บทที่ 9

“เธอเป็นคนตบเนลลี่”

ออร่าทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยและพูดต่อ “ตอนเธอเข้ามาในห้อง เธอก็ต่อว่าเนลลี่ที่ทำตัวไม่ดีกับฉันจากนั้นเธอก็ตบเนลลี่ ฉันห้ามเธอเอาไว้ไม่ทัน”

เธอแสร้งกังวลใจในขณะที่คุกเข่าลงและเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเนลลี่ “คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมหนู?”

เนลลี่จ้องมองออร่าเขม็ง ดวงตาของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังในขณะที่เธอปัดมือของออร่าออกและดิ้นหลุดจากอ้อมแขนของโจชัวก่อนที่จะวิ่งไปหาลูน่าและประสานมือจับกับมือของลูน่า “คุณ…เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

ลูน่าเหยียดหลังตรง ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดจากการถูกเตะ แต่เธอก็ตอบเพียงแค่ว่า “ฉันไม่เป็นอะไร”

ออร่าได้ทุ่มกำลังทั้งหมดของเธอในการเตะ และลูน่าเองก็ยังมีรอยแผลเก่าจากอุบัติเหตุเมื่อหกปีที่แล้วหลงเหลืออยู่ การเตะครั้งนี้เกือบจะทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ด้วยซ้ำ

เนลลี่รู้เรื่องนี้ดี เธอจับมือของลูน่าด้วยความวิตกกังวลและพาลูน่าไปนั่งลงที่โซฟา “เจ็บมากไหมคะ?”

น้ำเสียงและท่าทางที่เต็มไปด้วยความกังวลของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทำให้โจชัวเลิกคิ้วเล็กน้อย

“ออร่า คุณบอกว่าเธอตบเนลลี่เหรอ?”

มือของออร่าที่อยู่ข้างกายกำหมัดแน่น

เธอไม่คาดคิดว่าเด็กเหลือขอนี่จะใจดีกับคนรับใช้มากขนาดนี้

“ฉันเองก็แปลกใจเหมือนกันค่ะ ว่าทำไมเนลลี่ถึงได้ใจดีกับเธอมากขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนตบเนลลี่” ออร่าเม้มปาก “บางทีเนลลี่อาจจะคิดว่า ตราบใดที่ปฏิบัติต่อคนรับใช้ดี ๆ และไม่เปิดโปงว่าจริง ๆ แล้วเธอเป็นคนที่ตบเนลลี่ ฉันก็อาจจะเป็นคนผิดและทำให้คุณโกรธฉันได้”

จากนั้นออร่าก็เริ่มบีบน้ำตา “ยังไงตอนนั้นเราก็อยู่กันแค่สามคน ถ้าพวกคนใช้ไม่พูดอะไร เนลลี่เองก็คงจะไม่ยอมรับเช่นกัน ไม่ว่าฉันจะพยายามมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครเชื่อฉันอยู่ดี”

คำพูดของหญิงคนนั้นทำให้เนลลี่ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

“แต่คุณต่างหากที่เป็นคนตบหนู!”

เนลลี่เติบโตและมีชีวิตที่ดีในต่างประเทศ เธอมีครอบครัวที่คอยปกป้องเธอเป็นอย่างดีเสมอมา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับผู้ใหญ่จอมโกหกที่น่ารังเกียจเช่นนี้!

“หนูอยากจะพูดอะไรก็พูดเลย ฉันจะไม่เถียงกับหนูหรอกแม่สาวน้อย”

ลูน่าหรี่ตาลงจ้องมองออร่า ผู้หญิงคนนี้เล่นละครได้เก่งกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก

เห็นได้ชัดว่าออร่าเป็นคนที่ตบเนลลี่ แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นว่าตัวเองเป็นเหยื่อที่น่าสงสารและใจกว้างพร้อมให้อภัย!

“เนลลี่ ฉันขอโทษนะ” ออร่าสะอื้นพลางฟังดูเสียใจและน่าสงสาร “ฉันไม่ได้ตบหนู แต่ในเมื่อหนูต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น ฉันก็จะยอมรับเพื่อทำให้หนูรู้สึกดี”

ดวงตาที่กลมโตและเต็มไปด้วยน้ำตาของเนลลี่เบิกกว้างด้วยความตกใจอีกครั้ง “แต่คุณเป็นคนที่ตบหนูจริง ๆ!”

