บทที่ 2

เพราะมหาวิทยาลัยซานเฉิงก่อตั้งมานานมากแล้ว หอพักทั้งหมดจึงเป็นอาคารเก่า ดังนั้นระหว่างหอพักจึงใกล้กันมาก

แม้หมอกสีดำเข้มข้นจะบดบัง เสิ่นอี้ก็ยังสามารถมองเห็นหอพักหญิงฝั่งตรงข้ามได้รางๆ

เพียงแต่เห็นไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

ไม่รู้ทำไมถึงมีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้น

หรือจะเหมือนผู้ชายคนนั้นข้างล่างตึก ที่เจอกับสิ่งกลายพันธุ์?

เสิ่นอี้ปิดหน้าต่าง เปิดแชตกลุ่มหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องทันที

เปิดไปหลายกลุ่ม เขาก็หาเนื้อหาเจอ

หวังหย่วนห้อง 201 สาขาภาษาต่างประเทศ : “บ้าเอ๊ย! จางอีเฟิงถูกกระบองเพชรที่เขาเลี้ยงกินเข้าไปแล้ว!!!”

เฉินเสี่ยวเสี่ยวห้อง 203 สาขาวรรณกรรม : “หา? นายกำลังพูดอะไรน่ะ? บทพูดเฉพาะกลุ่มแบบนี้ ฉันอ่านกลับไม่เข้าใจไปชั่วขณะแฮะ!”

จ้าวเทียนหลินห้อง 101 สาขาพลศึกษา : “เกิดอะไรขึ้น? พูดให้ละเอียดหน่อยได้ไหม?”

หวังหย่วนห้อง 201 สาขาภาษาต่างประเทศ : “สัตว์ประหลาด! กระบองเพชรนั่นเป็นสัตว์ประหลาดจริง ๆ! สัตว์ประหลาดน่ากลัวกว่าในหนังอีก! ใครมาช่วยฉันได้บ้าง!!”

[หวังหย่วนห้อง 201 สาขาภาษาต่างประเทศแชร์เนื้อหาวิดีโอหนึ่งคลิปในกลุ่ม]

เสิ่นอี้ก็กดเปิดวิดีโอดูทันที

วิดีโอถ่ายสั่นมาก โคลงเคลงมาก แต่ก็ยังเห็นเนื้อหาชัดเจน

ในวิดีโอ

เถาวัลย์ยาวที่ปกคลุมด้วยลูกทรงกลมแผ่กระจายออกมาจากกระถางต้นไม้ เกือบจะเต็มไปทั้งห้องหอพัก ตรงกลางของเถาวัลย์ มีร่างไร้วิญญาณซึ่งไม่เคลื่อนไหวกำลังถูกเถาวัลย์ดูดกลืนเข้าไปในปากที่แยกออก

พอจะมองออกว่า นี่คือต้นกระบองเพชรต้นหนึ่ง เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลายเป็นต้นที่ใหญ่ขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นรูปลักษณ์ยังเปลี่ยนไปมาก มีสิ่งที่คล้ายปากงอกออกมา และกำลังกลืนกิน!

คาวเลือด โหดเหี้ยม น่ากลัว!

จ้าวเทียนหลินห้อง 101 สาขาพลศึกษา : “บ้าเอ๊ย! นี่มันสัตว์ประหลาดอะไรกัน! นี่ถ่ายหนังอยู่หรือไง!?”

เหล่านักศึกษาในกลุ่มต่างตั้งคำถาม อย่างไม่อยากจะเชื่อ

มีคนแท็กหวังหย่วนไม่หยุด

แต่หวังหย่วนกลับไม่ตอบข้อความอีก...

