LOGINShare
บทที่ 28 อารมณ์แปรปรวน
Last Updated:
2025-05-21 07:59:12
Latest chapter
วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป บทที่ 31 วสันต์อบอุ่นอย่างที่เป็น
บทที่ 31 วสันต์อบอุ่นอย่างที่เป็นเสียงกลองและฆ้องดังแว่วมาแต่ไกล บรรยากาศในจวนตระกูลจางวันนี้คึกคักกว่าปกติไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเพราะวันนี้เป็นวันที่ ฮูหยินใหญ่ตระกูลจาง หรือ มารดาของจางกุนเหยา จะเดินทางมาเยี่ยมหลานคนแรกของตระกูลหยางมี่มองบรรยากาศครึกครื้นแล้วก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้…ตั้งแต่นางกับสามีกลับมาอยู่ด้วยกันในจวนหลังใหม่ นี่เป็นครั้งแรกที่นางจะได้พบหน้ามารดาของสามีขบวนรถม้าจอดลงหน้าจวน หญิงสูงวัยในชุดแพรพรรณสีม่วงอ่อนก้าวลงจากรถด้วยความสง่างาม ใบหน้ายิ้มเบิกบานบ่าวไพร่ออกมาต้อนรับหยางมี่ยืนอยู่หน้าประตูเรือนพร้อมจางกุนเหยา เมื่อเห็นบุคคลตรงหน้า นางรีบค้อมกายทำความเคารพทันที“คารวะท่านแม่”“ท่านแม่” จางกุนเหยาเอ่ยเรียกเสียงนุ่มจางหลันกวาดตามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างบุตรชาย ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย“ลุกขึ้นเถิด” นางกล่าวเสียงเรียบ “ข้าอยากไปพบหลานก่อน” กว่าจะได้มาก็วันที่หลานคลอดแล้ว ระหว่างนั้นบุตรชายของนางห้ามไม่ให้นางมายุ่งวุ่นวายเกรงจะกระทบใจคนท้อง เพื่อหลานจางหลันยอมเมื่อมาถึงห้องนอนของหยางมี่ บ่าวไพร่นำทารกน้อยออกมาให้ฮูหยินใหญ่ได้เห็นนางมองใบหน้าของเด็กทารกที่หลับป
วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป บทที่ 30 ครอบครัวของเรา
บทที่ 30 ครอบครัวของเรา หลังจากการตั้งครรภ์ดำเนินไปอย่างราบรื่น ช่วงเวลาที่หยางมี่และจางกุนเหยารอคอยก็มาถึง วันหนึ่งหยางมี่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ร่างกายนางไม่คุ้นเคย หัวใจของนางเต้นแรง เมื่อรู้ว่าเวลาที่จะได้พบกับทารกน้อยมาถึงแล้วตลอดช่วงเดือนสุดท้ายของการตั้งครรภ์ จางกุนเหยาทุ่มเทดูแลนางอย่างดีที่สุด แม้ว่าจะต้องรับผิดชอบภาระหน้าที่มากมาย แต่เขาก็จัดเตรียมทุกสิ่งให้นางด้วยมือของตนเอง คอยหาหมอที่ดีที่สุด คอยดูแลไม่ให้ขาดตกบกพร่อง นางคือหัวใจของเขา และลูกในครรภ์ก็คือสมบัติล้ำค่าที่พวกเขาสร้างขึ้นมาด้วยกันในเช้าวันหนึ่ง อากาศเย็นสบาย ท้องฟ้าแจ่มใส หยางมี่รู้สึกถึงอาการเจ็บท้องที่ค่อย ๆ ทวีขึ้น นางกัดริมฝีปากแน่น มือกำผ้าห่มแน่นเพื่อบรรเทาความเจ็บ ขณะเดียวกัน จางกุนเหยาสั่งให้สาวใช้เร่งไปตามหมอ“ท่านอยู่กับข้าใช่หรือไม่” นางถามเสียงแผ่ว ดวงตาฉายแววหวาดหวั่นจางกุนเหยาจับมือนางไว้แน่น ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “ข้าอยู่ที่นี่กับเจ้า… ตลอดเวลา”เสียงร้องของทารกดังก้องไปทั่วห้องคลอด ในที่สุด ชีวิตน้อย ๆ ที่พวกเขารอคอยก็ลืมตาขึ้นมาดูโลก หยางมี่รู้สึกถึงความสุขที่เอ่อล้นจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู
วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป บทที่ 29 ให้โอกาสหัวใจ
บทที่ 29 ให้โอกาสหัวใจ วันเวลาผ่านไป ชีวิตในจวนใหม่เริ่มเข้าสู่ความสงบอย่างที่หยางมี่ไม่เคยคาดคิด แม้จะยังคงมีบางช่วงเวลาที่ความรู้สึกสับสนกลับมาเยือน แต่นางก็เลือกที่จะเดินหน้าและไม่ย่ำอยู่กับที่ ทุกอย่างในชีวิตเริ่มดีขึ้นทีละนิด และการเปลี่ยนแปลงของนางเริ่มเห็นผลจางกุนเหยาพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ทำให้นางผิดหวัง เขาทำงานหนักเพื่อปกป้องความสัมพันธ์ของพวกเขา และคอยให้ความสำคัญกับความรู้สึกของหยางมี่มากขึ้น แม้ว่านางจะยังคงยืนหยัดในท่าทีที่มั่นคงและเต็มไปด้วยความระมัดระวังขณะที่หยางมี่กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง จางกุนเหยาก็เข้ามานั่งข้าง ๆ เขายิ้มให้กับนางอย่างอบอุ่น“มี่เอ๋อร์ ข้าคิดว่า… เราควรจะไปเที่ยวด้วยกันบ้าง” เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่หวานขึ้นหยางมี่มองเขาเงียบ ๆ สักพัก ก่อนจะตอบด้วยเสียงเรียบ “ท่านคิดว่าเราจะได้อะไรจากการไปเที่ยว”จางกุนเหยามองนางด้วยแววตาที่จริงจัง “ข้าคิดว่ามันจะทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น และข้าก็อยากให้เรามีเวลาร่วมกันที่ไม่มีสิ่งใดมาขวาง”หยางมี่ครุ่นคิดเงียบ ๆ นาน ก่อนจะตอบกลับอย่างใจเย็น “หากมันจะทำให้ท่านมีความสุข ข้าก็ยินดี”นางไม่พูดอะ
วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป บทที่ 28 อารมณ์แปรปรวน
บทที่ 28 อารมณ์แปรปรวนหยางมี่นั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ของจวนใหม่ สายตาของนางจ้องมองไปที่งานบางอย่างที่กำลังดำเนินไปในบ้าน แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่แน่ใจ แม้จะรู้สึกว่าเขาทุ่มเทมากมายเพื่อพิสูจน์ตัวเอง แต่ยังคงมีบางสิ่งในใจที่ไม่สามารถปล่อยวางได้จางกุนเหยาเดินเข้ามาในห้อง ท่าทางเคร่งขรึมและเต็มไปด้วยความกังวล เขาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ หยางมี่ มองดูนางที่ยืนนิ่งอย่างคิดอะไรบางอย่าง“มี่เอ๋อร์…” เขาเรียกชื่อนางด้วยเสียงอ่อนโยน แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามีความวิตกกังวลในน้ำเสียงหยางมี่หันกลับไปมองเขา ดวงตาของนางปรากฏความเย็นชาเล็กน้อย แต่กลับแฝงไปด้วยความมั่นคงที่ไม่เคยมีมาก่อน “ท่านยังจำสิ่งที่ข้าพูดได้หรือไม่”จางกุนเหยาเลิกคิ้ว แต่ก็เข้าใจในคำถามของนาง “เจ้าหมายถึงอะไร”“ข้าเคยบอกกับท่านแล้วว่า หากท่านทำผิดอีกครั้ง ข้าจะจากท่านไปตลอดกาล ข้าไม่ต้องการพึ่งพาท่านอีก” เสียงของหยางมี่หนักแน่นและมั่นคง นางมองเขาด้วยแววตาที่ไม่หวั่นไหวจางกุนเหยาสะท้านไปกับคำพูดนั้น ถึงแม้จะรู้ดีว่าเขาได้ทุ่มเททุกสิ่งเพื่อนาง แต่สิ่งที่นางพูดออกมาในวันนี้กลับทำให้เขาเห็นว่า นางไม่ยอมรับการทำผิดพลาดใดๆ อี
วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป บทที่ 27 บ้านของเรา
บทที่ 27 บ้านของเราหลังจากที่หยางมี่ตัดสินใจให้โอกาสกับความสัมพันธ์ของตนและจางกุนเหยาอีกครั้ง ทุกอย่างดูเหมือนจะเริ่มต้นใหม่ แต่สิ่งที่แตกต่างไปคือความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นในตัวทั้งคู่จางกุนเหยาพยายามพิสูจน์ตัวเองด้วยการทุ่มเทเต็มที่ในการสร้างจวนใหม่ให้กับหยางมี่ เขาให้ความสำคัญกับทุกขั้นตอนของการก่อสร้าง และเลือกแต่สิ่งที่ดีที่สุดเพื่อภรรยา แม้จะมีความยากลำบากจากการต่อต้านของครอบครัวและความเครียดจากหน้าที่ แต่เขาก็ยังคงยืนหยัดหยางมี่เองก็คอยสนับสนุนการตัดสินใจของเขา แม้จะมีคำถามในใจ แต่การที่เขากล้าที่จะทิ้งทุกอย่างเพื่อนาง ทำให้นางเริ่มมองเห็นความพยายามที่เขาทำทุกคืนหลังจากการทำงาน นางจะไปเยี่ยมเขาที่จวนใหม่ บางครั้งก็ช่วยดูงานบางส่วน บางครั้งก็แค่ไปนั่งข้าง ๆ และให้กำลังใจ“ทำไมถึงต้องเหนื่อยขนาดนี้” หยางมี่ถามในวันหนึ่ง ขณะที่เห็นเขาก้มหน้าก้มตาทำงานหนักจางกุนเหยาหยุดมือจากการทำงานและมองไปที่นาง “ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกปลอดภัย ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เราเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน”หยางมี่มองเขา น้ำตาคลอเบ้าอย่างไม่รู้ตัว นางไม่คิดว่าจะได้รับคำพูดนี้จากเขาในวันที่เขาพูดจะไปแต่งอนุ แต่
วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป บทที่ 26 สร้างจวนใหม่
บทที่ 26 สร้างจวนใหม่ ทางด้านจางกุนเหยา หลังจากประกาศเรื่องแยกจวนออกไป เขาก็ต้องเผชิญกับแรงกดดันมหาศาลจากมารดาของตน“เจ้าคิดจะทำให้ข้าอับอายไปถึงไหน!” จางฮูหยินตวาดเสียงดัง “เจ้าย้ายออกไปก็เท่ากับประกาศให้คนทั้งเมืองรู้ว่าเจ้าเลือกนางแทนที่จะเลือกครอบครัว!”“ท่านแม่ ข้าตัดสินใจแล้ว” จางกุนเหยากล่าวเสียงหนักแน่น “ข้าไม่ได้ทอดทิ้งครอบครัว แต่ข้าเลือกที่จะใช้ชีวิตของข้าตามที่ควรจะเป็น”“แล้วชีวิตของข้าเล่า! ข้าอุตส่าห์อบรมเจ้าให้เติบโต แต่เจ้ากลับมาสละทุกอย่างเพื่อนาง”“ข้าไม่ได้สละทุกอย่าง” เขาตอบ “แต่ข้าจะไม่ยอมให้ท่านมายุ่งกับชีวิตคู่ของข้าอีกต่อไป”จางฮูหยินโกรธจัด นางมองบุตรชายที่เคยเชื่อฟังมาตลอดอย่างผิดหวัง แต่ครั้งนี้จางกุนเหยาไม่คิดจะถอยอีกแล้วไม่กี่วันต่อมา