“เอาแบบนี้แล้วกันนะ”

ออร่ายกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบา ๆ “ในเมื่อหนูบอกว่าฉันตบหนู ฉันก็จะตบตัวเองคืนเองให้ ดังนั้นเราหายกันแล้วนะ”

จากนั้นเธอก็เช็ดน้ำตาตัวเอง “เนลลี่ พอแค่นี้เถอะ ตกลงไหม? อย่าทำให้พ่อของเธอต้องลำบากใจเพียงเพราะเรื่องเล็ก ๆ แค่นี้เลย”

ร่างกายของเนลลี่สั่นสะท้านด้วยความโกรธ!

ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไร?!

เธอเป็นคนที่ตบหน้าเนลลี่จนแก้มของเนลลี่ยังไม่หายเจ็บด้วยซ้ำ แต่กลับทำเหมือนว่าเนลลี่กำลังทำให้เรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่!

เด็กหญิงตัวน้อยกัดริมฝีปากในขณะที่เธอทำหน้ามุ่ย ในที่สุดเธอก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ในขณะนี้ที่มันเริ่มไหลออกมา “คุณนั่นแหละที่เป็นคนร้าย! คุณจริง ๆ! คุณนั่นแหละที่ตบหนู แต่คุณก็ยังพยายามโยนความผิดให้คุณน้า! คุณมันแย่ที่สุดเลย!”

ร่างกายของเนลลี่สั่นสะท้านด้วยเสียงสะอื้นไห้

ไม่ว่ายังไง เธอก็เป็นแค่เด็กอายุ 6 ขวบ ดังนั้นจึงไม่อาจเทียบกับออร่าจอมหลอกลวงได้เลย

ลูน่าเม้มปากและเอื้อมมือออกไปดึงเนลลี่เข้ามากอดเพื่อปลอบโยนเธอเบา ๆ “คุณกิบสัน คุณบอกว่าฉันตบคุณหนูเนลลี่เหรอคะ?”

ออร่าหันหน้าหนี “ฉันบอกว่าเรื่องนี้จบไปแล้ว ฉันขอโทษไปแล้วและฉันไม่มีอะไรจะพูดอีก เพราะฉะนั้นอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก ฉันไม่อยากให้เนลลี่ต้องเจ็บปวด”

ผู้หญิงที่กอดเนลลี่ขยับปากและยิ้มอ่อน “แต่ถ้าฉันไม่หยุดล่ะ?”

โจชัวนั่งลงบนโซฟาในขณะที่เขาเฝ้ามองสีหน้าของลูน่าด้วยความเย็นชา

เธอยิ้มและปล่อยเนลลี่ก่อนที่เธอจะเผยปากกาบันทึกเสียงที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเธอ

ใบหน้าของออร่าซีดลงในทันที

ความหวาดกลัวแวบผ่านแววตาของเธอ เธอรีบพุ่งตัวไปข้างหน้าตามสัญชาตญาณเพื่อที่จะแย่งปากกามา

ลูน่าดึงปากกาหนีในขณะที่เธอจับปากกาบันทึกเสียง และเปิดเล่นการบันทึกเสียงอย่างใจเย็น ก่อนที่จะกรอกลับไปเมื่อตอนที่เธอเพิ่งจะเข้ามาในบ้าน

“ฉันเป็นคนตบหล่อนเอง”

“ทำไม? อยากจะแก้แค้นให้เด็กเหลือขอคนนี้ไหมล่ะ?”

“ฉันตบหล่อนไม่ได้เพราะว่าหล่อนยังเด็กอยู่อย่างนั้นเหรอ?”

“นังเด็กนี่เที่ยวเรียกผู้ชายแปลกหน้าว่าเป็นพ่อของตัวเอง มันก็สมควรโดนตบแบบนี้ไงล่ะ”

เสียงที่เยือกเย็นและเย่อหยิ่งของเธอดังขึ้นจากปากกาบันทึกเสียงอย่างชัดเจน

ออร่ายืนอยู่กับที่ราวกับว่าถูกจานสีเทลงบนหัว ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาว จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีดำจนกลายเป็นสีเขียวแล้วต่อด้วยสีแดง

หลังจากที่ไฟล์เสียงบันทึกจบลง ลูน่าก็เก็บเครื่องบันทึกเสียงกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างใจเย็น “คุณกิบสัน เรามีทั้งพยานและหลักฐานทางร่างกาย แล้วคุณยังจะยืนกรานว่าฉันตบคุณหนูเนลลี่อยู่หรือเปล่า?”