หัวใจของเสิ่นอี้จมดิ่ง

ไม่พูดอะไรนานขนาดนี้ คาดว่าคงเกิดเรื่องขึ้นแล้ว

เมื่อครู่เขาเห็นกระบองเพชรกลายพันธุ์อยู่ประมาณชั้น 3-4 ห่างจากตนมาก ตอนนี้ตนยังปลอดภัยชั่วครู่ แต่จำเป็นต้องเตรียมรับมือล่วงหน้า ไม่ว่าจะย้ายสถานที่ หรือหาอาวุธป้องกันตัวก็ตาม

ตอนที่เสิ่นอี้กำลังเตรียมออกจากกลุ่มแชต จู่ ๆ ก็เห็นวิดีโอหนึ่ง

ในวิดีโอ ผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งมีสายฟ้าสีน้ำเงินแลบอยู่ในมือ เขาออกแรงสะบัด สายฟ้านั้นก็พุ่งออกไปราวกับกระสุนปืน จนไปทะลุกระป๋องเครื่องดื่มใบหนึ่ง!

จ้าวเทาห้อง 205 สาขาพลศึกษา : “พี่ชายน้องชาย พี่สาวน้องสาว หากต้องการการคุ้มครองให้มาหาฉัน! พาโบยบินทั้งมหาวิทยาลัยเลย! แค่พืชกลายพันธุ์ ไม่มีอะไรต้องกังวล!”

จ้าวเทียนหลินห้อง 101 สาขาพลศึกษา : “บ้าเอ๊ย! นี่มันอะไรกัน? สเปเชียลเอฟเฟกต์เหรอ? หรือพลังพิเศษ?? แน่ใจนะว่านี่ไม่ใช่การถ่ายหนัง!?”

จ้าวเทาห้อง 205 สาขาพลศึกษา : “ไม่ใช่สเปเชียลเอฟเฟกต์”

ขณะที่ตอบกลับข้อความ จ้าวเทาก็ส่งวิดีโอมาอีก 1 วิดีโอ สายฟ้าแล่นผ่านอยู่ในฝ่ามือ พิสูจน์ว่าพลังพิเศษของตน ไม่ใช่สเปเชียลเอฟเฟกต์

จ้าวเทียนหลินห้อง 101 สาขาพลศึกษา : “ให้ตายเถอะ! พี่เทาสุดยอดเลย! คิดไม่ถึงว่าจะมีพลังพิเศษ! หรือว่าพี่เทาจะเป็นบุตรแห่งโชคชะตาในตำนาน ตัวเอกในนิยาย!? พาฉันไปด้วยเถอะ!!”

เฉินเสี่ยวเสี่ยวห้อง 203 สาขาวรรณกรรม : “ว้าว! พี่เทาสุดยอดมาก! แอดฉันเป็นเพื่อนหน่อยนะ!”

หวังอวี่ผู้เรียกตัวเองว่าเดือนสาขาห้อง 301 สาขาภาษาต่างประเทศ : “พาฉันไปด้วย+1”

“...”

“นี่มัน...พลังพิเศษเหรอ?” เสิ่นอี้ดูวิดีโอ ขณะที่กำลังตกตะลึง ก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา

สิ่งที่เขาขาดตอนนี้คือพลังในการปกป้องตัวเอง มีระบบอยู่ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเสบียงอาหารและน้ำ แต่ถ้าไม่มีกำลังต่อสู้เพียงพอ กักตุนเสบียงไปก็ไม่มีประโยชน์

คนอื่นกักตุนอาวุธส่วนฉันกักตุนอาหาร ฉันจะไม่กลายเป็นยุ้งข้าวของคนอื่นเหรอ?

เสิ่นอี้ครุ่นคิดว่า จะทำอย่างไรให้ได้รับพลังพิเศษ

หรือจะเหมือนระบบของตน ที่ตื่นขึ้นหลังวันสิ้นโลก? พลังพิเศษของตนคือระบบเหรอ?

หรือมีวิธีอื่นในการได้รับพลังพิเศษ...

