เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 174
บทที่เกี่ยวข้อง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 175
ว่าจบ เจียงซุ่ยฮวนไม่รอให้พวกเขาตอบ หันหลังเดินออกไปยืนอยู่หน้าประตูกระโจม เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจยาว ในใจมีเพียงคำเดียว: สะใจ!จริงๆ แล้วนางไม่จำเป็นต้องพูดกับพวกเขามากมายเช่นนี้ แต่นางเบื่อหน่ายกับการรบกวนซ้ำซากของพวกเขา จึงแต่งเรื่องขึ้นมาข่มขู่พวกเขาเสียเลยแม้จะรู้สึกผิดต่อชื่อเสียงของกู้จิ่นอยู่บ้าง แต่กู้จิ่นใจกว้าง คงไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้อีกอย่าง เจียงซุ่ยฮวนมั่นใจว่า พวกเขาเกรงกลัวกู้จิ่น จะไม่กล้านำเรื่องนี้ไปเล่าต่อ มิเช่นนั้นนางคงไม่กล้าพูดเรื่องเหลวไหลมากมายต่อหน้าพวกเขาเจียงซุ่ยฮวนรู้สึกโล่งใจทั้งตัว ค่อยๆ เดินไปยังกระโจมหมอหลวงในกระโจมเมื่อครู่ ท่านอ๋องสีหน้าหนักอึ้ง กำชับว่า "พวกท่านได้ยินคำพูดของเจียงซุ่ยฮวนแล้ว เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงความปลอดภัยของจวนอ๋อง พวกท่านต้องไม่บอกใครเด็ดขาด!"ฮูหยินอ๋องและเจียงเม่ยเอ๋อร์ต่างรู้ถึงความน่าเกรงขามขององค์ชายเป่ยโม่ พยักหน้ารัวๆ แสดงว่าเข้าใจแล้วเจียงเม่ยเอ๋อร์รู้ดี จวนอ๋องคือที่พึ่งของนาง หากจวนอ๋องเป็นอะไรไป ย่อมไม่เป็นผลดีต่อนางส่วนเจียงซุ่ยฮวนนั้น ตอนนี้นางขี้เกียจจัดการแล้ว อย่างไรเสีย นางก็ให้ชุ่ยหงปล่อยแมล
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 176
ข้ออ้างนี้ใช้ไม่ได้ผล เจียงเม่ยเอ๋อร์จึงต้องเปลี่ยนเหตุผลใหม่ "ข้านึกขึ้นได้แล้ว ครั้งนี้มาอย่างเร่งรีบ พิณที่ข้าใช้ประจำไม่ได้นำมาด้วย""เอาเถอะ" ท่านอ๋องจึงยอมเลิกราเจียงซุ่ยฮวนเดินอ้อมกระโจมอื่นๆ มาถึงกระโจมพักของหมอหลวง เลิกม่านเดินเข้าไปกระโจมนี้ดูภายนอกเล็ก แต่เมื่อเข้าไปแล้วพบว่าภายในกว้างขวางมาก ตรงกลางวางโต๊ะหนึ่งตัว ข้างๆ มีเตียงคนไข้และตู้ยาริมโต๊ะมีหมอหลวงเจ็ดคนนั่งอยู่ อายุมากที่สุดราวหกสิบกว่า อายุน้อยที่สุดยี่สิบกว่า ทุกคนอายุมากกว่าเจียงซุ่ยฮวนหมอหลวงอาวุโสหลายคนเห็นเจียงซุ่ยฮวนแล้ว พร้อมใจกันแค่นเสียงเย็นชาแล้วหันหน้าไปทางอื่นเจียงซุ่ยฮวนเข้าใจในทันที ว่าหมอหลวงที่นี่ไม่พอใจนางนางลูบจมูกอย่างเก้อเขิน ในใจพอเดาได้ว่าเพราะเหตุใด หมอหลวงเหล่านี้ทำงานอย่างขยันขันแข็งมาหลายสิบปี ก็ยังไม่ได้เป็นหมอประจำพระองค์ส่วนนางเพิ่งมาไม่นาน ก็ใช้เส้นสายได้ป้ายหมอประจำพระองค์มา หากเป็นนางก็คงโกรธเช่นกันเจียงซุ่ยฮวนรู้สึกผิดเพียงวินาทีเดียว แล้วก็ยืดหลังตรงอีกครั้ง นางมีความสามารถจริงๆ อยู่กับตัวที่ฝ่าบาทพระราชทานป้ายหมอประจำพระองค์ให้นาง ก็เพราะยาที่นางต้มถวายได้ผลดีก
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 177
หมอหลวงหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้าไปด้วยความอยากรู้ แอบชำเลืองมองกระดาษเพียงแวบเดียว เขาก็ถามด้วยความประหลาดใจ: "นี่เป็นตำรับยารักษาโรคอะไร? ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?"เจียงซุ่ยฮวนตอบโดยไม่เงยหน้า: "นี่เป็นตำรับยาบำรุงเลือดและชี่ แม้อาการนอนไม่หลับของฮ่องเต้จะดีขึ้น แต่ร่างกายทรุดโทรมมาก ยังต้องเสวยยาบำรุงเลือดและชี่อีกสักระยะ"หมอหลวงหนุ่มส่ายหน้า: "ตำรับยานี้ไม่ถูกกระมัง แม้จะเป็นยาบำรุงเลือดและชี่ แต่ทำไมไม่มีโสมเลย กลับมีดอกคำฝอยแทน?""โสมบำรุงแรงเกินไป หากบำรุงมากเกินไปในคราวเดียว ร่างกายฮ่องเต้จะรับไม่ไหว ดอกคำฝอยช่วยกระตุ้นการไหลเวียนของเลือด เลือดในร่างต้องไหลเวียนดีเสียก่อน จึงจะบำรุงได้" เจียงซุ่ยฮวนตอบทีละประโยค"เป็นเช่นนี้เองหรือ" หมอหลวงหนุ่มตะลึง มองตำรับยาที่เจียงซุ่ยฮวนเขียนด้วยตาเป็นประกายเจียงซุ่ยฮวนเขียนตำรับยาบำรุงเลือดและชี่เสร็จ ก็เริ่มเขียนตำรับยาอื่นๆ ต่อ แผ่นแล้วแผ่นเล่า หมอหลวงหนุ่มมองอย่างไม่กะพริบตาหมอหลวงเมิ่งเห็นดังนั้น จึงเดินเข้ามาอย่างโกรธๆ ดึงหูหมอหลวงหนุ่ม ตวาดว่า: "ฝูหลิง ดูเจ้าสิ ทำเหมือนไม่เคยเห็นอะไรมาก่อน ก็แค่ตำรับยาบำรุงเลือดและชี่เท่านั้น สิ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 178
หมอหลวงทั้งหลายต่างมองหมอหลวงเมิ่งด้วยความตะลึง หมอหลวงเมิ่งเป็นผู้อาวุโสที่สุดในหมู่หมอหลวง และมีนิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจที่สุด ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยเห็นเขาขอโทษใครมาก่อน แต่ครั้งนี้กลับขอโทษเด็กสาวอายุเพียงสิบกว่าปี ช่างเหลือเชื่อจริงๆเจียงซุ่ยฮวนค่อยๆ ยกมุมปากขึ้น ที่นางทำเช่นนี้ก็เพื่อให้หมอหลวงเมิ่งรู้ว่า นางได้เป็นหมอหลวงด้วยความสามารถ ไม่ใช่เพราะเส้นสายเมื่อหมอหลวงเมิ่งขอโทษแล้ว นางก็รับไมตรี "ดี ข้ารับคำขอโทษของท่าน ขอเพียงพวกท่านไม่พูดถึงข้าเช่นนั้นอีก ข้าจะให้ท่านดูตำรายา"หมอหลวงเมิ่งพยักหน้าทันทีโดยไม่ลังเล "วางใจเถิดเด็กน้อย ในกรมหมอหลวง ข้าเป็นผู้มีอำนาจ หากใครกล้าพูดถึงเจ้าลับหลังหรือต่อหน้า ข้าจะจัดการเขาเอง!"เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้าอย่างพอใจ วางตำรายาที่เพิ่งเขียนเสร็จลงบนกองกระดาษ แล้วยื่นให้พร้อมกันหมอหลวงเมิ่งรับไป พลิกดูด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มหมอหลวงที่เพิ่งนินทาเจียงซุ่ยฮวนคนหนึ่งเดินมาตบไหล่หมอหลวงเมิ่ง "ท่านหมอหลวงเมิ่ง ท่านยึดมั่นในหลักการมาตลอด ครั้งนี้ทำไมถึงยอมอ่อนข้อให้เด็กน้อยเช่นนี้?""เจ้ารู้อะไร!" หมอหลวงเมิ่งตบมือเขาออกแรงๆ โบกตำรายาในมือ "หมอหล
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 179