หยางมี่ได้รับข่าวว่าเขาได้ซื้อที่ดินสำหรับสร้างจวนใหม่แล้วจริง ๆนางมองแผ่นกระดาษในมือที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับที่ดินและการก่อสร้าง หัวใจพลันสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก“เขากำลังทำจริง ๆ หรือ…” นางกระซิบกับตัวเองเบา ๆจางกุนเหยากำลังพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาพร้อมจะทิ้งทุกอย่างเพื่อนางจริงหรือหากเป็นเช่นนั้น นางจะยังมีเหตุผลอะไรให้ลั
วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป บทที่ 25 ขอแยกจวนจากมารดา
บทที่ 25 ขอแยกจวนจากมารดาหยางมี่นั่งอยู่ในห้องเงียบ ๆ มองกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวเลขบัญชีของร้าน ทว่าความคิดของนางกลับล่องลอยไปไกลคำพูดของจางกุนเหยายังคงก้องอยู่ในหัวของนาง“หากเจ้ากลับมา ข้าจะแยกจวนกับมารดา…”เขากล้าตัดสินใจเช่นนี้จริงหรือเว่ยเว่ยมองสหายที่กำลังจมอยู่ในความคิด นางใช้ตะเกียบเขี่ยของในจานไปมาอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะถอนหายใจ “มี่เอ๋อร์ เจ้ายังรักเขาอยู่หรือไม่”หยางมี่ชะงัก นางไม่ได้ตอบในทันทีเว่ยเว่ยเห็นท่าทีนั้นก็หัวเราะเบา ๆ “ถ้าเจ้าไม่รัก ข้าคงไม่เห็นเจ้ามานั่งคิดมากถึงเพียงนี้” ก็จริง ปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้จะไม่เกิดถ้าแต่งแล้วแยกบ้านกัน ในโลกที่นางจากมาทุกครอบครัวมีปัญหาเช่นนี้ อยู่บ้านเดียวกันต้องกระทบกระทั่งกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ก็ดันรักผู้ชายคนเดียวกัน อีกคนก็แม่ อีกคนก็เมียหยางมี่วางตะเกียบลง “ข้ากลัว…”“กลัวว่าเขาจะทำไม่ได้อย่างที่พูดหรือ”“ใช่” นางพยักหน้า “ข้าเคยเชื่อใจเขาครั้งหนึ่ง แต่สุดท้ายแล้วข้าก็ต้องเป็นฝ่ายเดินจากมา”เว่ยเว่ยมองสหายด้วยความเข้าใจ นางรู้ดีว่าหยางมี่ผ่านอะไรมาบ้าง “แต่เจ้าก็รู้ดีว่า หากยังเดินหนีปัญหา เจ้าจะไม่มีวันได้คำตอบที่แท้จริง”
วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป บทที่ 24 ผู้ช่วยผู้ยิ่งใหญ่
บทที่ 24 ผู้ช่วยผู้ยิ่งใหญ่หลังจากจางกุนเหยาเข้ามาช่วยงานในร้านทุกวัน หยางมี่ก็เริ่มชินกับการที่เขาอยู่ใกล้ ๆ โดยไม่รู้ตัว แต่ถึงอย่างนั้น นางก็ยังไม่เปิดใจให้เขาง่าย ๆในค่ำคืนหนึ่ง เมื่อร้านปิดลง หยางมี่นั่งตรวจบัญชีอยู่ที่โต๊ะ จางกุนเหยานั่งอยู่ไม่ไกลนัก กำลังช่วยเช็ดถ้วยชาม นางมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น“ท่านจะทำเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหน”จางกุนเหยาหยุดมือ เงยหน้ามองนาง ดวงตาของเขายังคงแน่วแน่“ตราบใดที่เจ้ายังไม่ไล่ข้าไป