เขาดูบันทึกการสนทนาอย่างละเอียด ดูว่าจะได้รับข้อมูลที่เกี่ยวข้องหรือไม่

ทำแค่นี้

เวลาก็ผ่านไปอีกหนึ่งวันแล้ว

ความช่วยเหลือจากรัฐก็ยังไม่มา

หมอกดำชั้นล่างหนาขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งยังเหมือนค่อย ๆ ลอยขึ้นมา แม้จะช้ามาก แต่ก็มองออกด้วยตาเปล่าว่ากำลังลอยขึ้นมา

“ด้วยความเร็วเท่านี้ เกรงว่าอย่างมากก็สิบวัน ควันดำก็มาถึงชั้นของฉันแล้ว” เสิ่นอี้กินหม้อไฟพกพา ดื่มน้ำแร่อึกหนึ่ง มองด้านล่างอย่างเคร่งเครียด

ซุ่มดูหน้าจอมา 1 วัน เขาก็ไม่ได้รับข้อมูลเกี่ยวกับพลังพิเศษเลย

มีเพียงจ้าวเทาคนเดียวที่โชว์พลังพิเศษในกลุ่ม

ดูเหมือนจะมีแค่เขาที่ได้รับพลังพิเศษ

มีผู้หญิงบางคนส่งคำขอเพิ่มเสิ่นอี้เป็นเพื่อนแล้ว เสิ่นอี้ก็ไม่ปฏิเสธคนที่เข้ามา ตอบรับทั้งหมด หลังจากนั้นก็ให้อีกฝ่ายส่งรูปมาก่อน

แต่น่าเสียดาย ไม่มีสักคนที่ตรงตามมาตรฐานของระบบ

จนปัญญาแล้ว เสิ่นอี้ทำได้เพียงลบพวกเธอ

หลังจากนั้นใช้แอคเคาท์หลุมประกาศในทุกกลุ่ม..

ครั้งนี้กลับไม่มีใครเตะเสิ่นอี้ออกจากกลุ่มแล้ว

เวลาไหลผ่านไป การช่วยเหลือที่ล่าช้ายังมาไม่ถึง เหล่าผู้รอดชีวิตที่เดิมทียังมีเสบียงอยู่บ้างก็ต่างระมัดระวังมากขึ้น

เก็บเสิ่นอี้ไว้ ไม่แน่อาจมีประโยชน์ในภายหลัง

......

เวลาผ่านไป ล่วงเลยไปอีก 2 วัน

วันที่ 5 ซึ่งหมอกดำย่างกรายเข้ามา

ในสถานการณ์ที่เสิ่นอี้ค่อนข้างประหยัด เสบียงอาหารกับขนมในหอพักต่างก็กินใกล้จะหมดแล้ว

คนอื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง

โดยเฉพาะทรัพยากรน้ำ ตอนนี้ในกลุ่มมีคนเสนอราคา 15,000 เพื่อซื้อน้ำ 1 ขวด แต่ไม่มีใครยอมขายในราคานี้เลย!

มีนักศึกษาไม่น้อยที่เริ่มมีความคิดแปลก ๆ มากขึ้น ความคิดที่เดิมทีมีคุณธรรมกำลังใกล้จะพังทลาย...

เมื่อเผชิญหน้ากับภัยพิบัติและความหิวโหย ย่อมไม่อาจพูดถึงคุณธรรมได้อีก

ตัวอย่างเช่นมีผู้หญิงหลายคนเริ่มเพิ่มเสิ่นอี้เป็นเพื่อน ในจำนวนนั้นมีผู้หญิงไม่น้อยที่ก่อนหน้านี้เคยด่าเขาว่าทำลายบรรยากาศ

“นี่ ผู้ชายทางนั่นน่ะ ได้ยินไหม!”

ทันใดนั้น เสิ่นอี้ที่กำลังตอบข้อความผู้หญิงที่เพิ่งเพิ่มเพื่อนมาก็ได้ยินเสียงตะโกนมาจากนอกหน้าต่าง

ผนังกันเสียงของหอพักไม่จำเป็นต้องพูดถึงมาก มันแทบไม่ต่างจากไม่กันเสียง

เสิ่นอี้เดินมาถึงระเบียง ยืนยันก่อนว่าต้นกระบองเพชรชั้นล่างไม่ได้แผ่ขยายขึ้นมา หลังจากนั้นก็เปิดหน้าต่างมองไปที่ผู้หญิงซึ่งตะโกนจากข้างห้อง

เธอเป็นผู้หญิงตัวสูงสวมกางเกงยีนขาสั้น เผยเรียวขายาวเรียบเนียนคู่หนึ่ง หน้าตางดงาม