เจียงซุ่ยฮวนยิ้มพลางกล่าวว่า "ถูกต้องแล้ว ตำรับยาที่ข้าถวายฮ่องเต้ เพียงเสวยแค่วันเดียวก็ทรงเห็นผล ดังนั้นเมื่อครู่ข้าจึงเขียนตำรับยาบำรุงเลือดลมถวายฮ่องเต้""ที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งข้าเป็นหมอหลวง ก็เพราะข้ารักษาโรคนอนไม่หลับของพระองค์ได้"คำพูดเพียงประโยคเดียวของเจียงซุ่ยฮวน ทำลายข่าวลือที่ว่านางได้เป็นหมอหลวงเพราะเส้นสายสีหน้าหมอหลวงหยางดูเสียหน้า จึงแค่นเสียงเย็นชาว่า "ข้าว่า ที่เจ้ารักษาโรคนอนไม่หลับของฮ่องเต้ได้ ก็เป็นเพียงแมวตาบอดจับหนูตายเท่านั้น"เขาดึงตำรับยาแผ่นแรกจากอ้อมอกของหมอหลวงเมิ่ง โยนลงบนโต๊ะตรงหน้าเจียงซุ่ยฮวน "หากเจ้าเก่งจริง ก็จงอธิบายมาซิ เหตุใดเพียงสมุนไพรสองชนิดนี้จึงรักษาโรคคอหอยอักเสบได้"เจียงซุ่ยฮวนชายตามองตำรับยาแวบหนึ่ง กล่าวว่า "โรคคอหอยอักเสบมีสาเหตุมากมาย สาเหตุหลักคือการขาดอินทำให้เกิดอาการ"นิ้วเรียวขาวของนางลากผ่านกระดาษ พูดเรียบๆ ว่า "ซื่อหู่เป็นตัวยาอันดับหนึ่งที่ช่วยสร้างน้ำลายและบำรุงอิน สามารถรักษาโรคคอหอยอักเสบได้ถึงรากเหง้า ผิวส้มจีนช่วยขับเสมหะ เมื่อใช้ร่วมกัน ก็สามารถแก้ไขปัญหาคอหอยอักเสบได้""ยาไม่จำเป็นต้องมาก ขอเพียงใช้ได้ผลก็พอ" เจ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 180
หมอหลวงหยางวางหีบไม้ในอ้อมแขนลงตรงหน้าเจียงซุ่ยฮวน นางเงยหน้าถาม "นี่คืออะไรหรือ?""เจ้าเปิดดูก็รู้แล้ว" หมอหลวงหยางลูบจมูกอย่างเก้อเขิน ไม่รอให้เจียงซุ่ยฮวนเปิดก็กลับไปนั่งที่เจียงซุ่ยฮวนเปิดหีบไม้อย่างสงสัย ข้างในมีผ้าแดงผืนหนึ่ง ไม่รู้ว่าห่อของอะไรไว้หลังจากเปิดผ้าแดง ดวงตานางก็เป็นประกายวาบภายในผ้าแดงมีโสมอยู่หนึ่งราก โสมเติบโตจนมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ อายุไม่ต่ำกว่าพันปี บนหัวยังผูกเชือกแดงไว้ตามตำนานเล่าว่า โสมที่อายุพันปีจะบำเพ็ญจนกลายเป็นมนุษย์ได้ เมื่อขุดขึ้นมาต้องผูกเชือกแดงไว้ที่หัว มิฉะนั้นโสมจะแอบหนีไปฝูหลิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นแล้วร้องอย่างตกตะลึง "หมอหลวงหยางถึงกับยอมให้ของล้ำค่าของเขากับท่าน!"ได้ยินดังนั้น หมอหลวงทั้งหมดต่างชะโงกหน้ามาดูโสมในมือเจียงซุ่ยฮวน ดวงตาเป็นประกายราวกับหมาป่าหิวเห็นเนื้อหมอหลวงเมิ่งยิ้มอธิบาย "นี่เป็นโสมที่หมอหลวงหยางขุดมาจากภูเขาเมื่อสิบปีก่อน เขาเก็บรักษาไว้เหมือนสมบัติล้ำค่า แม้แต่ให้พวกเราดูก็ยังไม่ยอม ราวกับกลัวว่าโสมจะงอกขาวิ่งหนีไป""ครั้งหนึ่งข้าต้มยา อยากขอรากฝอยสักเส้น แต่ขอนานแค่ไหนเขาก็ไม่ให้ ข้าโกรธจนด่าเขาว่าเป็นคนขี้
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 181
"อ่อ ก็คือการยกระดับที่ยิ่งใหญ่" เจียงซุ่ยฮวนอธิบาย"เด็กน้อย เจ้าต้องรู้ไว้ ป้ายหมอประจำพระองค์น่ะ ยิ่งมีมากมูลค่าก็ยิ่งต่ำ ตอนนี้ในวังรวมเจ้าด้วยมีหมอประจำพระองค์แค่สามคน ตำแหน่งนี้ถึงได้สูงส่งนัก"หมอหลวงเมิ่งกล่าวว่า "หากเจ้าช่วยให้พวกเราได้เป็นหมอประจำพระองค์กันหมด ต่อไปคำว่าหมอประจำพระองค์ก็คงไม่ยิ่งใหญ่เหมือนตอนนี้""ข้าไม่คิดเช่นนั้น" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวอย่างมั่นใจ "วิชาแพทย์ของข้าเก่งกาจนัก