จากนั้นเธอก็ก้มศีรษะลงและตรวจดูรอยฝ่ามือบนใบหน้าของเนลลี่ หัวใจของเธอปวดร้าวยิ่งนัก

เธอกัดริมฝีปาก “เห็นได้ชัดว่าการตบครั้งนี้จะต้องใช้แรงเป็นอย่างมาก และรอยฝ่ามือก็ยังมองเห็นได้อย่างชัดเจน”

“คุณกิบสัน เราควรเปรียบเทียบฝ่ามือของเรากับรอยตบบนหน้าของคุณหนูเนลลี่ดีไหมคะ?”

ออร่าพูดไม่ออก

เธอกัดริมฝีปากและหันหน้าไปหาโจชัวด้วยความตื่นตระหนก “พี่โจชัว ฉัน...”

ข้างหลังเธอ ชายร่างสูงและเคร่งขรึมยังคงนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสง่างาม แต่รัศมีที่เปร่งออกมาจากตัวเขากลับเยือกเย็นและน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม ราวกับเป็นภูเขาน้ำแข็งที่นิ่งอยู่นานนับพันปีและพร้อมจะถล่มกลืนกินมนุษย์ด้วยกองหิมะในทันที

"คุณลินช์ ตอนนี้คุณคงจะรู้แล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นคนตบคุณหนูเนลลี่” ลูน่าสูดหายใจเข้าและยืนขึ้นในขณะที่ประคองเนลลี่ซึ่งกำลังน้ำตาคลอเบ้าเข้ามากอด “ในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันจะพาคุณหนูเนลลี่ขึ้นไปข้างบนและทายาให้เธอ”

จากนั้นเธอก็อุ้มเนลลี่ขึ้นไปข้างบน

โจชัวหรี่ตาที่มืดมนลงและมองดูแผ่นหลังของหญิงสาวขณะเดินจากไป

“พี่โจชัว…” ออร่ากัดฟัน “จริง ๆ ฉัน…”

“เนลลี่คือลูกสาวของผม” เสียงทุ้มของเขาฟังดูเย็นชาและห่างเหิน “ผมไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนมาเป็นเวลาหกปี แต่ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ชีวิตที่ดีกว่าเดิมแก่เธอ”

ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเหลือบมองไปที่ใบหน้าของออร่าที่แดงและบวมจากมือของลูน่า “ในเมื่อพี่เลี้ยงของเธอได้ทำให้คุณชดใช้กับการที่คุณตบหน้าเนลลี่แล้ว ผมก็จะไม่ทำอะไรคุณอีก”

ด้วยความดีใจอันล้นหลาม ออร่ารีบโน้มตัวเข้าหาโจชัว ทว่าก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร เธอก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาของเขาอีกครั้ง

"แต่จากนี้ไป คุณไม่ต้องมาที่บลูเบย์วิลล่าอีก"

หัวใจของหญิงสาวแตกสลาย เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ “แต่พี่โจชัว ยังไงฉันก็ยังเป็นคู่หมั้นของพี่ในสายตาของสาธารณชนอยู่นะ และถ้าคุณจะไม่ให้ฉันมาที่นี่…”

“คุณก็รู้ว่ามันเป็นแค่การแสดง”

ชายผู้นั้นลุกขึ้นและหันหลังให้เธอ “ผมตกลงที่จะแสดงเป็นคู่หมั้นจอมปลอมกับคุณก็เพื่อลูน่า แต่ในตอนนี้คุณทำร้ายลูกของผมกับเธอ”

“ผมคิดว่า ถ้าหากเธอได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ เธอก็คงจะไม่ให้คุณได้พบเจอกับเนลลี่อีกต่อไป”

หลังจากนั้นชายคนนั้นก็ก้าวขาและเดินขึ้นไปยังชั้นบนอย่างเฉยเมย “ส่งเธอออกไปด้วย!”

“เชิญครับ คุณกิบสัน”

ออร่ากัดริมฝีปากและจ้องเขม็งไปยังแผ่นหลังของลูน่าและเนลลี่ซึ่งกำลังเดินห่างออกไป