เสิ่นอี้จำอีกฝ่ายได้ เธอชื่อสวีหว่านถิง อยู่สาขาภาษาต่างประเทศเหมือนกัน ทั้งยังเป็นดาวสาขาภาษาต่างประเทศของพวกเขา

พ่อของสวีหว่านถิงเป็นนักการทูต ที่บ้านมีเงิน พื้นเพไม่ธรรมดา กอปรกับมีหน้าตางดงาม ปกติจึงหยิ่งยโสมาก ไม่เคยชายตามองผู้ชายในชั้นเรียนเลย รวมถึงเสิ่นอี้ด้วย

[ติ๊ง!]

[ตรวจพบเทพธิดาซึ่งตรงตามมาตรฐาน เริ่มสแกนข้อมูลอย่างละเอียด]

[ชื่อ : สวีหว่านถิง]

[อายุ : 20]

[หน้าตา : 89 คะแนน]

[รูปร่าง : 95 คะแนน]

[ภายใน : 100 คะแนน (กระดาษเปล่าแผ่นหนึ่ง)]

[คะแนนรวม : 95 คะแนน]

[ประเมิน : หลังรับเข้ามาสามารถปลดล็อกทรัพยากรแบบสุ่มได้ 1 อย่าง]

95 คะแนนเหรอ?

เสิ่นอี้แปลกใจระคนดีใจ ในที่สุดก็ปลดล็อกทรัพยากรได้แล้ว!

ไม่กี่วันมานี้รับแอดผู้หญิงเป็นเพื่อนสิบกว่าคน แต่ไม่มีสักคนที่คุณสมบัติตรงตามมาตรฐานของระบบ!

หลังจากสวีหว่านถิงเห็นเสิ่นอี้ ก็จำเขาได้เช่นกัน จึงตะโกนพูดต่อ “นี่ เสิ่นอี้ ที่ห้องนายมีน้ำอยู่ไหม?”

ทั้ง 2 คนอยู่ชั้นเรียนเดียวกัน เพียงแต่ปกติไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กันนัก ถึงอย่างไรก็เป็นคุณหนูใหญ่ที่ได้รับการสรรเสริญคนหนึ่ง กับผู้ชายธรรมดาบ้านจนหน้าจืดคนหนึ่ง

แน่นอนว่า แม้จะบอกว่าไม่มีปฏิสัมพันธ์กันนัก แต่ก็ยังรู้จักกัน

“มี มีน้ำแร่อยู่” เสิ่นอี้หยิบขวดน้ำออกมาจากข้างหลังขวดหนึ่ง และแกว่งไปมา

“เสิ่นอี้ ฉันไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายชั่วโมงแล้ว นายโยนน้ำแร่ขวดนั้นมาให้ฉันดื่มหน่อยได้ไหม? ฉันจะให้เงินนาย ขวดละ 5,000 เป็นไง?”

สวีหว่านถิงเลียริมฝีปากที่ค่อนข้างแห้ง ดวงตาเป็นประกาย

เธอเห็นข้อความรับผู้หญิงของเสิ่นอี้ก่อนหน้านี้ เดิมทียังดูถูกการกระทำของเสิ่นอี้ คิดว่าเสิ่นอี้เป็นพวกหลอกผู้หญิง

แต่คาดไม่ถึงว่าเสิ่นอี้จะมีน้ำจริง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่เปิดขวดด้วย ดูแล้วยังไม่ปนเปื้อนหมอกดำ

แม้ในหอพักของตัวเองจะยังมีกระติกน้ำร้อนกับขวดน้ำหลายขวด แต่ไม่รู้เพราะปิดผนึกไม่ค่อยดีหรือเปล่า น้ำในกระติกน้ำร้อนจึงค่อย ๆ กลายเป็นสีดำไปแล้ว ดูเหมือนจะถูกหมอกดำปนเปื้อนจนดื่มไม่ได้

เครื่องดื่มหลายขวดดื่มไปหมดแล้วในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

