บทที่ 421

ลูน่าหลับไปนาน เธอดูเหมือนจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาจากฝันได้เลย

เธอฝันว่าใครบางคนลากเธอลงจากรถในขณะที่เธอไม่ได้สติ

เธอลืมตาไม่ขึ้น แต่เธอรู้สึกได้ว่าขาของเธอลากไปตามพื้นจนพวกมันมีเลือดออกและเจ็บมาก

เสียงของผู้ชายหลายคนพูดคุยกันอยู่ในหูของเธอ เธอไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไร แต่เธอได้ยินอะไรเกี่ยวการข่มขืนและการฆ่าได้อย่างชัดเจน

เธออยากจะลืมตา แต่ทำไม่ได้ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม

สุดท้ายเธอก็โดนน้ำเย็นสาดจนตื่น

เธอลืมตาขึ้นและตระหนักว่าทุกอย่างไม่ใช่ภาพลวงตาหรือความฝัน

ในตอนนี้เธออยู่ในโรงงานร้าง บรรยากาศปกคลุมไปด้วยกลิ่นสนิม ก๊าซและเชื้อรา

มือและขาของเธอโดนมัดไว้ด้วยเชือก เธอถูกมัดไว้กับเก้าอี้และขยับไม่ได้

แสงไฟในโรงงานสลัว

ผู้ชายร่างกำยำสองสามคนยืนอยู่ตรงหน้าและยิ้มเยาะมายังเธอ

ข้างหลังพวกเขามีชายวัยกลางคนที่นั่งด้วยทาทางเย่อหยิ่งอยู่บนเก้าอี้ เขาถือจดหมายเปิดผนึกไว้ เขาถ่ายรูปของสิ่งที่อยู่ในจดหมายไว้

หลังจากส่งเนื้อหาในจดหมายไปทางข้อความ ชายวัยกลางคนคนนั้นก็ยิ้ม เขาเผาจดหมายนั้นทิ้งและมองลูน่า

“รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”

ลูน่ากัดริมฝีปาก เธอกัดฟันทนกับความเจ็บที่ขาและบังคับตัวเองให้ใจเ