล่าในอนาคต ฉันจึงแอบบันทึกการสนทนาของพวกเราเอาไว้”

“แต่ไม่คิดเลยว่าคุณจะได้รับสายเกี่ยวกับคุณหนูเนลลี่ และเรื่องที่เกิดกับเธอก่อน ฉันก็เลยตามมาโดยที่ลืมปิดเครื่องบันทึกเสียง มันเลยบันทึกต่อไปอัตโนมัติ”

“แค่นั้นจริง ๆ เหรอ?” ชายคนนั้นเดินไปยืนตรงหน้าเธอ และจ้องมองเธอราวกับว่าเขาสามารถอ่านความคิดของเธอได้

สายตาของเขาทำให้ลูน่ารู้สึกไม่สบายใจจนเธอต้องหันหน้าหนีเพราะไม่กล้าสบตาเขา “ใช่ค่ะ”

“ผมไม่ชอบผู้หญิงเจ้าเล่ห์” โจชัวยกมือขึ้นจับคางเธอและบังคับให้เธอมองตาเขา “เก็บลูกเล่นของคุณไว้ให้ดี ผมทำให้ชีวิตของคุณที่บลูเบย์เหมือนขึ้นสวรรค์ หรือลงนรกก็ได้ ทั้งที่นี่หรือเมืองบันยันก็ตาม”

จากนั้นเขาก็หันหลังด้วยความเย็นชาและเดินออกไป

ลูน่ายืนอยู่กับที่ในขณะที่เหงื่อเย็นไหลเปียกโชกเสื้อผ้าของเธอเมื่อเธอมองดูร่างของเขาซึ่งเดินห่างออกไปในทางเดิน

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

ตอนนั้นเองที่ลูน่ากลับมาได้สติอีกครั้งและปิดประตูห้องตัวเอง

สายนั้นมาจากแอนน์

“นีลเลิกเรียนแล้วนะ ฉันมาส่งเขาที่บ้านแล้ว เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านหรอกเหรอ?”

“แอนน์” ลูน่าสูดลมหายใจเข้า “คืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเนลลี่ที่นี่ เธอช่วยฉันดูแลนีลและพาเขาออกไปหาอะไรกินหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิ!”

หลังจากที่วางสายไป แอนน์ก็ยกมือขึ้นลูบหัวน้อย ๆ ของนีล “ไปกันเถอะ แม่ทูนหัวจะพาไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานเอง!”

นีลเม้มปากและหลบเลี่ยงมือของแอนน์ “คืนนี้คุณแม่จะไม่กลับมาบ้านเหรอครับ?”

แอนน์พยักหน้า “ใช่แล้ว คืนนี้นายจะต้องไปนอนที่บ้านฉัน!”

นีลเบะปากและถอนหายใจเบา ๆ “เป็นผมนี่เศร้าชะมัดเลย”

“นี่ เจ้าวายร้ายตัวน้อย อยู่กับฉันมันเศร้ายังไง?” แอนน์กลอกตาและพานีลไปที่ห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุด หลังจากที่ซื้อของให้เขาแล้ว เธอก็พาเขาไปทานข้าวเย็นที่ร้านอาหารชั้นบนสุดของห้าง

ทันทีที่เขาเดินเข้าไปในร้านอาหาร นีลก็เห็นออร่านั่งอยู่ที่มุม ๆ หนึ่ง

เขาเม้มปากและดึงแอนน์เข้าไปนั่งไม่ไกลจากออร่านัก

ออร่ากำลังกัดฟันคุยโทรศัพท์ นีลได้ยินเสียงของเธอจากตำแหน่งที่เขานั่งอย่างชัดเจน

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะรอดจากอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนมาได้ และเธอก็ยังมีลูกอีกด้วย ตอนนี้เธอก็เลยส่งลูกสาวของเธอมาเพียงเพื่อทวงคืนที่ของเธอ และเพื่อแสดงให้ฉันเห็นว่าเธอยังไม่ตาย แถมยังมีลูกสาวด้วย!

“ในเมื่อเธอเลือกที่จะไม่กลับมาเองและเต็มใจที่จะส่งลูกสาวมาเป็นเครื่องมือแทน ฉันก็ควรจะสั่งสอนเธอโดยการฆ่านังเด็กเหลือขอนั่นจริงไหม?

“นังเด็กเหลือขอนั่น วันนี้ฉันยอมปล่อยมันไปหลังจากที่ตบไปเพียงแค่ครั้งเดียว”

มือที่ถือเมนูของนีลสั่นเล็กน้อยในขณะที่ความเยือกเย็นแวบผ่านดวงตาที่โตและเป็นสีเข้มของเขา

เนลลี่โดนตบเหรอ?

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณแม่ถึงอยากจะอยู่กับเธอและไม่กลับบ้านในวันนี้

หนุ่มน้อยเม้มปากและเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงของตัวเองเงียบ ๆ

เขาจะล้างแค้นให้น้องสาวของเขาเอง!