แต่ยังมีขนมอีกเยอะ เพราะปิดผนึกอยู่ ดังนั้นจึงไม่เน่าเสีย แต่ไม่มีน้ำ พอกินขนมก็ยิ่งกระหายน้ำมากขึ้น และทำให้อยู่ในภาวะขาดน้ำกว่าเดิม

“ไม่ ฉันไม่ต้องการเงิน” เสิ่นอี้ส่ายศีรษะเล็กน้อย โยนน้ำแร่ในมือไปบนโต๊ะข้างหลัง

“งั้นนายต้องการอะไร? 5,000 นี่ไม่น้อยเลยนะ ถึงตอนนี้น้ำจะมีค่ามาก แต่นายจะมาโลภมากไม่ได้นะ! ไม่อย่างนั้นนายจะไม่ได้เลยสักสตางค์เดียว! คิดให้ดี 5,000 มันเท่ากับพาร์ทไทม์ครึ่งเดือนของนายเลยมั้ง?”

สวีหว่านถิงโกรธเล็กน้อย ในแววตาเผยความรังเกียจอยู่หลายส่วน

เป็นไอ้ยาจกจริง ๆ ด้วย!

ถ้าไม่ใช่เพราะตนกระหายน้ำมากจริง ๆ เธอคงไม่เอาเงิน 5,000 มาซื้อน้ำ

นี่เสิ่นอี้กลับจะแบล็กเมล์ผู้หญิง!

ในสายตาของสวีหว่านถิง ประเทศจะต้องจัดทีมช่วยเหลือมาแน่ ตนยอมตัดใจจ่ายเงิน 5,000 ซื้อน้ำแล้ว แต่เสิ่นอี้กลับกล้าโก่งราคาทันที

“อย่ามาพูดไร้สาระ ถ้าอยากดื่มน้ำก็มาที่หอพักชาย ขอแค่เธอมา ฉันจะให้น้ำเธอ โดยไม่เอาเงิน” เสิ่นอี้พูดชืด ๆ

โลกมาถึงจุดจบแล้ว เงินยังจะมีประโยชน์อะไรอีก?

เอามาเช็ดก้นยังแข็งกระด้างเกินไปเลย

“อะไรนะ!? นายเพ้อฝันอยู่หรือไง! คิดว่าน้ำขวดเดียวจะทำให้คุณหนูอย่างฉันเอาตัวเข้าแลกได้เหรอ!! นายเห็นคุณหนูอย่างฉันเป็นอะไรกัน!?”

สวีหว่านถิงโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เธอจะฟังความคิดของเสิ่นอี้ออกได้ยังไง ให้ตัวเองที่เป็นผู้หญิงคนเดียวไปที่หอพักชาย คิดจะทำอะไรไม่ต้องบอกก็รู้!

เป็นไปได้เหรอที่จะไปนั่งเล่นกันเฉย ๆ?

“เหอะ ๆ ฉันไม่ได้โกหกนะ ขอแค่เธอมา ก็ได้น้ำแล้ว”

เสิ่นอี้พูด แสร้งทำเป็นก้มเก็บน้ำ แต่ความจริงหยิบน้ำแร่อีก 3 ขวดออกมาจากพื้นที่ระบบ หลังจากให้สวีหว่านถิงเห็น เขาก็เปิดเกลียวขวดหนึ่งมาดื่มอึกใหญ่

จากนั้น

น้ำที่เหลือกว่าครึ่งก็ถูกเทลงไปจากหน้าต่าง

น้ำไหลจ้อกมาตามระเบียง...

สวีหว่านถิงเห็นฉากนี้ ก็ตาเบิกกว้างทันที

“นาย! ทำไมนายใช้น้ำเปลืองแบบนี้!”

“ต่อให้นายมีน้ำแร่เยอะ แต่เวลานี้นายจะมาใช้สิ้นเปลืองไม่ได้นะ!!”

“อีกอยิ่งนายยังยอมเททิ้งแต่กลับไม่ให้ฉันดื่มเนี่ยนะ!? นายเป็นบ้าหรือไง!!!”

สวีหว่านถิงถูกทำให้โกรธแล้วจริง ๆ

2 วันนี้ตนแทบจะต้องแบ่งดื่มน้ำอึกหนึ่ง 2 มื้อ เสิ่นอี้กลับเอาน้ำกว่าครึ่งขวดที่ยังดื่มไม่หมดเททิ้ง!

