บทที่ 510

"เพราะข้าเกลียดนาง มีเพียงนางสิ้นชีวิต ข้าจึงจะได้เป็นชายาเอกของฉู่เจวี๋ย และจะกลายเป็นธิดาเพียงคนเดียวของท่านพ่อท่านแม่ ข้าชอบให้ทุกคนห้อมล้อมข้า..."

"พอแล้ว!" เจียงอวี่ทนฟังต่อไปไม่ไหว เขาคำรามเสียงต่ำ แล้วฟาดมือลงบนใบหน้าเจียงเม่ยเอ๋อร์อย่างแรง "นางอสรพิษ!"

เจียงเม่ยเอ๋อร์ถูกตบจนล้มคว่ำลงกับพื้น ฉู่เจวี๋ยอาทรโอบกอดนางไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นตำหนิเจียงอวี่ "ท่านบอกว่าจะไม่ทำร้ายนางไงเล่า!"

เจียงอวี่ถามอย่างไม่อยากเชื่อสายตา "ท่านไม่ได้ยินสิ่งที่นางเพิ่งกล่าวหรือ? ซุ่ยฮวนไม่เคยคิดจะฆ่านาง นางต่างหากที่ใส่ร้ายซุ่ยฮวนโดยเจตนา!"

"ได้ยิน แต่แล้วอย่างไรเล่า? เม่ยเอ๋อร์ทำเช่นนี้ก็เพราะรักข้ามากเกินไปเท่านั้น!" ฉู่เจวี๋ยกล่าวอย่างเต็มปากเต็มคำ

เจียงอวี่ตกตะลึง ชั่วครู่จึงได้สติ "ถูกต้อง ข้าเกือบลืมไปว่าท่านก็แทงซุ่ยฮวนด้วยกระบี่หนึ่งครั้งเช่นกัน"

เขาทุ่มแรงทั้งหมดในร่างกาย ชกหมัดใส่ฉู่เจวี๋ย ฉู่เจวี๋ยที่ไม่ทันตั้งตัวถูกชกจนลอยไปตกลงแทบเท้าของฉู่เฉินที่ยืนดูความวุ่นวายอยู่ไม่ไกล

ฉู่เฉินสัญชาตญาณยกเท้าขึ้น ถีบฉู่เจวี๋ยให้กลิ้งกลับไป แล้วเอามือปิดหน้าวิ่งหนีไป

ฉู่เจวี๋ยกลิ้งไปบนพื้นห