บทที่ 22

เมื่อลมหนาวรู้ว่าน่านฟ้ามาที่บ้านสวนเพื่อเอาหุ่นยนต์มาให้ดาวเหนือ เธอจึงถือหุ่นยนต์ไว้ในมือก่อนจะไปที่บ้านของคุณตาอานนท์ หญิงสาวเดินไปรอบๆ ตัวบ้านไม่เห็นใคร เธอจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้าน แต่เหมือนไม่มีใครอยู่ ทันใดนั้น เธอได้ยินเหมือนเสียงอะไรบางอย่างตกลงบนพื้นที่อยู่ชั้นสองของบ้าน หญิงสาวจึงเดินขึ้นไป เธอไม่ได้กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทเพราะว่าตอนเด็กๆ เธอก็วิ่งเล่นเข้าออกที่บ้านหลังนี้อยู่เป็นประจำ หญิงสาวจำได้ทุกซอกทุกมุมของบ้านหลังนี้ รู้ว่าห้องไหนเป็นห้องของใคร ลมหนาวเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของชายหนุ่ม ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตู

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น น่านฟ้าที่พึ่งจะอาบน้ำเสร็จกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เขาได้ยินเสียงเคาะประตู คิดว่าเป็นคุณตาอานนท์ จึงรีบเดินไปเปิดประตู ทั้งตัวของชายหนุ่มมีแค่ผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวไว้

ทันทีที่ประตูเปิดออก คนที่ยืนรออยู่หน้าประตูถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะมาเจอเขาในสภาพนี้ กล้ามเป็นมัดๆ ไหนจะซิกแพคที่มีหยดน้ำประปรายไปทั่วร่างกายที่สมบูรณ์แบบ ส่งผลให้เธอหายใจติดขัด รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

“จะมองอีกนานมั้ย..ทำอย่างกับไม่เคยเห็น” ปากค