ตกลงเขายังเป็นผู้ชายอยู่ไหม ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยสักนิด!

“จำไว้นะ ฉันอยู่ห้อง 606 ถ้าอยากดื่มน้ำก็มา ไม่อย่างนั้นก็เลิกคิดไปได้เลย” เสิ่นอี้ขี้เกียจจะพูดไร้สาระ พูดจบก็ปิดหน้าต่าง

แม้เขาจะอยากปลดล็อกทรัพยากรใหม่มาก แต่เขาก็ไม่อาจเสี่ยงไปที่หอพักหญิงได้ ใครจะรู้ว่าข้างล่างตึกยังมีสัตว์ประหลาดเหมือนพวกกระบองเพชรกลายพันธุ์อีกหรือเปล่า 2 วันมานี้เขาได้ยินเสียงกรีดร้องอยู่หลายครั้ง

ถ้าเขาลงชั้นล่างแล้วไม่ระวังจนเกิดเรื่องขึ้น ปลดล็อกทรัพยากรเยอะเท่าไรก็ไม่มีประโยชน์

ดังนั้นให้สวีหว่านถิงมาถือว่าปลอดภัยที่สุด

ส่วนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับสวีหว่านถิง เสิ่นอี้ไม่สนใจหรอก!

เธอจะกระหายน้ำตาย หรือจะเสี่ยงชีวิตสักครั้ง ถ้ายอมเสี่ยงอย่างน้อยก็ยังมีหวัง ไม่อย่างนั้นก็รอกระหายน้ำตายได้เลย

“ไอ้สารเลว!!!” สวีหว่านถิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

เขาเป็นไอ้ขี้แพ้ไร้การสั่งสอนจริง ๆ!

ถ้าไม่ใช่เพราะกระหายน้ำมาก เธอคงไม่คุยกับคนจน ๆ แบบนี้หรอก!

ถ้าไม่ได้เกิดภัยพิบัติขึ้น เธอก็คงไม่ถึงขั้นต้องไปเสวนากับคนแบบเสิ่นอี้!

การคบค้ากับสามัญชนล้วนเป็นเรื่องเสียเวลาเปล่า

แต่น่าเสียดาย ตอนนี้คนเดียวที่ตัวเองติดต่อได้ และมีน้ำมีเพียงเสิ่นอี้เท่านั้น

คนส่วนใหญ่ไม่อยู่ในหอพัก ต่อให้อยากหาคนอื่นมาช่วยก็หาไม่ได้

สวีหว่านถิงก็เคยติดต่อครอบครัว แต่พ่อแม่ที่ล้วนอยู่ต่างประเทศ ไม่รู้เพราะสาเหตุใด จึงติดต่อไม่ได้เลย

โทรหาตำรวจก็ขึ้นว่าสายไม่ว่าง

สวีหว่านถิงจนปัญญาแล้วจริง ๆ เมื่อเห็นว่าหอพักชายฝั่งตรงข้ามมีเงาคน จึงตะโกนไป

คิดไม่ถึงว่าจะเจอผู้ชายที่ทำให้เสียอารมณ์!

ด้วยเหตุนี้ ขณะที่ด่าเสิ่นอี้ ก็ผ่านไปอีกหลายชั่วโมง...

ฟ้าเริ่มมืดแล้ว

สวีหว่านถิงกระหายน้ำอย่างหนัก จนในคอไม่มีน้ำลายออกมาแล้ว ถ้ายังกระหายน้ำแบบนี้ต่อไป ไม่ทันได้รับความช่วยเหลือ ตนคงกระหายน้ำตายก่อน

เธอมองไปทางตึกหอพักชายฝั่งตรงข้าม

ผ่านหน้าต่าง ยังเห็นเสิ่นอี้ดื่มน้ำได้ราง ๆ

พอเห็นแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

ผลคือตอนนี้ไม่มีน้ำลายแล้ว...

ทั้งหมดต้องโทษไอ้สารเลวคนนั้น!!!