ข้าก็จะอยู่”หยางมี่นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มเย็น “ถ้าข้าบอกว่าไม่มีวันยกโทษให้ท่านล่ะ”จางกุนเหยาไม่ได้มีท่าทีหวั่นไหว เขาเพียงวางถ้วยลงอย่างใจเย็น แล้วตอบเสียงหนักแน่น “ข้าก็จะอยู่… จนกว่าเจ้าจะเปลี่ยนใจ”วันต่อมา หยางมี่เดินออกไปตลาดเพื่อซื้อวัตถุดิบ นางไม่เอ่ยปากชวนเขา แต่จางกุนเหยากลับเดินตามไปโดยไม่พูดอะไรเมื่อถึงร้านขายผัก นางตั้งใจเลือกอยู่นาน พ่อค้าจึงอดบ่นไม่ได้ “แม่นาง เลือกนานขนาดนี้แล้ว เห็นทีข้าต้องเพิ่มราคาให้เสียแล้ว”หยางมี่ชะงัก นางยังไม่ทันโต้ตอบ แต่จางกุนเหยากลับก้าวมาขวางหน้า นัยน์ตาดุดันขึ้นทันที “เหตุใดเจ้าถึงพูดเช่นนั้น ลูกค้าควรมีสิทธ
วสันต์ค่อยๆเลือนหายไป บทที่ 23 ถามใจ
บทที่ 23 ถามใจ หยางมี่นั่งเงียบอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน ภายในร้านยังคงวุ่นวายเช่นทุกวัน ตอนนี้นางมีเสี่ยวหลันเป็นกำลังสำคัญ มีลูกจ้างอีกสองสามคนช่วย สายตานางจับจ้องไปที่หน้าต่าง แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกลตั้งแต่วันที่จางกุนเหยามาพบ นางคิดว่าหัวใจของตนเองเย็นชาไปแล้ว แต่ทำไม… ความรู้สึกบางอย่างยังคงติดค้างอยู่ในใจคืนนั้น นางออกมาเดินเล่นที่ลานกว้างหน้าร้าน ลมเย็นของปลายฤดูหนาวพัดผ่านร่างบาง นางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว แล้วถอนหายใจเบา ๆ“มี่เอ๋อร์”เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง นางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองจางกุนเหยายืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาสะท้อนแสงจันทร์ ดูเหนื่อยล้าแต่แน่วแน่“ท่านมาอีกแล้ว” นางเอ่ยเสียงเบา“ข้าจะมาจนกว่าเจ้าจะฟังข้า” เขาตอบตรงไปตรงมาหยางมี่หัวเราะในลำคอ “ท่านกุนซือผู้ยิ่งใหญ่ ถึงกับต้องมาตามขอให้สตรีเช่นข้าฟังคำพูดของท่าน”“เจ้ามีค่ากับข้ามากกว่านั้น” เขาตอบทันที ดวงตาของเขามีแววจริงจัง “ข้าทำผิดกับเจ้า ข้ายอมรับ และข้าไม่ขอให้เจ้าลืมมันไป แต่ข้ายังอยากขอโอกาสจากเจ้า”หัวใจของนางสั่นไหวนางเคยบอกตัวเองว่าไม่ต้องการเขาอีกแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดเห
You may also like
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่44.4K viewsสาวน้อยผู้นำพาครอบครัวสู่ความมั่งคั่ง
พิมพ์สีทอง7.4K viewsสามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ19.6K viewsสตรีขี่ม้าออกศึก
ปาเย่วเซิ่งเซี่ย1.2M viewsหลงกลิ่นลีลาวดี
ิิิิดอกบุหงา-253747 viewsการเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค (ยุค80)
sanvittayam3.6K viewsยอดหญิงในเงามาร
ฉินอันอัน92.1K viewsโฉมงามตัวร้ายกับอันธพาลใจโฉด
ฉู่เฉียว863 views