ไปที่ใดก็ย่อมได้รับความเคารพ"หมอหลวงเมิ่งชื่นชมความมั่นใจของเจียงซุ่ยฮวนยิ่งนัก เขาทอดถอนใจ "ต่อไปหากสำนักหมอหลวงมีคนหนุ่มสาวเช่นเจ้ามากขึ้นก็คงดี"เจียงซุ่ยฮวนยิ้มพลางกล่าว "ต้องมีเพิ่มขึ้นแน่นอน"หมอหลวงเมิ่งอายุมากแล้ว คุยกันสองสามประโยคก็ต้องกลับกระโจมไปนอน เจียงซุ่ยฮวนไม่มีนิสัยนอนกลางวัน จึงเดินเล่นนอกกระโจมตามอัธยาศัยขณะเดินผ่านกระโจมหลังหนึ่ง มีฮูหยินผู้หนึ่งเดินออกมา เกือบชนกับเจียงซุ่ยฮวนเต็มๆเจียงซุ่ยฮวนหลบไปข้างๆ ไม่ทันเห็นชัดว่าฮูหยินมีรูปร่างหน้าตาอย่างไร กล่าวคำว่า "ขอโทษ" แล้วเดินต่อไปฮูหยินผู้นั้นกลับคว้าข้อมือนางไว้ ถามว่า "เจ้าคือเจียงซุ่ยฮวนใช่หรือไม่?"เจียง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 182
เจียงซุ่ยฮวนกะพริบตาปริบๆ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกมารดาของเสวียหลิงลากไปที่กระโจมหลังกลางที่สุดกระโจมนี้ดูเผินๆ ไม่ต่างจากกระโจมรอบข้าง แต่หากสังเกตดีๆ จะเห็นว่าบนยอดกระโจมสีขาวปักรูปหงส์ด้วยด้ายทอง บ่งบอกถึงฐานะอันสูงส่งของผู้อยู่ภายในเจียงซุ่ยฮวนพอจะเดาได้ในใจ นางรีบหยุดฝีเท้า กล่าวว่า: "ฮูหยิน ยามนี้เป็นเที่ยงวัน เกรงว่าการเข้าไปกะทันหันจะรบกวนการพักผ่อนของผู้อยู่ภายใน ข้าน้อยขอมาใหม่ยามบ่ายดีกว่าเพคะ"มารดาของเสวียหลิงยิ้มตาหยี กล่าวว่า: "ไม่เป็นไร พระนางไม่ได้พักกลางวัน"ผู้อยู่ภายในคล้ายได้ยินเสียง นางกำนัลสองคนเดินออกมา คนหนึ่งเลิกม่านด้านหนึ่ง กล่าวอย่างนอบน้อม: "เชิญทั้งสองท่านเข้าด้านในเจ้าค่ะ"เจียงซุ่ยฮวนมองนางกำนัลทั้งสองก่อน อาภรณ์ของพวกนางเหมือนกับชุนหลิวและชุนหยางทุกประการ จากนั้นนางจึงมองผ่านม่านที่เปิดออกเข้าไปดูการตกแต่งภายในภายในกระโจมตกแต่งอย่างหรูหรา ไม่เพียงมีพื้นที่เท่ากับกระโจมของหมอหลวงสองหลังรวมกัน แต่ยังดูมีราคากว่ากระโจมของจีกุ้ยเฟยมากนัก ประดับประดาด้วยของตกแต่งมีค่ามากมายบนเก้าอี้โยกที่แกะสลักอย่างวิจิตร นั่งสตรีในอาภรณ์งดงาม คือฮองเฮาที่นางเห
บทล่าสุด
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 578
ชายร่างยักษ์ถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจนแทบดูไม่ออกว่าเดิมมีหน้าตาเป็นเช่นไรมิหนำซ้ำ เลือดกำเดายังไหลทะลักไม่หยุด แขนทั้งสองไร้ความรู้สึก แม้แต่จะเช็ดเลือดออกจากใบหน้ายังไม่อาจกระทำได้เขาจ้องเจียงซุ่ยฮวนด้วยสายตาเจ็บใจ “เมื่อครู่นั้น…”—พูดได้เพียงสองคำ เลือดกำเดาก็ไหลย้อนเข้าปาก เขาสะอึกแล้วถ่มถุยออกมา “แหวะ! แหวะ! ช่างน่าขยะแขยงนัก!”น้ำลายปนเลือดแทบจะพ่นใส่เจียงซุ่ยฮวน นางแสดงสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์ ยกมือบังคับศีรษะของเขาให้หันไปทางอัฒจันทร์น้ำลายและเลือดกระเซ็นกระจาย ผู้ชมพากันหวีดร้องหลบหนี บางคนร้องเสียงหลง โดยเฉพาะหญิงสาวในชุดชมพูผู้หนึ่งที่ทนไม่ไหว โยนผ้าเช็ดหน้าขึ้นเวที “เอาผ้านี่อุดจมูกเขาซะ ข้ายินดีให้หนึ่งพันตำลึง!”“ตกลง” เจียงซุ่ยฮวนก้มลงหยิบผ้าจากพื้น ยัดเข้าไปในรูจมูกของชายร่างยักษ์อย่างไม่ลังเลในที่สุดชายผู้นั้นก็หยุดพ่นน้ำลาย เขาพูดเสียงอู้อี้ผ่านผ้าที่ยัดจมูก “เมื่อครู่นั้นข้าแค่ประมาทไป หากเจ้ากล้าพอ จงต่อแขนข้าให้กลับเข้าที่ เราจะสู้กันใหม่!”เจียงซุ่ยฮวนทรุดกายนั่งลง บีบหัวเขาแนบพื้น “ข้ามิได้ว่างนัก หากเจ้าตอบคำถามของข้า ข้าจะ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 577
บุรุษร่างยักษ์ร้องโอดโอย พลางยกมือกุมใบหน้า ถอยหลังเซถลาไปหลายก้าวพลันมีเสียงโห่ร้องอย่างขัดเคืองดังลั่นจากบนอัฒจันทร์“นี่มันเรื่องอะไร! ร่างกายใหญ่โตปานนี้ยังสู้หญิงไม่ได้อีกหรือ!”“ใช่แล้ว! อ่อนแอเกินไปแล้วกระมัง!”“ลุกขึ้นสิ! ข้าลงพนันหมดหน้าตักไว้กับเจ้าเลยนะ!”ดูท่าคนเหล่านี้ล้วนวางเดิมพันไว้ที่ชายร่างใหญ่ผู้นั้นทั้งสิ้นก็ไม่แปลก...ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ต่างกันลิบลับ ใครบ้างเล่าจะเชื่อว่าสตรีอย่างเจียงซุ่ยฮวนจะชนะเขาได้ชายร่างใหญ่เช็ดมุมปากของตนเอง เห็นรอยเลือดติดปลายนิ้วก็นัยน์ตาแข็งกร้าวขึ้นมา “ดูท่าข้าคงประเมินเจ้าต่ำไปเสียแล้ว”แต่เดิมเขาเข้าใจว่านางก็เป็นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดา ไยเลย...ผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า ก็รู้แล้วว่านางหาใช่คนที่เขาจะประมาทได้เจียงซุ่ยฮวนบิดข้อมือเบา ๆ พลางกล่าวเย้ยหยัน “ถูกแล้ว...เจ้ามันตาบอด”ชายร่างใหญ่ลุกพรวดขึ้นจากพื้น แผดเสียงคำรามแล้วพุ่งตรงเข้าหานางด้วยแรงทั้งหมดเจียงซุ่ยฮวนเบี่ยงกายหลบไปด้านข้าง มือข้างหนึ่งยันเสาเวทีไว้แล้วดีดตัวลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะเหวี่ยงเท้าเข้าใส่ใบหน้าชายผู้นั้นอีกคราชายร่างยักษ์ล้มตึงลงกับพื้น เลือดกำเดาไห
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 576
“สู้กัน! สู้กันสิ!”“ปลุกนางให้ลุกขึ้นมา!”“อย่าเสียเวลา! เร็วเข้า ให้หล่อนลุกขึ้นมาสู้!”เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกตัวตื่นจากเสียงอึกทึกโกลาหลรอบกาย เสียงเหล่านั้นดั่งคลื่นซัดถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน ประหนึ่ง...จะเร่งให้นาง...สู้รึ!?นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นคล้ายลานประลอง ลานแห่งนี้เป็นวงกลม กว้างพอจะรองรับคนได้ราวสิบคนรอบลานประลองมีผู้คนมากมายนับร้อยราย กำลังส่งเสียงร้องตะโกนโห่อย่างบ้าคลั่งจากเครื่องแต่งกายดูแล้ว ล้วนเป็นบรรดาผู้มีฐานะจากเมืองหลวง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น คำตะโกนเร่งเร้าดังไม่ขาดสายแรกเริ่ม เจียงซุ่ยฮวนยังงุนงงอยู่มาก นางเพิ่งอยู่หน้าจวนแท้ ๆ เหตุใดจึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้เล่า?เมื่อนางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ฝูงชนโดยรอบก็ยิ่งโห่ร้องเสียงดังกระหึ่มกว่าเดิม“เสียงหนวกหูเสียจริง”นางยกมือกุมขมับ พลางพิจารณาสภาพแวดล้อมรอบกายอย่างตั้งใจสถานที่แห่งนี้...ดูเหมือนจะคุ้นตาอยู่บ้างทันใดนั้น ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเบิกโพลง ใช่แล้ว! นางจำได้ ที่นี่นางเคยมาเยือนเมื่อหลายปีก่อน เจ้าของร่างเดิมถึงกับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเพราะทนเห็นความโหดร้าย
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 575
ปู้กู่ถูกคานไม้ที่ถล่มลงมาทับขาจน เจ็บมีสีหน้าบิดเบี้ยวไปทั้งใบหน้า องครักษ์ลับทั้งหลายเมื่อเห็นดังนั้นจึงกรูกันเข้าไป หวังจะยกคานไม้ออกให้พ้นจากขาของเขาทว่าเปลวเพลิงยังไม่สงบลงโดยสิ้นเชิง ความเสี่ยงที่จะเกิดไฟลุกซ้ำยังมีอยู่ทุกเมื่อ จึงจำต้องแบ่งกำลังครึ่งหนึ่งไว้ดับไฟ อีกครึ่งเข้าไปช่วยปู้กู่คานไม้ที่ถล่มลงมานั้นหนักหนายิ่งนัก แถมยังร้อนจนแทบจับต้องไม่ได้ การจะยกขึ้นจึงยากเย็นนัก ปู้กู่เหงื่อเต็มหน้า พร่ำครางเสียงต่ำ “อย่าห่วงข้าเลย รีบไปช่วยคนในเรือนก่อน!”องครักษ์ผู้หนึ่งวิ่งเข้าไปดูในเรือน แล้วรีบวิ่งกลับออกมารายงาน “ในเรือน...ไม่มีใครอยู่แล้ว!”“ว่าอะไรนะ!?” ปู้กู่กัดฟันกรอด “บัดซบ! ปล่อยให้มันหนีไปได้!”เจียงซุ่ยฮวนเมื่อได้ยินว่าข้างในว่างเปล่า ทั้งโกรธทั้งโล่งใจ โกรธที่หลี่ลี่หลบหนีไปได้ แต่โล่งใจที่เขายังมีชีวิตอยู่องครักษ์ที่อยู่ข้างกายนางเอ่ยถามอย่างเกรงใจ “พระชายา ขออนุญาตไปช่วยท่านปู้กู่ก่อนจะได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“ไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนก็เป็นห่วงปู้กู่ไม่น้อย หากปล่อยให้คานไม้นั้นกดทับอยู่นาน เกรงว่าจะยิ่งแย่ลง“ขอบพระคุณพระชายา กระหม่อมจะรีบกลับมาโดยเร็วพ่ะย่ะค่
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 574
ครั้นได้ยินคำว่า “ไฟไหม้” ความง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่ในห้วงนิทราของเจียงซุ่ยฮวนพลันสลายหายไปสิ้น หัวใจพลันเต้นโครมครามราวจะหลุดจากอกนางลุกพรวดจากที่นอน คว้าผ้าคลุมขนกระต่ายที่วางอยู่ข้างหมอนมาสวมอย่างลวก ๆ แล้วรีบลงจากเตียงในขณะเดียวกัน ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดอย่างรุนแรง หยิ่งเถาวิ่งพรวดเข้ามาทั้งที่ยังทรงตัวไม่ทันดี จึงพลาดล้ม “โครม” ลงกับพื้นหยิ่งเถาไม่ทันได้ลุกขึ้นก็รีบเงยหน้าร้องบอกเสียงลั่น “คุณหนู! รีบออกไปเถิด! ข้างนอกเกิดไฟขึ้นแล้ว!”เจียงซุ่ยฮวนรีบสวมรองเท้า ก้าวยาว ๆ ตรงเข้าไปฉุดหยิ่งเถาขึ้นจากพื้น แล้วจูงมือนางวิ่งออกไปทันทีมือของเจียงซุ่ยฮวนที่กำมือหยิ่งเถานั้นสั่นน้อย ๆ นางถามเสียงเร่งร้อน “เสี่ยวถังหยวนเล่า?”“คุณชายน้อยปลอดภัยดีเพคะ แม่นมเห็นก่อนจึงรีบพาออกไปหลบแล้วเพคะ” หยิ่งเถารีบตอบครั้นรู้ว่าลูกน้อยปลอดภัย เจียงซุ่ยฮวนจึงค่อยสงบลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง “แล้วไฟเกิดที่ใด?”“เป็นห้องพักของท่านอาจารย์เพคะ” หยิ่งเถาตอบเจียงซุ่ยฮวนถึงกับชะงัก ห้องของฉู่เฉินหรือ!? แล้วหลี่ลี่ก็ยังอยู่ในนั้นด้วย!นางจึงเร่งฝีเท้าวิ่งออกไป ทว่าเพิ่งออกจากประตู ก็มีควันไฟใน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 573
หากฝืนปลุกเขาขึ้นมาในยามนี้ เกรงว่าจะทำให้สติแตกเสียจนอาละวาดคลุ้มคลั่ง“ดูท่าคงต้องปล่อยให้ฟื้นขึ้นเองแล้วกระมัง” เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจอย่างจนปัญญา แล้วเอ่ยเรียกจากในห้องว่า “ปู้กู่ เข้ามาหาข้าสักประเดี๋ยวสิ”ปู้กู่เปิดประตูเข้ามาทันที “พระชายา มีสิ่งใดจะทรงบัญชาหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เจียงซุ่ยฮวนชี้ไปยังบุรุษที่นอนอยู่บนพื้น “เจ้ารู้จักบุรุษผู้นี้หรือไม่?”ปู้กู่หลับตานิ่ง พยายามรื้อค้นความทรงจำอย่างเคร่งเครียด ทว่านึกอยู่เนิ่นนานก็ยังคิดไม่ออกเจียงซุ่ยฮวนจึงกล่าวเป็นเชิงเตือน “ชายผู้นี้ผิวขาวซีดผิดธรรมชาติ คงมิได้ออกไปพบแสงตะวันมาเป็นเวลานานแล้ว”ปู้กู่นั่งย่อตัวลง เพ่งพินิจใบหน้าของบุรุษผู้นั้นอย่างละเอียด กระทั่งครู่หนึ่ง ก็อุทานเสียงเบา “ซี้ด…”“นึกออกแล้วหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยถามปู้กู่ชี้ไปที่บุรุษผู้นั้นด้วยแววตาตกตะลึง “ผู้นี้ชื่อหลี่ลี่ เมื่อสิบปีก่อน เคยเป็นหนี้หอพนันถึงหนึ่งแสนตำลึง แล้วบุกเข้าไปปล้นคฤหาสน์ของพ่อค้าผู้มั่งคั่ง”“หากเพียงแค่ปล้นก็คงไม่ถึงกับร้ายกาจนัก เขากลับอาศัยฝีมือที่เหนือกว่าฆ่าล้างทั้งครอบครัวพ่อค้านั้น รวมแล้วกว่ายี่สิบชีวิต”เจียงซุ่ยฮวนสีหน้าหม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 572
เจียงซุ่ยฮวนโดยสารรถม้ากลับถึงจวน พอเปิดม่านลงจากรถ ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นปู้กู่ยืนอยู่เบื้องหน้าพร้อมผู้ติดตามนับสิบคน“เหตุใดเจ้าจึงพาผู้คนมากมายมาด้วย?” นางเหลือบมองแคร่ไม้ด้านหลังพลางถามปู้กู่รีบเอ่ยอย่างร้อนรน “พระชายา พอได้ข่าวว่าเส้นทางขากลับถูกเฉียนจิงอี๋สกัดไว้ กระหม่อมก็ตั้งใจจะนำคนไปช่วย แต่ไม่นานก็ทราบว่าท่านเสด็จกลับมาเสียแล้ว”“อืม...ตอนนี้ไม่มีอันใดแล้ว ให้พวกเขาแยกย้ายกันไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ นางยังเร่งรีบอยากกลับเข้าเรือนเพื่อสอบปากคำฉู่เฉินตัวปลอมปู้กู่สั่งให้คนที่มาด้วยกันกลับไป ทว่าตนเองกลับยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ขยับเจียงซุ่ยฮวนจึงถามขึ้น “เหตุใดเจ้ายังไม่ไปเล่า?”ปู้กู่เอ่ยว่า “พระชายา ขอพระองค์โปรดแจ้งกระหม่อมเถิด เฉียนจิงอี๋ขวางรถพระองค์ไว้ด้วยเหตุใด?”เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า “ข้ารู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา ที่สำคัญคือแววตาที่เขามองข้ามันช่างประหลาด เจ้ารีบส่งคนไปสืบข่าวเขาสักหน่อยเถิด”ปู้กู่สีหน้าหนักแน่น “เฉียนจิงอี๋ผู้นี้มิใช่คนธรรมดาแน่ หอพนันซิ่งหลงของตระกูลเขากระจายอยู่ทั่วแคว้นต้าเหยียน และเขาเอง...ดูเหมือนจะมีธ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 571
เจียงซุ่ยฮวนยิ้มน้อย ๆ แล้วกดเสียงต่ำลงพลางกระซิบว่า “วางใจเถิด...ตอนนี้ไม่มีแล้ว”แววตาขององครักษ์ลับยังเต็มไปด้วยความสงสัย ทว่าเจียงซุ่ยฮวนเพียงยิ้มอย่างเงียบงัน หาได้กล่าวคำใดอีกไม่นานนัก เฉียนจิงอี๋ก็เดินออกจากรถม้าด้วยท่วงท่าสงบ มือไพล่หลังไว้ ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับจางหายไปจนหมดสิ้น หางตายังพลันกระตุกเล็กน้อยเขาเห็นกับตาตนเองว่าเหล่าองครักษ์ลับจับคนยัดใส่รถม้า แล้วเขายังไล่ตามมาตลอดทางจากหอพนัน สายตาไม่เคยละไปที่อื่นเลยแม้แต่น้อยแต่เหตุใดคนผู้นั้นจึงหายไปเสียได้?เจียงซุ่ยฮวนยิ้มถาม “เห็นผู้ใดหรือไม่?”แววตาเฉียนจิงอี๋เย็นเยียบสั่นไหวเล็กน้อย ประหนึ่งกำลังครุ่นคิดบางสิ่งอยู่ เมื่อสบเข้ากับรอยยิ้มของเจียงซุ่ยฮวน เขาจึงยกยิ้มบาง ๆ “ขออภัยด้วยคุณหนู ข้าคงตาฝาดไป”เขาหยิบตั๋วเงินใบหนึ่งขึ้นมา แล้วยื่นสองมือส่งให้เจียงซุ่ยฮวน “เชิญคุณหนูรับของเล็กน้อยเป็นการขออภัย”ท่าทีของบุรุษผู้นี้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วนัก ไม่เสียแรงเป็นทายาทหอพนันโดยแท้ ขณะที่เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะเอื้อมมือไปรับ กลับพบว่าตั๋วเงินในมือเขานั้นมิใช่ใบละแค่แสนตำลึง...แต่เป็นถึงสองแสนตำลึงเจียงซุ่ยฮวนชักมือกลั
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 570
ควันสีเทาลอยฟุ้งขึ้นมา ลูกประคำที่เฉียนจิงอี๋ปาออกไปยังคงสภาพสมบูรณ์ แต่กลับฝังลึกอยู่กลางหลุมใหญ่บนพื้นแค่ลูกประคำธรรมดา กลับสามารถก่อความเสียหายได้ถึงเพียงนี้ ต้องมีพลังภายในลึกล้ำถึงเพียงใดกันแน่สีหน้าของเจียงซุ่ยฮวนพลันเคร่งขรึม ขณะเดียวกัน เหล่าองครักษ์ลับที่ล้อมรถม้าอยู่ก็ล้วนตั้งท่าเตรียมพร้อมด้วยท่าทีตึงเครียดแต่ก่อนพวกเขาเคยได้ยินชื่อของเฉียนจิงอี๋มาบ้าง รู้เพียงว่าเขาเป็นทายาทของหอพนันซิ่งหลง เป็นผู้มีอุปนิสัยเงียบขรึม หาได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนบ่อยนักกระทั่งได้พบกับตัวจริงในวันนี้ จึงรู้ว่าบุรุษผู้นี้...มิใช่คนธรรมดาแน่นอน“แม่นางผู้นี้ ข้าไร้เจตนาจะสร้างความลำบากแก่ท่าน เพียงแต่ในฐานะทายาทของหอพนันซิ่งหลง ข้าย่อมไม่อาจเพิกเฉยมองลูกค้าถูกลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตา...ท่านว่าใช่หรือไม่?” เฉียนจิงอี๋ยิ้มละไม รอยยิ้มนั้นดูสุภาพอ่อนโยน หากแต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดันจาง ๆ อย่างยากจะหยั่งถึงองครักษ์ลับทั้งหกยังคงเฝ้ารอบรถม้า หนึ่งในนั้นค่อย ๆ ถอยหลังออกไป แล้วอาศัยจังหวะชุลมุนลับหายไปในพริบตาเฉียนจิงอี๋เห็นดังนั้น จึงหัวเราะพลางถามว่า “หืม? ถึงกับต้องไปตามกำลังเสริมเชียวหรือ? หรื
